جودو

این مقاله دربارهٔ هنر رزمی و ورزش است. برای محیط برنامه‌نویسی کامپیوتر، جودو (نرم‌افزار) را ببینید.

جودو
میفونه کیوزو (چپ) و کانو جیگورو (راست)
نام	جودو
تاکید	گلاویز شدن کُشتی مبارزه زمینی
سختی	ورزش برخوردی
کشور مبدا	ژاپن
پدیدآور	کانو جیگورو
افراد شناخته شده	ببینید: فهرست مدال‌آوران قهرمانی جهان در جودو
والد	مکاتب مختلف کو-ریو جوجوتسو، عمدتاً تنجین شینیو-ریو، و کیتو-ریو
هنرهای پیشین	تنجین شینیو-ریو (Tenjin Shin'yō-ryū) یوشین ریو (Yoshin ryu) شیتن ریو (Shiten ryu) سکیگوچی ریو (Sekiguchi Ryu) سوسویشی ریو (Sosuishi Ryu) فوسن ریو (Fusen Ryu) کیتو ریو (Kito Ryu) تاکه‌نوچی ریو (Takenouchi Ryu) میورا ریو (Miura Ryu) کیوشین ریو (Kyushin Ryu) ریوئی شینتو-ریو (Ryōi Shintō-ryū) تسوتسومی هوزان ریو (Tsutsumi Hozan Ryu)
هنرهای پسین	جودوی کوسن بارتیتسو یوسیکان بودو جوجیتسو برزیلی سامبو ای.آر.بی مبارزه در فاصله نزدیک کراو ماگا کپاپ کاراته دای دو جوکو هنرهای رزمی ترکیبی آرنیس مدرن لوته لیوره کشتی پرتابی کشتی تسلیمی والی تودو
المپیک	* پذیرفته‌شده به عنوان ورزش‌های المپیک در ۱۹۶۰ (ببینید پایین) مورد رقابت از ۱۹۶۴ (مردان) و ۱۹۹۲ (زنان)
تارنمای رسمی	* فدراسیون جهانی جودو (IJF) کودوکان

جودو (ژاپنی: 柔道, هپبورن: Jūdō, ت.ت. 'راه ملایم') یک هنر رزمی مدرن ژاپنی بدون استفاده از سلاح، ورزش رزمی، ورزش المپیکی (از سال ۱۹۶۴) و برجسته‌ترین شکل کشتی با لباس در مسابقات بین‌المللی است.

جودو در سال ۱۸۸۲ توسط کانو جیگورو به عنوان یک هنر رزمی التقاطی ایجاد شد و به دلیل تأکید بر رندوری (مبارزه آزاد) به جای کاتا (مجموعه حرکات از پیش طراحی شده) و حذف عناصر ضربه زدن و آموزش سلاح‌ها از هنرهای رزمی قبلی (عمدتاً تنجین شینیو-ریو جوجوتسو و کیتو-ریو جوجوتسو) متمایز شد.

جودو به دلیل تسلط بر مدارس جوجوتسو قدیمی در مسابقات هنرهای رزمی پلیس توکیو (به ژاپنی: 警視庁武術大会، Keishicho Bujutsu Taikai) که توسط اداره پلیس کلان‌شهر توکیو برگزار می‌شد، به شهرت رسید و به عنوان هنر رزمی اصلی این دپارتمان انتخاب شد. تمرین‌کننده جودو، جودوکا و لباس جودو، جودوگی نامیده می‌شود.

هدف جودوی رقابتی این است که حریف را به زمین بیندازید، او را با تثبیت (پین) بی‌حرکت کنید یا او را با قفل مفصل یا خفه‌کن تسلیم کنید. در حالی که ضربات و استفاده از سلاح‌ها در برخی از فرم‌های از پیش تعیین شده (کاتا) گنجانده شده‌اند، اما اغلب تمرین نمی‌شوند و در مسابقات جودو یا تمرین آزاد غیرقانونی هستند. نهاد بین‌المللی حاکم بر جودو، فدراسیون جهانی جودو است و رقبا در مدار حرفه‌ای بین‌المللی فدراسیون جهانی جودو رقابت می‌کنند.

فلسفه جودو حول دو اصل اصلی می‌چرخد: "سیریوکو-زن‌یو" (ژاپنی: 精力善用, هپبورن: Seiryoku-Zenyo, ت.ت. 'استفاده خوب از انرژی') و "جیتا-کیوئی" (ژاپنی: 自他共栄, هپبورن: Jita-Kyoei, ت.ت. 'رفاه و منفعت متقابل'). فلسفه و تدریس جودو مدلی برای سایر هنرهای رزمی مدرن ژاپنی که از "کو-ریو" (ژاپنی: 古流, هپبورن: ko-ryū, ت.ت. 'مدارس سنتی') توسعه یافته‌اند، شد. جودو همچنین تعدادی هنر رزمی مشتق در سراسر جهان مانند جوجیتسو برزیلی، کراو ماگا، سامبو و ARB را به وجود آورد. جودو همچنین بر سبک‌های مبارزه دیگر مانند مبارزه نزدیک (CQC)، هنرهای رزمی ترکیبی (اِم‌اِم‌اِی)، کشتی شوت و کشتی تسلیمی تأثیر گذاشت.

تاریخ و فلسفه

زندگی اولیه بنیان‌گذار

تاریخ اولیه جودو به‌طور جدانشدنی با بنیان‌گذار آن، همه‌چیزدان و مربی ژاپنی، کانو جیگورو که نام اصلی او شینوسوکه جیگورو (به ژاپنی: 新之助 治五郎، Shinnosuke Jigorō) بود، مرتبط است. کانو در خانواده‌ای نسبتاً مرفه به دنیا آمد. پدرش، جیروساکو، پسر دوم رئیس کشیش معبد شینتو هیوشی در استان شیگا بود. او با ساداکو کانو، دختر مالک شرکت تولید مشروب کیکو-ماسامونه ازدواج کرد و به این خانواده ملحق شد و نام خود را به کانو تغییر داد. او در نهایت به مقامی رسمی در شوگون‌سالاری منصوب شد.

کانو جیگورو از کودکی تحت آموزش علمی قرار گرفت و از سن هفت سالگی، زبان انگلیسی، خوشنویسی ژاپنی (به ژاپنی: 書道، Shodō) و چهار کتاب کنفوسیوسی (به ژاپنی: 四書، Shisho) را زیر نظر چندین مربی مطالعه کرد. وقتی چهارده ساله بود، کانو در مدرسه‌ای با زبان انگلیسی در شیبا، توکیو به نام ایکوئی-گیجوکو شروع به تحصیل کرد. فرهنگ قلدری که در این مدرسه رایج بود، کانو را وادار کرد تا به دنبال دوجو جوجوتسو بگردد تا تمرین کند.

تلاش‌های اولیه او برای یافتن استاد جوجوتسویی که او را بپذیرد، با موفقیت کمی مواجه شد. جوجوتسو در ژاپن که به سرعت به سوی غربی شدن می‌رفت، از مد افتاده بود. بسیاری از کسانی که قبلاً این هنر را آموزش می‌دادند، مجبور به تغییر شغل شده بودند یا از آموزش آن چنان ناامید شده بودند که به‌طور کامل دست از کار کشیده بودند. ناکای اومِناری، یکی از آشنایان پدر کانو و سرباز سابقی که موافقت کرد به او کاتا را نشان دهد، اما حاضر نشد که به او آموزش دهد. سرایدار خانه دوم جیروساکو، کاتاگیری ریوجی، نیز جوجوتسو را می‌دانست، اما از آموزش آن خودداری کرد زیرا معتقد بود که دیگر کاربردی ندارد. یکی دیگر از بازدیدکننده مکرر، ایمای گنشیرو از مدرسه کیوشین-ریو (به ژاپنی: 扱心流، Kyūshin-ryū) جوجوتسو نیز این هنر را آموزش نداد. چند سالی گذشت تا اینکه کانو سرانجام یک استاد مایل به آموزش پیدا کرد.

در سال ۱۸۷۷، به‌عنوان دانشجو در دانشگاه توکیو، کانو متوجه شد که بسیاری از معلمان جوجوتسو مجبور شده‌اند به مشاغل جایگزین روی آورند و اغلب مطب‌های سِیکوتسو-این (ژاپنی: 整骨院, هپبورن: Seikotsu-in, ت.ت. 'روش‌های سنتی استخوان‌درمانی') را باز کرده‌اند. پس از تحقیق در مورد چندین مورد از این‌ها، کانو به فکودا هاچینوسوکه (ح. ۱۸۲۸–۱۸۸۰)، معلم مدرسه تنجین شینیو-ریو جوجوتسو، معرفی شد که دوجو کوچکی با نه تشک داشت و پنج شاگرد را آموزش می‌داد. گفته می‌شود فکودا بر فن تأکید داشت نه بر تمرین‌های رسمی و این باعث شد که کانو بر رندوری در جودو تأکید کند.

با مرگ فکودا در سال ۱۸۸۰، کانو که به مشتاق‌ترین و توانمندترین شاگرد او در هر دو زمینه رندوری (مبارزه آزاد) و کاتا (مجموعه حرکات از پیش طراحی شده) تبدیل شده بود، دِنشو (ژاپنی: 伝書, هپبورن: densho, ت.ت. 'طومارها') دوجو فکودا را دریافت کرد. کانو تصمیم گرفت به مطالعات خود در مدرسه دیگری از تنجین شینیو-ریو (ژاپنی: 天神真楊流, هپبورن: Tenjin Shin'yō-ryū)، متعلق به ایسو ماساتومو (ح. ۱۸۲۰–۱۸۸۱) ادامه دهد. ایسو بیشتر بر تمرین کاتا تأکید داشت و آموزش رندوری را به دستیاران و بیشتر به کانو، واگذار کرد. ایسو در ژوئن ۱۸۸۱ درگذشت و کانو به تحصیل در دوجو اییکوبو تسونه‌توشی (۱۸۳۵–۱۸۸۹) از مدرسه کیتو-ریو (ژاپنی: 起倒流, هپبورن: Kitō-ryū) ادامه داد. مانند فکودا، اییکوبو نیز بر رندوری تأکید داشت و کیتو-ریو تمرکز بیشتری بر ناگه‌وازا (ژاپنی: 投げ技, هپبورن: nage-waza, ت.ت. 'تکنیک‌های پرتاب') داشت.

