محمد بن نصیر نمیری
محمد بن نُصَیر نمیری؛ یا ابن نُصَیر پایه‌گذار فرقه نصیریه که پس از ابومحمد شریعی در دوران محمد بن عثمان، به دروغ ادعای نیابت و بابیت کرد و از غلاة است و حجت بن حسن او را لعن کرد.
هنگام مرگ زبانش سنگین شد، به گونه‌ای که وقتی پیروانش از او پرسیدند باب بعد از تو کیست؟ او با لکنت گفت: احمد. پیروانش مقصود او را که غرض کدام احمد است، نفهمیدند و به سه فرقه تقسیم شدند؛ فرقه‌ای گفتند: مقصود او احمد فرزندش است و فرقه دوم گفتند: احمدبن موسی بن الفرات است و فرقه سوم به احمد بن ابی الحسین بن بشر گرویدند و هر سه آنان ادعای بابیت نمودند.[۱]
وی عقاید کفرآمیز و الحادی داشت و سعی می‌نمود آن را میان عامه مردم منتشر سازد. محمد بن نصیر نمیری مدعی بود که پیغمبر است و امام هادی او را مبعوث کرده‌است و عقیده به تناسخ داشت. وی معتقد به خدایی امام هادی بود.
پیروان ابن نصیر، نصیری یا از سال ۱۹۲۰ علوی خوانده می‌شوند. امروزه لفظ نصیری دلالت های منفی به همراه دارد چنان که گروه دولت اسلامی به منظور ترویج کشتار علویان از این لفظ استفاده می کند.
پانویس[ویرایش]
- ↑ معجم رجال الحدیث، ابوالقاسم خوئی: ۱۷/۳۳۶–۳۳۸
منابع[ویرایش]
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
