پرش به محتوا

باشگاه فوتبال تاتنهام هاتسپر

مختصات: ۵۱°۳۶′۱۶″ شمالی ۰°۰۳′۵۹″ غربی / ۵۱٫۶۰۴۴۴°شمالی ۰٫۰۶۶۳۹°غربی / 51.60444; -0.06639
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
تاتنهام
نام کاملباشگاه فوتبال تاتنهام هاتسپر
نام غیررسمیاسپرز [الف]
تاریخ بنیان‌گذاری۵ سپتامبر ۱۸۸۲؛ ۱۴۲ سال پیش (۱۸۸۲-05}})
به عنوان باشگاه فوتبال هاتسپر[ب]
زمینِ بازیورزشگاه تاتنهام هاتسپر
گنجایش۶۲٬۸۵۰[۱]
مالکگروه انیک (۸۵٫۵۵٪)
مدیرعاملدنیل لوی
سرمربیتوماس فرانک
لیگلیگ برتر فوتبال انگلستان
۲۵–۲۰۲۴۱۷
وبگاه
فصل جاری

باشگاه فوتبال تاتنهام هاتسپر (به انگلیسی: Tottenham Hotspur Football Club) که بیشتر با نام‌های تاتنهام یا اِسپرز شناخته می‌شود، یک باشگاه حرفه‌ای فوتبال است که در شمال شهر لندن از توابع انگلستان قرار دارد و در لیگ جزیره رقابت می‌کند. از آوریل سال ۲۰۱۹، این تیم بازی‌های خانگی‌اش را در ورزشگاه تاتنهام هاتسپر برگزار می‌کند پیش از این، ورزشگاه وایت هارت لین محل برگزاری بازی‌های خانگی تاتنهام بود که به منظور ساخت ورزشگاه جدید در همین مکان، تخریب شد. از افتخارات این تیم میتوان به دو قهرمانی در فصل‌های ۵۱–۱۹۵۰و ۶۱–۱۹۶۰، در سطح اول فوتبال انگلیس اشاره کرد.

تاتنهام در سال ۱۸۸۲ بنا نهاده‌شد؛ نشان برجسته و نماد باشگاه، یک خروس است که بر روی یک توپ فوتبال قرار گرفته‌است و شعار «شهامت یعنی انجام دادن» (To Dare Is to Do) شعار مشهور و اصلی هواداران این تیم است. لباس اول تیم تاتنهام شامل پیراهن سفید و شورت سرمه‌ای است؛ این ترکیب رنگی از فصل ۹۹–۱۸۹۸ تاکنون مورد استفاده قرار می‌گیرد. این تیم موفق شد در سال ۱۹۰۱ برای اولین بار فاتح جام حذفی فوتبال انگلستان شود؛ تنها باشگاه محلی خارج از لیگ که از زمان تأسیس لیگ فوتبال در سال ۱۸۸۸، موفق به انجام این کار شده‌است. تاتنهام نخستین باشگاهی بود که در قرن بیستم توانست قهرمانی دوگانه در لیگ و جام حذفی را کسب کند. بعد از دفاع از عنوان قهرمانی‌اش در جام حذفی سال ۱۹۶۲، جام برندگان جام اروپا را در سال ۱۹۶۳ به خانه برد. این باشگاه در فصل ۲۰۲۵-۲۰۲۴ با هدایت آنگه پوستکوگلو سرمربی استرالیای توانست قهرمان لیگ اروپا شود بعد ۱۷ سال توانست جام کسب کند.

مقالهٔ اصلی: تاریخچه باشگاه فوتبال تاتنهام هاتسپر

تاریخچه

[ویرایش]

۱۸۸۲ تا ۱۹۰۸: تأسیس و سال‌های ادوایی

[ویرایش]
تیم‌های اول و دوم هاتسپر در سال ۱۸۸۵. دومین نفر در ردیف بالا، جان ریپشر، اولین رئیس باشگاه. کاپیتان تیم، جک جول چهارمین نفر در در ردیف وسط از سمت چپ و بابی باکل دومین نفر از سمت چپ در ردیف پایین.

این باشگاه که در ابتدا باشگاه فوتبال هاتسپر نام داشت، در ۵ سپتامبر ۱۸۸۲ توسط گروهی از بچه‌مدرسه‌ای‌ها به رهبری بابی باکل تشکیل شد. همگی آنها از اعضای باشگاه کریکت هاتسپر بودند و باشگاه فوتبال را برای آن شکل دادند تا در ماه‌های زمستان که فصل تعطیلی بازی‌های کریکت بود، به ورزش ادامه دهند.[۲] یک سال بعد، پسران از جان ریپشر که معلم کلاس کتاب مقدس در کلیسای ال هالوز بود برای اداره باشگاه کمک گرفتند که اولین رئیس باشگاه و خزانه‌دار آن شد. ریپشر در طول سال‌های ابتدایی شکل‌گیری باشگاه از این پسران حمایت کرد، به باشگاه سامان داد و مکان‌هایی برای باشگاه پیدا کرد.[۳][۴][۵] در آوریل ۱۸۸۴ به «باشگاه فوتبال تاتنهام هاتسپر» تغییر نام دادند تا از سردرگمی با باشگاهی دیگر در لندن با نام هاتسپر که نامه‌های پستی آن به اشتباه به شمال لندن تحویل داده شده بود، جلوگیری شود.[۶][۷] «اسپرز» و «زنبق‌های سفید» از نام‌های مستعار این باشگاه است.[۸]

گل سوم سندی براون از تاتنهام هاتسپر در بازی تکرار فینال جام حذفی فوتبال انگلستان ۱۹۰۱ مقابل شفیلد یونایتد.

اولین بازی‌های این باشگاه، بازی‌های درون‌تیمی و بازی‌های دوستانه با سایر باشگاه‌های محلی بود. در ۳۰ سپتامبر ۱۸۸۲، اولین مسابقه ثبت شده آنها برگزار شد که در برابر یک تیم محلی به نام رادیکالز و نتیجه‌اش شکست ۲–۰ هاتسپر بود.[۹] در سال ۱۸۸۵ تاتنهام در جام اتحادیه لندن شرکت کرد که اولین حضور آنها در رقابت‌های یک جام بود. در ۱۷ اکتبر اولین بازی رسمی آنها برگزار شد که در برابر یک تیم از کارگران شرکتی به نام سنت آلبانز بود و ۵–۲ پیروز شدند.[۱۰] بازی‌های باشگاه، مردم محلی را جذب کرد و رفته رفته تعداد تماشاگران در بازی‌های خانگی‌شان افزایش یافت. در سال ۱۸۹۲، وارد لیگ ائتلاف جنوبی شدند که اولین حضور آنها در رقابت‌های یک لیگ بود. این لیگ عمر کوتاهی داشت و تنها پس از یک سال منحل شد.[۱۱]

این باشگاه در ۲۰ دسامبر ۱۸۹۵ حرفه‌ای شد و در تابستان ۱۸۹۶ به دسته یک لیگ جنوب راه پیدا کرد. همچنین در ۲ مارس ۱۸۹۸، باشگاه به یک شرکت محدود با نام شرکت فوتبال و ورزش تاتنهام هاتسپر تبدیل شد[۱۱] بلافاصله پس از آن، فرانک برتل اولین سرمربی تاریخ اسپرز شد و جان کامرون را به خدمت گرفت که یک سال بعد زمانی که برتل از تیم جدا شد، به عنوان بازیکن-مربی انتخاب شد. کامرون تأثیر قابل توجهی بر اسپرز داشت و با قهرمانی لیگ جنوبی در فصل ۱۹۰۰–۱۸۹۹، اولین جام باشگاه را به ارمغان آورد.[۱۲] سال بعد در فینال جام حذفی ۱۹۰۱، پس از اینکه بازی اول با تساوی ۲–۲ به پایان رسید، در بازی تکرار فینال، شفیلد یونایتد را با نتیجه ۳–۱ شکست دادند و با کسب این جام، تنها باشگاه غیر لیگی شدند که از زمان تشکیل لیگ فوتبال در سال ۱۸۸۸ به این افتخار دست می‌یافت.[۱۳]

۱۹۰۸ تا ۱۹۵۸: دهه‌های اولیه در لیگ فوتبال

[ویرایش]

در سال ۱۹۰۸، این باشگاه در دسته دوم لیگ فوتبال پذیرفته شد و با نایب‌قهرمانی در همان اولین فصل به دسته اول صعود کرد. در سال ۱۹۱۲، پیتر مک‌ویلیام سرمربی تیم شد. در پایان فصل ۱۵–۱۹۱۴، زمانی که فوتبال انگلستان به دلیل جنگ جهانی اول به حال تعلیق درآمد، تاتنهام در انتهای جدول لیگ قرار گرفت و به دسته دوم سقوط کرد. با از سرگیری لیگ فوتبال پس از اتمام جنگ، تاتنهام در دسته دوم رقابت کرد، اما بلافاصله و با عنوان قهرمان فصل ۲۰–۱۹۱۹ دسته دوم، به دسته اول بازگشت.[۱۴]

آرتور گریمسدل جام حذفی سال ۱۹۲۱ را در بزرگراه تاتنهام برای هواداران به نمایش می‌گذارد.

در ۲۳ آوریل ۱۹۲۱، تاتنهام تحت هدایت مک‌ویلیام، ولورهمپتون را با یک گل در فینال جام حذفی شکست داد و دومین قهرمانی خود را در این جام ثبت کرد. در پایان فصل ۲۲–۱۹۲۱، پس از لیورپول، نایب‌قهرمان لیگ شد، اما پنج فصل بعد را در خانه‌های میانه جدول تمام کرد. پس از جدایی مک‌ویلیام، تاتنهام در انتهای فصل ۲۸–۱۹۲۷ به دسته دوم سقوط کرد. جدا از دو بازگشت کوتاه مدت به لیگ برتر در فصل‌های ۳۴–۱۹۳۳ و ۳۵–۱۹۳۴، تاتنهام بیشتر دهه‌های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ را در دسته دوم گذراند.[۱۵]

در سال ۱۹۴۹، آرتور روو که از بازیکنان سابق باشگاه بود، هدایت تیم را در دست گرفت. روو، سبکی از بازی را توسعه داد که به نام «فشار و حمله» شناخته‌می‌شود و در سال‌های اولیه مربیگری‌اش اثربخش بود. او با همین سبک، تاتنهام را به عنوان قهرمانی در فصل ۵۰–۱۹۴۹ دسته دوم لیگ فوتبال رساند و به حسرت پانزده ساله باشگاه برای بازگشت به دسته اول پایان داد.[۱۶] در دومین فصل حضور روو بر روی نیمکت مربیگری تاتنهام، اولین عنوان قهرمانی این باشگاه در لیگ برتر در پایان فصل ۵۱–۱۹۵۰ به دست آمد.[۱۷][۱۸] استرس و فشار ناشی از مربیگری باشگاه، سبب شد تا روو در آوریل ۱۹۵۵ از سمتش استعفا دهد،[۱۹][۲۰] اما پیش از ترک باشگاه، او با امضای قراردادی، دنی بلنچ‌فلوور، یکی از مشهورترین بازیکنان تاریخ اسپرز را به تیم آورد که در دوران حضورش در تاتنهام، دو بار برنده جایزه بازیکن سال انجمن نویسندگان فوتبال انگلستان شد.[۲۱]

۱۹۵۸ تا ۱۹۷۴: بیل نیکلسون و سال‌های شکوه و افتخار

[ویرایش]
دنی بلنچ‌فلوور با جام رقابت‌های جام در جام اروپا در سال ۱۹۶۳

در اکتبر ۱۹۵۸، بیل نیکلسون هدایت تیم را برعهده گرفت. او موفق‌ترین سرمربی باشگاه شد و در اوایل دهه ۱۹۶۰، تاتنهام را در سه فصل متوالی به موفقیت‌های بزرگی رساند: دوگانه لیگ و جام حذفی در سال ۱۹۶۱، جام حذفی در سال ۱۹۶۲ و قهرمانی جام در جام اروپا در سال ۱۹۶۳.[۲۲] در سال ۱۹۵۹، نیکلسون، دیو مک‌کی و جان وایت را به تیم آورد که از بازیکنان اثرگذار تیم در کسب دوگانه بودند و در سال ۱۹۶۱ با جیمی گریوز، گلزن‌ترین بازیکن تاریخ فوتبال انگلیس، قرارداد امضا کرد.[۲۳][۲۴]

فصل ۶۲–۱۹۶۱ با ۱۱ پیروزی آغاز شد و با یک تساوی و چهار برد دیگر ادامه پیدا کرد؛ این روند نتیجه‌گیری در آن زمان، بهترین شروع تاریخ هر باشگاهی در سطح اول فوتبال انگلیس بود.[۲۵] این عملکرد، نوید قهرمانی را در آن فصل می‌داد که سرانجام در ۱۷ آوریل ۱۹۶۱ و در حالی که سه بازی تا پایان فصل باقی مانده بود به دست آمد، زمانی که شفیلد ونزدی، نایب‌قهرمان نهایی لیگ را در خانه با نتیجه ۲–۱ شکست دادند.[۲۶] با پیروزی ۲–۰ مقابل لستر سیتی در فینال جام حذفی ۶۱–۱۹۶۰، اولین دوگانه تاریخ تاتنهام به دست آمد. این اولین دوگانه یک باشگاه انگلیسی در قرن بیستم و اولین آنها، پس از دوگانه استون ویلا در سال ۱۸۹۷ بود.[۲۷] یک سال بعد، برنلی را در فینال جام حذفی ۱۹۶۲ شکست دادند و برای دومین سال متوالی، در جایگاه قهرمان نشستند.[۲۸]

در فینال جام در جام اروپای سال ۱۹۶۳ به تاریخ ۱۵ مه، تاتنهام، اتلتیکو مادرید را با نتیجه ۵–۱ مغلوب خود کرد و با کسب قهرمانی، اولین تیم بریتانیایی شد که یک جام اروپایی را به دست آورد.[۲۹] در سال ۱۹۷۲، تاتنهام با تیم بازسازی شده‌ای که مارتین چیورس، پت جنینگز و استیو پریمان را در ترکیبش داشت، جام یوفا را بالای سر برد و با این قهرمانی، اولین تیم بریتانیایی شد که دو جام مختلف اروپایی را در تالار افتخاراتش می‌دید.[۳۰] از دیگر دستاوردهای تاتنهام در این دوره، قهرمانی در جام حذفی ۱۹۶۷[۳۱] و کسب دو جام اتحادیه در سال‌های ۱۹۷۱ و ۱۹۷۳ بود. نیکلسون، در مجموع ۱۶ سال حضورش در باشگاه به عنوان سرمربی، هشت جام بزرگ را برای تاتنهام به دست آورد.[۲۲]

۱۹۷۴ تا ۱۹۹۲: بورکینشاو تا ونبلز

[ویرایش]
از بازیکنان شاخص تاتنهام در اوایل دهه ۱۹۸۰، استیو پریمان، اسوالدو آردیلس، و گلن هادل. آژاکس در برابر اسپرز ۱۹۸۱.

پس از موفقیت‌های اوایل دهه ۱۹۷۰، تاتنهام وارد دوره افول شد و نیکلسون، پس از شروعی ضعیف در فصل ۷۵–۱۹۷۴ استعفا داد.[۳۲] کیث بورکینشاو، جانشین نیکلسون شد، اما در پایان فصل ۷۷–۱۹۷۶، تاتنهام به دسته دوم سقوط کرد، اگرچه، او به سرعت باشگاه را به دسته برتر بازگرداند. بورکینشاو تیمی ساخت که گلن هادل و دو بازیکن آرژانتینی، اسوالدو آردیلس و ریکاردو ویلا را در ترکیب داشت. حضور این دو بازیکن خارجی اتفاقی نادر محسوب می‌شد؛ چرا که در آن زمان خرید بازیکنان از خارج از جزایر بریتانیا معمول نبود.[۳۳] تیمی که بورکینشاو بازسازی کرد، جام حذفی را در سال‌های ۱۹۸۱ و ۱۹۸۲[۳۴] و جام یوفا را در سال ۱۹۸۴ فتح کرد.[۳۵]

دهه ۱۹۸۰، دوره تغییراتی بود که با مرحله جدیدی از توسعه مجدد در وایت هارت لین و همچنین تغییر در مدیران آغاز شد. اروینگ اسکالر، مالکیت باشگاه را در اختیار خود گرفت و آن را در مسیر اهداف تجاری‌تر حرکت داد که آغازی برای تبدیل باشگاه‌های فوتبال انگلیسی به بنگاه‌های تجاری بود.[۳۶][۳۷] بدهی‌های باشگاه، بار دیگر منجر به تغییر در هیئت مدیره شد و در ژوئن ۱۹۹۱، تری ونبلز با همکاری تاجری به نام آلن شوگر، توانست کنترل شرکت عمومی محدود تاتنهام هاتسپر را در دست بگیرد.[۳۸][۳۹][۴۰] ونبلز که از سال ۱۹۸۷ سرمربی تیم بود، بازیکنانی چون پل گسکوین و گری لینکر را به خدمت گرفت و جام حذفی ۹۱–۱۹۹۰ را بالای سر برد. این قهرمانی، تاتنهام را به اولین باشگاهی تبدیل کرد که ۸ جام حذفی را به دست می‌آورد.[۴۱]

۱۹۹۲ تاکنون: آغاز دوران لیگ برتر فوتبال

[ویرایش]
بازیکنان اسپرز در فصل ۱۷–۲۰۱۶، شامل هری کین، دله الی، سون هیونگ-مین، کریستین اریکسن، ویکتور وانیاما، و یان فرتونگن

تاتنهام یکی از پنج باشگاهی بود که برای تأسیس لیگ برتر تلاش کرد. این لیگ با تأیید اتحادیه فوتبال ایجاد و جایگزین دسته اول لیگ فوتبال به عنوان بالاترین سطح از فوتبال انگلیس شد.[۴۲] از آغاز دوران لیگ برتر تا اواخر دهه ۲۰۰۰، تاتنهام علی‌رغم تغییر پیاپی مربیان و خرید بازیکنانی چون تدی شرینگهام، یورگن کلینزمن و دیوید ژینولا، بیشتر فصل‌ها را در میانه جدول به پایان رساند. از دستاوردهای باشگاه در این دوره، تنها دو جام اتحادیه در سال‌های ۱۹۹۹ با مربیگری جرج گراهام و ۲۰۰۸ با هدایت خوانده راموس بود. با آمدن هری ردنپ و در کنار بازیکنانی چون گرت بیل و لوکا مودریچ، عملکرد تاتنهام بهبود یافت و در اوایل دهه ۲۰۱۰، این باشگاه خود را به جمع پنج تیم برتر لیگ رساند.[۴۳][۴۴]