تأسیس کدوکان

معبد ایشو-جی در توکیو

در فوریه ۱۸۸۲، کانو مدرسه و دوجویی در معبد بودایی ایشو-جی (ژاپنی: 永昌寺, هپبورن: Eisho-ji) در ناحیه شیتایا توکیو (اکنون ناحیه هیگاشی اوئنو در ناحیه تای‌تو) تأسیس کرد. اییکوبو، مربی کیتو-ریو کانو، سه روز در هفته به دوجو می‌آمد تا به آموزش کمک کند و اگرچه دو سال طول کشید تا معبد به نام کدوکان نام‌گذاری شود و کانو هنوز مدرک منکیو (ژاپنی: 免許, هپبورن: Menkyo, ت.ت. 'گواهی استادی') در کیتو-ریو را دریافت نکرده بود، این زمان اکنون به‌عنوان تأسیس کدوکان شناخته می‌شود.

دوجو ایشو-جی در ابتدا شوئین بود. این مکان نسبتاً کوچک بود و مساحتی حدود ۱۲ جو (۲۱۴ فوت مربع) داشت. کانو دانشجویان مقیم و غیرمقیم را پذیرفت که اولین دو نفر آنها تومیتا تسونه‌جیرو و شیرو سایگو بودند. در اوت سال بعد، این دو نفر درجات شودان (ژاپنی: 初段, هپبورن: shodan, ت.ت. 'درجه اول') را دریافت کردند که اولین درجاتی بود که در هر هنر رزمی اعطا شده بود.

جودو در مقابل جوجوتسو

مرکزیت بینش کانو برای جودو بر اصول سیریوکو زن‌یو (ژاپنی: 精力善用, هپبورن: seiryoku zen'yō, ت.ت. 'حداکثر کارایی، حداقل تلاش') و جیتا کیوئی (ژاپنی: 自他共栄, هپبورن: jita kyōei, ت.ت. 'رفاه و منفعت متقابل') قرار داشت. او کاربرد سیریوکو زن‌یو را با مفهوم جو یوکو گو او سیسو (ژاپنی: 柔能く剛を制す - 柔能剛制, هپبورن: jū yoku gō o seisu, ت.ت. 'نرمی سختی را کنترل می‌کند') شرح داد:

«جودو» (به ژاپنی: 柔道، jūdō)، به کانجی نوشته شده است.

به‌طور خلاصه، مقاومت در برابر حریف قوی‌تر منجر به شکست شما خواهد شد، در حالی که سازگاری با حمله حریف و فرار از آن باعث می‌شود تعادل خود را از دست بدهد، قدرت او کاهش یابد و شما او را شکست دهید. این تئوری جو یوکو گو او سیسو است.

کانو متوجه شد که سیریوکو زن‌یو که در ابتدا به‌عنوان مفهوم جوجوتسو تصور شده بود، کاربرد فلسفی وسیع‌تری دارد. با ترکیب این مفهوم با جیتا کیوئی که تحت تأثیر کنفوسیوس‌گرایی بود، کاربرد وسیع‌تر این مفاهیم باعث شد جودو از بوجوتسو (ژاپنی: 武術, هپبورن: bujutsu, ت.ت. 'هنر رزمی') به بودو (ژاپنی: 武道, هپبورن: budō, ت.ت. 'راه رزمی') تبدیل شود. کانو فنونی را که با این اصول سازگار نبودند رد کرد و بر اهمیت کارایی در اجرای فنون تأکید کرد. او معتقد بود که تمرین جوجوتسو در حالی که با این ایده‌ها سازگار است، راهی برای بهبود شخصی و بهبود جامعه به‌طور کلی است. با این حال، او به شدت از درک منفی عمومی ژاپنی‌ها نسبت به جوجوتسو آگاه بود:

در آن زمان، چند متخصص بوجوتسو (هنرهای رزمی) هنوز وجود داشتند، اما بوجوتسو تقریباً توسط ملت به‌طور کلی رها شده بود. حتی اگر می‌خواستم جوجوتسو را آموزش دهم، بیشتر مردم دیگر به آن فکر نمی‌کردند؛ بنابراین فکر کردم بهتر است تحت نامی دیگر آموزش دهم، زیرا اهدافم بسیار گسترده‌تر از جوجوتسو بود.

کانو معتقد بود که جوجوتسو برای توصیف هنر او ناکافی است: اگرچه جوتسو (ژاپنی: 術, هپبورن: jutsu) به معنای «هنر» یا «روش» است، اما به معنای روشی که شامل مجموعه‌ای از فنون فیزیکی است. بر این اساس، او کاراکتر دوم را به دو (ژاپنی: 道, هپبورن: dō) تغییر داد که به معنای «راه»، «جاده» یا «مسیر» است و مفهومی فلسفی‌تر از جوتسو دارد و منشأ مشترکی با مفهوم چینی تائو دارد. به این ترتیب، کانو آن را جودو نامید.

فنون جودو

در جودو سه دسته اصلی از وازا (ژاپنی: 技, هپبورن: waza, ت.ت. 'فنون') وجود دارد: ناگه-وازا (ژاپنی: 投げ技, هپبورن: nage-waza, ت.ت. 'فنون پرتابی'), کاتامه-وازا (ژاپنی: 固技, هپبورن: katame-waza, ت.ت. 'فنون گلاویزی') و آتمی-وازا (ژاپنی: 当て身技, هپبورن: atemi-waza, ت.ت. 'فنون ضربتی'). جودو بیشتر به خاطر ناگه-وازا و کاتامه-وازا شناخته شده است.

تمرین‌کنندگان جودو معمولاً بخشی از هر جلسه تمرین را به اوکمی (ژاپنی: 受け身, هپبورن: ukemi, ت.ت. 'افتادن‌های ایمن') اختصاص می‌دهند تا بتوانند ناگه-وازا را بدون خطر آسیب جدی تمرین کنند.

انواع مختلفی از اوکمی وجود دارد، از جمله:

• اوشیرو اوکمی (ژاپنی: 後ろ受身, هپبورن: ushiro ukemi, ت.ت. 'افتادن به پشت')
• یوکو اوکمی (ژاپنی: 横受け身, هپبورن: yoko ukemi, ت.ت. 'افتادن به پهلو')
• مائه اوکمی (ژاپنی: 前受け身, هپبورن: mae ukemi, ت.ت. 'افتادن به جلو')
• زنپو کایتن اوکمی (ژاپنی: 前方回転受身, هپبورن: zenpo kaiten ukemi, ت.ت. 'افتادن با غلتیدن به جلو').

فردی که فن را اجرا می‌کند به نام توری (ژاپنی: 取り, هپبورن: tori, ت.ت. 'گیرنده') و فردی که فن روی او اجرا می‌شود به نام اوکه (ژاپنی: 受け, هپبورن: uke, ت.ت. 'دریافت‌کننده') شناخته می‌شود.

ناگه-وازا (فن‌های پرتابی)

ناگه-وازا شامل تمام فنونی است که در آن‌ها توری تلاش می‌کند اوکه را پرتاب یا زمین‌گیر کند، معمولاً با هدف قرار دادن اوکه روی پشت. هر فن دارای سه مرحله متمایز است:

1. کوزوشی (ژاپنی: 崩し, هپبورن: Kuzushi): از بین بردن تعادل حریف؛
2. تسوکوری (ژاپنی: 作り, هپبورن: Tsukuri): چرخیدن و جایگیری برای پرتاب؛
3. کاکه (ژاپنی: 掛け, هپبورن: Kake): اجرای نهایی و تکمیل پرتاب.

ناگه-وازا معمولاً با استفاده از اوچی-کومی (ژاپنی: 内込, هپبورن: uchi-komi)، چرخش مکرر و آماده‌سازی تا مرحله کاکه، تمرین می‌شوند.

به‌طور سنتی، ناگه-وازا به دو دسته اصلی تقسیم می‌شود: تاچی-وازا (ژاپنی: 立ち技, هپبورن: tachi-waza, ت.ت. 'فنون ایستاده')، پرتاب‌هایی که با حفظ وضعیت عمودی توری انجام می‌شوند و سوتمی-وازا (ژاپنی: 捨身技, هپبورن: sutemi-waza, ت.ت. 'فنون فداکاری')، پرتاب‌هایی که در آن توری برای پرتاب اوکه وضعیت عمودی خود را فدا می‌کند.

تاچی-وازا به دسته‌های زیر تقسیم می‌شوند:

1. ته-وازا (ژاپنی: 手技, هپبورن: te-waza, ت.ت. 'فنون دستی')، فنونی که در آن توری عمدتاً از بازوهای خود برای پرتاب اوکه استفاده می‌کند؛
2. کوشی-وازا (ژاپنی: 腰技, هپبورن: koshi-waza, ت.ت. 'فنون باسنی')، پرتاب‌هایی که عمدتاً از حرکت بلند کردن از باسن استفاده می‌کنند؛
3. آشی-وازا (ژاپنی: 足技, هپبورن: ashi-waza', ت.ت. 'فنون پا و ساق پا')، پرتاب‌هایی که در آن توری عمدتاً از پاهای خود استفاده می‌کند.

هارای گوشی (ژاپنی: 払腰, هپبورن: Harai goshi, ت.ت. 'پرتاب از روی لگن')، یکی از فن‌های کوشی-وازا است.

