حرکت‌گذاری عربی
خط عربی و خط فارسی از نوع ابجد هستند و فاقد یک حرف مستقل برای واکه‌های کوتاه، لذا از اعراب‌گذاری برای ابهام‌زدایی و نمایش دقیق تلفظ کلمات استفاده می‌شود.
نشانه‌ها
- ٔ که بر روی حروفی مانند ی، و، ا می‌نشیند و نشان‌دهندهٔ بستِ چاکنایی است.
- «فَتْحَه» «کَسْرَه» «ضَمَّه» (ــَـ ــِـ ــُـ) (به فارسی: زِبَر، زیر، پیش)
- تنوین (ــً، ــٍ، ــٌ) (به فارسی: دو زِبَر، دو زیر، دو پیش)
- تشدید (ــّ)
- (ــٰـ) نشان‌دهندهٔ آوای الف کشیده (الف مقصوره)
- آ، مَدّک (نشان‌دهندهٔ کشیدگی)
- سکون (ــْ)
- (ٱ) وصل (الفی که در عربی نوشته می‌شود ولی خوانده نمی‌شود)
نقطه‌ها
إِعْجَام یا نقطه ها[۱] علامت‌هایی هستند که حروف بی صدای گوناگون که شکل مشابهی (رسم) دارند، همچون ⟨ـبـ⟩ /b/ ب، ⟨ـتـ⟩ /t/ ت، ⟨ـثـ⟩ /s/ ث، ⟨ـنـ⟩ /n/ ن، و ⟨ـیـ⟩ /j/ ی را از هم متمایز می‌کنند. معمولاً نقطه‌ها بخشی از حرف تلقی می‌شوند نه نوعی حرکت گذاری.
نسخه‌های اولیه قرآن چه برای حروف صدادار و چه به منظور تمیز دادن انواع مختلف رسم از حرکت و نقطه استفاده نمی‌کردند. ابتدا نقطه گذاری حروف صدادار به صورت یک نقطه قرمز قرار داده شونده بالا، زیر یا در کنار رسم شروع شد، و بعدها نقطه گذاری حروف بی صدا، با قراردادن خطوط تیره تک یا متعدد کوتاه سیاه بالا یا زیر رسم شروع شد. این اعجام‌ها تقریباً همان زمانی که حرکت‌ها تبدیل به حروف یا خطوط کوچک سیاه شدند، تبدیل به نقطه‌های سیاه شدند.
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ Ibn Warraq (2002). Ibn Warraq (ed.). What the Koran Really Says: Language, Text & Commentary. Translated by Ibn Warraq. New York: Prometheus. p. 64. ISBN 1-57392-945-X. Archived from the original on 11 April 2019. Retrieved 9 April 2019.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Arabic diacritics». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۵ نوامبر ۲۰۱۹.
پیوند به بیرون