در فوریه ۲۰۰۱، شوگر سهامش را در تاتنهام به گروه انیک فروخت و از سمتش به عنوان رئیس باشگاه کناره‌گیری کرد.[۴۵] گروه انیک که توسط جو لوئیس و دنیل لوی اداره می‌شود، نهایتاً ۸۵ درصد از کل سهام باشگاه را تصاحب کرد و لوی مسئول اداره باشگاه شد.[۴۶][۴۷] مدیران جدید، مائوریسیو پوچتینو را به عنوان سرمربی منصوب کردند که در فاصله سال‌های ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۹، هدایت تیم را در دست داشت.[۴۸] تاتنهام همراه با پوچتینو نایب قهرمان فصل ۱۷–۲۰۱۶ لیگ شد که بالاترین رتبه آنها از فصل ۶۳–۱۹۶۲ بود. زنجیره نتایج خوب تاتنهام به رقابت‌های اروپایی کشیده شد و در سال ۲۰۱۹ برای اولین بار به فینال لیگ قهرمانان اروپا رسید. در فینال، اما نشانی از تیم جنگنده مراحل قبل نداشت و فرصت کسب بزرگ‌ترین دستاورد تاریخ باشگاه با شکست ۲–۰ مقابل لیورپول قهرمان از دست رفت.[۴۹][۵۰][۵۱] پس از شروعی ضعیف در فصل ۲۰–۲۰۱۹، دوران پوچتینو با اخراجش در نوامبر ۲۰۱۹ به پایان رسید و ژوزه مورینیو جایگزین او شد.[۵۲] دوران تصدی مورینیو تنها ۱۷ ماه به طول انجامید و او هم در آوریل ۲۰۲۱ برکنار شد. تاتنهام باقی فصل ۲۱–۲۰۲۰ را تحت هدایت موقت رایان میسون گذراند.[۵۳][۵۴] در ۳۰ ژوئن ۲۰۲۱، نونو اسپیریتو سانتو به عنوان سرمربی جدید تیم برای فصل ۲۲–۲۰۲۱ معرفی شد[۵۵] اما پس از تنها ۴ ماه، اخراج[۵۶] و آنتونیو کونته جایگزینش شد.[۵۷]

ورزشگاه و زمین تمرین

[ویرایش]

زمین‌های اولیه

[ویرایش]

اوایل، اسپرز مسابقاتش را در زمین‌های عمومی انتهای پارک تاتنهام مارش انجام می‌داد. قبل از هر بازی، محدوده زمین را مشخص و شرایط لازم را برای برگزاری بازی آماده می‌کردند.[۲] از آنجا که زمین یک پارک عمومی بود گاهی بر سر استفاده از آن با تیم‌های دیگر به اختلاف می‌خوردند و درگیری بین تیم‌های محلی برای دفاع یا تصاحب آن معمول بود.[۵۸] مطبوعات محلی در ۶ اکتبر ۱۸۸۳، خبر اولین بازی اسپرز را با پیروزی ۹–۰ مقابل براونلو روورز گزارش کردند.[۵۹] آنها در سال ۱۸۸۷، در همین زمین برای اولین بار به مصاف آرسنالی رفتند که در آن زمان با نام رویال آرسنال شناخته می‌شد و بعدها رقیب سرسختشان شد. در این بازی، در حالی که ۲–۱ جلو بودند، به دلیل نور ضعیف، نیمه‌کاره لغو شد؛ چون تیم میهمان با تأخیر رسیده بود و بازی دیرتر از زمان تعیین‌شده‌اش شروع شده بود.[۶۰]

از آنجایی که در یک زمین عمومی بازی می‌کردند، باشگاه نمی‌توانست از تماشاگران هزینه ورودی دریافت کند و در حالی که تعداد تماشاگران گاهی به چند هزار نفر می‌رسید، هیچ سودی عاید تیم نمی‌شد. در سال ۱۸۸۸، باشگاه زمینی را بین خیابان‌های ۶۹ و ۷۵ پارک نورثامبرلند[۶۱] با هزینه ۱۷ پوند در سال اجاره کرد و تا بتواند برای هر بازی سه پنس از تماشاگران بگیرد. البته قیمت بلیت، برای مسابقات جام به ۶ پنس افزایش می‌یافت.[۶۲] در ۱۳ اکتبر ۱۸۸۸، این زمین در یک بازی با حضور تیم ذخیره تاتنهام افتتاح شد که هزینه ورودی آن ۱۷ شیلینگ بود. برای فصل ۹۵–۱۸۹۴، اولین جایگاه تماشاگران با بیش از ۱۰۰ صندلی و اتاق‌های رختکن در زیر زمین نورثامبرلند با هزینه ۶۰ پوند ساخته شد. با این حال، همین یک جایگاه چند هفته بعد تخریب و باشگاه مجبور به تعمیرش شد.[۶۳] در آوریل ۱۸۹۸، ۱۴٬۰۰۰ هوادار برای تماشای بازی اسپرز با وولویچ آرسنال حاضر شدند. برخی از آنها برای آنکه دید بهتری داشته باشند به بالای سقف جایگاه نوساز رفتند. جایگاه زیر وزنشان فرو ریخت و چند مصدوم برجای گذاشت. پارک نورثامبرلند دیگر جوابگوی جمعیت روزافزون هواداران نبود و باشگاه مجبور شد به دنبال زمین بزرگتری باشد و در سال ۱۸۹۹ به وایت‌هارت‌لین نقل مکان کردند.[۶۴]

وایت هارت لین

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: ورزشگاه وایت هارت لین

زمین جدید در شرق جاده تاتنهام و یک نهالستان بلااستفاده متعلق به کارخانه آبجوسازی چارینگتونز بود که در پشت یک میخانه به نام وایت هارت قرار داشت. با این شرط که اسپرز ۱٬۰۰۰ تماشاگر برای مسابقات رسمی و ۵۰۰ تماشاگر برای مسابقات دوستانه‌اش جذب کند، زمین از چارینگتونز اجاره شد. در زمانی که میانگین حضور تماشاگران در بازی‌های تاتنهام ۴٬۰۰۰ نفر بود، تحقق این شرط کار سختی نبود.[۶۵] وظیفه تخریب گلخانه‌ها و آماده‌سازی زمین آن برای فوتبال به مسئول زمین یکی از باشگاه‌های کریکت محلی به نام جان اوور سپرده شد.[۶۶] پس از آماده‌سازی، جایگاه‌های زمین قبلی در پارک نورثامبرلند به آنجا منتقل شدند.[۶۷] زمین جدید هرگز به‌طور رسمی نامگذاری نشد، اگرچه نام‌های گیلپین‌پارک و پرسی‌پارک برای آن پیشنهاد شد.[۶۸][۶۹] باشگاه در روزهای اول آن را زمین هاتسپرز یا زمین اسپرز می‌خواند و مردم از آن به عنوان زمین بزرگراه یاد می‌کردند. پس از مدتی به وایت‌هارت‌لین معروف شد. منشأ این نامگذاری مشخص نیست. یک فرض این است که تماشاگران برای رسیدن به ورزشگاه، ابتدا در ایستگاه راه‌آهن وایت‌هارت‌لین تجمع می‌کردند. فرض دیگر این است که نام وایت‌هارت‌لین، از روی نام جاده منتهی به ورودی ورزشگاه در کنار میخانه وایت‌هارت آمده‌است. البته این جاده بعداً بیل نیکلسون نام گرفت.[۷۰]

در ۴ سپتامبر ۱۸۹۹ و در یک بازی دوستانه مقابل نوتس‌کاونتی ورزشگاه جدید افتتاح شد. حدود ۵۰۰ هوادار از بازی استقبال کردند که از محل دریافت هزینه ورودی، ۱۱۵ پوند درآمد برای باشگاه حاصل شد.[۷۱] این اولین بازی در زمین وایت‌هارت‌لین، با پیروزی ۴–۱ به ثبت رسید.[۷۲] پنج روز بعد اولین بازی رسمی با حضور ۱۱٬۰۰۰ تماشاگر در مقابل کوئینز پارک رنجرز برگزار شد و تام اسمیت تنها گل بازی را برای اسپرز به ثمر رساند.[۷۳][۷۴]

تا سال ۱۹۰۴، ظرفیت ورزشگاه به ۳۲٬۰۰۰ نفر رسید و در جایگاه اصلی ۵۰۰ صندلی نصب شد.[۶۶] در فوریه همان سال، ازدحام بیش از حد هواداران در طول بازی جام حذفی مقابل استون ویلا منجر به لغو مسابقه و هجوم هواداران به زمین شد. باشگاه جریمه و دستور داده‌شد تا حصاری فولادی را در اطراف زمین نصب کند.[۷۵] وایت‌هارت‌لین نیاز به گسترش داشت اما توسعه آن با توجه به شرایط اجاره محدودیت داشت. در سال ۱۹۰۵ و پس از انتشار سهام، باشگاه سرمایه لازم را کسب و مالکیت مطلق زمین را به مبلغ ۸٬۹۰۰ پوند خریداری کرد. ۲٬۶۰۰ پوند دیگر برای خرید قطعه زمینی در قسمت شمالی آن صرف شد و در نهایت ظرفیت ورزشگاه به ۴۰٬۰۰۰ نفر رسید.

در سال ۱۹۰۸ و با پذیرفته شدن تاتنهام در دسته ۲ لیگ فوتبال، باشگاه مجدداً تصمیم به توسعه وایت‌هارت‌لین گرفت. آرچیبالد لیچ جایگاه‌هایی را طراحی کرد که در طی دو و نیم دهه ساخته شدند. جایگاه اصلی غربی که مسقف و سازه‌ای دو طبقه بود با ظرفیت ۵٬۳۰۰ نفر در طبقه بالایی و ۶٬۰۰۰ نفر در طبقه پایین تا سال ۱۹۰۹ و با مبلغ ۵۰٬۰۰۰ پوند آماده شد که در آن زمان، بزرگ‌ترین جایگاه فوتبال در بریتانیا بود.[۶۶] بخش مرکزی جایگاه شرقی نیز در سال ۱۹۰۹ مسقف شد. دو سال بعد حفاظ چوبی آن با یک حفاظ بتونی بزرگ جایگزین شد و سقف کل جایگاه را پوشاند.[۷۶] با توسعه دو قسمت شرقی و غربی جایگاه مرکزی، ظرفیت ورزشگاه تا شروع جنگ جهانی اول به بیش از ۵۰٬۰۰۰ نفر افزایش یافت. در طول جنگ، ورزشگاه به تصرف وزارت جنگ درآمد و جایگاه شرقی به کارخانه‌ای برای ساخت ماسک‌های گاز، توپخانه و تجهیزات حفاظتی تبدیل شد.[۷۷]

خروس برنزی تاتنهام در بالای جایگاه شرقی

مجسمهٔ برنزی خروس روی توپ که در سال ۱۹۰۹ توسط ویلیام جیمز اسکات، بازیکن سابق باشگاه ساخته شد ابتدا در بالای جایگاه غربی قرار گرفت اما در سال ۱۹۵۷ به دلیل نصب نورافکن برداشته و در دسامبر ۱۹۵۸، بالای جایگاه شرقی گذاشته شد.[۷۸] در سال ۱۹۸۹، خروس اصلی برداشته و با ماکت‌های فایبرگلاس جایگزین شد که در بالای دو جایگاه شرقی و غربی قرار گرفتند. خروس اصلی به سوئیت‌های اجرایی ورزشگاه فرستاده شد که سال‌ها در آنجا ماند و سپس به پذیرش جایگاه غربی منتقل شد. در سال ۲۰۱۶ و با توجه به برنامه‌ریزی برای تخریب ورزشگاه به دفتر باشگاه در لیلی‌وایت هاوس منتقل شد.[۷۹]

توسعه ورزشگاه در دهه ۱۹۲۰ و اوایل دهه ۱۹۳۰ ادامه یافت.[۸۰] قهرمانی در جام حذفی ۱۹۲۱ هزینهٔ لازم را برای ساخت یک جایگاه سرپوشیدهٔ دو طبقه در قسمت شمالی فراهم کرد. در سال ۱۹۲۳، جایگاه مشابهی در سمت جنوبی اضافه شد. ظرفیت ورزشگاه به ۵۸٬۰۰۰ نفر رسیده بود که جایگاه‌های سرپوشیده حدود ۴۰٬۰۰۰ نفر از تماشاگران را پوشش می‌دادند.[۸۱] در سال ۱۹۳۴ باشگاه ۶۰٬۰۰۰ پوند برای بازسازی جایگاه شرقی هزینه کرد. جایگاه جدید یک سازه دو طبقه بود که بخش پایینی آن دو قسمت داشت. طبقه بالایی ۴٬۹۸۳ صندلی داشت و دو طبقه پایینی فضای کافی برای ایستادن بیش از ۱۸٬۷۰۰ هوادار فراهم می‌کرد.[۶۶] بخش بالایی از طبقه پایینی، میان طرفداران به «قفسه» معروف و محلی برای اجتماع طرفداران سرسخت شد؛ برخلاف بسیاری از ورزشگاه‌های دیگر که در آن جایگاه‌های پشت دروازه‌ها بهترین مکان تجمع برای پرشورترین هواداران است.[۸۲] با تکمیل این جایگاه مجموع ظرفیت به نزدیک ۸۰٬۰۰۰ نفر رسید. جایگاه شرقی به‌طور رسمی در ۲۲ سپتامبر ۱۹۳۴ برای بازی مقابل استون‌ویلا افتتاح شد.[۸۳] جایگاه غربی مجاور خیابان تاتنهام، قسمت شرقی مجاور خیابان ورسستر، جایگاه شمالی در خیابان پکستون و جایگاه جنوبی در مجاورت جاده پارک قرار داشت. به شکل رسمی، جایگاه‌ها از روی جهت‌های جغرافیایی اصلی نامگذاری شده‌بودند، اما در میان مردم بیشتر با نام خیابان مجاورشان یاد می‌شدند.[۸۴]

وایت‌هارت‌لین برای مسابقات ملی نیز استفاده می‌شد و در سال ۱۹۳۵ شاهد پیروزی ۳–۰ انگلیس مقابل آلمان نازی بود.[۸۵] همچنین برخی از مسابقات مقدماتی فوتبال برای بازی‌های المپیک تابستانی ۱۹۴۸ در آن برگزار شد.[۸۶] در طول جنگ جهانی دوم و زمانی که هایبری توسط دولت ضبط شد تا به‌عنوان یک مرکز پدافند هوایی استفاده شود، اسپرز ورزشگاه را با رقیبش آرسنال به اشتراک گذاشت.[۸۷] در سال ۱۹۵۳ نورافکن‌ها به ورزشگاه اضافه شدند و اولین بار در بازی دوستانه برابر راسینگ کلاب پاریس در سپتامبر همان سال مورد استفاده قرار گرفتند.[۸۸] در سال ۱۹۶۱، دکل‌های نورافکن جایگزینشان شدند.[۸۹]

این ورزشگاه که توسط آرچیبالد لیچ طراحی شد برای چند دهه به همان شکل باقی ماند، اما صندلی‌ها به تدریج اضافه شدند. در سال ۱۹۸۰، در تلاش برای بهبود امکانات و ارتقای ورزشگاه، مرحله جدیدی از بازسازی آغاز شد. با این حال، هزینه‌های بیش از حد این پروژه که از ۳٫۵ میلیون پوند به ۶ میلیون پوند افزایش یافت به‌علاوه هزینه‌های بازسازی تیم، مشکلات مالی را گریبانگیر باشگاه کرد.[۹۰] رئیس باشگاه، ایروینگ اسکالر از شکاف ایجاد شده هیئت‌مدیره استفاده کرد و سهام ویل را خریداری کرد که منجر به تغییر مدیران شد.[۹۱]

در سال ۱۹۸۸ و علیرغم مخالفت هواداران، باشگاه بازسازی جایگاه شرقی را آغاز کرد. با این حال، هزینه این پروژه دو برابر شد و به بیش از ۸ میلیون پوند رسید. در سال ۱۹۹۱، هزینه‌های ورزشگاه در کنار سایر مشکلات مالی، بار دیگر منجر به تغییر مدیران در باشگاه شد.[۹۱]

در دهه ۱۹۷۰، جاگذاری فنس‌های بلند در ورزشگاه‌های فوتبال بریتانیا برای جدا کردن هواداران و مقابله با هجوم هولیگان‌ها به زمین رایج شد.[۹۲] در ۱۸ آوریل ۱۹۸۹ و در واکنش به فاجعه هیلزبورو تمامی فنس‌های وایت‌هارت‌لین برداشته شدند.[۹۳] این فنس‌ها قبلاً باعث له‌شدن هواداران اسپرز در طول یک بازی از جام حذفی در فصل ۱۹۸۱ شده‌بود.[۹۴][۹۵] در یک واکنش دیگر به فاجعه هیلزبورو و متعاقب آن گزارش تیلور در سال ۱۹۹۰ که خواستار ورزشگاه‌های تمام‌صندلی بود، در چند سال آینده جایگاه‌های ایستاده حذف شدند و ظرفیت زمین کاهش یافت. تا سال ۱۹۹۵ جایگاه‌های ایستاده تمام‌صندلی شدند و بازسازی ورزشگاه در مارس آن سال به پایان رسید. اولین صفحه‌نمایش برای پوشش بازی‌های زنده و نمایش مسابقات خارج از خانه نیز در بالای جایگاه جنوبی نصب شد و در نهایت دو صفحه در بالای هر دو جایگاه پشت محوطه جریمه کارگذاری شدند.[۸۳] با تکمیل بازسازی در سال ۱۹۹۸، از ظرفیت ورزشگاه ۳۶٬۲۴۰ نفر باقی‌ماند.[۹۶] تا سال ۲۰۱۶ به جز برخی تغییرات جزئی ورزشگاه به همین شکل باقی‌ماند و در فصل ۱۷–۲۰۱۶ در حالی که تاتنهام آخرین فصلش را در وایت‌هارت‌لین برگزار می‌کرد قسمت شمال‌شرقی تخریب شد تا امکان ساخت ورزشگاه جدید فراهم شود.[۹۷] با تخریب بخشی از وایت‌هارت‌لین ظرفیت ورزشگاه به کمتر از حد مجاز برای بازی‌های اروپایی رسید و تاتنهام بازی‌های خانگی‌اش را در رقابت‌های اروپایی فصل ۱۷–۲۰۱۶ به میزبانی ومبلی برگزار کرد.[۹۸]

با آغاز هزاره سوم، ظرفیت وایت‌هارت‌لین در مقایسه با سایر باشگاه‌های بزرگ لیگ برتر که برنامه‌هایی برای توسعه ورزشگاه‌شان داشتند، کمتر شده‌بود.[۹۹] طرح‌ها و ایده‌های بسیاری دربارهٔ بازسازی و آینده وایت‌هارت‌لین مطرح شد. برنامه انتقال به ومبلی یا استادیوم المپیک پس از اتمام بازی‌های المپیک ۲۰۱۲ از سوی باشگاه رد شد. در نهایت مالکان باشگاه تصمیم گرفتند تنها بر روی پروژه توسعه نورثامبرلند و ساخت ورزشگاه جدید تمرکز کنند.[۱۰۰] در ۱۴ مه ۲۰۱۷، وایت‌هارت‌لین میزبان آخرین بازی خود بود؛ تاتنهام در مقابل منچستریونایتد از رقابت‌های لیگ برتر. با گل‌های ویکتور وانیاما و هری کین، تاتنهام ۲–۱ پیروز و بالاترین رتبه آنها در لیگ از سال ۱۹۶۳ برایشان ثبت شد. آخرین گل در این ورزشگاه توسط وین رونی مهاجم منچستریونایتد به ثمر رسید.[۱۰۱] کار تخریب ورزشگاه روز بعد آغاز و در اوت ۲۰۱۷ تکمیل شد.[۱۰۲]

تصویر پانوراما از وایت‌هارت‌لین از زاویه شمال‌غربی. جایگاه شمال-شرقی (چپ) به‌منظور ساخت ورزشگاه جدید در فصل ۱۷–۲۰۱۶ برداشته شد.