ناگه-وازا (ژاپنی: 投げ技, هپبورن: nage-waza, ت.ت. 'فنون پرتابی')	تاچی-وازا (ژاپنی: 立ち技, هپبورن: tachi-waza, ت.ت. 'فنون ایستاده')	ته-وازا (ژاپنی: 手技, هپبورن: te-waza, ت.ت. 'فنون دستی')
		کوشی-وازا (ژاپنی: 腰技, هپبورن: koshi-waza, ت.ت. 'فنون باسنی')
		آشی-وازا (ژاپنی: 足技, هپبورن: ashi-waza', ت.ت. 'فنون پا و ساق پا')
	سوتمی-وازا (ژاپنی: 捨身技, هپبورن: sutemi-waza, ت.ت. 'فنون فداکاری')	ما-سوتمی-وازا (ژاپنی: 真捨身技, هپبورن: Ma-sutemi-waza, ت.ت. 'فنون فداکاری از پشت')
		یوکو-سوتمی-وازا (ژاپنی: 橫捨身技, هپبورن: Yoko-sutemi-waza , ت.ت. 'فنون فداکاری از پهلو')

کاتامه-وازا (فنون گلاویزی)

کاتامه-وازا (ژاپنی: 固技, هپبورن: Katame-waza, ت.ت. 'فنون گلاویزی') به دسته‌های زیر تقسیم می‌شوند:

1. اوساکومی-وازا (ژاپنی: 抑込技, هپبورن: osaekomi-waza, ت.ت. 'فنون نگهداری') که در آن توری، اوکه را روی زمین به پشت می‌گیرد و نگه می‌دارد؛
2. شیمه-وازا (ژاپنی: 絞技, هپبورن: shime-waza, ت.ت. 'فنون خفه‌کردن') که در آن توری تلاش می‌کند با خفه‌کردن یا فشار دادن به گردن اوکه را به تسلیم وادار کند؛
3. کانستسو-وازا (ژاپنی: 関節技, هپبورن: kansetsu-waza, ت.ت. 'فنون مفصلی') که در آن توری تلاش می‌کند با دستکاری دردناک مفاصل اوکه را به تسلیم وادار کند.

یک مفهوم مرتبط، نه-وازا (ژاپنی: 寝技, هپبورن: ne-waza, ت.ت. 'فنون خوابیده') است که در آن فن‌ها از وضعیت غیر ایستاده اعمال می‌شوند.

در جودوی رقابتی، کانستسو-وازا در حال حاضر به دستکاری مفصل آرنج محدود است. دستکاری و قفل‌کردن سایر مفاصل را می‌توان در کاتاهای مختلف، مانند کاتامه-نو-کاتا و کودوکان گوشین جوتسو یافت.

جوجی گاتامه (ژاپنی: 十字固, هپبورن: Juji gatame, ت.ت. 'قفل صلیبی') که به آن آرم‌بار نیز گفته می‌شود، یکی از فن‌های کانسِتسو-وازا (فنون قفل مفصل) است.

کاتامه-وازا (ژاپنی: 固技, هپبورن: Katame-waza, ت.ت. 'فنون گلاویزی')	اوساکومی-وازا (ژاپنی: 抑込技, هپبورن: osaekomi-waza, ت.ت. 'فنون نگهداری')
	شیمه-وازا (ژاپنی: 絞技, هپبورن: shime-waza, ت.ت. 'فنون خفه‌کردن')
	کانستسو-وازا (ژاپنی: 関節技, هپبورن: kansetsu-waza, ت.ت. 'فنون مفصلی')

آتمی-وازا (فنون ضربتی)

آتمی-وازا فنونی هستند که در آن توری با ضربه به نقطه حیاتی اوکه را ناتوان می‌کند. آتمی-وازا خارج از کاتا مجاز نیستند.

آموزش

کودکان در حال تمرین جودو در توکیو

رندوری (تمرین آزاد)

آموزش جودو تأکید ویژه‌ای بر رندوری (ژاپنی: 乱取り, هپبورن: randori, ت.ت. 'گرفتن آشوب'، اما به معنای «تمرین آزاد») دارد. این اصطلاح شامل انواع مختلفی از فرم‌های تمرین است و شدت اجرای آن بسته به هدف و سطح تخصص شرکت‌کنندگان متفاوت است. از طرفی، رندوری از نوع یاکوسوکو گیکو (ژاپنی: 約束稽古, هپبورن: Yakusoku geiko, ت.ت. 'تمرین پیش‌پیمان')، سبکی همکارانه است که در آن هیچ‌یک از شرکت‌کنندگان مقاومتی در برابر تلاش‌های همدیگر برای پرتاب نشان نمی‌دهند. یک مفهوم مرتبط، سوته گیکو (ژاپنی: 捨稽古, هپبورن: Sute geiko, ت.ت. 'تمرین فداکاری') است که در آن جودوکای باتجربه اجازه می‌دهد تا توسط شریک کم‌تجربه‌تر خود پرتاب شود. در انتهای دیگر، سبک سخت رندوری قرار دارد که سعی دارد سبک جودو دیده شده در مسابقات را تقلید کند. در حالی که رندوری سخت اساس جودو است، تأکید بیش از حد بر جنبه رقابتی، توسط سنت‌گرایان به عنوان نامطلوب تلقی می‌شود اگر هدف رندوری «پیروزی» به جای «یادگیری» باشد.

کاتا (فرم‌ها)

کانو جیگورو و یاماشیتا یوشیتسوگو در حال اجرای کوشیکی-نو-کاتا (Koshiki-no-kata)

کاتا (ژاپنی: 形, هپبورن: kata, ت.ت. 'فرم‌ها') الگوهای از پیش تعیین شده‌ای از فنون هستند و در جودو، به استثنای عناصر سیریوکو زنیو کوکومین تاییکو نو کاتا، همه با یک شریک تمرین می‌شوند. اهداف آن‌ها شامل نشان دادن اصول اساسی جودو، نمایش اجرای صحیح یک فن، آموزش اصول فلسفی جودو، اجازه تمرین فنونی که در رندوری مجاز نیستند و حفظ فنون قدیمی که از نظر تاریخی مهم هستند اما در جودوی معاصر استفاده نمی‌شوند.

امروزه ده کاتا توسط کودوکان به رسمیت شناخته شده‌اند:

• رندوری-نو-کاتا (ژاپنی: 乱取りの形, هپبورن: Randori-no-kata, ت.ت. 'فرم‌های تمرین آزاد') که شامل دو نوع کاتا می‌شود:
  • ناگه-نو-کاتا (ژاپنی: 投の形, هپبورن: Nage-no-kata, ت.ت. 'فرم‌های پرتابی'): پانزده پرتاب که هم چپ دست و هم راست دست تمرین شده، شامل سه پرتاب از هر یک از پنج دسته ناگه-وازا: ته وازا، کوشی وازا، آشی وازا، ما سوتمی وازا و یوکو سوتمی وازا.
  • کاتامه-نو-کاتا (ژاپنی: 固の形, هپبورن: Katame-no-kata, ت.ت. 'فرم‌های گلاویزی'): شامل پانزده فن در سه مجموعه پنج‌تایی که سه دسته کاتامه وازا را نشان می‌دهد: اوساکومی وازا، شیمه وازا و کانستسو وازا.
• کیمه-نو-کاتا (ژاپنی: 極の形, هپبورن: Kime-no-kata, ت.ت. 'فرم‌های قاطعیت'): شامل بیست فن که اصول دفاع در موقعیت‌های جنگی را نشان می‌دهد، اجرا شده از موقعیت‌های نشسته و ایستاده. حملات به صورت مسلح و غیر مسلح با خنجر و شمشیر انجام می‌شود. این کاتا از آتمی وازا (فنون ضربتی) که در رندوری ممنوع هستند، استفاده می‌کند.
• کودوکان گوشین جوتسو (ژاپنی: 講道館護身術, هپبورن: Kōdōkan goshin jutsu, ت.ت. 'مهارت‌های دفاع شخصی کودوکان'): جدیدترین کاتا شناخته شده، شامل بیست و یک فن دفاع در برابر حمله از یک مهاجم غیر مسلح و مسلح به چاقو، چوب و تپانچه. این کاتا فنون مختلف جوجوتسو مانند قفل مچ و آتمی وازا را شامل می‌شود.
• جو-نو-کاتا (ژاپنی: 柔の形, هپبورن: Jū-no-kata, ت.ت. 'فرم‌های نرمی و انعطاف‌پذیری'): شامل پانزده فن، مرتب شده در سه مجموعه پنج‌تایی که اصل جو و استفاده صحیح از آن در حمله و دفاع را نشان می‌دهد.
• گو-نو-کاتا (ژاپنی: 剛の形, هپبورن: Gō-no-kata, ت.ت. 'فرم‌های نیروی قوی'): یکی از قدیمی‌ترین کاتاها، شامل ده فرم که استفاده مؤثر از نیرو و مقاومت را نشان می‌دهد. امروزه به ندرت تمرین می‌شود.
• ایتسوتسو-نو-کاتا (ژاپنی: 五の形, هپبورن: Itsutsu-no-kata, ت.ت. 'فرم‌های پنجگانه'): کاتا پیشرفته‌ای که اصل سیریوکو زنیو و حرکات جهان را نشان می‌دهد. این کاتا پیش از ایجاد کودوکان وجود داشته و از تنجین شینیو-ریو نشأت گرفته است.
• کوشیکی-نو-کاتا (ژاپنی: 古式の形, هپبورن: Koshiki-no-kata, ت.ت. 'فرم‌های سنتی'): مشتق شده از کیتو-ریو جوجوتسو، این کاتا در ابتدا برای اجرای پوشیدن زره طراحی شده بود. کانو تصمیم گرفت آن را حفظ کند زیرا اصول جودو را در خود جای داده است.
• سیریوکو زنیو کوکومین تاییکو نو کاتا (ژاپنی: 精力善用国家体育, هپبورن: Seiryoku Zen'yo Kokumin Taiiku no Kata|Seiryoku Zen'yō Kokumin Taiiku, ت.ت. 'تربیت بدنی ملی با بهره‌وری بالا'): یک سری تمرینات طراحی شده برای توسعه فیزیکی بدن برای جودو.
• جوشی-گوشینهو (ژاپنی: 女子護身法, هپبورن: Joshi-goshinhō, ت.ت. 'روش‌های دفاع شخصی برای زنان'): یک تمرین تکمیل شده در سال ۱۹۴۳ که توسعه آن به دستور جیرو نانگو، دومین رئیس کودوکان، انجام شد.

