پوسیدونیوس

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه است که توسط Fatranslator (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۹ مارس ۲۰۲۱، ساعت ۱۶:۵۹ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی داشته باشد.

پوسیدونیوس
سینه پوسیدونیوس از موزه ملی باستان‌شناسی ملی ناپل
زادهٔc. 135 BCE
افامیا
درگذشتc. 51 BCE (سن: ۸۳–۸۴)
رودس یا رم
دورهفلسفه دوران باستان
حیطهفلسفه غرب
مکتبرواقی‌گری
علایق اصلی
اخترشناسی، جغرافیا، تاریخ، ریاضیات، هواشناسی، فلسفه، فیزیک
تأثیرگرفته از

پوسیدونیوس (متولد ۱۳۳ ق. م . در قصبه افامیه از سوریه- ۴۹ ق. م) از فیلسوفان مشهور یونان است. وی مدت مدیدی در ایتالیا و اسپانیا و ایلیریا و دیگر نقاط سیاحت کرد. آنگاه در ردس اقامت گزید و به تدریس پرداخت و در آنجا چنان مشهور شد که از نقاط مختلف جهان به کلاس‌هایش می‌آمدند. پومپیوس و سیسرون مشهور نیز از حلقهٔ درس وی کسب معرفت کرده‌اند. در علوم ریاضی و طبیعی و فلسفه ید طولائی داشت و برای دست آوردن و اندازه گرفتن دایرهٔ محیط بر زمین و تعیین درجه ارتفاع هوا و کشف بعد اجرام سماویه کوششهائی کرده بود، ولی حدسیات وی بسیار دور از حقیقت امر و هدف حقیقی بود. مناسبات جزر و مد دریا را با قمر نیز نخستین بار این حکیم کشف کرد. آثار بسیار در علوم و فنون و فلسفه و تاریخ داشته ولی بسیاری از آنها از بین رفته‌است.

وی احتمالاً هوشمندترین سیاح باستان بود که مقدار زیادی اطلاعات جغرافیایی و نژادشناسی گرد آورد. پوسیدونیوس به مشاهدهٴ آثار زمین‌لرزهها و آتش‌فشانها پرداخت و برآمدن یک جزیرهٴ آتش‌فشانی تازه را در میان جزایر لیپری ثبت کرد. او نخستین کسی بود که جزر و مد را ناشی از تأثیر توأم ماه و خورشید دانست و به بالا آمدن و فرورفتن آبها توجه کرد. او تعریف‌های تازه‌ای را از خطوط موازی و اشکال هندسی عرضه داشت و دربارهٴ هواشناسی و اقیانوس‌ها نوشت. در سال ۷۴ ق م نوشتن یک تاریخ جهانی را آغاز کرد که ادامهٴ تاریخ پولی‌بیوس بود، و به عصر مابین ۱۴۴ تا ۸۲ مربوط می‌شد. شرح او بر تیمایوس بر افکار فلسفی در سراسر قرون وسطی تأثیر گذاشت.[۱]

دو رسالهٴ طبی به نام پوزیدونیوس موجود است که چون نمی‌توان به پوزیدونیوس طبیب منسوب داشت، بهتر است آنها را از او بدانیم. یکی از این رساله‌ها مربوط است به طاعون و دیگری به مکبی.[۱]

منابع

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ سارتن، جرج. مقدمه بر تاریخ علم. ترجمهٔ غلامحسین صدری افشار. انتشارات علمی و فرهنگی. ص. ۲۱۹.