ومبلی

[ویرایش]

بعد از تخریب ورزشگاه وایت هارت لین، تاتنهام از سال ۲۰۱۷ تا ۲۰۱۹ در ومبلی میزبان حریفان خود بود.

ورزشگاه تاتنهام هاتسپر

[ویرایش]
ورزشگاه تاتنهام هاتسپر
نمای ورزشگاه از بخش شرقی
Map
نام کاملورزشگاه تاتنهام هاتسپر
مکانتاتنهام،
لندن، N17
مختصات۵۱°۳۶′۱۶″ شمالی ۰°۰۳′۵۹″ غربی / ۵۱٫۶۰۴۴۴°شمالی ۰٫۰۶۶۳۹°غربی / 51.60444; -0.06639
ترابری همگانیایستگاه راه‌آهن وایت‌هارت‌لین
ایستگاه راه‌آهن نورثامبرلند پارک
ایستگاه راه‌آهن سون‌سیسترز
مالکباشگاه فوتبال تاتنهام هاتسپر
گردانندهتاتنهام هاتسپر
گنجایش۶۲٬۸۵۰
رکورد بیشترین شمار تماشاگر۶۱٬۱۰۴ (تاتنهام / چلسی، ۲۲ دسامبر ۲۰۱۹)[۱۰۸]
۶۰٬۷۸۴ (NFL)[۱۰۹]
ابعاد زمین۱۰۵ در ۶۸ متر (۱۱۴٫۸ در ۷۴٫۴ یارد)[۱۰۴]
سطحدسو گرس‌مستر (فوتبال)
ترف نیشن (NFL)[۱۰۵]
ساخت
ساخت۲۰۱۹–۲۰۱۶
گشایش۳ آوریل ۲۰۱۹
هزینه ساخت۱ بیلیون£ (کل پروژه)[۱۰۳]
معمارپاپولوس
مهندس سازهبرو هاپولد[۱۰۶]
اس‌بی‌پی (سقف)[۱۰۶]
SCX (زمین)[۱۰۷]
پیمانکار عمومیMace
مقالهٔ اصلی: ورزشگاه تاتنهام هاتسپر

تاتنهام به دنبال راهی برای افزایش ظرفیت وایت‌هارت‌لین بود تا بتواند به‌طور مؤثرتری با باشگاه‌های رقیبش از نظر مالی رقابت کند و توسعه مجدد ورزشگاه یکی از گزینه‌های مورد بررسی بود. اما در اکتبر ۲۰۰۸، تصمیم باشگاه برای ساخت یک ورزشگاه جدید در شمال وایت‌هارت‌لین علنی شد. طبق این طرح نیمه جنوبی زمین ورزشگاه جدید با قسمت شمالی وایت‌هارت‌لین همپوشانی داشت.[۱۱۰] این پیشنهاد به پروژه توسعه نورثامبرلند تبدیل شد که شامل ساخت یک ورزشگاه و همچنین موزه باشگاه، خانه‌ها، مغازه‌ها و سایر امکانات بود. یک سال بعد، نقشه ساخت ورزشگاه جدید ارائه شد که شامل تخریب هشت ساختمان محلی و دو ساختمان موجود در فهرست ملی می‌شد. این طرح واکنش‌های انتقادی گروه‌های حفاظتی را برانگیخت؛ از جمله میراث انگلستان و کمیسیون معماری و محیط مصنوع در جایگاه هیئت مشورتی دولت در معماری.[۱۱۱][۱۱۲][۱۱۳] در پاسخ به این اعتراضات، یک طرح تجدید نظر شده که برخی از ساختمان‌های فهرست‌شده ملی را حفظ می‌کرد، مجدداً در ماه مه ۲۰۱۰ ارائه شد.[۱۱۴][۱۱۵] این طرح توسط شورای هرینگی در ۳۰ سپتامبر ۲۰۱۰ و بعداً توسط شهردار لندن، بوریس جانسون و همچنین دولت پذیرفته شد.[۱۱۶][۱۱۷][۱۱۸] شورش‌های ۲۰۱۱ در منطقه محروم تاتنهام سبب شد تا شورای هارینگی با صدور مجوز پروژه، باشگاه را که از نظر اقتصادی مهم بود در منطقه حفظ کند و توافق‌نامه‌ای برای پروژه توسعه نورثامبرلند در ۲۰ سپتامبر آن سال به امضا رسید.[۱۱۹] باشگاه در بیانیه‌ای مشترک اعلام کرد در شمال تاتنهام خواهد ماند و با شورا برای جوان‌سازی منطقه همکاری خواهد کرد. همچنین دستور خرید اجباری املاک باقی‌مانده در منطقه صادر شد که در ۱۱ ژوئیه ۲۰۱۴ به تأیید مسئولان مربوط رسید و تلاش مالکان کسب‌وکارهای باقی‌مانده برای لغو جواز خرید اجباری در دادگاه عالی ناکام ماند.[۱۲۰]

در اکتبر ۲۰۱۳، طرح ورزشگاه برای کاربردی چندمنظوره تغییر داده شد تا میزبان بازی‌های لیگ ملی فوتبال آمریکا نیز باشد.[۱۲۱] در ۸ ژوئیه ۲۰۱۵، تاتنهام توافق خود را با NFL برای برگزاری حداقل دو بازی در سال طی یک قرارداد ۱۰ ساله اعلام کرد.[۱۲۲] برنامه‌ریزی جدید رسماً به دست مسئولان لندن تأیید و عملیات ساخت در سال ۲۰۱۶ آغاز شد.

افتتاح ورزشگاه جدید برای فصل ۱۹–۲۰۱۸ برنامه‌ریزی شد و در زمان ساخت، تمام بازی‌های خانگی تاتنهام در دو فصل ۱۸–۲۰۱۷ و ۱۹–۲۰۱۸ به جز پنج بازی را ورزشگاه ومبلی میزبانی کرد.[۱۲۳] در دسامبر ۲۰۱۸، درهای ورزشگاه با هدف آشنایی هواداران به رویشان باز شد.[۱۲۴] دیدار زیر ۱۸ساله‌های تاتنهام و ساوتهمپتون در ۲۴ مارس به عنوان اولین رقابت و گل جی‌نیل بنت در راه پیروزی ۳–۱ تاتنهام به عنوان اولین گل در ورزشگاه جدید ثبت شدند.[۱۲۵] در همان ماه، آمادگی ورزشگاه با بازی دیگری میان اسطوره‌های باشگاه و اسطوره‌های اینترمیلان آزمایش شد.[۱۲۶][۱۲۷][۱۲۸] پس از این دو بازی دوستانه، در ۳ آوریل ۲۰۱۹ و در یک بازی رسمی از رقابت‌های لیگ برتر در برابر کریستال‌پالاس، ورزشگاه جدید با پیروزی ۲–۰ تاتنهام رسماً افتتاح شد.[۱۲۹]

ورزشگاه تاتنهام هاتسپر سومین ورزشگاه بزرگ فوتبال در انگلستان و بزرگ‌ترین در لندن است.[۱۳۰] نام آن موقتی است و هدف این بود تا با فروش حق نامگذاری با نام اسپانسر شناخته شود[۱۳۱][۱۳۲][۱۳۳] اما تا ژانویه ۲۰۲۲ هنوز نامش تغییری نکرده‌است. اگرچه هواداران و برخی رسانه‌ها آن را وایت‌هارت‌لیت جدید صدا می‌زنند.[۱۳۴][۱۳۵][۱۳۶][۱۳۷]

ورزشگاه جدید به‌طور کلی نظرات مثبتی از سوی طرفداران و همچنین نویسندگان ورزشی و معماری دریافت کرده‌است. در یک نظرسنجی که توسط باشگاه سازمان‌دهی شده‌بود از میان ۴٬۳۰۲ هوادار تاتنهام، ۹۵ درصد از تجربه حضورشان در ورزشگاه جدید راضی بودند که در مقایسه با رضایت ۵۲ درصدی هواداران از ورزشگاه ومبلی نرخ بهتری بود. ۸۴ درصدشان از جو ورزشگاه در بازی‌های لیگ راضی بودند که این میزان برای بازی‌های اروپایی به ۹۸ درصد افزایش یافت.[۱۳۸][۱۳۹]

زمین‌های تمرین

[ویرایش]

زمین تمرین اولیه تاتنهام در خیابان بروکفیلد شهر چزنت قرار داشت. در سال ۱۹۵۲، تاتنهام این زمین ۱۱ هکتاری را که توسط باشگاه چزنت استفاده می‌شد به مبلغ ۳۵٬۰۰۰ پوند خریداری کرد.[۱۴۰][۱۴۱] این ملک، سه زمین چمن داشت و استادیومی کوچک با یک جایگاه که برای مسابقات تیم نوجوانان استفاده می‌شد.[۱۴۲] پس از آنکه این زمین در سال ۱۹۹۱ و به قیمت بیش از ۴ میلیون فروخته شد، باشگاه محل تمرین تیم را به لژ اسپرز در خیابان لوکسبورو شهر چیگول منتقل کرد.[۹۱] محل تمرین جدید در سپتامبر ۱۹۹۶ توسط تونی بلر افتتاح شد.[۱۴۳] این زمین و مرکز مطبوعات باشگاه در چیگول تا سال ۲۰۱۴ مورد استفاده قرار گرفتند.[۱۴۴]

در سال ۲۰۰۷، تاتنهام زمینی را در بولز کراس انفیلد خریداری کرد که در چند مایلی جنوب زمین سابقشان در چزنت بود. یک مجموعه تمرینی جدید به مبلغ ۴۵ میلیون پوند در این زمین ساخته و در سال ۲۰۱۲ افتتاح شد.[۱۴۵] این زمین ۷۷ هکتاری، ۱۵ زمین چمن طبیعی، ۱/۵ زمین مصنوعی و همچنین یک زمین مصنوعی سرپوشیده در ساختمان اصلی دارد.[۱۴۶][۱۴۷] مرکز آب درمانی و استخرهای شنا، سالن‌های بدنسازی، امکانات پزشکی، سالن غذاخوری و فضای استراحت برای بازیکنان و همچنین کلاس‌های درس برای بازیکنان آکادمی و مدرسه، از دیگر امکانات ساختمان اصلی است که در جاده هاتسپر قرار دارد. پس از آن و در سال ۲۰۱۸، یک اقامتگاه ۴۵ خوابه برای بازیکنان با امکانات پذیرایی، درمان، استراحت و توانبخشی به محل تمرین اضافه شد.[۱۴۸][۱۴۹] این اقامتگاه عمدتاً در اختیار بازیکنان تیم اول تاتنهام و آکادمی است، اما تیم‌های ملی فوتبال نیز از آن استفاده می‌کنند. تیم برزیل به‌منظور آماده‌سازی برای جام جهانی ۲۰۱۸، اولین تیمی بود که از امکانات این مجموعه استفاده کرد.[۱۵۰]

لباس و آرم

[ویرایش]

لباس

[ویرایش]

یک پیراهن سرمه‌ای‌رنگ که روی سینه چپ آن، سپری قرمز با حرف H دوخته شده‌بود، در کنار شلوارک‌های سفید، اولین لباسی است که برای تاتنهام به ثبت رسیده و لباس اصلی باشگاه در سال ۱۸۸۳ بود.[۱۵۱] در سال ۱۸۸۴ یا ۱۸۸۵ و تحت‌تاثیر قهرمانی بلکبرن‌روورز در فینال جام حذفی ۱۸۸۴، تاتنهام لباسش را به لباس‌های چهار قسمت‌شدهٔ آبی و سفید بلکبرن تغییر داد.[۱۵۲] پس از انتقال به پارک نورثامبرلند در سال ۱۸۸۸، همان پیراهن سرمه‌ای قبلی را برای فصل ۹۰–۱۸۸۹ پوشیدند. از سال ۱۸۹۰ با پیراهن‌های قرمز و شورت آبی به میدان رفتند و حتی برای مدتی، «قرمزهای تاتنهام» لقب گرفتند.[۱۵۳] پنج سال بعد و در سال ۱۸۹۵ که آغاز حرکت باشگاه در مسیر حرفه‌ای‌شدن بود، پیراهن‌هایی با نوارهای شکلاتی و طلایی را به عنوان لباس اصلی‌شان انتخاب کردند.[۵۸]

در فصل ۹۹–۱۸۹۸ که آخرین سال حضورشان در پارک نورثامبرلند بود، باشگاه لباسش را به پیراهن‌های سفید و شورت آبی تیم پرستون‌نورث‌اند تغییر داد.[۱۵۴] از آن زمان، سفید و سرمه‌ای به عنوان رنگ‌های اصلی باشگاه باقی‌مانده‌است. همین پیراهن‌های سفید، سرمنشأ لقب «زنبق‌های سفید» آنهاست.[۱۵۵] پس از قهرمانی در جام حذفی سال ۱۹۲۱، نشان خروس روی پیراهنشان نقش بست. در سال ۱۹۳۹، برای اولین بار شماره بازیکنان به پشت پیراهنشان اضافه شد. از سال ۱۹۹۱، تاتنهام شورت‌هایی با برش بلند به شیوه لباس‌های فوتبال امروزی پوشید و پیشقدم در این طراحی شد. تا قبل از این نوآوری تاتنهام، شورت‌های ورزشی تیم‌های فوتبال، بسیار بالاتر از زانو بریده می‌شدند.[۵۸]

در روزهای اولیه تأسیس تاتنهام، لباس‌های تیم از فروشندگان محلی خریداری می‌شد. شرکتی با نام اچ‌آر بروکس در جاده سون سیسترز، از اولین تولیدکنندگان پیراهن‌های اسپرز بود.[۶۲] در دهه ۱۹۲۰، بوکتا لباس‌های باشگاه را تأمین کرد. از اواسط دهه ۱۹۳۰ و برای چهل سال، تولید لباس‌ها به آمبرو سپرده شد. در سال ۱۹۷۷، تاتنهام برای تأمین لباس با آدمیرال به توافق رسید. اگرچه لباس‌های تیم با برند آمبرو از سال ۱۹۵۹ و در رنگ‌های مختلف به بازار عرضه می‌شد، اما پس از قرارداد با آدمیرال بود که فروش پیراهن‌های تیم رونق گرفت.[۱۵۶] آدمیرال رنگ ساده پیراهن‌های قبلی را با طراحی‌های غنی تغییر داد.[۱۵۶] در تابستان ۱۹۸۰، لو کوک اسپورتیف جایگزین آدمیرال شد.[۱۵۷] در سال ۱۹۸۵، اسپرز شریک تجاری برند هومل شد که بعداً لباس‌های تیم را نیز تولید کرد.[۱۵۸] با این حال، تلاش تاتنهام برای گسترش فعالیت تجاری باشگاه شکست‌خورد و در سال ۱۹۹۱، بار دیگر به برند آمبرو رو آوردند.[۱۵۹] بعد از آن، پونی در سال ۱۹۹۵، آدیداس در سال ۱۹۹۹، کاپا در سال ۲۰۰۲[۵۸][۱۶۰] و در سال ۲۰۰۶ پوما با قراردادی پنج ساله، مسئول تأمین لباس‌های آنها شدند.[۱۶۱] در مارس ۲۰۱۱، آندر آرمور قراردادی پنج ساله با تاتنهام بست تا از آغاز فصل ۱۳–۲۰۱۲، پوشاک تیم را عرضه کند.[۱۶۲][۱۶۳] لباس‌های خانگی، خارج از خانه و لباس سوم تیم در ژوئیه و اوت ۲۰۱۲ معرفی شدند[۱۶۴][۱۶۵] که فناوری کنترل ضربان قلب و دمای بازیکنان را داشتند و داده‌های بیومتریک را برای کادر مربیگری ارسال می‌کردند.[۱۶۶] در ژوئن ۲۰۱۷، اعلام شد که نایکی تامین‌کننده لباس‌های جدید خواهد بود و پوشاک فصل ۱۸–۲۰۱۷ در ۳۰ ژوئن معرفی شد. در طرح این لباس‌ها، نشان باشگاه در قالب یک سپر قرار گرفته‌بود تا ادای احترامی به قهرمان‌های دوگانهٔ فصل ۶۱–۱۹۶۰ باشد که به عنوان اولین باشگاه پس از جنگ، قهرمانی در هر دو دسته اول لیگ فوتبال و جام حذفی را به دست آوردند.[۱۶۷] در اکتبر ۲۰۱۸، نایکی و تاتنهام با قراردادی ۱۵ ساله به ارزش ۳۰ میلیون پوند در سال، به‌منظور تأمین لباس‌های باشگاه تا سال ۲۰۳۳ به توافق رسیدند.[۱۶۸]