علاوه بر این، تعدادی کاتا وجود دارند که به‌طور رسمی توسط کودوکان به رسمیت شناخته نشده‌اند اما معمولاً تمرین می‌شوند. برخی از کاتاهای متداول‌تر شامل:

• گو-نو-سن-نو-کاتا (ژاپنی: 後の先の形, هپبورن: Go-no-sen-no-kata): یک کاتا از فنون مقابله پیش‌گیرانه که برخی ادعا می‌کنند میراثی از دانشگاه واسدا در توکیو دارد. این فرم چیزی بیشتر از فنون استاندارد ضد حمله نیست که توسط برخی پروتکل‌ها تکمیل شده است. علاوه بر این، هیچ استاندارد جهانی یا متن مرجع پذیرفته شده‌ای وجود ندارد. این تمرین در ژاپن ناشناخته است و توسط میکینوسوکه کاواشی در غرب محبوب شد.
• ناگه-وازا-اورا-نو-کاتا (ژاپنی: 投げ技裏の形, هپبورن: Nage-waza-ura-no-kata): یک کاتا بسیار زیبا و منسجم از فنون ضد حمله که توسط کیوزو میفونه ایجاد شده است.
• کاتامه-وازا اورا-نو-کاتا (ژاپنی: 固め技裏の形, هپبورن: Katame-waza ura-no-kata], ت.ت. 'فرم‌های برگرداندن فنون گلاویزی'): یک کاتا از ضد حملات به فنون گلاویزی که به کازو ایتو نسبت داده می‌شود.

تاندوکو-رنشو (تمرین شخص با خود!)

• تاندوکو-رنشو (ژاپنی: 単独動作, هپبورن: Tandoku-renshu, ت.ت. 'تمرین انفرادی'): کار شخصی.

جودوی رقابتی

تاریخچه

جودوکار ژاپنی تاکاماسا آنای در مقابل جودوکا فرانسوی تیری فابر در مسابقات جهانی جودو ۲۰۱۰ که در توکیو برگزار شد.

یوشیهیکو یوشیماتسو در حال تلاش برای پرتاب توشیرو دایگو با استفاده از اوچی ماتا در فینال مسابقات جودوی سراسری ژاپن سال ۱۹۵۱.

مسابقات (ژاپنی: 試合, هپبورن: shiai) بخش بسیار مهمی از جودو هستند. در سال ۱۸۹۹، از کانو درخواست شد که به ریاست کمیته‌ای در دای نیپون بوتوکوکای (ژاپنی: 大日本武徳会, هپبورن: Dai Nippon Butoku Kai, ت.ت. 'انجمن سراسری فضیلت رزمی ژاپن') منصوب شود تا نخستین مجموعه قوانین رسمی مسابقات برای جوجوتسو را تدوین کند. این قوانین قرار بود مسابقات بین مدارس مختلف سنتی جوجوتسو و همچنین تمرین‌کنندگان جودوی کودوکان را پوشش دهند. مسابقات ۱۵ دقیقه طول می‌کشید و بر اساس ناگه وازا و کاتامه وازا، با حذف آتمی وازا، داوری می‌شدند. برنده شدن با دو ایپون امکان‌پذیر بود که در چهار راه مختلف پیروزی اهدا می‌شد: با «پرتاب» که در آن پشت حریف به‌طور کامل و با نیروی کافی به تشک برخورد کند، با «نگه داشتن» آنها روی پشت برای مدت «کافی»، یا با «تسلیم شدن» که از طریق شیمه-وازا یا کانسِتسو-وازا که حریف را مجبور به تسلیم شدن یا توقف توسط داور یا داور کناری می‌کرد، حاصل می‌شد. قفل‌های انگشت، انگشت پا و مچ پا ممنوع بودند.

در سال ۱۹۰۰، این قوانین با اصلاحاتی توسط کودوکان پذیرفته شدند که شامل ممنوعیت همه قفل‌های مفصلی برای درجات کیو و اضافه کردن قفل‌های مچ به کانسِتسو-وازای ممنوعه برای درجات دان بود. همچنین نسبت تاتشی-وازا به نه-وازا باید بین ۷۰٪ تا ۸۰٪ برای درجات کیو و بین ۶۰٪ تا ۷۰٪ برای درجات دان باشد.

در سال ۱۹۱۶، قوانین اضافی برای محدود کردن بیشتر کانسِتسو-وازا با ممنوعیت آشی گارامی و قفل‌های گردن و همچنین دو جیمه، وضع شدند. این قوانین در سال ۱۹۲۵ بیشتر تکمیل شدند.

کانو جیگورو برای مدت طولانی آرزو داشت که جودو به‌عنوان رشته‌ای از ورزش‌های المپیک شناخته شود. اولین باری که جودو در بازی‌های المپیک دیده شد، در نمایش غیررسمی به میزبانی کانو در بازی‌های ۱۹۳۲ بود. با این حال، کانو دربارهٔ ورود احتمالی جودو به‌عنوان ورزش المپیکی نظر دوگانه داشت:

"مردم از بخش‌های مختلف دربارهٔ حکمت و امکان معرفی جودو به‌همراه دیگر بازی‌ها و ورزش‌ها در بازی‌های المپیک از من سوال کرده‌اند. نظر من در حال حاضر، نسبتاً منفعل است. اگر این خواسته کشورهای عضو دیگر باشد، من اعتراضی ندارم. اما خودم تمایلی به پیشقدم شدن ندارم. به‌دلیل اینکه جودو در واقعیت، فقط یک ورزش یا بازی نیست. من آن را به‌عنوان یک اصل زندگی، هنر و علم می‌بینم. در واقع، جودو وسیله‌ای برای دستیابی به کمال فردی است. تنها یکی از اشکال آموزش جودو، به اصطلاح رندوری یا تمرین آزاد، می‌تواند به‌عنوان یک نوع ورزش طبقه‌بندی شود. البته تا حدی، همین مطلب دربارهٔ بوکس و شمشیربازی هم صدق می‌کند، اما امروزه آنها به‌عنوان ورزش‌ها تمرین و اجرا می‌شوند. سپس بازی‌های المپیک به‌شدت تحت تأثیر ناسیونالیسم هستند که ممکن است بر آن تأثیر بگذارد و "جودوی مسابقه‌ای" را توسعه دهد که شکلی واپس‌گرایانه همانند جوجوتسو پیش از تأسیس کودوکان است. جودو باید به‌عنوان هنر و علم از هرگونه تأثیر خارجی، سیاسی، ملی، نژادی و مالی یا هر منفعت سازمان‌یافته دیگری آزاد باشد. و همه چیزهای مرتبط با آن باید به هدف نهایی آن، یعنی "نفع بشریت"، هدایت شوند. قربانی‌کردن انسانی یک موضوع تاریخی است."

استفاده از جودو در بازی‌های المپیک تابستانی

همچنین ببینید: جودو در بازی‌های المپیک تابستانی

جودو (۱۹۳۵)

نماد پیکتوگرام جودو المپیک

در پنجاه‌وهفتمین جلسه عمومی کمیته بین‌المللی المپیک که در ۲۲ اوت ۱۹۶۰ در رم برگزار شد، اعضای کمیته بین‌المللی المپیک به‌طور رسمی تصمیم گرفتند که جودو را در میان رویدادهای المپیکی بگنجانند. این پیشنهاد که توسط هیئت ژاپنی مطرح شد، با استقبال همه شرکت‌کنندگان مواجه شد. تنها دو رأی مخالف در رأی‌گیری نهایی وجود داشت که مخالف خود جودو نبودند بلکه افزایش تعداد رویدادهای المپیک به‌طور کلی را نمی‌پذیرفتند. برای اولین بار در تاریخ، یک ورزش سنتی ژاپنی در رقابت‌های المپیک گنجانده شد.

سرانجام، جودو برای اولین بار به‌عنوان یک ورزش المپیکی برای مردان در بازی‌های ۱۹۶۴ توکیو برگزار شد. کمیته المپیک جودو را از بازی‌های ۱۹۶۸ حذف کرد که با اعتراضات مواجه شد. آنتون خسینک از هلند اولین مدال طلای المپیک را در بخش آزاد جودو با شکست دادن آکیو کامیناگا از ژاپن به‌دست‌آورد. رویداد زنان به‌عنوان یک رویداد نمایشی در المپیک ۱۹۸۸ معرفی شد و در سال ۱۹۹۲ به یک رویداد رسمی با مدال تبدیل شد.

استفاده از جودو در بازی‌های پارالمپیک تابستانی

جودو به‌عنوان یک ورزش پارالمپیکی در بازی‌های پارالمپیک تابستانی ۱۹۸۸ سئول معرفی شد و رویدادهای زنان برای اولین بار در بازی‌های پارالمپیک تابستانی ۲۰۰۴ برگزار شد.

استفاده از جودو در بازی‌های کشورهای مشترک‌المنافع

جودو یک ورزش اختیاری در سه دوره بازی‌های کشورهای مشترک‌المنافع بود: بازی‌های ۱۹۹۰ در آوکلند، بازی‌های ۲۰۰۲ در منچستر و بازی‌های ۲۰۱۴ در گلاسگو. از سال ۲۰۲۲، جودو به یک ورزش اصلی در بیست‌ودومین دوره بازی‌های کشورهای مشترک‌المنافع در بیرمنگام تبدیل شد.

قوانین فعلی مسابقات بین‌المللی

فینال مسابقات جودوی سراسری ژاپن، بخش مردان، سال ۲۰۰۷

مجازات‌ها ممکن است برای: انفعال یا جلوگیری از پیشرفت در مسابقه؛ برای نقض‌های ایمنی مانند استفاده از فنون ممنوعه، یا برای رفتاری که برخلاف روح جودو تلقی می‌شود، اعمال شود. مبارزه باید در صورتی که شرکت‌کننده‌ای خارج از منطقه تعیین‌شده روی تشک باشد، متوقف شود.

