عحرف بیست‌ویکم در الفبای فارسی، هجدهم در الفبای عربی، و شانزدهمین حرف در بسیاری از ایجدهای سامی (عربی، ע در عبری) است. نام این حرف در زبان فارسی «عِیْن» و در زبان عربی «عَیْن» است، ولی باز هم در میان فارسی‌زبانان ایران، به آن «عَیْن» می‌گویند. این حرف در آغازِ کلمات صدای «اَ» می‌دهد، مانند Ali؛ اما در میان و پایانِ کلمات صدای «ع» یا «همزه»،[۱] می‌دهد، مانند «بعد».
صدای «ع» در تلفظ فارسی، همانند «ا»، بستگی به حرکت‌گذاری همراه آن دارد، ولی در عربی گونه‌ای «ا» حلقی (گلویی) تلفظ می‌شود. این حرف مخصوص کلمات عربی است و در کلماتی دیده می‌شود که فارسیان از زبان عربی گرفته‌اند.
«(ع)» مخفف کلمهٔ دعاییِ «عَلَیهِالسّلام»، «عَلَیهَاالسّلام»، «عَلَیهِمَاالسّلام»، و «عَلَیهِمُالسّلام» به‌معنی تقریبیِ «سلام (درود) بر او (آن دو، ایشان) باد» است؛ و معمولاً بعد از بردنِ نام اهل بیت (امامان شیعه) یا خاندان ایشان گفته می‌شود.