اسپانسرینگ پیراهن در فوتبال انگلیس، برای اولین بار در سال ۱۹۷۶ و علیرغم ممنوعیت آن توسط اتحادیه فوتبال انگلیس، توسط باشگاهی خارج از لیگ به نام کترینگ تاون آغاز شد.[۱۶۹] اتحادیه فوتبال به زودی این ممنوعیت را لغو کرد. در سال ۱۹۷۹، استفاده از حامی مالی برای بازی‌های بدون پخش تلویزیونی و در سال ۱۹۸۳ برای بازی‌های پخش تلویزیونی مجاز شد و بعد از آن به باشگاه‌های بزرگ نیز سرایت کرد.[۱۶۶][۱۷۰] در دسامبر ۱۹۸۳ و پس از عرضه سهام باشگاه در بورس لندن، لوگوی هلستن به عنوان اولین حامی مالی بر روی پیراهن اسپرز ظاهر شد.[۱۷۱] پس از آنکه در سال ۲۰۰۲، تامسون به عنوان اسپانسر لباس تیم انتخاب شد، برخی هواداران تاتنهام از رنگ قرمز لوگوی جلوی پیراهن تیمشان که رنگ رقیب دیرینه‌شان آرسنال است، ناراضی بودند.[۱۷۲] در سال ۲۰۰۶، تاتنهام قراردادی به مبلغ ۳۴ میلیون پوند با کازینوی اینترنتی Mansion.com منعقد کرد.[۱۷۳] در ژوئیه ۲۰۱۰، اسپرز قرارداد دو ساله‌اش را با شرکت نرم‌افزاری Autonomy اعلام کرد که گفته می‌شود ارزش آن ۲۰ میلیون پوند است.[۱۷۴] یک ماه بعد، قرارداد ۵ میلیون پوندی با بانک تخصصی و شرکت مدیریت دارایی Investec را رسانه‌ای کردند تا برای دو سال آینده حامی مالی آنها در لیگ قهرمانان و جام‌های داخلی باشد.[۱۷۵][۱۷۶] از سال ۲۰۱۴ و با قراردادی به ارزش بیش از ۱۶ میلیون پوند در سال، AIA اسپانسر اصلی پیراهن تاتنهام بوده‌است،[۱۷۷][۱۷۸] پس از گذشت هشت سال و در سال ۲۰۱۹، مبلغ قراردادشان در یک توافق جدید به ۴۰ تا ۴۵ میلیون پوند در سال افزایش یافت و تا سال ۲۰۲۷، پیراهن‌های اسپرز با همان عبارت AIA به‌عنوان حامی مالی دیده خواهد شد.[۱۷۹][۱۸۰]

۸۴–۱۸۸۳: اولین لباس
۸۶–۱۸۸۴
۹۰–۱۸۹۹
۹۶–۱۸۹۰
۹۸–۱۸۹۶

حامی مالی و تولیدکنندهٔ پوشاک

[ویرایش]
دوره تولیدکنندهٔ لباس[۵۸] حامی مالی (سینه)[۵۸] حامی مالی (آستین)
۱۱–۱۹۰۷ اچ.آر. بروکس نداشت. نداشت.
۳۰–۱۹۲۱ بوکتا
۷۷–۱۹۳۵ آمبرو
۸۰–۱۹۷۷ آدمیرال
۸۳–۱۹۸۰ لو کوک اسپورتیف
۸۵–۱۹۸۳ Holsten
۹۱–۱۹۸۵ هومل
۹۵–۱۹۹۱ آمبرو
۹۹–۱۹۹۵ پونی Hewlett-Packard
۰۲–۱۹۹۹ آدیداس Holsten
۰۶–۲۰۰۲ کاپا Thomson Holidays
۱۰–۲۰۰۶ پوما Mansion.com Casino & Poker
۱۱–۲۰۱۰ Autonomy Corporation۱[۱۸۱]
۱۲–۲۰۱۱ Aurasma۱۲[۵۸]
۱۳–۲۰۱۲ آندر آرمور
۱۴–۲۰۱۳ HP۳[۱۸۲]
۱۷–۲۰۱۴ AIA[۱۷۷]
۲۰۲۱–۲۰۱۷ نایکی[۱۸۳]
حال–۲۰۲۱ Cinch

۱ تنها در رقابت‌های لیگ برتر روی پیراهن تاتنهام نقش بست. Investec Bank، در لیگ قهرمانان، جام حذفی، جام اتحادیه و لیگ اروپا حامی مالی بود.[۱۷۶][۱۸۴]

۲ Aurasma، از شرکت‌های تابعه Autonomy Corporation است.

۳ هیولت پاکارد (HP) شرکت مادر Autonomy Corporation است و فقط در رقابت‌های لیگ برتر حامی مالی بود. AIA در جام حذفی، جام اتحادیه و لیگ اروپا به‌عنوان حامی مالی روی پیراهن تاتنهام نمایش داده شد.[۱۸۵]

آرم باشگاه

[ویرایش]

از زمان فینال جام حذفی ۱۹۲۱، نشان تاتنهام هاتسپر یک خروس است. هری هاتسپر که باشگاه به یاد او نامگذاری شد، به این علت با این نام مستعار شناخته می‌شد که با پوشیدن خار وارد میدان جنگ می‌شد تا اسبش در میانه نبردها سریع‌تر حرکت کند[۱۸۶] و خارها یادآور خروس‌های جنگی نیز هستند.[۱۸۷] در سال ۱۹۰۰، از همین خار به عنوان نماد باشگاه استفاده شد که بعداً به یک خروس جنگی تغییر کرد.[۱۸۶] ویلیام جیمز اسکات که از بازیکنان سابق بود، مجسمه‌ای برنزی از یک خروس که روی توپ ایستاده بود را با هزینه ۳۵ پوند[یادداشت ۱] و بلندی ۹ فوت و ۶ اینچ[یادداشت ۲] ساخت که در انتهای فصل ۱۰–۱۹۰۹، بالای جایگاه غربی گذاشته شد.[۱۸۶] از آن زمان، نشان خروس و توپ به بخشی از هویت باشگاه تبدیل شده‌است.[۱۸۸] نشانی که در سال ۱۹۲۱ روی پیراهن باشگاه استفاده شد، نشان‌دهنده یک خروس در حصر یک سپر بود، اما در اواخر دهه ۱۹۶۱ با خروسی که روی یک توپ ایستاده بود تعویض شد.[۱۸۷]

بین سال‌های ۱۹۵۶ تا ۲۰۰۶، نشان باشگاه یک سپر نمادین را شامل می‌شد که تعدادی از نشانه‌ها و نمادهای محلی را تداعی می‌کرد. یک دژ که نماد قلعه بروس بود که ۴۰۰ یارد از ورزشگاه فاصله دارد و هفت درخت که اشاره به منطقه سون سیسترز داشت. در زیر سپر طوماری طراحی شده‌بود که شعار باشگاه به لاتین؛ Audere Est Facere (جرات انجام دادنش رو داریم)، روی آن حک شده‌بود.[۵۸]

در سال ۱۹۸۳، برای مقابله با سواستفاده‌های تجاری که از لوگوی باشگاه می‌شد، با افزودن دو شیر قرمز که در دو طرف سپر ایستاده بودند، نشان باشگاه را تغییر دادند و طومار شعار ثابت ماند[یادداشت ۳] این لوگو برای سه فصل در فاصله سال‌های ۱۹۹۹–۱۹۹۶ روی لباس‌های اسپرز ظاهر شد.

در سال ۲۰۰۶ و به منظور تغییر برند و مدرن‌کردن وجهه باشگاه، نشان باشگاه با یک طراحی حرفه‌ای تغییر داده‌شد.[۱۸۹] خروس نشان جدید، طراحی زیباتر و مدرن‌تری دارد که روی یک توپ فوتبال قدیمی ایستاده‌است. باشگاه اعلام کرد که با حذف قسمت نام، فقط از لوگوی تازه در لباس‌های بازی استفاده خواهد شد.[۱۹۰] در نوامبر ۲۰۱۳، تاتنهام باشگاه غیر لیگی فلیت اسپرز را وادار به تغییر نشانشان کرد چرا که طراحی جدیدشان، «بیش از حد شبیه» به لوگوی تاتنهام بود.[۱۹۱]

مالکیت

[ویرایش]
دنیل لوی ریاست باشگاه فوتبال تاتنهام هاتسپر

تاتنهام هاتسپر در ۲ مارس ۱۸۹۸ به یک شرکت محدود به نام شرکت فوتبال و ورزش تاتنهام هاتسپر تبدیل شد تا بتواند برای باشگاه سرمایه جمع کند و مسئولیت شخصی اعضای آن را محدود کند. ۸٬۰۰۰ سهم به ارزش ۱ پوند منتشر شد، اگرچه تنها ۱٬۵۵۸ سهم در سال اول تصاحب شد.[۱۹۲] تا سال ۱۹۰۵، مجموعاً ۴۸۹۲ سهم به فروش رسید.[۱۹۳] در این میان چند خانواده سهم قابل توجهی داشتند. خانواده ویل که از دهه ۱۹۳۰ با باشگاه ارتباط داشتند[۱۹۴] و خانواده‌های ریچاردسون و بیرمن. پس از مرگ چارلز رابرت که از سال ۱۸۹۸ رئیس هیئت‌مدیره بود، اعضای این سه خانواده ریاست باشگاه فوتبال تاتنهام هاتسپر را در فاصله سال‌های ۱۹۴۳ تا ۱۹۸۴ در دست داشتند.[۱۹۵]

در اوایل دهه ۱۹۸۰، هزینه‌های سنگینی که برای ساخت یک جایگاه در ورزشگاه و احیاء تیم در سال‌های گذشته صرف شد، انباشت بدهی‌های باشگاه را به دنبال داشت. در نوامبر ۱۹۸۲، ایروینگ اسکالر که از طرفداران باشگاه بود، ۲۵٪ از سهام تاتنهام را به مبلغ ۶۰۰٬۰۰۰ پوند خرید و همراه با پل بابروف کنترل باشگاه را به دست آورد.[۴۰] اسکالر شرکت عمومی محدود تاتنهام هاتسپر را تأسیس و باشگاه فوتبال را زیرمجموعه‌اش کرد. در سال ۱۹۸۳ و به منظور جذب سرمایه، این شرکت در بورس اوراق بهادار لندن به عرضه رسید و تاتنهام اولین باشگاه ورزشی اروپایی نام گرفت که وارد بورس شد و اولین شرکت ورزشی سهامی عام.[۱۹۳] اکنون طرفداران و موسسات به‌طور یکسان می‌توانستند آزادانه سهام شرکت را خریداری و معامله کنند. انتشار سهام موفقیت‌آمیز بود و ۳٫۸ میلیون سهم به سرعت فروخته شد.[۱۹۶] با این حال، تصمیمات تجاری نادرست اسکالر منجر به مشکلات مالی شد.[۱۹۷] در ژوئن ۱۹۹۱ تری ونبلز با کمک تاجری به نام الن شوگر و با سهمی یکسان معادل با ۳٫۲۵ میلیون پوند، باشگاه را خریداری کردند. شوگر سهام خود را تا دسامبر ۱۹۹۱ به ۸ میلیون پوند افزایش داد و کنترل باشگاه را به دست گرفت. در ماه مه ۱۹۹۳، ونبلز پس از اختلاف با شوگر از هیئت‌مدیره اخراج شد.[۱۹۸] در سال ۲۰۰۰، شوگر تصمیم به فروش باشگاه گرفت[۱۹۹] و تا فوریه سال بعد، بخش عمده‌ای از سهامش را به گروه انیک واگذار کرد.[۲۰۰]

سهامدار عمده فعلی تاتنهام، یک شرکت سرمایه‌گذاری است که توسط جو لوئیس، میلیاردر بریتانیایی تأسیس شد. دنیل لوی، شریک لوئیس در گروه انیک، رئیس اجرایی باشگاه است. آنها برای اولین بار ۲۹٫۹٪ از سهام باشگاه را در سال ۱۹۹۱ به دست آوردند که ۲۷٪ از آن به ارزش ۲۲ میلیون پوند از شوگر خریداری شد.[۲۰۰] با خرید ۱۲ درصد از باقیمانده سهام الن شوگر در سال ۲۰۰۷ به مبلغ ۲۵ میلیون پوند[۲۰۱][۲۰۲] و ۹٫۹ درصد از سهام متعلق به استلیوس هوجی-یانو در سال ۲۰۰۹، سهام انیک افزایش یافت. در ۲۱ اوت ۲۰۰۹، باشگاه گزارش داد که ۳۰ میلیون سهام دیگر برای تأمین هزینه‌های اولیه توسعه پروژه ورزشگاه جدید منتشر کرده و ۲۷٫۸ میلیون از این سهام جدید توسط انیک خریداری شده‌است.[۲۰۳] گزارش سالانه ۲۰۱۰ نشان داد که انیک ۷۶٪ از کل سهام عادی را به دست آورده و همچنین ۹۷٪ از کل سهام ممتاز قابل بازخرید قابل تبدیل را در اختیار دارد که معادل ۸۵٪ از ارزش سهام است.[۲۰۴] باقی سهام در اختیار بیش از ۳۰٬۰۰۰ نفر است.[۲۰۵] بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۱، سهام تاتنهام هاتسپر در بازار سرمایه‌گذاری جایگزین فهرست شدند. پس از اعلامیهٔ سال ۲۰۱۱ در مجمع عمومی، تاتنهام هاتسپر در ژانویه ۲۰۱۲ تأیید کرد که باشگاه سهام خود را از بازار سهام حذف کرده و آن را به مالکیت خصوصی درآورده‌است.[۲۰۶]

هواداران

[ویرایش]
یک‌چارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا، تاتنهام در برابر منچسترسیتی؛ ۹ آوریل ۲۰۱۹. هواداران اسپرز در جایگاه جنوبی، شعار باشگاه؛ «شهامت انجام دادنش رو داریم»، را به نمایش گذاشته‌اند.

تاتنهام پایگاه بزرگی از طرفداران در بریتانیا دارد که عمدتاً از شمال لندن و شهرستان‌های اطراف جذب می‌شوند. با این حال، آمار حضور تماشاگران در مسابقات خانگی آنها در طول سال‌ها نوسان داشته‌است. در فاصله سال‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۶۲، تاتنهام پنج بار بالاترین میانگین حضور هواداران را در انگلستان داشت[۲۰۷][۲۰۸] و از نظر میانگین تماشاگران در تمام ادوار لیگ برتر، یازدهم است.[۲۰۹] در فصل ۱۸–۲۰۱۷، زمانی که تاتنهام از ومبلی به عنوان ورزشگاه خانگی‌اش استفاده کرد، دومین باشگاه از نظر میانگین حضور تماشاگران در لیگ برتر بود.[۲۱۰][۲۱۱] از حامیان تاریخی این باشگاه، چهره‌هایی مانند آلفرد جی آیر فیلسوف است.[۲۱۲][۲۱۳] در سرتاسر جهان کانون‌های هواداری رسمی بسیاری برای تاتنهام وجود دارند،[۲۱۴] اما کانونی مستقل به نام اتحادیه هواداران تاتنهام هاتسپر، رسماً از طرف باشگاه به‌عنوان نماینده طرفداران اسپرز شناخته می‌شود.[۲۱۵][۲۱۶]

از دیرباز، این باشگاه پیروان بسیاری از جوامع یهودی در شرق و شمال لندن داشته‌است تا جایی که یک‌سوم از هوادارانش در دهه ۱۹۳۰ یهودی بودند.[۲۱۷] با توجه به این سابقه، هر سه رئیس باشگاه از سال ۱۹۸۴ تاجرانی یهودی و از طرفداران بودند.[۲۱۷] تاتنهام دیگر هواداران یهودی بیشتری نسبت به سایر باشگاه‌های بزرگ لندن ندارد (حداکثر ۵ درصد از هواداران را یهودیان تشکیل می‌دهند)، با این حال هنوز هم توسط رقبا به عنوان باشگاهی یهودی شناخته می‌شود.[۲۱۸] از دهه ۱۹۶۰ شعارهایی یهودی‌ستیزانه با کلماتی مانند ییدز[پ] یا ییدوز[ت] از سوی رقبا علیه تاتنهام و هوادارانش استفاده می‌شد.[۲۱۷][۲۱۹][۲۲۰] از اواخر دهه ۱۹۷۰ یا اوایل دهه ۱۹۸۰ و در جواب به این شعارهای توهین‌آمیز، هواداران تاتنهام چه یهودی و چه غیریهودی، خود را «ییدز» یا «ارتش یید»[ث] نامیدند و آن را به‌مثابه یک هویت پذیرفتند.[۲۲۱] برخی از طرفداران انتخاب لقب «یید» را نشان غرور می‌دانند که قدرت این کلمه را از منظر یک توهین خنثی می‌کند.[۲۲۲] با این حال، استفاده از کلمه «یید» توسط هواداران تاتنهام بحث‌برانگیز بوده و برخی استدلال می‌کنند که این کلمه توهین‌آمیز است و استفاده از آن توسط هواداران اسپرز، توهین به یهودیان را در فوتبال مشروعیت می‌بخشد[۲۲۳] و چنین سوءاستفاده‌های نژادپرستانه‌ای باید از فوتبال حذف شود.[۲۲۴] هم کنگره جهانی یهود و هم هیئت نمایندگان یهودیان بریتانیا استفاده از این کلمه توسط طرفداران را محکوم کرده‌اند.[۲۲۵] نخست‌وزیر سابق بریتانیا، دیوید کامرون اظهار داشت: استفاده از این کلمه توسط هواداران اسپرز از سر نفرت نیست چرا که هدف، تحقیر نیست، بنابراین نمی‌توان آن را توهین‌آمیز انگاشت.[۲۲۶] تلاش‌ها برای پیگرد قانونی هواداران تاتنهام دربارهٔ این موضوع بی‌نتیجه مانده‌است، چراکه سرویس دادستانی سلطنتی، کلماتی را که توسط هواداران تاتنهام استفاده می‌شد، از نظر قانونی «تهدید، دشنام یا توهین‌آمیز» نمی‌دانست.[۲۲۷]

فرهنگ هواداران

[ویرایش]
فینال جام یوفا ۱۹۷۴، روتردام. به دنبال آشوب‌ها، پلیس هواداران را از حفاظ‌ها دور می‌کند.