تقسیمات وزنی

در حال حاضر هفت تقسیم وزنی وجود دارد که ممکن است توسط نهادهای حاکم تغییر کند و بر اساس سن رقابت‌کنندگان تعدیل شود:

	فوق‌سبک‌وزن	نیمه‌سبک‌وزن	سبک‌وزن	نیمه‌میان‌وزن	میان‌وزن	نیمه‌سنگین‌وزن	سنگین‌وزن
مردان	کمتر از ۶۰ کیلوگرم (۱۳۰ پوند؛ ۹٫۴ سنگ)	۶۰–۶۶ کیلوگرم (۱۳۲–۱۴۶ پوند؛ ۹٫۴–۱۰٫۴ سنگ)	۶۶–۷۳ کیلوگرم (۱۴۶–۱۶۱ پوند؛ ۱۰٫۴–۱۱٫۵ سنگ)	۷۳–۸۱ کیلوگرم (۱۶۱–۱۷۹ پوند؛ ۱۱٫۵–۱۲٫۸ سنگ)	۸۱–۹۰ کیلوگرم (۱۷۹–۱۹۸ پوند؛ ۱۲٫۸–۱۴٫۲ سنگ)	۹۰–۱۰۰ کیلوگرم (۲۰۰–۲۲۰ پوند؛ ۱۴–۱۶ سنگ)	بیشتر از ۱۰۰ کیلوگرم (۲۲۰ پوند؛ ۱۶ سنگ)
زنان	کمتر از ۴۸ کیلوگرم (۱۰۶ پوند؛ ۷٫۶ سنگ)	۴۸–۵۲ کیلوگرم (۱۰۶–۱۱۵ پوند؛ ۷٫۶–۸٫۲ سنگ)	۵۲–۵۷ کیلوگرم (۱۱۵–۱۲۶ پوند؛ ۸٫۲–۹٫۰ سنگ)	۵۷–۶۳ کیلوگرم (۱۲۶–۱۳۹ پوند؛ ۹٫۰–۹٫۹ سنگ)	۶۳–۷۰ کیلوگرم (۱۳۹–۱۵۴ پوند؛ ۹٫۹–۱۱٫۰ سنگ)	۷۰–۷۸ کیلوگرم (۱۵۴–۱۷۲ پوند؛ ۱۱٫۰–۱۲٫۳ سنگ)	بیشتر از ۷۸ کیلوگرم (۱۷۲ پوند؛ ۱۲٫۳ سنگ)

پرتاب در طول مسابقه که منجر به ایپون می‌شود.

امتیازدهی در مسابقات

پرتابی که حریف را با قدرت و کنترل به پشت روی تشک می‌اندازد، یک ایپون امتیاز دارد و مسابقه را می‌برد. پرتابی کمتر از این که حریف را به پشت می‌اندازد اما نیروی کافی برای دریافت ایپون ندارد، یک وازا-آری (ژاپنی: 技あり, هپبورن: waza-ari, ت.ت. 'امتیاز جزئی') امتیاز دارد. «دو امتیاز وازا-آری معادل یک ایپون است» (ژاپنی: 技あり合わせて一本, هپبورن: waza-ari awasete ippon)، این قانون در سال ۲۰۱۷ لغو شد، اما در سال ۲۰۱۸ دوباره اجرا شد. پیش از این، پرتابی که حریف را به پهلو می‌اندازد، یک یوکو (ژاپنی: 有効, هپبورن: yuko) امتیاز داشت.

در سال ۲۰۱۷، فدراسیون جهانی جودو تغییراتی در ارزیابی امتیازها اعلام کرد. تنها ایپون و وازا-آری در طول مسابقه داده می‌شود و امتیازات یوکو اکنون در داخل وازا-آری محسوب می‌شوند.

ایپون در نه-وازا برای نگه داشتن حریف به پشت با استفاده از اوسه‌کومی-وازای شناخته‌شده برای ۲۰ ثانیه یا وادار کردن حریف به تسلیم از طریق شیمه-وازا یا کانسِتسو-وازا اعطا می‌شود. تسلیم با دو بار ضربه زدن به تشک یا حریف با دست یا پا، یا گفتن مایتا (ژاپنی: まいった, هپبورن: maitta, ت.ت. 'من تسلیم شدم') اعلام می‌شود. نگه داشتن برای کمتر از ۲۰ ثانیه، اما بیش از ۱۰ ثانیه یک وازا-آری امتیاز دارد (پیش‌تر وازا-آری برای نگه داشتن بیش از ۱۵ ثانیه و یوکو برای نگه داشتن بیش از ۱۰ ثانیه اعطا می‌شد).

پیش‌تر، امتیاز اضافی که کمتر از یوکو بود، به نام کوکا (ژاپنی: 効果, هپبورن: Koka) وجود داشت. این امتیاز اکنون حذف شده است.

اگر امتیازات در پایان مسابقه یکسان باشند، مسابقه با قانون امتیاز طلایی حل می‌شود. امتیاز طلایی یک وضعیت ناگهانی مرگ است که در آن ساعت به زمان مسابقه بازنشانی می‌شود و اولین شرکت‌کننده‌ای که هر امتیازی کسب کند، برنده می‌شود. اگر در این مدت امتیازی کسب نشود، برنده با هانتِی (ژاپنی: 判定, هپبورن: Hantei)، نظر اکثریت داور و دو داور کناری، تعیین می‌شود.

تغییراتی در امتیازدهی صورت گرفته است. در ژانویه ۲۰۱۳، هانتِی حذف شد و امتیاز طلایی دیگر محدودیت زمانی ندارد. مسابقه تا زمانی که جودوکا با یک فن امتیاز کسب کند یا حریف مجازات شود (هانسوکو-ماکه) ادامه می‌یابد.

مجازات‌ها

دو نوع مجازات ممکن است اعطا شود. یک شیدو (ژاپنی: 指導, هپبورن: shido, ت.ت. 'راهنمایی') برای تخلفات جزئی قوانین اعطا می‌شود. شیدو می‌تواند برای دوره طولانی از عدم تهاجم نیز اعطا شود. تغییرات اخیر در قوانین اجازه می‌دهند که اولین شیدوها تنها به‌عنوان هشدار محسوب شوند. اگر نتیجه برابر باشد، سپس و فقط سپس، تعداد شیدوها (اگر کمتر از سه باشد) برای تعیین برنده استفاده می‌شود. پس از اعطای سه شیدو، پیروزی به حریف داده می‌شود که به معنای هانسوکو-ماکه (ژاپنی: 反則負け, هپبورن: hansoku-make, ت.ت. 'شکست به‌خاطر بازی ناپاک') غیرمستقیم است، اما منجر به اخراج از مسابقات نمی‌شود.

توجه: پیش از سال ۲۰۱۷، شیدوی چهارم هانسوکو-ماکه بود. اگر هانسوکو-ماکه برای تخلف بزرگ قوانین اعطا شود، نه تنها منجر به باخت مسابقه می‌شود، بلکه منجر به اخراج از مسابقات برای بازیکن مجازات‌شده می‌شود.

در هنرهای رزمی ترکیبی

مقالهٔ اصلی: هنرهای رزمی ترکیبی

تعدادی از تمرین‌کنندگان جودو در هنرهای رزمی ترکیبی (اِم‌اِم‌اِی) تأثیرگذار بوده‌اند. از مبارزان برجسته اِم‌اِم‌اِی که آموزش جودو دیده‌اند، می‌توان به مدال‌آوران المپیک هیدهیکو یوشیدا (طلا، ۱۹۹۲)، نائویا اوگاوا (نقره، ۱۹۹۲)، پاوئو ناستولا (طلا، ۱۹۹۶)، ماکوتو تاکیموتو (طلا، ۲۰۰۰)، ساتوشی ایشی (طلا، ۲۰۰۸)، روندا روزی (برنز، ۲۰۰۸) و کیلا هریسون (طلا، ۲۰۱۲ و ۲۰۱۶) اشاره کرد. همچنین، فدور املیاننکو که مدال برنز قهرمانی ملی جودوی روسیه را کسب کرده است، یوشیهیرو آکیاما، دان فرای، ریک هاون، دن جاش کلی، هکتور لومبارد، کارو پاریسیان، آیاکا هاماساکی، آنتونیو سیلوا، اولگ تاکتاروف، رادی فرگوسن، یون دونگ سیک و حبیب نورمحمدوف نیز از دیگر مبارزان شناخته‌شده در اِم‌اِم‌اِی هستند که پس‌زمینه جودو دارند.

سبک‌های جایگزین و هنرهای رزمی مشتق شده

اردوی بین‌المللی جودو در آرتیاروی، اوریماتیلا، فنلاند

جودوی کودوکان که توسط کانو جیگورو تأسیس شده، محبوب‌ترین و شناخته‌شده‌ترین سبک جودو است، اما تنها سبک موجود نیست. اصطلاحات جودو و جوجوتسو در سال‌های اولیه تقریباً به جای هم استفاده می‌شدند، بنابراین برخی از این اشکال جودو هنوز به نام جوجوتسو یا جیو-جیتسو شناخته می‌شوند، یا به دلیل همین شباهت، یا صرفاً برای اینکه آن‌ها از جودوی سنتی متفاوت باشند، از سبک اصلی جودوی کانو، چندین فرم مرتبط تکامل یافته‌اند که برخی اکنون به عنوان هنرهای جداگانه در نظر گرفته می‌شوند:

جودوی کوسن

جودوی کوسن که به‌طور معمول به عنوان یک سبک جداگانه از جودو توصیف می‌شود، مجموعه‌ای از قوانین مسابقات جودوی کودوکان است که در اوایل قرن بیستم برای استفاده در مسابقات مدارس عالی ویژه ژاپن که در دانشگاه امپراتوری کیوتو برگزار می‌شد، محبوب شد. واژه «کوسن» یک مخفف از کلمه کوتو سنمون گاکو (ژاپنی: 高等専門学校, هپبورن: Koto Senmon Gakko, ت.ت. 'مدرسه عالی حرفه‌ای') است. در حال حاضر، مسابقات بین هفت دانشگاه سابق امپراتوری ژاپن برگزار می‌شود و به عنوان ناناتی جودو (ژاپنی: , هپبورن: Nanatei Judo, ت.ت. 'جودوی هفت امپراتور') شناخته می‌شود. تمرکز جودوی کوسن بر نه-وازا باعث مقایسه آن با جوجیتسو برزیلی شده است.

جودوی فری‌استایل

جودوی فری‌استایل نوعی از جودوی رقابتی است که عمدتاً در ایالات متحده تمرین می‌شود و فنونی را حفظ می‌کند که از قوانین اصلی فدراسیون جهانی جودو حذف شده‌اند. جودوی فری‌استایل در حال حاضر توسط «اتحادیه جودوی فری‌استایل جهانی» (IFJA) پشتیبانی می‌شود. اتحادیه ورزشی آماتور (AAU) به‌طور رسمی جودوی فری‌استایل را در ایالات متحده آمریکا تأیید می‌کند.

