عحرف بیست‌ویکم در الفبای فارسی، هجدهم در الفبای عربی، و شانزدهمین حرف در بسیاری از ایجدهای سامی (عربی، ע در عبری) است. نام این حرف در زبان فارسی «عِیْن» و در زبان عربی «عَیْن» است، ولی باز هم در میان فارسی‌زبانان ایران، به آن «عَیْن» می‌گویند. این حرف در آغازِ کلمات صدای «اَ» می‌دهد، مانند Ali؛ اما در میان و پایانِ کلمات صدای «ع» یا «همزه»،[۱] می‌دهد، مانند «بعد».
صدای «ع» در تلفظ فارسی، همانند «ا»، بستگی به حرکت‌گذاری همراه آن دارد، ولی در عربی گونه‌ای «ا» حلقی (گلویی) تلفظ می‌شود.
«(ع)» مخفف کلمهٔ دعاییِ «عَلَیهِالسّلام»، «عَلَیهَاالسّلام»، «عَلَیهِمَاالسّلام»، و «عَلَیهِمُالسّلام» به‌معنی تقریبیِ «سلام (درود) بر او (آن دو، ایشان) باد» است؛ و معمولاً بعد از بردنِ نام اهل بیت (امامان شیعه) یا خاندان ایشان گفته می‌شود.