چندین سرود برای باشگاه وجود دارد که اغلب توسط هواداران اسپرز خوانده می‌شود، مانند «بدرخش بدرخش تاتنهام هاتسپر»[ج]، که در سال ۱۹۶۱ و پس از تکمیل دوگانه باشگاه در فصل ۶۱–۱۹۶۰ آغاز شد. قهرمانی لیگ در این فصل جواز اولین حضورشان در لیگ قهرمانان اروپا شد و در اولین بازی از این مسابقات به مصاف گورنیک زابژه، قهرمان لهستان رفتند. با وجود سرسختی، اسپرز نتیجه را ۴–۲ واگذار کرد. تکل‌های خشن بازیکنان تاتنهام سبب شد تا مطبوعات لهستانی بنویسند: «آنها فرشته نبودند». این نظرات خشم یک گروه سه نفره از هواداران را برانگیخت و برای بازی برگشت در وایت‌هارت‌لین خود را به شکل فرشتگان درآوردند و ملحفه‌های سفید را مانند توگا به تن کردند، صندل پوشیدند و ریش‌های مصنوعی گذاشتند و پلاکاردهایی با شعارهایی از جنس کتاب مقدس به دست گرفتند. به این فرشتگان اجازه داده‌شد تا در اطراف زمین حضور داشته باشند و هواداران تاتنهام با اجرای «بدرخش بدرخش هله‌لویا»[چ] همراهشان شدند.[۲۲۸] زنبق‌های سفید نیز با پیروزی قاطع ۸–۱ شور و شوق هواداران را پاسخ دادند. بیل نیکلسون، سرمربی باشگاه اسپرز در زندگی‌نامه خود نوشت:

در فصل ۶۲–۱۹۶۱ صدای جدیدی در فوتبال انگلستان شنیده شد. این سرود گلوری، گلوری هله‌لویا بود که توسط ۶۰٬۰۰۰ هوادار در وایت‌هارت‌لین در رقابت اروپایی ما خوانده شد. نمی‌دانم چطور شروع شد و چه کسی شروعش کرد، اما مثل یک احساس مذهبی زمین را فرا گرفت. — بیل نیکلسون[۲۲۹]

هولیگانیسم در میان هواداران اسپرز، به ویژه در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ رخ داده‌است. شورش طرفداران اسپرز در فینال جام یوفا ۱۹۷۴ مقابل فاینورد و در طول مسابقات جام یوفا ۸۴–۱۹۸۳ مقابل همین تیم در روتردام و در بازی با اندرلکت در بروکسل نمونه‌هایی از آن است.[۲۳۰] اگرچه خشونت طرفداران نسبت به دهه‌های پیش کاهش یافته، اما مواردی از هولیگانیسم همچنان گزارش می‌شود.[۲۳۱][۲۳۲]

رقابت‌های دیرینه

[ویرایش]

شهرآورد شمال لندن

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: شهرآورد شمال لندن
گیلبرتو سیلوا (چپ) و لدلی کینگ (راست)، کاپیتان‌های آرسنال و تاتنهام پیش از آغاز شهرآورد شمال لندن در وایت‌هارت‌لین، ۲۱ آوریل ۲۰۰۷. بازی با تساوی ۲–۲ ختم شد.

شهرآورد شمال لندن رقابت بین تاتنهام و تیم همشهری‌شان آرسنال است. هواداران هر دو باشگاه، دیگری را رقیب اصلی خود می‌دانند و بسیاری این شهرآورد را یکی از معروف‌ترین و پرشورترین‌ها در جهان می‌دانند.[۲۳۳] اگرچه این دو تیم برای اولین بار در سال ۱۸۸۷ به مصاف هم رفتند اما تا سال ۱۹۱۳، رقابتی جدی میانشان آغاز نشد. اولین دیدار بین دو تیم دوستانه بود و در ۱۹ نوامبر ۱۸۸۷ برگزار شد. رویال آرسنال دیرتر از وقت معین خود را به زمین میزبان رساند و درحالی‌که تا ۱۵ دقیقه پایانی اسپرز ۲–۱ پیش بود، به دلیل تاریک شدن هوا، بازی پایان داده‌شد.[۲۳۴] اولین بازی کامل بین دو تیم در فوریه سال بعد برگزار شد اما تاتنهام تنها توانست ۹ بازیکن را به میدان بفرستد و در نتیجه ۶–۲ شکست خورد.[۲۳۵] ۴ دسامبر ۱۹۰۹، تاریخ برگزاری اولین بازی رسمی بین دو باشگاه است که از رقابت‌های دسته اول لیگ فوتبال بود و با نتیجه ۱–۰ به سود آرسنال ثبت شد.[۲۳۶]

آرسنال در سال ۱۹۱۳ از زمین مینور در پلامستد به ورزشگاه آرسنال در منطقه هایبری که تنها چهار مایل از وایت‌هارت‌لین فاصله داشت نقل مکان کرد. این جابه‌جایی خشم و مخالفت تاتنهامی‌ها را در پی داشت، چرا که هایبری را قلمرو خود می‌دانستند.[۲۳۷] در ۲۲ اوت ۱۹۱۴ و در یک بازی دوستانه با عنوان صندوق امداد جنگ، برای اولین بار پس از انتقال آرسنال به هایبری دو تیم با هم روبرو شدند. اگرچه آرسنال از دسته دوم و تاتنهام از دسته اول لیگ فوتبال بود، آرسنال ۵–۱ پیروز شد.[۲۳۸]

این رقابت در سال ۱۹۱۹ تشدید شد. با اتمام جنگ جهانی اول، تصمیم گرفته‌شد تا دسته اول لیگ فوتبال در فصل جدید با دو تیم بیشتر آغاز شود. جلسه‌ای با حضور باشگاه‌ها برگزار شد تا با رای‌گیری تکلیف دو تیم اضافه‌شده مشخص شود. چلسی که در رده نوزدهم فصل پیش قرار گرفته و حکم سقوطش قطعی بود اجازه ماندن کسب کرد. سهمیه دوم می‌توانست به تاتنهام داده شود که قعرنشین دسته ۱ شده‌بود یا به بارنزلی تعلق گیرد که در دسته ۲، جایگاه سوم را به دست آورده بود، اما آرسنالی‌ها با وجود آنکه در رده پنجم از جدول دسته ۲ ایستاده‌بودند به همراه چهار باشگاه دیگر برای کسب آخرین سهمیه تقاضا دادند. با امضای رئیس لیگ و جان مک‌کنا رئیس لیورپول در جایگاه قدیمی‌ترین تیم لیگ، آرسنال با هجده رای در مقابل هشت رای اسپرز، بیست‌ودومین سهمیه دسته اول را کسب کرد.[۲۳۹] این تصمیم سبب خشم تاتنهام و هوادارانش شد. گفته می‌شود سِر هنری نوریس، رئیس وقت آرسنال با توافقات پنهانی رای سایر اعضا را به دست آورده، اگرچه اثباتی برای این ادعا ارائه نشده‌است.[۲۴۰]

علیرغم سقوط، تاتنهام با کسب عنوان قهرمانی در دسته دوم ۲۰–۱۹۱۹، بلافاصله به دسته ۱ بازگشت[۲۴۱] و بازی‌های شهرآورد از سر گرفته‌شدند. مسابقات اولیه بین این دو تیم با تلخی یادآوری می‌شوند. پس از خشونت‌های هواداران در بازی سپتامبر ۱۹۲۲، هر دو باشگاه از سوی اتحادیه فوتبال محکوم و تهدید به بازی پشت درهای بسته شدند.[۲۳۹][۲۴۲]

تاتنهام بین سال‌های ۱۹۲۸ و ۱۹۳۳ و همچنین از ۱۹۳۵ تا ۱۹۵۰ در دسته دوم بازی می‌کرد[۲۴۱] که طبیعتاً منجر به کاهش تعداد بازی‌های دو باشگاه در این دوره و سرد شدن احساسات شد. در سال ۱۹۳۵ و در خانه تاتنهام، آرسنال بهترین برد تاریخ خود را در این شهرآورد با نتیجه ۶–۰ به ثبت رساند که بهترین برد هر تیم در دربی است.[۲۴۳][۲۴۴] در دوران جنگ و زمانی که هایبری توسط دولت درخواست شد تا به عنوان یک مرکز پدافند هوایی استفاده شود، اسپرز وایت‌هارت‌لین را با آرسنال به اشتراک گذاشت و اینگونه روابط بین دو باشگاه پس از جنگ جهانی دوم تا حدودی بهبود یافت. اولین تقابل دو تیم در جام حذفی به فصل ۴۹–۱۹۴۸ برمی‌گردد که پیروزی ۳–۰ آرسنال را به همراه داشت.[۲۴۴]

در ۳۰ آوریل ۲۰۱۷، وایت‌هارت‌لین برای آخرین بار دربی شمال لندن را میزبانی کرد و شاهد پیروزی ۲–۰ تاتنهام بود.[۲۴۵] اهمیت این پیروزی آنجاست که تضمینی شد تا تاتنهام برای اولین بار در طی ۲۲ فصل، بالاتر از آرسنال لیگ را به پایان برساند.[۲۴۶]

پیروزی ۵–۴ آرسنال در نوامبر ۲۰۰۴، پرگل‌ترین بازی دربی شمال لندن است. تا ۱۴ دسامبر ۲۰۲۱، هری کین با ۱۱ گل بهترین گلزن شهرآورد شمال لندن است.[۲۴۷][۲۴۸] تا ۲۶ سپتامبر ۲۰۲۱، ۱۹۰ بازی بین دو تیم از زمان اولین بازی آنها در لیگ فوتبال در سال ۱۹۰۹ انجام شده که ۷۹ برد برای آرسنال و ۶۰ برد برای تاتنهام ثبت‌شده و ۵۱ بازی مساوی شده‌است. با در نظر گرفتن بازی‌های دو تیم تا قبل از پیوستنشان به لیگ فوتبال، ۲۰۴ بازی انجام شده که آرسنال ۸۴ برد و تاتنهام ۶۶ برد داشته و باقی به تساوی کشیده‌است.[۲۴۴]

نقل و انتقالات بین دو باشگاه

شهرآورد شمال لندن، آوریل ۲۰۱۰. هواداران تاتنهام پس از انتقال سول کمبل، در شعارهایشان او را می‌خوانند.

بازیکنانی که بین دو تیم جابجا می‌شوند، استقبال خوبی از سوی هواداران سابقشان نمی‌بینند. در یک نمونه، زمانی که سول کمبل پس از اتمام قراردادش در سال ۲۰۰۱ به عنوان بازیکن آزاد راهی آرسنال شد، هواداران تاتنهام او را «یهودا» لقب دادند.

هواداران

روز سنت تاترینگهام از سنت‌های ابداعی طرفداران آرسنال است و هر زمان مشخص شود تاتنهام نمی‌تواند فصل را بالاتر از آرسنال در جدول لیگ به پایان برساند، این روز را جشن می‌گیرند.[۲۴۹][۲۵۰] هواداران تاتنهام نیز از مدت‌ها قبل ۱۴ آوریل را به افتخار پیروزی ۳–۱ تیمشان مقابل آرسنال در نیمه‌نهایی جام حذفی ۱۹۹۱، روز سنت‌هاتسپر اعلام کرده‌بودند و در ۱۴ آوریل ۲۰۱۰، پس از پیروزی ۲–۱ مقابل آرسنال این روز را جشن گرفتند.[۲۵۱]

چلسی

[ویرایش]
چلسی مقابل تاتنهام، مه ۲۰۱۶. شادی گل بازیکنان اسپرز مقابل هوادارانشان. چلسی با به تساوی کشاندن بازی شانس تاتنهام را برای قهرمانی در لیگ گرفت. از این بازی با عنوان نبرد استمفورد بریج یاد می‌شود.[۲۵۲]

چلسی و تاتنهام هرگز دیگری را رقیب اصلی خود نمی‌دانستند، اما کینه‌ای بین هوادارانشان است که قدمت آن به فینال جام حذفی ۱۹۶۷ بازمی‌گردد. مسابقات بین دو تیم اغلب تماشاگران زیادی را به خود جلب می‌کند و گاهی به درگیری‌های خشونت‌آمیز میانشان ختم می‌شود.

یک نظرسنجی در سال ۲۰۱۲ نشان داد که هواداران چلسی، بالاتر از آرسنال و منچستریونایتد، تاتنهام را رقیب اصلی خود می‌دانند. اگرچه در همین نظرسنجی هواداران تاتنهام اظهار داشتند که همچنان چلسی را پایین‌تر از آرسنال، رقیب دوم خود می‌دانند.[۲۵۳]

وستهام

[ویرایش]

وستهام از دیگر باشگاه‌های لندن است که هوادارانش اگرچه تاتنهام را از رقبای اصلی خود به‌شمار می‌آورند، اما رقیب سرسخت و دیرینه خود را میلوال می‌دانند. در سوی دیگر هواداران تاتنهام هرگز وستهام را به چشم رقیب اصلی‌شان نمی‌دیدند. این رقابت با انتقال بازیکنانی چون مایکل کریک، مارتین پیترز، پل آلن، جرمین دفو و اسکات پارکر به تاتنهام قوت گرفت و با انتصاب هری ردنپ، مربی سابق وستهام به سرمربیگری شمالی‌ها، عمیق‌تر شد.[۲۵۴]

تیم فوتبال زنان

[ویرایش]
زنان تاتنهام هاتسپر پیش از آغاز بازی مقابل تیم زنان لیورپول؛ سپتامبر ۲۰۱۹
مقالهٔ اصلی: باشگاه فوتبال زنان تاتنهام هاتسپر

تیم زنان تاتنهام در سال ۱۹۸۵ با نام بانوان براکس‌بورن تأسیس شد. از فصل ۹۲–۱۹۹۱ با نام تاتنهام هاتسپر خود را معرفی کردند و در لیگ منطقه‌ای لندن و جنوب شرق فوتبال زنان شرکت کردند. این لیگ در زمان خودش به عنوان دسته چهارم در لیگ‌های فوتبال زنان رده‌بندی می‌شد. با قهرمانی در فصل ۰۸–۲۰۰۷، حکم صعود به دسته بالاتر را کسب کردند. در فصل ۱۷–۲۰۱۶، دسته جنوبی لیگ برتر زنان اتحادیه فوتبال را فتح کردند و پس از پیروزی در یک بازی پلی‌آف، راهی دسته دوم سوپرلیگ اتحادیه فوتبال زنان صعود شدند.[۲۵۵]

در ۱ مه ۲۰۱۹ با تساوی ۱–۱ مقابل استون‌ویلا، نایب‌قهرمانی خود را در دسته چمپیونشیپ تثبیت و به سوپر لیگ زنان اتحادیه فوتبال صعود کردند.[۲۵۶] بانوان تاتنهام هاتسپر در فصل ۱۹–۲۰۱۸ به زنان تاتنهام هاتسپر تغییر نام دادند.[۲۵۷]

در ۲۹ ژانویه ۲۰۲۱، اعلام شد که زنان تاتنهام هاتسپر با چو سو-هیون کره‌ای به توافق رسیده‌اند. در زمانی که همتای مرد او سون هیونگ-مین در تیم مردان حضور داشت، این اتفاق سبب شد تا تاتنهام کاپیتان‌های تیم ملی مردان و زنان کره را همزمان در باشگاهش داشته باشد.[۲۵۸]

مسئولیت اجتماعی

[ویرایش]

از سال ۲۰۰۶ باشگاه از طریق برنامه اجتماعی خود، با شورای هرینگی و بنیاد مسکن متروپولیتن و جامعه محلی برای توسعه امکانات ورزشی و برنامه‌های اجتماعی که البته توسط بارکلیز و بنیاد فوتبال نیز حمایت مالی شده‌اند، همکاری کرده‌است.[۲۵۹][۲۶۰] در فوریه ۲۰۰۷ بنیاد تاتنهام هاتسپر در خیابان داونینگ راه‌اندازی و از حمایت سیاسی نخست‌وزیر نیز برخوردار شد.[۲۶۱]

در مارس ۲۰۰۷، باشگاه اعلام کرد با مؤسسه خیریه دهکده کودکان بریتانیا همکاری می‌کند.[۲۶۲] جریمه بازیکنان به این مؤسسه خیریه در راستنبرگ آفریقای جنوبی تعلق می‌گیرد و برای تأمین هزینه‌های جاری و همچنین حمایت از انواع پروژه‌های توسعه اجتماعی در اطراف این شهر صرف می‌شود. در سال مالی ۲۰۰۷–۲۰۰۶، تاتنهام با پرداخت ۴٬۵۴۵٬۸۸۹ پوند که شامل کمک ۴٫۵ میلیون پوندی برای راه‌اندازی بنیاد تاتنهام هاتسپر می‌شد،[۲۶۳] چه از نظر مجموع کمک‌ها و چه از نظر درصد گردش مالی در صدر کمک‌های خیریه لیگ برتر قرار گرفت.[۲۶۴] این مبلغ در مقایسه با کمک‌های مالی ۹٬۷۶۳ پوندی در سال ۲۰۰۶–۲۰۰۵، پیشرفت بزرگی است.[۲۶۵]

تاتنهام یکی از بزرگ‌ترین مشارکت‌کنندگان در پروژه ۱۰:۱۰ است که هدفش تشویق افراد، مشاغل و سازمان‌ها برای کنشگری در مسائل زیست‌محیطی است. آنها در سال ۲۰۰۹ و با تعهد به کاهش میزان انتشار کربن به این پروژه ملحق شدند. برای تحقق این وعده، آنها وسایل روشنایی خود را به مدل‌های کارآمدتر ارتقا دادند، درجه وسایل گرمایشی خود را پایین آوردند و پروازهای کوتاه‌برد کمتری داشتند.[۲۶۶] بعد از گذشت یک سال از همکاری با ۱۰:۱۰، باشگاه گزارش داد که انتشار کربن خود را تا ۱۴٪ کاهش داده‌است.[۲۶۶]

در مقابل، باشگاه از تعهداتش در ارتباط با پروژه توسعه نورثامبرلند کاسته‌است. در ابتدا این پروژه شامل ساخت ۵۰٪ مسکن مقرون‌به‌صرفه بود که این الزام بعداً لغو شد و همچنین پرداخت ۱۶ میلیون پوند برای زیرساخت‌های اجتماعی را به ۰٫۵ میلیون پوند کاهش داد.[۲۶۷] این اقدام باشگاه در منطقه محروم تاتنهام از آن جهت مورد بحث است که اسپرز به‌منظور ساخت ورزشگاه جدید املاک بسیاری را در این منطقه خریداری و کسب‌وکارها و موقعیت‌های شغلی بسیاری را حذف کرد، اما مشاغل جدید کافی ایجاد نکرد.[۲۶۸] اگرچه استدلال باشگاه این است که با تکمیل پروژه، ۳٬۵۰۰ شغل ایجاد و سالانه حدود ۲۹۳ میلیون پوند به اقتصاد محلی تزریق می‌شود[۲۶۹] و مانند یک کاتالیزور در فرآیندی ۲۰ ساله گسترش و احیاء منطقه تاتنهام را به دنبال دارد.[۲۷۰][۲۷۱] از دیگر اقدامات باشگاه در شمال تاتنهام، ساخت ۲۵۶ خانه ارزان قیمت و یک مدرسه ابتدایی با ظرفیت ۴۰۰ دانش‌آموز است.[۲۷۲][۲۷۳]

عملکرد فصل به فصل

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: فصل‌های باشگاه فوتبال تاتنهام هاتسپر

جدول زیر، عملکرد فصل‌های اخیر تاتنهام را نمایش می‌دهد.