جودوی گرجی

جودوی گرجی تحت تأثیر «چیدائوبا» (کشتی سنتی گرجی با ژاکت) قرار گرفته است. تأثیر چیدائوبا بر سبک جودوی گرجی درگرفتن‌های غیرمتعارف و همچنین پرتاب‌ها و فنون گرفتن آن دیده می‌شود. جودوی گرجی همچنین به فنون ضدحمله با استفاده از حرکات قدرتی مانند بغل کردن و گرفتن دوگانه زیر بغل به پرتاب‌ها و گرفتن‌ها معروف است. این سبک توسط برندگان المپیک و قهرمانان جهان مانند لاشا بکائوری، لوخومی چخویمیانی، شوتا چوچیشویلی، تاتو گریگالاشویلی، زازا کدلاشویلی، داوید خاخالیشویلی، لوکا مایسورادزه، لاشا شاوداتواشویلی و دیگران نمایندگی می‌شود.

جودوی روسی

این سبک متمایز جودو تحت تأثیر هنر رزمی سامبو شوروی قرار گرفته است. این سبک توسط مربیان شناخته‌شده‌ای مانند الکساندر رتوینسکی و ایگور یاکیموف و مبارزان هنرهای رزمی ترکیبی مانند فدور املیاننکو، اولگ تاکتاروف، حبیب نورمحمدوف و کارو پاریسیان نمایندگی می‌شود. جودوی روسی به نوبه خود بر جودوی اصلی تأثیر گذاشته است، با فنونی مانند "قفل بازوی پرشی" (Flying Armbar) که در جودوی کودوکان پذیرفته شده‌اند.

جودوی مغولی

برخلاف سبک‌های دیگر جودوی خاور دور، جودوی مغولی بیشتر بر قدرت تا فن تمرکز دارد. تأثیر کشتی مغولی بر جودوی مغولی درگرفتن‌ها و موقعیت بدن دیده می‌شود. گرفتن‌هایی مانند گرفتن بالا پایین، گرفتن دوگانه زیر بغل و استفاده زیاد از گرفتن‌ها روی کمربند در این سبک جودو معمول است. این سبک توسط قهرمانان جهان مانند خالیونی بولدباتار، تسندیین دامدین، بولدین گانخایچ، نایدانگین توشینبایار، مونخباتین اورانتستسگ، گانباتین بولدباتار نمایندگی می‌شود.

جودوی کره‌ای

جودوی کره‌ای نیز بسیار فنی است، اما آنچه که آن را از سایر سبک‌ها متمایز می‌کند سرعت اجرای فنون است. جودوی کره‌ای به‌طور معمول به جای استفاده از قدرت، بر سرعت، حرکت و فن برای ایجاد حرکات سریع و قدرتمند تأکید دارد. این سبک توسط قهرمانان المپیک مختلفی مانند آن بیونگ-کن، چو مین-سون، چوی مین-هو، ها هیونگ-جو، جون کی-یونگ، کیم جائه-بوم، کیم جائه-یوپ، لی کیونگ-کن، لی وون-هی، سونگ دائه-نام و دیگران نمایندگی می‌شود.

جودوی فرانسوی

جودوی فرانسوی بر تاکتیک‌های کومی کاتا و تمرکز بر شکستن وضعیت حریف و جلوگیری از گرفتن صحیح حریف تمرکز دارد. این سبک از قدرت زیادی استفاده نمی‌کند، بلکه بر فن، تاکتیک و زمان‌بندی تأکید دارد. بسیاری از جودوکاران فرانسوی به قهرمانان جهان و المپیک تبدیل شده‌اند، مانند کلاریس اگبگننو، امیلی آندئول، مارک آلکساندر، جمل بوراس، آماندین بوشار، گیوم شن، اکسل کلرژه، سارا-لئونی سیزیک، لوسی دکوس، رومان دیکو، داوید دیه، کاترین فلوری-واشون، الکساندر ایدیر و بسیاری دیگر.

جودوی کوبایی

جودوی کوبایی با سبک انفجاری و بسیار ورزشی شناخته می‌شود که بر تمرینات بدنی و برنامه‌ریزی محاسباتی همراه با قدرت خام تأکید دارد. از نظر تمرین، ورزشکاران از رویکردی بسیار روشمند و فکری به این ورزش استفاده می‌کنند.

جودوی آذربایجانی

جودو در آذربایجان در طی سال‌ها توسعه یافته و به عنوان یک ورزش برتر در کشور مورد توجه قرار گرفته است. این سبک بسیار شبیه به جودوی گرجی است، زیرا بیشتر بر قدرت تمرین‌کننده در هنگام پرتاب‌ها تمرکز دارد. این یک ترکیب از جودوی اصلی کودوکان و سبک کشتی سنتی آذربایجان به نام «آذری» است که فنون آن شامل گرفتن‌ها و موقعیت‌های غیرمعمول در هنگام ضدحمله‌ها است.

جودوی اسرائیلی

جودو به تازگی به یکی از ورزش‌های برتر در اسرائیل تبدیل شده است. جودوی اسرائیلی با تأکید خاصی بر روی فنون پرتاب از ناحیه لگن شناخته می‌شود که با ترکیبی از فن و تهاجم اجرا می‌شوند و همچنین ورزشکار ابتدا باید آستین‌های خود را تنظیم کند، سپس با قدرت حریف را محکم بگیرد و پرتاب کند.

سامبو

سامبو تحت تأثیر جودو و فنون کشتی قرار دارد و در صورت سامبوی مبارزه‌ای شامل ضربات نیز می‌شود. واسیلی اوشچپکوف یکی از اولین کمربند سیاه‌های جودو در اروپا بود که تحت نظر کانو آموزش دیده بود. اوشچپکوف دانش جودو خود را به عنوان یکی از سه بنیان‌گذار سامبو به اشتراک گذاشت که همچنین سبک‌های مختلف کشتی بین‌المللی و بلوک شوروی و فنون رزمی دیگر را ادغام کرد. اوشچپکوف در طی پاکسازیهای سیاسی سال ۱۹۳۷ اعدام شد و جودو برای دهه‌ها ممنوع شد تا اینکه در المپیک ۱۹۶۴ دوباره شامل شد، جایی که سامبوکاران چهار مدال برنز کسب کردند. در تاریخچه سامبو، برت ژاک و اسکات اندرسون نوشتند که در روسیه "جودو و سامبو به عنوان یک چیز واحد در نظر گرفته می‌شدند"—البته با یونیفورم متفاوت و برخی تفاوت‌ها در قوانین.

جوجیتسو برزیلی

جوجیتسو برزیلی یک اقتباس از جوجیتسو کانو (نام رایج برای جودو در آن زمان) در برزیل است که به دانش‌آموزان میتسویو مائدا، به ویژه خانواده گریسی نسبت داده می‌شود. "10th Planet Jiu Jitsu" و سایر سیستم‌های جوجیتسو که تحت تأثیر کشتی بدون لباس فرم هستند نیز محبوبیت یافته‌اند.

سبک‌های دیگر

جودو همچنین بر سبک‌های رزمی دیگر مانند مبارزه نزدیک (CQC)، هنرهای رزمی ترکیبی (اِم‌اِم‌اِی)، کشتی شوت و کشتی تسلیمی تأثیر گذاشته است.

ایمنی در جودو

دیدگاه کانو برای جودو، به‌عنوان هنر رزمی بود که بتوان آن را به‌طور واقع‌بینانه تمرین کرد. رندوری (تمرین آزاد) بخش اصلی آموزش جودو بود و شیای (مسابقه) آزمونی مهم برای درک یک جودوکا از جودو به‌شمار می‌رفت. ایمنی نیازمند برخی نوآوری‌های اساسی بود که شکل‌گیری جودو را تحت تأثیر قرار داد.

آتمی وازا (فنون ضربه‌زدن) در اوایل تاریخ جودو به‌طور کامل به کاتا (فرم‌های از پیش طراحی‌شده) محدود شد. کانسِتسو وازا (فنون قفل مفاصل) به فنونی که بر مفصل آرنج تمرکز داشتند محدود شدند. فنون مختلف پرتابی که قضاوت می‌شدند برای تمرین با نیروی کامل بیش از حد خطرناک هستند، مانند تمام پرتاب‌های قفل مفصل از جوجوتسو، در شیای ممنوع شدند. برای حداکثر ایمنی در ناگه وازا (فنون پرتاب)، جودوکا در اوکِمی (افتادن‌های کنترل‌شده) آموزش می‌دیدند و بر روی تاتامی (تشک‌های ساخته شده از کاه برنج) تمرین می‌کردند.

کانسِتسو و شیمه وازا

اجرای فنون قفل مفاصل و فنون خفه‌کردن/خفگی عموماً تحت شرایط کنترل شده معمولی دوجو جودو و در مسابقات ایمن است. معمولاً محدودیت‌های سنی برای تمرین و اجرای این نوع فنون وجود دارد، اما ماهیت دقیق این محدودیت‌ها از کشوری به کشور دیگر و از سازمانی به سازمان دیگر متفاوت خواهد بود.

ناگه وازا

ایمنی در تمرین فنون پرتابی بستگی به سطح مهارت هر دو نفر توری (فرد پرتاب‌کننده) و اوکه (فرد پرتاب‌شونده) دارد. پرتاب‌های ناپخته می‌توانند پتانسیل آسیب‌رسانی به هر دو نفر را داشته باشند، به عنوان مثال وقتی توری برای جبران فن ضعیف، با قدرت از طریق پرتاب عمل می‌کند. به همین ترتیب، اوکِمی ضعیف می‌تواند منجر به آسیب شود، به‌ویژه از پرتاب‌های قدرتمندتری که اوکه مهارت لازم برای افتادن‌های کنترل‌شده از آن‌ها را ندارد. به این دلایل، پرتاب‌ها معمولاً به ترتیب دشواری برای هر دو توری و اوکه آموزش داده می‌شوند. این موضوع در گوکیو (ژاپنی: 五教, هپبورن: Gokyo, ت.ت. 'پنج آموزش') که یک گروه‌بندی سنتی از پرتاب‌ها است و به ترتیب دشواری اوکِمی مرتب شده‌اند، نشان داده می‌شود. آن‌هایی که در دای ایککیو (ژاپنی: 第一教, هپبورن: Dai ikkyo, ت.ت. 'اولین آموزش') گروه‌بندی شده‌اند، نسبتاً برای افتادن‌های کنترل‌شده، ساده هستند در حالی که آن‌هایی که در دای گوکیو (ژاپنی: 第五教, هپبورن: dai gokyo, ت.ت. 'پنجمین آموزش') گروه‌بندی شده‌اند، برای افتادن‌های کنترل‌شده، دشوار هستند.

