کیک‌بوکسینگ

کیک‌بوکسینگ (به انگلیسی: Kickboxing) ترکیبی از رشته‌های، کاراته و بوکس است. کیک بوکسینگ ورزشی رزمی می‌باشد که پیشینه آن به دهه ۱۹۶۰ بازمی‌گردد. به‌طور کلی هدف از تمرینات کیک بوکسینگ، دفاع از خود و به‌دست آوردن آمادگی جسمانی، همچنین استفاده به‌عنوان ورزش رزمی می‌باشد. کمربندهای کیک بوکسینگ به صورت فدراسیونی به این ترتیب می‌باشد: سفید، زرد، نارنجی، سبز، آبی، قهوه‌ای، مشکی، دان ۱ تا دان ۹ و کمربند فایتری.

تاریخچه

ریشهٔ اصلی شکل‌گیری رشته کیک‌بوکسینگ به ۲۰۰۰ سال پیش در آسیا باز می‌گردد. کیک بوکسینگ ژاپنی در دههٔ ۱۹۶۰ میلادی ایجاد شد و رقابت‌های آن از همان دهه آغاز گردید. بنیان‌گذاران رشته کیک‌بوکسینگ، اوسامو ناگوچی و تاتسو یامادا می‌باشند. کیک بوکسینگ آمریکایی نیز در دهه ۱۹۷۰ میلادی به وجود آمد. بنیان‌گذاران کیک بوکسینگ در غرب «جو لوئیس»، «بیل والاس»، «جف اسمیت» و «جری بیزلی» می‌باشند. کیک بوکسینگ را می‌توان ورزش رزمی تلفیقی دانست، که در آن از روش‌های رشته‌های مختلف رزمی استفاده شده‌است.

لوکیک (ضربه پایین)

نام‌گذاری

اصطلاح کیک بوکسینگ به‌وسیله اوسامو ناگوچی ژاپنی برای نام‌گذاری رشته‌ای رزمی که از موای تای و کاراته، همچنین از بوکس و تکواندو الهام گرفته شده بود، استفاده شد. او این رشته را در سال ۱۹۵۸ معرفی کرد. کیک بوکسینگ در واقع از دو قسمت (کیک = ضربه پا) و (بوکسینگ = مشت زدن) تشکیل شده است، که تکنیک‌های اصلی آن نیز در مشت و ضربه پا می‌باشند.

تاتسو یامادا (چپ) و استاد او چوکی موتوبو (راست)

روش مبارزه

مسابقات در یک زمین مربع شکل، با ابعاد ۱۶ تا ۲۰ فوتی که با طناب محصور شده برگزار می‌گردد. زمان مسابقه اغلب ۲ راند ۲ دقیقه‌ای می‌باشد، که ورزشکاران بین هر راند، یک دقیقه استراحت می‌کنند. هر مسابقه توسط یک داور و یک پزشک کنترل می‌شود و در هر راند نیز ۳ قاضی، به مبارزان امتیاز می‌دهند.

کیک بوکسینگ مانند تمام رشته‌های رزمی دارای کمربند و دان می‌باشد. این ورزش داخل رینگ یا تاتامی برگزار می‌شود و گرفتن حریف در مسابقه خطا است. در مسابقه یک داور وسط وجود دارد و سه داور کنار و یک قاضی وجود دارد. در مسابقات آماتور راندها به شکل دو راند ۲ دقیقه ای برگزار می‌شود و در صورت مساوی کار به راند سوم کشیده می‌شود. به افرادی که در مبارزات کیک بوکسینگ شرکت می‌کنند «فایتر» (fighter) می‌گویند.

ضربات مشت به سر حریف، دارای ۱ امتیاز و ضربات پا به سر نیز دارای ۲ امتیاز می‌باشد. همچنین ضربات پایی که به صورت چرخشی اجرا شوند و به سر حریف اصابت کنند نیز ۳ امتیاز دارند. اجرای ضربات چرخشی اغلب توانایی زیادی می‌خواهد و در واقع یک نوع حرکت ریسکی است، به همین دلیل، این‌گونه ضربه‌ها کمتر اجرا می‌شود.

منابع

• علی حق‌شناس، دانشنامه هنرهای رزمی (نخستین دائرةالمعارف ورزش‌های رزمی در ایرن)، تهران، انتشارات نگاه بوستان، چاپ اول، ۱۳۹۵.
• توکل شعار، حمیدرضا، ورزش‌های رزمی و بنیان‌گذاران بزرگ آن، تهران، انتشارات مهر، ۱۳۹۴.
• * وب سایت رسمی اتحادیه متخصصان ورزش‌های رزمی