عملکرد فصل به فصل
فصل لیگ حذفی اتحادیه اروپایی / سایر گلزن برتر
[یادداشت ۴][۲۷۴]
دسته بازی پ. ت. ش. گ.ز. گ.خ. امتیاز رتبه بازیکن گل
۱۱–۲۰۱۰ لیگ برتر ۳۸ ۱۶ ۱۴ ۸ ۵۵ ۴۶ ۶۲ پنجم دور. ۴ دور. ۳ ل.ق. اروپا م. ۱/۴ رافائل فن‌درفارت ۱۵
۱۲–۲۰۱۱ ۳۸ ۲۰ ۹ ۹ ۶۶ ۴۱ ۶۹ چهارم ن.ن. دور. ۳ ل. اروپا م.گ. امانوئل آدبایور ۱۸
۱۳–۲۰۱۲ ۳۸ ۲۱ ۹ ۸ ۶۶ ۴۶ ۷۲ پنجم دور. ۴ دور. ۴ ل. اروپا م. ۱/۴ گرث بیل ۲۶
۱۴–۲۰۱۳ ۳۸ ۲۱ ۶ ۱۱ ۵۵ ۵۱ ۶۹ ششم دور. ۳ م. ۱/۴ ل. اروپا م. ۱/۱۶ امانوئل آدبایور ۱۴
۱۵–۲۰۱۴ ۳۸ ۱۹ ۷ ۱۲ ۵۸ ۵۳ ۶۴ پنجم دور. ۴ ن.ق. ل. اروپا م. ۱/۱۶ هری کین ۳۱
۱۶–۲۰۱۵ ۳۸ ۱۹ ۱۳ ۶ ۶۹ ۳۵ ۷۰ سوم دور. ۵ دور. ۳ ل. اروپا م. ۱/۸ هری کین ۲۸
۱۷–۲۰۱۶ ۳۸ ۲۶ ۸ ۴ ۸۶ ۲۶ ۸۶ دوم ن.ن. دور. ۴ ل.ق. اروپا م.گ. هری کین ۳۵
ل. اروپا م. ۱/۱۶
۱۸–۲۰۱۷ ۳۸ ۲۳ ۸ ۷ ۷۴ ۳۶ ۷۷ سوم ن.ن. دور. ۴ ل.ق. اروپا م. ۱/۸ هری کین ۴۱
۱۹–۲۰۱۸ ۳۸ ۲۳ ۲ ۱۳ ۶۷ ۳۹ ۷۱ چهارم دور. ۴ ن.ن. ل.ق. اروپا ن.ق. هری کین ۲۴
۲۰–۲۰۱۹ ۳۸ ۱۶ ۱۱ ۱۱ ۶۱ ۴۷ ۵۹ ششم دور. ۵ دور. ۳ ل.ق. اروپا م. ۱/۸ هری کین ۲۴
۲۱–۲۰۲۰ ۳۸ ۱۸ ۸ ۱۲ ۶۸ ۴۵ ۶۲ هفتم دور. ۵ ن.ق. ل. اروپا م. ۱/۸ هری کین ۳۳

افتخارات

[ویرایش]

(*) قهرمانی مشترک

افتخارات
رقابت سطح قهرمانی نائب‌قهرمانی
دسته ۱ لیگ فوتبال داخلی (۲): ۵۱–۱۹۵۰، ۶۱–۱۹۶۰ (۴): ۲۲–۱۹۲۱، ۵۲–۱۹۵۱، ۵۷–۱۹۵۶، ۶۳–۱۹۶۲
لیگ برتر فوتبال انگلستان --- (۱): ۱۷–۲۰۱۶
دسته ۲ لیگ فوتبال (۲): ۲۰–۱۹۱۹، ۵۰–۱۹۴۹ (۲): ۰۹–۱۹۰۸، ۳۳–۱۹۳۲
چمپیونشیپ --- ۲۰۱۸
جام حذفی فوتبال انگلستان (۸): ۱۹۰۱، ۱۹۲۱، ۱۹۶۱، ۱۹۶۲، ۱۹۶۷، ۱۹۸۱، ۱۹۸۲، ۱۹۹۱ (۱): ۱۹۸۷
جام اتحادیه باشگاه‌های انگلستان (۴): ۱۹۷۱، ۱۹۷۳، ۱۹۹۹، ۲۰۰۸ (۵): ۱۹۸۲، ۲۰۰۲، ۲۰۰۹، ۲۰۱۵، ۲۰۲۰
جام خیریه انگلستان (۷): ۱۹۲۱، ۱۹۵۱، ۱۹۶۱، ۱۹۶۲، ۱۹۶۷*، ۱۹۸۱*، ۱۹۹۱* (۲): ۱۹۲۰، ۱۹۸۲
لیگ جنوبی (۱): ۹۰–۱۸۹۹ ---
لیگ قهرمانان اروپا اروپایی --- (۱): ۲۰۱۹
جام یوفا (۳): ۱۹۷۲، ۱۹۸۴، ۲۵–۲۰۲۴ (۱): ۱۹۷۴
جام برندگان جام اروپا (۱)

۶۳–۱۹۶۲

فهرست کامل دستآوردهای تاتنهام

آمار و رکوردها

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: آمار و رکوردهای باشگاه فوتبال تاتنهام هاتسپر

رکورد پیروزی

[ویرایش]
رکورد نتیجه
بهترین پیروزی ۱۳–۲ مقابل کرو الکساندرا، جام حذفی، ۳ فوریه ۱۹۶۰[۲۷۵]
بهترین پیروزی در لیگ فوتبال ۹–۰ مقابل بریستول روورز، دسته ۲ لیگ فوتبال، ۲۲ اکتبر ۱۹۷۷[۲۷۶][۲۷۷]
بهترین پیروزی در لیگ برتر ۹–۱ مقابل ویگان اتلتیک، ۲۲ نوامبر ۲۰۰۹
بیشترین زده در لیگ فوتبال ۱۰–۴ مقابل اورتون، ۱۱ اکتبر ۱۹۵۸[۲۷۸]
بهترین پیروزی در جام ۱۳–۲ مقابل کرو الکساندرا، جام حذفی، ۳ فوریه ۱۹۶۰[۲۷۵]
بهترین پیروزی خانگی ۱۳–۲ مقابل کرو الکساندرا، جام حذفی، ۳ فوریه ۱۹۶۰
بهترین پیروزی در جام یوفا ۹–۰ مقابل کفلاویک ایسلند، ۲۸ سپتامبر ۱۹۷۱ (مجموعا ۱۵–۱، شامل برد ۱–۶ خارج از خانه در ۱۴ سپتامبر ۱۹۷۱)[۲۷۹]
بهترین پیروزی خارج از خانه

رکورد شکست

[ویرایش]
رکورد نتیجه
بدترین شکست ۰–۸ مقابل کلن، مرحله گروهی جام اینترتوتو، ۲۲ ژوئیه ۱۹۹۵
بدترین شکست در لیگ قهرمانان ۲–۷ مقابل بایرن مونیخ، ۱ اکتبر ۲۰۱۹
بیشترین گل خورده در لیگ فوتبال ۲–۸ مقابل دربی کانتی، دسته ۱، ۱۶ اکتبر ۱۹۷۶[۲۸۲]
بدترین شکست لیگ فوتبال ۰–۷ مقابل لیورپول، دسته ۱، ۲ سپتامبر ۱۹۷۸
بدترین شکست در لیگ برتر
  • ۱–۷ مقابل نیوکاسل یونایتد، ۲۸ دسامبر ۱۹۹۶
  • ۰–۶ مقابل شفیلد یونایتد، ۲ مارس ۱۹۹۳
  • ۰–۶ مقابل منچستر سیتی، ۲۴ نوامبر ۲۰۱۳
بدترین شکست در جام حذفی ۱–۶ مقابل نیوکاسل یونایتد، جام حذفی، ۲۳ دسامبر ۱۹۹۹
بدترین شکست خانگی
  • ۰–۶[۲۸۲] ساندرلند، لیگ دسته اول فوتبال، ۱۹ دسامبر ۱۹۱۴
  • ۰–۶ آرسنال، لیگ دسته اول فوتبال، ۶ مارس ۱۹۳۵
بدترین شکست خارج از خانه ۰–۸ مقابل کلن، جام اینترتوتو، ۲۲ ژوئیه ۱۹۹۵

دیگر رکوردها

[ویرایش]
رکورد
رکورد حضور تماشاگران در رقابت‌های اروپایی: ۸۵٬۵۱۲ نفر مقابل بایر لورکوزن، لیگ قهرمانان اروپا، ۲ نوامبر ۲۰۱۶ به میزبانی ومبلی[۲۸۳]
رکورد حضور تماشاگران: ۷۵٬۰۳۸ نفر مقابل ساندرلند، جام حذفی، ۵ مارس ۱۹۸۳۸[۲۸۴]
رکورد حضور تماشاگران در شهرآورد شمال لندن: ۸۳٬۲۲۲ نفر، ۱۰ فوریه ۲۰۱۸ (پرتماشاگرترین بازی لیگ)[۲۸۵]
بیشترین امتیاز لیگ (با سیستم امتیازدهی ۲ امتیاز برای یک برد): ۷۰ امتیاز، دسته ۲ لیگ فوتبال، فصل ۲۰–۱۹۱۹
بیشترین امتیاز لیگ (با سیستم امتیازدهی ۳ امتیاز برای یک برد): ۸۶ امتیاز، لیگ برتر، فصل ۱۷–۲۰۱۶
بیشترین گل در لیگ: ۱۱۵ گل، دسته ۱ لیگ فوتبال، فصل ۶۱–۱۹۶۰
بهترین گلزن در مجموع: ۲۶۶ جیمی گریوز، ۷۰–۱۹۶۱[۲۸۶]
بهترین گلزن لیگ در مجموع: ۲۲۰ جیمی گریوز، ۷۰–۱۹۶۱
بهترین گلزن در یک فصل: ۴۹ کلایو آلن، ۸۷–۱۹۸۶
جوانترین گلزن باشگاه: آلفی دیوین، ۱۶ سال و ۱۶۳ روز در بازی مقابل مارین (خارج از خانه)، ۱۰ ژانویه ۲۰۲۱
بیشترین حضور در لیگ: ۶۵۵ استیو پریمن، در فاصله سال‌های ۱۹۸۶–۱۹۶۹[۲۸۷]
بیشترین حضور در مجموع: ۸۵۴ استیو پریمن، در فاصله سال‌های ۱۹۸۶–۱۹۶۹[۲۸۸]
جوانترین بازیکن تیم اول: آلفی دیوین، ۱۶ سال و ۱۶۳ روز در برابر مارین (خارج از خانه)، ۱۰ ژانویه ۲۰۲۱
جوانترین بازیکن تیم اول در یک بازی اروپایی: دین اسکارلت، ۱۶ سال و ۲۴۷ روز در بازی مقابل لودوگورتس رازگراد (بازی خانگی)، ۲۶ نوامبر ۲۰۲۰
مسن‌ترین بازیکن تیم اصلی: برد فریدل، ۴۲ سال و ۱۷۶ روز در بازی مقابل نیوکاسل یونایتد (بازی خانگی)، ۱۰ نوامبر ۲۰۱۳
رکورد نقل و انتقالات در زمینه فروش بازیکنان: ۸۵٫۳ میلیون پوند برای انتقال گرث بیل به رئال مادرید، سپتامبر ۲۰۱۳[۲۸۹]
رکورد نقل و انتقالات در زمینه خرید بازیکنان: ۵۵ میلیون پوند برای خرید تانگوی اندومبله از لیون، ژوئیه ۲۰۱۹[۲۹۰]
طبق آخرین رتبه یوفا با ۸۳ امتیاز در رده ۱۳ام از باشگاه‌های اروپایی قرار دارند.

بازیکنان

[ویرایش]

ترکیب فعلی

[ویرایش]
تا تاریخ ۱۲ اوت ۲۰۲۳[۲۹۱]
شماره پست بازیکن
۱ ایتالیا دروازه‌بان ویلیام ویکاریو [۲۹۲]
۳ اسپانیا مدافع سرخیو رگیلون
۴ انگلستان هافبک اولیور اسکیپ
۵ دانمارک هافبک پیر-امیل هویبرگ
۶ کلمبیا مدافع داوینسون سانچز
۷ کره جنوبی مهاجم سون هیونگ مین (کاپیتان)
۹ برزیل مهاجم ریشارلیسون
۱۱ اسپانیا هافبک برایان گیل
۱۲ برزیل مدافع امرسون رویال
۱۷ آرژانتین مدافع کریستین رومرو
۱۸ آرژانتین هافبک جووانی لو سلسو
۱۹ انگلستان مدافع رایان سسنیون
شماره پست بازیکن
۲۰ انگلستان دروازه‌بان فریزر فورستر
۲۱ سوئد هافبک دژان کولوسفسکی
۲۳ اسپانیا مدافع پدرو پورو
۲۴ انگلستان مدافع جد اسپنس
۲۵ انگلستان مدافع جفت تانگانگا
۲۸ فرانسه هافبک تانگی اندومبله
۲۹ سنگال هافبک پاپ ماتار سار
۳۰ اروگوئه هافبک رودریگو بنتنکور
۳۳ ولز مدافع بن دیویس
۳۶ آرژانتین مهاجم آلخیو ولیز
۳۷ هلند مدافع میکی فن دی فن
۴۰ انگلستان دروازه‌بان براندون آستین
۴۱ انگلستان دروازه‌بان الفی وایتمن
۴۲ انگلستان هافبک هاروی وایت
۳۸ ایتالیا مدافع دسینی اودوگی
۱۰ انگلستان هافبک جیمز مدیسون
۲۷ اسرائیل مهاجم منور سولومون


قرض داده‌شده

[ویرایش]
شماره پست بازیکن
۲۲ ولز مدافع جو رادون (قرض به باشگاه لیدز یونایتد تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۴)


آکادمی تاتنهام و تیم جوانان

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: باشگاه فوتبال زیر ۲۳ سال و آکادمی تاتنهام هاتسپر

آکادمی تاتنهام هاتسپر برای آموزش و پرورش بازیکنان از سنین ۸ تا ۲۳ سالگی ایجاد شد.[۲۹۳] بسیاری از آنها به سطحی رسیدند که با باشگاه قرارداد حرفه‌ای بستند و ملی‌پوش کشورشان شدند.[۲۹۴] چند وقتی است که با عنوان تیم توسعه شناخته می‌شوند تا منعکس‌کننده هدف آن، یعنی تولید بازیکن برای تیم اصلی باشد.[۲۹۵] اگرچه این تیم در مسابقات زیر ۲۱ سال بازی می‌کند اما سه بازیکن بالاتر از سن مجاز می‌توانند در ترکیب تیم جوانان قرار بگیرند که به باشگاه این فرصت را می‌دهد تا بازیکنان تیم اصلی را محک بزند یا آمادگی آنها را برای بازگشت به مسابقات پس از آسیب‌دیدگی‌ها بسنجد.