آموزش ذهنی در جودو

آموزش ذهنی یک روش نوظهور در تمرینات جودو است که هدف آن بهبود عملکرد ورزشکاران حرفه‌ای در تمرینات و مسابقات و همچنین ارتقاء سلامت و رفاه در زندگی روزمره ورزشکاران و اطرافیان آن‌ها از طریق یادگیری و کاربرد مهارت‌های روان‌شناختی است. اولین انتشار یک رویکرد عملی خاص جودو برای آموزش ذهنی مبتنی بر اصول تمرینات ورزشی در سال ۲۰۰۵ با کارهای بوریس بلومنشتاین، رونی لیدور و گرشون تننباوم صورت گرفت. در سال ۲۰۲۲، کایو گابریل اولین مقاله در مورد آموزش ذهنی را که در مجله علمی فدراسیون جهانی جودو، «هنرها و علوم جودو» منتشر شد، ارائه داد.

جودوکا (تمرین‌کننده جودو)

دو جودوکا که جودوگی پوشیدند.

فردی که به تمرین و اجرای هنر رزمی جودو می‌پردازد، به عنوان جودوکا (اجراکننده جودو) شناخته می‌شود. معنای مدرن «جودوکا» در انگلیسی به معنای تمرین‌کننده جودو با هر سطحی از تجربه و تخصص است، اما به‌طور سنتی، افرادی که زیر رتبه چهارم دان بودند، کِنکیو-سی (ژاپنی: 研究生, هپبورن: kenkyu-sei, ت.ت. 'کارآموزان') نامیده می‌شدند؛ و تنها کسانی که دارای رتبه چهارم دان یا بالاتر بودند، جودوکا (ژاپنی: 柔道家, هپبورن: judoka, ت.ت. 'استاد جودو') نامیده می‌شدند.

پسوند -کا (ژاپنی: 家, هپبورن: ka, در اینجا به معنای متخصص یا استاد)، هنگامی که به یک اسم اضافه می‌شود، به معنای فردی با تخصص یا دانش ویژه در آن موضوع است.

سنسی (معلم جودو)

یک معلم جودو سنسی (ژاپنی: 先生, هپبورن: sensei) نامیده می‌شود. واژه ترکیبی سنسی از ترکیب دو واژه سن (قبل) و سی (زندگی) آمده است، یعنی کسی که قبل از شما بوده است. در دوجوهای غربی، معمول است که به مربی هر درجه دان، سنسی گفته شود. به‌طور سنتی، این عنوان برای مربیان با درجه چهارم دان و بالاتر محفوظ بود.

جودوگی (لباس جودو)

جودوگی از بافت سنگین ساخته شده است تا در برابر فشار پرتاب و مبارزه مقاومت کند.

تمرین‌کنندگان جودو به‌طور سنتی لباس‌های سفیدی به نام کیکوگی (ژاپنی: 稽古着, هپبورن: keikogi, ت.ت. 'لباس تمرین') یا جودوگی (ژاپنی: 柔道着, هپبورن: jūdōgi, ت.ت. 'لباس جودو') می‌پوشند که در غرب گاهی به اختصار گی (ژاپنی: 着, هپبورن: gi, ت.ت. 'لباس') نامیده می‌شود.

این لباس شامل یک کت سنگین نخی به شکل کیمونو به نام اوواگی (ژاپنی: 上衣, هپبورن: uwagi, ت.ت. 'کت') است که شبیه به کت‌های کارگری سنتی به نام هانتن (ژاپنی: 半纏, هپبورن: hanten) می‌باشد و با اوبی (ژاپنی: 帯, هپبورن: obi, ت.ت. 'کمربند') که رنگ آن رتبه را نشان می‌دهد بسته می‌شود و همچنین زوبون (ژاپنی: ズボン, هپبورن: zubon, ت.ت. 'شلوار') با بند کشی است. نمونه‌های اولیه کیکوگی دارای آستین‌ها و پاچه‌های شلوار کوتاه بودند و جودوگی آستین بلند مدرن در سال ۱۹۰۶ به تصویب رسید.

برای رویدادهای برگزار شده تحت نظارت فدراسیون جهانی جودو (IJF)، جودوگی‌ها باید دارای برچسب نشان رسمی "International Judo Federation" باشند. این برچسب نشان می‌دهد که جودوگی تعدادی تست کنترل کیفیت را گذرانده است تا اطمینان حاصل شود که مطابق با مقررات ساخت بوده و بیش از حد سفت، انعطاف‌پذیر، سخت یا لغزنده نیست تا به حریف اجازه گرفتن یا انجام فنون را بدهد.

جودوگی آبی

استفاده مدرن از جودوگی آبی برای مسابقات سطح بالا اولین بار توسط آنتون خسینک در جلسه کمیسیون انضباطی فدراسیون جهانی جودو (IJF DC) در شهر ماستریخت در سال ۱۹۸۶ پیشنهاد شد. برای مسابقه، یکی از دو رقابت‌کننده جودوگی آبی می‌پوشد تا تمایز آن‌ها برای قضاوت داوران، داوران مرکزی و تماشاگران آسان‌تر باشد.

جودوکاهای ژاپنی و سنت‌گرایان تمایل دارند استفاده از جودوگی آبی را نپسندند زیرا جودو به عنوان یک ورزش پاک در نظر گرفته می‌شود و جایگزینی جودوگی سفید خالص با آبی ناپاک، یک توهین تلقی می‌شود.

در ژاپن، هر دو جودوکا از جودوگی سفید استفاده می‌کنند و اوبی قرمز سنتی (بر اساس رنگ‌های پرچم ژاپن) به کمربند یکی از رقابت‌کنندگان متصل می‌شود. خارج از ژاپن، اوبی رنگی نیز ممکن است برای راحتی در مسابقات کوچک‌تر استفاده شود و جودوگی آبی تنها در سطوح منطقه‌ای یا بالاتر الزامی است که به سازمان مربوط بستگی دارد.

سازمان‌ها

نهاد بین‌المللی حاکم بر جودو، فدراسیون جهانی جودو (IJF) است که در سال ۱۹۵۱ تأسیس شد. اعضای فدراسیون جهانی جودو شامل اتحادیه جودوی آفریقا (AJU)، کنفدراسیون جودوی پان-آمریکا (PJC)، اتحادیه جودوی آسیا (JUA)، اتحادیه جودوی اروپا (EJU) و اتحادیه جودوی اقیانوسیه (OJU) هستند که هر کدام شامل تعدادی از انجمن‌های ملی جودو می‌باشند. فدراسیون جهانی جودو مسئول برگزاری مسابقات بین‌المللی است و میزبان مسابقات قهرمانی جهانی جودو و درگیر برگزاری رویدادهای جودوی المپیک می‌باشد.

رده‌بندی و درجه‌بندی

دو کودک در حال تمرین فنون جودو

کیو-دان در ژاپنی به معنای «رده و رتبه» به سیستم رتبه‌بندی در هنرهای رزمی و دیگر رشته‌ها اشاره دارد و شامل دو دسته اصلی است: کیو (ژاپنی: 級, هپبورن: kyū) برای رتبه‌های پایین‌تر و دان (ژاپنی: 段, هپبورن: dan) برای رتبه‌های بالاتر.

• کیو: این رتبه‌ها معمولاً به مبتدیان و افراد با سطح مهارت پایین‌تر اختصاص دارد و از بالاترین شماره (مثل ۱۰ یا ۶) به سمت شماره‌های پایین‌تر (مثل ۱) کاهش می‌یابد.
• دان: این رتبه‌ها به هنرجویان با سطح بالاتر و استادان تعلق دارد و معمولاً از دان ۱ شروع شده و به تدریج به سمت اعداد بالاتر (مثل دان ۱۰) افزایش می‌یابد.

جودو یک هنر سلسله‌مراتبی است که جایگاه جودوکاها در آن با سیستم رتبه‌بندی کیو-دان مشخص می‌شود. این سیستم توسط کانو جیگورو توسعه یافت و بر اساس سیستم رتبه‌بندی در بازی تخته‌ای گو بود.

دانش‌آموزان مبتدی از طریق درجات کیو به سمت درجات دان پیشرفت می‌کنند.

جایگاه یک جودوکا در سیستم رتبه‌بندی کیو-دان با رنگ کمربند آنها نمایش داده می‌شود. دانش‌آموزان مبتدی معمولاً کمربند سفید می‌بندند و از طریق درجات نزولی کیو پیشرفت می‌کنند تا زمانی که به سطحی از مهارت برسند که به عنوان درجه دان شناخته شوند، در این مرحله آنها کمربند سیاه (ژاپنی: 黒帯, هپبورن: kuro obi) می‌بندند. سیستم رتبه‌بندی کیو-دان از آن زمان به‌طور گسترده توسط هنرهای رزمی مدرن پذیرفته شده است.

بالاترین درجات کمربند سیاه هیچ‌گونه الزامات رسمی ندارند و توسط رئیس کودوکان تعیین می‌شوند. نوه کانو جیگورو، کانو یوکیمیتسو، از سال ۱۹۸۰ تا ۲۰۰۹ به عنوان چهارمین رئیس مؤسسه جودو کودوکان خدمت کرد. کانو به عنوان یک معلم به حرفه خود معتقد بود که نباید هیچ پایانی برای یادگیری فرد وجود داشته باشد و بنابراین هیچ محدودیتی برای تعداد درجات دان وجود ندارد. تا سال ۲۰۱۱، پانزده مرد ژاپنی به رتبه جودان (ژاپنی: 十段, هپبورن: jūdan, ت.ت. 'دان دهم') توسط کودوکان ترفیع یافته‌اند؛ فدراسیون جهانی جودو و فدراسیون‌های ملی غربی و آسیایی نیز یازده نفر دیگر را که در این سطح رتبه توسط کودوکان به رسمیت شناخته نشده‌اند، ترفیع داده‌اند. در تاریخ ۲۸ ژوئیه ۲۰۱۱، هیئت ترفیعات جودوی ایالات متحده آمریکا به کیکو فوکودا رتبه ۱۰ دان را اعطا کرد که اولین زنی بود که به بالاترین سطح جودو ترفیع یافت، هرچند که این رتبه توسط کودوکان به رسمیت شناخته نشده بود.

