کیک‌بوکسینگ

کیک‌بوکسینگ (به انگلیسی: Kickboxing) ترکیبی از رشته‌های، کاراته و بوکس است. کیک بوکسینگ ورزشی رزمی می‌باشد که ۴۳ سال از تولد آن می‌گذرد. به‌طورکلی هدف از تمرینات کیک بوکسینگ دفاع از خود، به دست آوردن آمادگی جسمانی و هم چنین به عنوان ورزش رزمی می‌باشد.اولین بوکس محمد رحمانی پسر مجید رحمانی بود کمربندهای کیک بوکسینگ به صورت فدراسیونی به این ترتیب میباشد:سفید، زرد، نارنجی، سبز، آبی، قهوه ای، مشکی، دان ۱ الی دان۹،کمربند فایتری.

تاریخچه

ریشهٔ اصلی کیک بوکسینگ به ۲۰۰۰ سال پیش در آسیا بر می‌گردد. کیک بوکسینگ ژاپنی در دههٔ ۱۹۶۰ میلادی ایجاد و رقابت‌های آن از همان دهه شروع شد. بنیان‌گذاران آن اوسامو ناگوچی و تاتسو یامادا می‌باشند. کیک بوکسینگ آمریکایی در دهه ۱۹۷۰ میلادی به وجود آمد. بنیان‌گذاران کیک بوکسینگ در غرب «جو لوئیس»، «بیل والاس»، «جف اسمیت» و «جری بیزلی» در سال ۱۹۷۰ می‌باشند. کیک بوکسینگ را می‌توان ورزش رزمی تلفیقی دانست که در آن از روش‌های رشته‌های مختلف رزمی استفاده شده‌است.

لوکیک (ضربه پایین)

نام‌گذاری

اصطلاح کیک بوکسینگ به وسیله اوسامو ناگوچی ژاپنی برای نام‌گذاری رشته‌ای رزمی که از موای تای و کاراته و از بوکس و تکواندو الهام گرفته شده بود استفاده شد. او این رشته را در سال ۱۹۵۸ معرفی کرد. کیک بوکسینگ در واقع از دو قسمت (کیک = ضربه پا) و (بوکسینگ = مشت زدن) تشکیل شده که تکنیک‌های اصلی آن هم در مشت و ضربه پا می‌باشند.

تاتسو یامادا (چپ) و استاد او چوکی موتوبو (راست)

روش مبارزه

مسابقات در یک زمین مربع شکل ۱۶ تا ۲۰ فوتی که با طناب محصور شده برگزار می‌گردد. زمان مسابقه معمولاً سه راند سه دقیق‌ای می‌باشد که ورزشکاران بین هر راند یک دقیقه استراحت می‌کنند. هر مسابقه توسط یک داور و یک پزشک کنترل می‌شود؛ و در هر راند سه قاضی به مبارزان امتیاز می‌دهند.

کیک بوکسینگ مانند تمام رشته‌های رزمی دارای کمربند و دان می‌باشد. این ورزش داخل رینگ یا تاتامی برگزار می‌شود و گرفتن حریف در مسابقه خطا است . در مسابقه یک داور وسط وجود دارد و سه داور کنار و یک قاضی وجود دارد. در مسابقات آماتور راند ها به شکل دو راند 2 دقیقه ای برگزار می شود و در صورت مساوری کار به راند سوم کشیده می شود . به افرادی که در مبارزات کیک بوکسینگ شرکت می‌کنند «فایتر» می‌گویند.

ضربات مشت به سر حریف دارای ۱ امتیاز و ضربات پا به سر دارای ۲ امتیاز می‌باشد. هم چنین ضربات پایی که به صورت چرخشی اجرا شوند و به سر حریف اصابت کنند ۳ امتیاز دارند. اجرای ضربات چرخشی معمولاً توانایی زیادی می‌خواهد و در واقع یک نوع حرکت ریسکی است، به همین دلیل این گونه ضربه‌ها کمتر اجرا می‌شود.

منابع

• حق شناس، علی، دانشنامۀ هنرهای رزمی، تهران، انتشارات بوستان، ۱۳۹۴.
• توکل شعار، حمیدرضا، ورزش‌های رزمی و بنیان‌گذاران بزرگ آن، تهران، انتشارات مهر، ۱۳۹۴.
• * وب سایت رسمی اتحادیه متخصصان ورزش‌های رزمی