این آکادمی فوتبالیست‌های جوان ۸ تا ۱۸ سال را با حدود ۱۵۰ بازیکن که توسط ۳۰ کارمند تمام‌وقت و پاره‌وقت اداره می‌شود، هدایت می‌کند. شبکه‌ای متشکل از ۳۵ استعدادیاب، وظیفه یافتن بهترین استعدادهای محلی، ملی و بین‌المللی را بر عهده دارند. در سن زیر ۱۶ سال که بازیکن در مرحله رشد است، عصرها و آخر هفته‌ها آموزش می‌بینند و تمرینات و مسابقاتشان برگزار می‌شود. در عین حال دوره تحصیلشان را به‌صورت تمام‌وقت می‌گذرانند. با گذر از ۱۶ سالگی، استعدادهای برتر با یک قرارداد تمام‌وقت ۲ ساله، وارد آکادمی زیر ۱۸ سال می‌شوند که شامل یک برنامه تحصیلی در کنار تعهدات فوتبالی آنها می‌شود. بازیکنان معمولاً در سال‌های اول و دوم، مرحله پیشرفت حرفه‌ای را می‌گذرانند و پس از اتمام این دو سال، قرارداد حرفه‌ای به آنها پیشنهاد می‌شود یا آزاد می‌شوند. در جایی که امید به پیشرفت یک بازیکن می‌رود یا به دلیل مصدومیت عقب افتاده‌است، این امکان وجود دارد که سال سوم را نیز استثناً در آکادمی بگذراند.[۲۹۵]

از بازیکنان برجسته که از تربیت‌شدگان آکادمی تاتنهام هستند؛ لدلی کینگ، گلن هادل، پیتر کراوچ، استفن کار، نیک بارمبی، یان واکر، سول کمبل، رایان میسون، هری کین و نبیل بن‌طالب که همگی به نمایندگی از کشورشان در سطح ملی رقابت کرده‌اند.[۲۹۴]

به بازیکنانی که در آکادمی پیشرفت کرده‌اند و پتانسیل خود را برای بازی در سطوح بالاتر نشان داده‌اند، قراردادهای حرفه‌ای پیشنهاد می‌شود و سپس به تیم توسعه ملحق خواهند شد. همچنین ممکن است بازیکنان زیر ۲۱ سال از باشگاه‌های دیگر یا بازیکنان آزاد که خود را در آزمون‌های باشگاه ثابت کرده‌اند به تیم توسعه ملحق شوند. هدف تیم توسعه تولید بازیکنان جدید برای تیم اصلی است، اگرچه ورود به تیم بزرگسالان برای یک بازیکن جوان کار آسانی نیست. علاوه بر حضور در رقابت‌های زیر ۲۱ سال، بازیکنان ممکن است به باشگاه‌های دیگر در لیگ‌های پایین‌تر یا گاهی به باشگاه‌های خارج از کشور قرض داده شوند تا تجربه کسب کنند و به پیشرفتشان کمکی شود.[۲۹۵]

کادر فنی

[ویرایش]
سمت نام[۲۹۶][۲۹۷]
سرمربی -
دستیار سرمربی ایتالیا کریستین استلینی
مربی تیم اصلی انگلستان رایان میسون
مربی بدنسازی ایتالیا کوستانتینو کورراتی
مربی بدنسازی ایتالیا جان پیرو ونترونه
مربی بدنسازی ایتالیا استفانو برونو
آنالیزور ایتالیا جانلوکا کونته
مربی فنی ایتالیا پائولو وانولی
مربی دروازه‌بان‌ها ایتالیا مارکو ساوورانی[۲۹۸]
نماینده باشگاه انگلستان لدلی کینگ
مربی آکادمی انگلستان دین راستریک
مسئول پرورش بازیکنان (زیر-۱۷ تا زیر-۲۳ سال) انگلستان کریس پاول[۲۹۹]
مسئول استعدادیابی انگلستان پیتر براوند
دستیار مسئول استعدادیابی انگلستان میک براون
استعدادیاب تیم اصلی در اروپا انگلستان دین وایت
سرپرست علوم پزشکی و ورزش انگلستان جف اسکات
سرپرست فیزیوتراپی انگلستان استوارت کمپبل
متخصص تغذیه ایتالیا تیبریو آنکورا

کادر مدیریت

[ویرایش]
سمت نام[۳۰۰][۳۰۱]
رئیس هیئت‌مدیره دنیل لوی
مدیر امور مالی متیو کولکوت
مدیر اجرایی دونا-ماریا کولن
مدیر ارشد تجاری تاد کلاین[۳۰۲]
مدیر عامل فوتبال فابیو پاراتیسی[۳۰۳]
مدیر امور اجرایی و اداری فوتبال ربکا کیپل‌هورن
مدیر عملکرد فنی استیو هیچن
مدیر غیر اجرایی جاناثان ترنر
مدیر غیر اجرایی رون رابسون

تاریخچه و آمار مربیان و بازیکنان

[ویرایش]

مربیان

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: فهرست مربیان باشگاه فوتبال تاتنهام هاتسپر

سرمربیان تاریخ باشگاه

[ویرایش]
  • این فهرست مطابق با زمانی است که به مربیگری تاتنهام رسیده‌اند:[۱۹۵]
  • (C) – مربی موقت
# سال ملیت مربی
۱
۱۸۹۸
انگلستان
فرانک برتل
۲
۱۸۹۹
اسکاتلند
جان کامرون
۳
۱۹۰۷
انگلستان
فرد کرکهام
۴
۱۹۱۲
اسکاتلند
پیتر مک‌ویلیام
۵
۱۹۲۷
انگلستان
بیلی مینتر
۶
۱۹۳۰
انگلستان
پرسی اسمیت(C)
۷
۱۹۳۵
انگلستان
ویلی هاردینگ
۸
۱۹۳۵
انگلستان
جک ترسادرن
۹
۱۹۳۸
اسکاتلند
پیتر مک‌ویلیام
۱۰
۱۹۴۲
انگلستان
آرتور ترنر
۱۱
۱۹۴۶
انگلستان
جو هولم
۱۲
۱۹۴۹
انگلستان
آرتور روو
۱۳
۱۹۵۵
انگلستان
جیمی اندرسون
۱۴
۱۹۵۸
انگلستان
بیل نیکلسون
۱۵
۱۹۷۴
ایرلند شمالی
تری نیل
۱۶
۱۹۷۶
انگلستان
کیث بورکینشاو
۱۷
۱۹۸۴
انگلستان
پیتر شریوز
۱۸
۱۹۸۶
انگلستان
دیوید پلیت
۱۹
۱۹۸۷
انگلستان
ترور هارتلی(C)
۲۰
۱۹۸۷
انگلستان
داگ لیورمور
# سال ملیت مربی
۲۱
۱۹۸۷
انگلستان
تری ونبلز
۲۲
۱۹۹۱
انگلستان
پیتر شریوز
۲۳
۱۹۹۲
انگلستان
داگ لیورمور
ری کلمنس(C)
۲۴
۱۹۹۳
آرژانتین
اسوالدو آردیلس
۲۵
۱۹۹۴
انگلستان
استیو پریمان(C)
۲۶
۱۹۹۴
انگلستان
گری فرانسیس
۲۷
۱۹۹۷
جمهوری ایرلند
کریس هیوتن(C)
۲۸
۱۹۹۷
سوئیس
کریستین گروس
۲۹
۱۹۹۸
انگلستان
دیوید پلیت(C)
۳۰
۱۹۹۸
اسکاتلند
جرج گراهام
۳۱
۲۰۰۱
انگلستان
دیوید پلیت(C)
۳۲
۲۰۰۱
انگلستان
گلن هادل
۳۳
۲۰۰۳
انگلستان
دیوید پلیت(C)
۳۴
۲۰۰۴
فرانسه
ژاک سانتینی
۳۵
۲۰۰۴
هلند
مارتین یول
۳۶
۲۰۰۷
انگلستان
کلایو آلن
الکس اینگلثورپ(C)
۳۷
۲۰۰۷
اسپانیا
خوانده راموس
۳۸
۲۰۰۸
انگلستان
کلایو آلن
الکس اینگلثورپ(C)
۳۹
۲۰۰۸
انگلستان
هری ردنپ
۴۰
۲۰۱۲
پرتغال
ویلاژ-بواش
# سال ملیت مربی
۴۱
۲۰۱۳
انگلستان
تیم شروود
۴۲
۲۰۱۴
آرژانتین
مائوریسیو پوچتینو[۳۰۴]
۴۳
۲۰۱۹
پرتغال
ژوزه مورینیو[۳۰۵]
۴۴
۲۰۲۱
انگلستان
رایان میسون(C)[۳۰۶]
۴۵
۲۰۲۱
پرتغال
نونو اسپیریتو سانتو[۳۰۷]
۴۶
۲۰۲۱
ایتالیا
انتونیو کونته[۳۰۸]
۴۷
۲۰۲۳
ایتالیا
کریستین استلینی(C)

مربیان برتر از نظر افتخارات

[ویرایش]
مربی افتخارات مجموع
انگلستان بیل نیکلسون
  • دسته ۱ لیگ فوتبال: ۶۱–۱۹۶۰
  • جام حذفی: ۶۱–۱۹۶۰، ۶۲–۱۹۶۱، ۶۷–۱۹۶۶
  • جام اتحادیه: ۷۱–۱۹۷۰، ۷۳–۱۹۷۲
  • جام خیریه: ۱۹۶۱، ۱۹۶۲، ۱۹۶۷(مشترک)
  • جام در جام اروپا: ۶۳–۱۹۶۲
  • جام یوفا: ۷۲–۱۹۷۱
 ۱۱
انگلستان کیث بورکینشاو
  • جام حذفی: ۸۲–۱۹۸۱، ۸۱–۱۹۸۰
  • جام خیریه: ۱۹۸۱ (مشترک)
  • جام یوفا: ۸۴–۱۹۸۳
 ۴
اسکاتلند پیتر مک‌ویلیام
  • دسته ۲ لیگ فوتبال: ۲۰–۱۹۱۹
  • جام حذفی: ۲۱–۱۹۲۰
  • جام خیریه: ۱۹۲۱
 ۳
انگلستان آرتور روو
  • دسته ۱ لیگ فوتبال: ۵۱–۱۹۵۰
  • دسته ۲ لیگ فوتبال: ۵۰–۱۹۴۹
  • جام خیریه: ۱۹۵۱
 ۳
اسکاتلند جان کامرون
  • جام حذفی: ۰۱–۱۹۰۰
 ۱
انگلستان تری ونبلز
  • جام حذفی: ۹۱–۱۹۹۰
 ۱
ولز پیتر شریوز
  • جام خیریه: ۱۹۹۱ (مشترک)
 ۱
اسکاتلند جرج گراهام
  • جام اتحادیه: ۹۹–۱۹۹۸
 ۱
اسپانیا خوانده راموس
  • جام اتحادیه: ۰۸–۲۰۰۷
 ۱

بازیکنان

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: فهرست بازیکنان باشگاه فوتبال تاتنهام هاتسپر

تالار مشاهیر

[ویرایش]

جدول زیر فهرست بازیکنانی است که از آنها با عنوان بزرگان تاتنهام یاد می‌شود، یا به واسطه مشارکت‌های آنها یا به واسطه حضور در تالار مشاهیر باشگاه.[۳۰۹][۳۱۰][۳۱۱]

تالار مشاهیر باشگاه
نام ملیت پست سال بازی گل ب. ملی ج.ب. ملی یادداشت
بابی باکل  انگلستان بازیکن میانی ۱۸۹۵–۱۸۸۲ ۵۳ ۲۵ [۳۱۲]
جک جول  انگلستان مدافع پوششی ۱۸۹۴–۱۸۸۲ ۱۵۹ ۲۴ [۳۱۳]
جان کامرون  اسکاتلند مهاجم ۱۹۰۷–۱۸۹۸ ۲۹۳ ۱۳۹ ۰ ۱
تام موریس  انگلستان بازیکن میانی ۱۹۱۲–۱۸۹۹ ۵۲۳ ۳
سندی براون  اسکاتلند مهاجم ۱۹۰۱–۱۹۰۰ ۵۷ ۴۵
ویویان وودوارد  انگلستان مهاجم ۱۹۰۹–۱۹۰۱ ۱۹۷ ۶۳ ۲۱ ۲۸
بیلی مینتر  انگلستان مهاجم ۱۹۲۰–۱۹۰۸ ۳۳۴ ۱۰۱
آرتور گریمسدل  انگلستان بازیکن میانی ۱۹۲۷–۱۹۱۲ ۳۶۰ ۲۷ ۶ ۶ [۳۱۴]
فنی والدن  انگلستان وینگر راست ۱۹۲۴–۱۹۱۳ ۲۳۷ ۲۴ ۲ ۲
توماس کلی  انگلستان مدافع پوششی ۱۹۲۹–۱۹۱۴ ۳۵۱ ۲۴ ۴ ۴
جیمی دیموک  انگلستان وینگر چپ ۱۹۳۱–۱۹۱۹ ۴۳۸ ۱۱۲ ۳ ۳
تافی اوکالاگان  ولز مهاجم ۱۹۳۵–۱۹۲۷ ۲۶۳ ۹۹ ۱۱ ۱۱
ویلی هال  انگلستان مهاجم ۱۹۳۹–۱۹۳۲ ۲۲۲ ۲۹ ۱۰ ۱۰
بیل نیکلسون  انگلستان بازیکن میانی ۱۹۵۴–۱۹۳۸ ۳۴۱ ۶ ۱ ۱
رون برگس  ولز بازیکن میانی ۱۹۵۴–۱۹۳۹ ۳۲۴ ۱۶ ۳۲ ۳۲ [۳۱۵]
تد دیچبُرن  انگلستان دروازه‌بان ۱۹۵۸–۱۹۴۶ ۴۵۲ ۰ ۶ ۶
جان وایت  اسکاتلند مهاجم ۱۹۶۴–۱۹۵۹ ۱۸۳ ۴۰ ۲۲ ۲۲
پیتر بیکر  انگلستان دفاع راست ۱۹۶۵–۱۹۵۳ ۳۴۲ ۳
دنی بلنچ‌فلاور  ایرلند شمالی بازیکن میانی ۱۹۵۴–۱۹۶۳ ۳۸۲ ۲۱ ۴۱ ۵۶ [۳۱۶][۳۱۷][۳۱۸][۳۱۹]
بابی اسمیت  انگلستان مهاجم ۱۹۶۴–۱۹۵۵ ۳۱۷ ۲۰۸ ۱۵ ۱۵
تری دایسون  انگلستان مهاجم ۱۹۶۵–۱۹۵۵ ۲۰۹ ۵۵
رون هنری  انگلستان دفاع چپ ۱۹۶۵–۱۹۵۵ ۲۸۷ ۱ ۱ ۱
موریس نُرمن  انگلستان بازیکن میانی ۱۹۶۵–۱۹۵۵ ۴۱۱ ۱۹ ۲۳ ۲۳
تری مدوین  ولز مهاجم ۱۹۶۳–۱۹۵۶ ۲۱۵ ۷۲ ? ۳۰
کلیف جونز  ولز وینگر چپ ۱۹۶۸–۱۹۵۸ ۳۷۸ ۱۵۹ ? ۵۸
لس الن  انگلستان مهاجم ۱۹۶۵–۱۹۵۹ ۱۳۷ ۶۱
بیل براون  اسکاتلند دروازه‌بان ۱۹۶۶–۱۹۵۹ ۲۶۲ ۰ ۲۹ ۲۹
دیو مک‌کی  اسکاتلند بازیکن میانی ۱۹۶۸–۱۹۵۹ ۳۱۸ ۵۱ ۲۲ ۲۲ [۳۲۰]
جیمی گریوز  انگلستان مهاجم ۱۹۷۰–۱۹۶۱ ۳۷۹ ۲۶۶[۳۲۱] ۴۲ ۵۷
فیل بیل  انگلستان مدافع ۱۹۷۵–۱۹۶۳ ۴۲۰ ۱
الن مولری  انگلستان بازیکن میانی ۱۹۷۲–۱۹۶۴ ۳۷۴ ۳۰ ۳۵ ۳۵ [۳۲۲][۳۲۳]
الن گیلزین  اسکاتلند مهاجم ۱۹۷۴–۱۹۶۴ ۴۳۹ ۱۳۳ ۱۷ ۲۲
سیریل نولس  انگلستان دفاع چپ ۱۹۷۵–۱۹۶۴ ۵۰۶ ۱۷ ۴ ۴
پت جنینگز  ایرلند شمالی دروازه‌بان ۱۹۷۷–۱۹۶۴ ۵۹۰ ۱ ۷۱ ۱۱۹
مایک انگلند  ولز دفاع وسط ۱۹۷۵–۱۹۶۶ ۳۹۷ ۱۹ ? ۴۴
مارتین چیورس  انگلستان مهاجم ۱۹۷۶–۱۹۶۸ ۳۶۷ ۱۷۴ ۲۴ ۲۴
جان پرت  انگلستان بازیکن میانی ۱۹۸۰–۱۹۶۹ ۴۱۵ ۴۹
استیو پریمن  انگلستان بازیکن میانی ۱۹۸۶–۱۹۶۹ ۸۵۴[۳۲۴] ۳۹ ۱ ۱ [۳۲۵][۳۲۶][۳۲۷]
مارتین پیترز  انگلستان بازیکن میانی ۱۹۷۵–۱۹۷۰ ۲۶۰ ۷۶ ۳۴ ۶۷ [۳۲۸]
رالف کوتس  انگلستان بازیکن میانی ۱۹۷۷–۱۹۷۱ ۲۴۸ ۲۳ ۴ ۲
گلن هادل  انگلستان بازیکن میانی ۱۹۸۷–۱۹۷۵ ۴۹۰ ۱۱۰ ۴۴ ۵۳
کیث بورکینشاو  انگلستان سرمربی ۱۹۸۴–۱۹۷۶ --- --- --- ---
ریکاردو ویا  آرژانتین بازیکن میانی ۱۹۸۳–۱۹۷۸ ۱۷۹ ۲۵ ? ۲۵
اسی آردیلس  آرژانتین بازیکن میانی ۱۹۸۲–۱۹۷۸
۱۹۸۸–۱۹۸۳		 ۳۱۱ ۲۵ ? ۵۳
پل میلر  انگلستان مدافع ۱۹۸۷–۱۹۷۹ ۲۸۵ ۱۰
کریس هیوتن  جمهوری ایرلند مدافع پوششی ۱۹۹۰–۱۹۷۹ ۳۹۸ ۱۹ ۴۴ ۵۳
استیو آرچیبالد  اسکاتلند مهاجم ۱۹۸۴–۱۹۸۰ ۱۸۹ ۷۷ ۱۹ ۲۷
گرث کروکس  انگلستان مهاجم ۱۹۸۵–۱۹۸۰ ۱۸۲ ۷۵
گراهام روبرتس  انگلستان مدافع ۱۹۸۶–۱۹۸۰ ۲۸۷ ۳۵ ۶ ۶
ری کلمنس  انگلستان دروازه‌بان ۱۹۸۷–۱۹۸۱ ۳۳۰ ۰ ۵ ۶۱
گری مابوت  انگلستان مدافع ۱۹۹۸–۱۹۸۲ ۶۱۱ ۳۸ ۱۶ ۱۶ [۳۲۹]
کلایو آلن  انگلستان مهاجم ۱۹۸۸–۱۹۸۴ ۱۳۵ ۸۴[۳۳۰] ۵ ۵
کریس وادل  انگلستان وینگر چپ ۱۹۸۹–۱۹۸۵ ۱۷۳ ۴۲ ۳۶ ۶۲
پل آلن  انگلستان بازیکن میانی ۱۹۹۳–۱۹۸۵ ۳۷۰ ۲۸
پل گسکوئین  انگلستان بازیکن میانی ۱۹۹۱–۱۹۸۸ ۱۱۲ ۳۳ ۲۰ ۵۷
گری لینه‌کر  انگلستان مهاجم ۱۹۹۲–۱۹۸۹ ۱۰۶ ۶۷ ۲۱ ۸۰
تدی شرینگهام  انگلستان مهاجم ۱۹۹۷–۱۹۹۲
۲۰۰۳–۲۰۰۱		 ۲۷۷ ۱۲۵ ۲۱ ۵۱
دارن اندرتون  انگلستان وینگر راست ۲۰۰۴–۱۹۹۲ ۳۵۸ ۴۸ ۳۰ ۳۰
یورگن کلینزمن  آلمان مهاجم ۱۹۹۵–۱۹۹۴
۱۹۹۸–۱۹۹۷		 ۶۸ ۳۸ ۱۰ ۱۰۸
داوید ژینولا  فرانسه وینگر چپ ۲۰۰۰–۱۹۹۷ ۱۲۷ ۲۲ ۰ ۱۷
اشتفان فرویند  آلمان بازیکن میانی ۲۰۰۳–۱۹۹۹ ۱۳۱ ۰ ۰ ۲۱
راهنمای جدول
  از بزرگان تاتنهام هستند یا نامشان در تالار مشاهیر این باشگاه ثبت شده‌است.[۳۳۱][۳۳۲][۳۳۳]
  به واسطه مشارکت‌ها و خدمات بزرگ برای باشگاه، از بازیکنان شاخص به‌شمار می‌روند.
  کاپیتان‌های باشگاه که در مسابقات بزرگ در رده بزرگسالان حداقل یک بار قهرمان شده‌اند.
  رکورددار باشگاه.