اگرچه درجات دان معمولاً بین سازمان‌های ملی یکسان هستند، اما در درجات کیو تفاوت‌های بیشتری وجود دارد، به طوری که برخی کشورها تعداد بیشتری درجات کیو دارند. اگرچه در ابتدا کمربندهای درجات کیو به‌طور یکسان سفید بودند، امروزه از رنگ‌های متنوعی استفاده می‌شود. اولین کمربندهای سیاه برای نشان دادن درجات دان در دهه ۱۸۸۰ معرفی شدند و در ابتدا از کمربند پهن استفاده می‌شد؛ به دلیل تمرین جودوکاران با کیمونو، تنها از کمربندهای سفید و سیاه استفاده می‌شد. تا اوایل دهه ۱۹۰۰ و پس از معرفی جودوگی، سیستم کمربند رنگی گسترش یافت و به عنوان نشان رتبه‌بندی ایجاد شد. حساب‌های کتبی از آرشیو باشگاه جودوی بودوکوی لندن که در سال ۱۹۱۸ تأسیس شد، استفاده از کمربندهای رنگی جودو در نمایش سالانه نهم بودوکوی در سال ۱۹۲۶ را ثبت کرده‌اند و لیستی از جودوکاهای رنگی رتبه‌بندی شده در صورتجلسات کمیته بودوکوی در ژوئن ۱۹۲۷ ظاهر شده است. کاوایشی در سال ۱۹۲۸ از لندن و بودوکوای بازدید کرد و احتمالاً الهام گرفت تا سیستم کمربند رنگی را به فرانسه بیاورد.

روز جهانی جودو

در ۲۸ اکتبر هر سال، جامعه جودو روز جهانی جودو را به مناسبت تولد بنیان‌گذار جودو، کانو جیگورو، جشن می‌گیرد. موضوع روز جهانی جودو هر سال تغییر می‌کند، اما هدف همیشه برجسته کردن ارزش‌های اخلاقی جودو است. اولین جشن در سال ۲۰۱۱ برگزار شد. موضوعات گذشته برای جشن شامل:

• دوستی بیاور (2023)
• شمول (2022)
• همبستگی (2021)
• قوی‌تر با هم (2020)
• درختی بکار (2019)
• دوستی (2018)
• شجاعت (2017)

فیلم‌شناسی

• آکیرا کوروساوا، سانشیرو سوگاتا (ژاپنی: 姿三四郎, هپبورن: Sugata Sanshirō, معروف به داستان جودو (Judo Saga))، ۱۹۴۳.
• آکیرا کوروساوا، سانشیرو سوگاتا قسمت دوم (ژاپنی: 續姿三四郎, هپبورن: Zoku Sugata Sanshirō, معروف به داستان جودو ۲ (Judo Saga II))، ۱۹۴۵.
• جانی تو، پرتاب (Throw Down)، ۲۰۰۴.

محافظ (پوشش سر)

به کار بستن پوشش سر (حجاب) در مسابقات جودو ممنوع است. به گفتهٔ سخنگوی وقت فدراسیون جهانی جودو، نیکولاس مسنر، این تصمیم برای نگهداری مسائل ایمنی همچون نگه داشتن‌ها و خفه کردن‌ها گرفته شده است.

جودو در ایران

فدراسیون جهانی به دنبال توسعه اجرای فنون از سال ۲۰۰۹ میلادی مسابقات قاره ای و جهانی کاتا جودو را برگزار می‌کند. در سال ۲۰۲۴ میلادی (۱۴۰۳ خورشیدی) شانزدهمین دوره کاتا جودو مردان ایران برگزار شد. اولین دوره کاتا جودو زنان ایران در سال ۲۰۱۷ میلادی (۱۳۹۶ خورشیدی) برگزار شد.

جستارهای وابسته

• فهرست فن‌های جودو
• جودو در بازی‌های المپیک تابستانی
• کانو جیگورو

منابع

• Adams، Neil (۱۹۹۱)، Armlocks، Judo Masterclass Techniques، London: Ippon Books
• Cachia، Jeffrey (۲۰۰۹)، Effective Judo، Sarasota, FL: Elite Publishing
• Daigo، Toshiro (۲۰۰۵)، Kodokan Judo Throwing Techniques، Tokyo, Japan: Kodansha International
• De Crée، Carl (۲۰۱۵)، «Kōdōkan jūdō's three orphaned forms of counter techniques – Part 3: The Katame-waza ura-no-kata ―"Forms of reversing controlling techniques"»، Archives of Budo، ۱۱: ۱۵۵–۱۷۴
• De Crée، Carl (۲۰۱۲)، The origin, inner essence, biomechanical fundamentals, and current teaching and performance anomalies of Kōdōkan jūdō's esoteric sixth kata: The Itsutsu-no-kata ―"Forms of five"، Rome, Italy: University of Rome
• De Crée، Carl؛ Jones، Llyr C. (۲۰۰۹a)، «Kōdōkan Jūdō's Elusive Tenth Kata: The Gō-no-kata - "Forms of Proper Use of Force" - Part 1»، Archives of Budo، ۵: ۵۵–۷۳
• De Crée، Carl؛ Jones، Llyr C. (۲۰۰۹b)، «Kōdōkan Jūdō's Elusive Tenth Kata: The Gō-no-kata - "Forms of Proper Use of Force" - Part 2»، Archives of Budo، ۵: ۷۴–۸۲
• De Crée، Carl؛ Jones، Llyr C. (۲۰۰۹c)، «Kōdōkan Jūdō's Elusive Tenth Kata: The Gō-no-kata - "Forms of Proper Use of Force" - Part 3»، Archives of Budo، ۵: ۸۳–۹۵
• De Crée، Carl؛ Jones، Llyr C. (۲۰۱۱a)، «Kōdōkan Jūdō's Inauspicious Ninth Kata: The Joshi goshinhō - "Self-defense methods for females" - Part 1»، Archives of Budo، ۷: ۱۰۵–۱۲۳
• De Crée، Carl؛ Jones، Llyr C. (۲۰۱۱b)، «Kōdōkan Jūdō's Inauspicious Ninth Kata: The Joshi goshinhō - "Self-defense methods for females" - Part 2»، Archives of Budo، ۷: ۱۲۵–۱۳۷
• De Crée، Carl؛ Jones، Llyr C. (۲۰۱۱c)، «Kōdōkan Jūdō's Inauspicious Ninth Kata: The Joshi goshinhō - "Self-defense methods for females" - Part 3»، Archives of Budo، ۷: ۱۳۷–۱۳۹
• Fromm، Alan؛ Soames، Nicolas (۱۹۸۲)، Judo - The Gentle Way، London: Routledge & Kegan Paul
• Fukuda، Keiko (۲۰۰۴)، Ju-No-Kata، Berkeley, California: North Atlantic Books
• Harrison، E. J. (۱۹۵۲)، Manual of Judo، London: Foulsham
• Hoare، Syd (۲۰۰۵)، «Development of judo competition rules» (PDF)، sydhoare.com، بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ژوئیه ۱, ۲۰۱۹، دریافت‌شده در سپتامبر ۱۶, ۲۰۱۲
• Hoare، Syd (۲۰۰۹)، A History of Judo، London: Yamagi Books
• Inman، Roy (۲۰۰۵)، The Judo Handbook، UK: Silverdale Books
• Inokuma، Isao؛ Sato، Noboyuki (۱۹۸۷)، Best Judo، Tokyo, Japan: Kodansha International
• Ishikawa، Takahiko؛ Draeger، Donn F. (۱۹۹۹)، Judo Training Methods، Boston, Massachusetts: Tuttle Publishing
• Itō، Kazuo (۱۹۷۰)، Jūdō no nage- to katame-no-ura-waza، Tōkyō: Seibunkan Shoten
• Jones، Llyr C.؛ Hanon، Michael J. (۲۰۱۰)، «The way of kata in Kodokan Judo»، Journal of Asian Martial Arts، ۱۹: ۸–۳۷
• Kano، Jigoro (۱۹۹۴)، Kodokan Judo، Tokyo, Japan: Kodansha
• Kano، Jigoro (۲۰۰۵)، Naoki، Murata، ویراستار، Mind Over Muscle: Writings from the founder of Judo، Tokyo, Japan: Kodansha
• Kano، Jigoro (۲۰۰۸)، Watson، Brian N.، ویراستار، Judo Memoirs of Jigoro Kano، Victoria, BC: Trafford Publishing
• Kashiwazaki، Katsuhiko (۱۹۹۲)، Shimewaza، Judo Masterclass Techniques، London: Ippon Books
• Kashiwazaki، Katsuhiko (۱۹۹۷)، Osaekomi، Judo Masterclass Techniques، London: Ippon Books
• Koizumi، Gunji (آوریل ۱۹۴۷)، «1936 Conversation with Jigoro Kano»، Budokwai Bulletin
• Law، Mark (۲۰۰۷)، The Pyjama Game, A Journey Into Judo، London, UK: Aurum Press
• Lowry، Dave (۲۰۰۶)، In the dojo. A guide to the rituals and etiquette of the Japanese martial arts، Boston, MA: Weatherhill
• Mifune، Kyuzo (۲۰۰۴)، The Canon of Judo: Classic teachings on principles and techniques، Tokyo, Japan: Kodansha
• Ohlenkamp، Neil (۲۰۰۶)، Judo Unleashed: Essential Throwing & Grappling Techniques for Intermediate to Advanced Martial Artists، Maidenhead: McGraw-Hill
• Otaki، Tadao؛ Draeger، Donn F. (۱۹۹۷)، Judo Formal Techniques: Complete guide to Kodokan randori no kata (ویراست reprint)، Clarendon, Vermont: Tuttle Publishing
• Takahashi، Masao (۲۰۰۵)، Mastering Judo، Champaign, Illinois: Human Kinetics

پیوند به بیرون

• فدراسیون جهانی جودو (IJF) - سازمان جهانی حاکم بر جودو
• فدراسیون جودو جمهوری اسلامی ایران
• همه پروفایل‌های جودوکا در Judoinside.com
• مؤسسه جودو کودوکان - مقر جودو (مدرسه کانو جیگورو)