کیکبوکسینگ
کیکبوکسینگ (به انگلیسی: Kickboxing) ترکیبی از رشتههای، کاراته و بوکس است. کیک بوکسینگ ورزشی رزمی میباشد که پیشینه آن به دهه ۱۹۶۰ بازمیگردد. بهطور کلی هدف از تمرینات کیک بوکسینگ، دفاع از خود و بهدست آوردن آمادگی جسمانی، همچنین استفاده بهعنوان ورزش رزمی میباشد.[۱] کمربندهای کیک بوکسینگ به صورت فدراسیونی به این ترتیب میباشد: سفید، زرد، نارنجی، سبز، آبی، قهوهای، مشکی، دان ۱ تا دان ۹ و کمربند فایتری.
تاریخچه[ویرایش]
ریشهٔ اصلی شکلگیری رشته کیکبوکسینگ به ۲۰۰۰ سال پیش در آسیا باز میگردد. کیک بوکسینگ ژاپنی در دههٔ ۱۹۶۰ میلادی ایجاد شد و رقابتهای آن از همان دهه آغاز گردید. بنیانگذاران رشته کیکبوکسینگ، اوسامو ناگوچی و تاتسو یامادا میباشند. کیک بوکسینگ آمریکایی نیز در دهه ۱۹۷۰ میلادی به وجود آمد. بنیانگذاران کیک بوکسینگ در غرب «جو لوئیس»، «بیل والاس»، «جف اسمیت» و «جری بیزلی» میباشند. کیک بوکسینگ را میتوان ورزش رزمی تلفیقی دانست، که در آن از روشهای رشتههای مختلف رزمی استفاده شدهاست.[۲]
نامگذاری[ویرایش]
اصطلاح کیک بوکسینگ بهوسیله اوسامو ناگوچی ژاپنی برای نامگذاری رشتهای رزمی که از موای تای و کاراته، همچنین از بوکس و تکواندو الهام گرفته شده بود، استفاده شد. او این رشته را در سال ۱۹۵۸ معرفی کرد. کیک بوکسینگ در واقع از دو قسمت (کیک = ضربه پا) و (بوکسینگ = مشت زدن) تشکیل شده است، که تکنیکهای اصلی آن نیز در مشت و ضربه پا میباشند.[۳]
روش مبارزه[ویرایش]
مسابقات در یک زمین مربع شکل، با ابعاد ۱۶ تا ۲۰ فوتی که با طناب محصور شده برگزار میگردد. زمان مسابقه اغلب ۲ راند ۲ دقیقهای میباشد، که ورزشکاران بین هر راند، یک دقیقه استراحت میکنند. هر مسابقه توسط یک داور و یک پزشک کنترل میشود و در هر راند نیز ۳ قاضی، به مبارزان امتیاز میدهند.
کیک بوکسینگ مانند تمام رشتههای رزمی دارای کمربند و دان میباشد. این ورزش داخل رینگ یا تاتامی برگزار میشود و گرفتن حریف در مسابقه خطا است. در مسابقه یک داور وسط وجود دارد و سه داور کنار و یک قاضی وجود دارد. در مسابقات آماتور راندها به شکل دو راند ۲ دقیقه ای برگزار میشود و در صورت مساوی کار به راند سوم کشیده میشود. به افرادی که در مبارزات کیک بوکسینگ شرکت میکنند «فایتر» (fighter) میگویند.
ضربات مشت به سر حریف، دارای ۱ امتیاز و ضربات پا به سر نیز دارای ۲ امتیاز میباشد. همچنین ضربات پایی که به صورت چرخشی اجرا شوند و به سر حریف اصابت کنند نیز ۳ امتیاز دارند. اجرای ضربات چرخشی اغلب توانایی زیادی میخواهد و در واقع یک نوع حرکت ریسکی است، به همین دلیل، اینگونه ضربهها کمتر اجرا میشود.[۴]
پانویس[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- علی حقشناس، دانشنامه هنرهای رزمی (نخستین دائرةالمعارف ورزشهای رزمی در ایرن)، تهران، انتشارات نگاه بوستان، چاپ اول، ۱۳۹۵.
- توکل شعار، حمیدرضا، ورزشهای رزمی و بنیانگذاران بزرگ آن، تهران، انتشارات مهر، ۱۳۹۴.
- * وب سایت رسمی اتحادیه متخصصان ورزشهای رزمی