فهرست کاپیتان‌های باشگاه

[ویرایش]
# سال بازیکن
۱ ۱۸۸۳–۱۸۸۲ انگلستان بابی باکل[۳۳۴]
۲ ۱۸۹۶–۱۸۸۴ انگلستان جک جول[۳۳۵]
۳ ۱۹۰۴–۱۸۹۷ ولزجک جونز[۳۳۶]
۴ ۱۹۰۷–۱۹۰۴ اسکاتلند سندی تایت
۵ ۱۹۰۸–۱۹۰۷ انگلستان والتر بول[۳۳۷]
۶ ۱۹۱۲–۱۹۰۸ اسکاتلند دنی استیل[۳۳۸]
۷ ۱۹۱۴–۱۹۱۲ اسکاتلند تام کالینز[۳۳۹]
۸ ۱۹۱۹ انگلستان بیلی مینتر[۳۴۰]
۹ ۱۹۲۰–۱۹۱۹ انگلستان توماس کلی[۳۴۱]
۱۰ ۱۹۲۹–۱۹۲۰ انگلستان آرتور گریمسدل[۳۴۲]
# سال بازیکن
۱۱ ۱۹۳۰–۱۹۲۹ انگلستان سسیل پوینتون[۳۴۳]
۱۲ ۱۹۳۲–۱۹۳۰ انگلستانتامی میدز
۱۳ ۱۹۳۳–۱۹۳۲ انگلستان بیلی فلتون[۳۴۴]
۱۴ ۱۹۳۵–۱۹۳۳ انگلستان آرتور روو[۳۴۵]
۱۵ ۱۹۳۶–۱۹۳۵ انگلستان لس هَو
۱۶ ۱۹۳۷–۱۹۳۶ ولز بیل واتلی
۱۷ ۱۹۳۹–۱۹۳۷ انگلستان ویلی هال
۱۸ ۱۹۵۴–۱۹۴۶ ولز رون برگس[۳۴۶]
۱۹ ۱۹۵۵–۱۹۵۴ انگلستان الف رمزی[۳۴۷]
۲۰ ۱۹۵۶–۱۹۵۵ ایرلند شمالی دنی بلنچ‌فلاور[۳۴۸]
# سال بازیکن
۲۱ ۱۹۵۷–۱۹۵۶ انگلستان تونی مارکی
۲۲ ۱۹۵۸–۱۹۵۷ اسکاتلند جان رایدن
۲۳ ۱۹۵۹–۱۹۵۸ انگلستان بابی اسمیت[۳۴۹]
۲۴ ۱۹۶۴–۱۹۵۹ ایرلند شمالی دنی بلنچ‌فلاور[۳۵۰]
۲۵ ۱۹۶۸–۱۹۶۴ اسکاتلند دیو مک‌کی[۳۵۱]
۲۶ ۱۹۷۲–۱۹۶۸ انگلستان آلن مولری[۳۵۲]
۲۷ ۱۹۷۵–۱۹۷۲ انگلستان مارتین پیترز
۲۸ ۱۹۸۶–۱۹۷۵ انگلستان استیو پریمن[۳۵۳]
۲۹ ۱۹۸۶ انگلستان ری کلمنس
۳۰ ۱۹۸۷ اسکاتلند ریچارد کاف[۳۵۴]
# سال بازیکن
۳۱ ۱۹۹۸–۱۹۸۷ انگلستان گری مابوت[۳۵۵]
۳۲ ۲۰۰۱–۱۹۹۸ انگلستان سول کمبل
۳۳ ۲۰۰۳–۲۰۰۱ انگلستان تدی شرینگهام
۳۴ ۲۰۰۵–۲۰۰۳ انگلستان جیمی ردنپ
۳۵ ۲۰۱۲–۲۰۰۵ انگلستان لدلی کینگ
۳۶ ۲۰۱۴–۲۰۱۲ انگلستان مایکل داوسون
۳۷ ۲۰۱۵–۲۰۱۴ فرانسه یونس کابول
۳۸ ۲۰۲۳–۲۰۱۵ فرانسه هوگو لوریس

|۳۹ |۲۰۲۳-حال || fbaicon|south korean}} سون هیونگ مین

بازیکن سال

[ویرایش]
این بازیکنان طبق رای اعضا و دارندگان بلیط فصل انتخاب شده‌اند. (تا فصل ۰۶–۲۰۰۵ بر پایه سال تقویمی و از آن به بعد بر پایه فصل لیگ)[۳۵۶]
رابی کین با سه بار انتخاب، بیشترین عنوان بازیکن برتر سال/فصل را در اختیار دارد.
# سال/فصل ملیت بازیکن
۱ ۱۹۸۷ انگلستان گری مابوت
۲ ۱۹۸۸ انگلستان کریس وادل
۳ ۱۹۸۹ نروژ اریک تورستوت
۴ ۱۹۹۰ انگلستان پل گسکوئین
۵ ۱۹۹۱ انگلستان پل آلن
۶ ۱۹۹۲ انگلستان گری لینه‌کر
۷ ۱۹۹۳ انگلستان درن اندرتون
۸ ۱۹۹۴ آلمان یورگن کلینزمن
۹ ۱۹۹۵ انگلستان تدی شرینگهام
۱۰ ۱۹۹۶ انگلستان سول کمبل
۱۱ ۱۹۹۷ انگلستان سول کمبل
۱۲ ۱۹۹۸ فرانسه داوید ژینولا
۱۳ ۱۹۹۹ ساحل عاج استیون کار
۱۴ ۲۰۰۰ ساحل عاج استیون کار
۱۵ ۲۰۰۱ اسکاتلند نیل سولیوان
# سال/فصل ملیت بازیکن
۱۶ ۲۰۰۲ ولز سیمون دیویس
۱۷ ۲۰۰۳ جمهوری ایرلند رابی کین
۱۸ ۲۰۰۴ انگلستان جرمین دفو
۱۹ ۰۶–۲۰۰۵ جمهوری ایرلند رابی کین
۲۰ ۰۷–۲۰۰۶ بلغارستان دیمیتار برباتوف
۲۱ ۰۸–۲۰۰۷ جمهوری ایرلند رابی کین
۲۲ ۰۹–۲۰۰۸ انگلستان آرون لنون
۲۳ ۱۰–۲۰۰۹ انگلستان مایکل داوسون
۲۴ ۱۱–۲۰۱۰ کرواسی لوکا مودریچ
۲۵ ۱۲–۲۰۱۱ انگلستان اسکات پارکر
۲۶ ۱۳–۲۰۱۲ ولز گرث بیل
۲۷ ۱۴–۲۰۱۳ دانمارک کریستین اریکسن
۲۸ ۱۵–۲۰۱۴ انگلستان هری کین
۲۹ ۱۶–۲۰۱۵ بلژیک توبی الدرویرلد
۳۰ ۱۷–۲۰۱۶ دانمارک کریستین اریکسن
# سال/فصل ملیت بازیکن
۳۱ ۱۸–۲۰۱۷ بلژیک یان فرتونگن
۳۲ ۱۹–۲۰۱۸ کره جنوبی سون هیونگ-مین
۳۳ ۲۰–۲۰۱۹ کره جنوبی سون هیونگ-مین
۳۴ ۲۱–۲۰۲۰ انگلستان هری کین
۳۵ ۲۲–۲۰۲۱ کره جنوبی سون هیونگ-مین

باشگاه‌های وابسته

[ویرایش]

نگارخانه

[ویرایش]
  • ترکیب تاتنهام در برابر اتلتیکو مادرید، ۱۹۶۳.
    ترکیب تاتنهام در برابر اتلتیکو مادرید، ۱۹۶۳.
  • اسوالدو آردیلس، بازیکن تاتنهام، ۱۹۸۱
    اسوالدو آردیلس، بازیکن تاتنهام، ۱۹۸۱
  • تاتنهام مقابل فاینورد، جام یوفا ۱۹۸۳
    تاتنهام مقابل فاینورد، جام یوفا ۱۹۸۳
  • تاتنهام در مصاف با منچستریونایتد، ۲۰۰۶
    تاتنهام در مصاف با منچستریونایتد، ۲۰۰۶
  • جشن بازیکنان و هواداران تاتنهام پس از قهرمانی در فینال جام اتحادیه ۲۰۰۸
    جشن بازیکنان و هواداران تاتنهام پس از قهرمانی در فینال جام اتحادیه ۲۰۰۸
  • کابول و گالاس در ترکیب تاتنهام، ۲۰۱۰
    کابول و گالاس در ترکیب تاتنهام، ۲۰۱۰
  • ترکیب تاتنهام، ۲۰۱۴
    ترکیب تاتنهام، ۲۰۱۴
  • تاتنهام در تقابل با چلسی، ۲۰۱۶
    تاتنهام در تقابل با چلسی، ۲۰۱۶
  • تاتنهام در مصاف با منچستریونایتد، ۲۰۱۸
    تاتنهام در مصاف با منچستریونایتد، ۲۰۱۸
  • زنان تاتنهام در مصاف با زنان وستهام، ۲۰۱۷
    زنان تاتنهام در مصاف با زنان وستهام، ۲۰۱۷
  • ترکیب تاتنهام مقابل لایپزیگ، لیگ قهرمانان اروپا، ۲۰۲۰
    ترکیب تاتنهام مقابل لایپزیگ، لیگ قهرمانان اروپا، ۲۰۲۰

یادداشت

[ویرایش]
  1. ↑ معادل ۳۷۳۰ پوند در سال ۲۰۲۰
  2. ↑ معادل ۲٫۹۰ متر
  3. ↑ نماد شیر از نشان خاندان نورثامبرلند که هری هاتسپر از اعضای آن بود، الگو گرفته‌شد.
  4. ↑ گل‌های به ثمر رسیده در تمامی مسابقات محاسبه شده‌اند: لیگ جنوبی، لیگ فوتبال، لیگ برتر، جام حذفی، جام اتحادیه، رقابت‌های یوفا و جام خیریه و همچنین رقابت‌های جام خیریه جنوبی، جام خیریه لندن و صندوق خیریه لندن.

واژه‌نامه

[ویرایش]
  1. ↑ Spurs
  2. ↑ .Hotspur F.C
  3. ↑ Yids
  4. ↑ Yiddos
  5. ↑ Yid Army
  6. ↑ Glory Glory Tottenham Hotspur
  7. ↑ Glory Glory Hallelujah

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ "Local: Information for local residents and businesses". Tottenham Hotspur F.C. Retrieved 10 January 2021.
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ Cloake & Fisher 2016, Chapter 1: A crowd walked across the muddy fields to watch the Hotspur play.
  3. ↑ The Tottenham & Edmonton Herald 1921, p. 5.
  4. ↑ "John Ripsher". Tottenham Hotspur Football Club. 24 September 2007. Retrieved 3 July 2018.
  5. ↑ Spencer, Nicholas (24 September 2007). "Why Tottenham Hotspur owe it all to a pauper". The Telegraph. Archived from the original on 10 January 2022. Retrieved 30 June 2018.
  6. ↑ "History: Year by year". Tottenham Hotspur Football Club. Retrieved 22 December 2010.
  7. ↑ "Tottenham Hotspur Club History & Football Trophies". Aford Awards. 17 July 2015. Archived from the original on 4 May 2015. Retrieved 30 June 2018.
  8. ↑ Nilsson, Leonard Jägerskiöld (2018). World Football Club Crests: The Design, Meaning and Symbolism of World Football's Most Famous Club Badges. Bloomsbury Publishing. p. 56. ISBN 978-1-4729-5424-4.
  9. ↑ "Potted History". Tottenham Hotspur Football Club. 8 November 2004. Retrieved 30 June 2018.
  10. ↑ "Tottenham Hotspur – Complete History". TOPSPURS.COM. Retrieved 30 June 2018.
  11. ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ Welch 2015, Chapter 3: Moneyball.
  12. ↑ The Tottenham & Edmonton Herald 1921, p. 28.
  13. ↑ Holmes, Logan (27 April 2013). "Tottenham Won Their First FA Cup Final on 27th April 1901". Spurs HQ. Retrieved 30 June 2018.
  14. ↑ "Peter McWilliam: The Tottenham Boss Who Created Legends". A Halftime Report. 19 July 2016. Retrieved 30 June 2018.
  15. ↑ Welch 2015, Chapter 8: Spurs Shot Themselves in the Foot.
  16. ↑ Drury, Reg (11 November 1993). "Obituary: Arthur Rowe". The Independent. Retrieved 30 June 2018.
  17. ↑ Scott Murray (21 January 2011). "The Joy of Six: Newly promoted success stories". The Guardian. Retrieved 3 October 2018.
  18. ↑ Karel Stokkermans (17 June 2018). "English Energy and Nordic Nonsense". RSSSF. Retrieved 3 October 2018.
  19. ↑ Welch 2015, Chapter 11: One of the Good Guys.
  20. ↑ Harris, Tim (10 November 2009). "Arthur Rowe". Players: 250 Men, Women and Animals Who Created Modern Sport. Vintage Digital. ISBN 978-1-4090-8691-8. Retrieved 1 July 2018.
  21. ↑ "Danny Blanchflower – Captain, leader, All-Time Great". Tottenham Hotspur Football Club. 10 February 2016. Retrieved 30 June 2018.
  22. ↑ ۲۲٫۰ ۲۲٫۱ "The Bill Nicholson years – glory, glory – 1960–1974". Tottenham Hotspur Football Club. 25 October 2014. Retrieved 30 June 2018.
  23. ↑ Wilson, Jeremy (28 February 2017). "Special report: Jimmy Greaves pays tribute to Cristiano Ronaldo as Portuguese closes in on his magical mark". The Telegraph. Archived from the original on 10 January 2022. Retrieved 30 June 2018.
  24. ↑ Welch 2015, Chapter 12: Going Up, Up, Up.
  25. ↑ Smith, Adam (14 December 2017). "Manchester City smash all-time Football League record with win at Swansea". Sky Sports. Retrieved 30 June 2018.
  26. ↑ Welch 2015, Chapter 13: What's the Story, Eternal Glory?.
  27. ↑ "1961 – Spurs' double year". BBC Sport. 10 May 2001. Retrieved 30 June 2018.
  28. ↑ "The Cup Final 1962". British Pathé. Retrieved 30 June 2018.
  29. ↑ "It was 50 years ago today – our historic win in Europe..." Tottenham Hotspur Football Club. 15 May 2013. Retrieved 30 June 2018.
  30. ↑ Goodwin 1988, p. 48.
  31. ↑ "Kinnear, Robertson, England and Mullery: 1967 FA Cup Heroes on Playing Chelsea at Wembley". Tottenham Hotspur Football Club. 19 April 2017. Retrieved 30 June 2018.
  32. ↑ Goodwin 2003, pp. 150–154.
  33. ↑ Viner, Brian (1 June 2006). "Ricky Villa: 'I recognise I am a little part of English football history'". The Independent. Retrieved 30 June 2018.
  34. ↑ "Top 50 FA Cup goals: 'And still Ricky Villa". BBC Sport. 7 November 2014. Retrieved 30 June 2018.
  35. ↑ Parry, Richard (22 October 2015). "Anderlecht vs Tottenham: Remembering Spurs' 1984 Uefa Cup winners". London Evening Standard. Retrieved 30 June 2018.
  36. ↑ "100 Owners: Number 81 – Irving Scholar (Tottenham Hotspur & Nottingham Forest)". Twohundredpercent. 11 October 2012. Archived from the original on 30 June 2018. Retrieved 30 June 2018.
  37. ↑ Taylor, Matthew (18 October 2013). The Association Game: A History of British Football. Routledge. p. 342. ISBN 978-1-317-87008-1. Retrieved 30 June 2018.
  38. ↑ "Football: Turbulent times at Tottenham Hotspur". The Independent. 14 June 1993. Retrieved 30 June 2018.
  39. ↑ "Profile: Sir Alan Sugar". BBC. 31 July 2007. Retrieved 30 June 2018.
  40. ↑ ۴۰٫۰ ۴۰٫۱ Horrie, Chris (31 July 1999). "They saw an open goal, and directors scored a million". The Independent. Retrieved 30 June 2018.
  41. ↑ "FA Cup winners list: Full record of finals and results from history". The Daily Telegraph. 27 May 2017. Archived from the original on 10 January 2022. Retrieved 30 June 2018.
  42. ↑ Rodrigues, Jason (2 February 2012). "Premier League football at 20: 1992, the start of a whole new ball game". The Guardian. Retrieved 30 June 2018.
  43. ↑ Wilson, Jeremy (5 May 2010). "Manchester City v Tottenham Hotspur: Harry Redknapp secures place in the history books". The Daily Telegraph. Archived from the original on 10 January 2022. Retrieved 30 June 2018.
  44. ↑ Donovan 2017, pp. 160, 163.
  45. ↑ Hughes, Simon (16 February 2001). "The crestfallen cockerels". The Daily Telegraph. Archived from the original on 10 January 2022. Retrieved 30 June 2018.
  46. ↑ Ruthven, Hunter (22 April 2016). "Tottenham Hotspur share sales see football club valued at £426m". Real Business. Archived from the original on 30 June 2018. Retrieved 30 June 2018.
  47. ↑ Bains, Raj (27 April 2017). "Daniel Levy has divided Tottenham fans, but now he's overseeing something special at Spurs". FourFourTwo. Retrieved 30 June 2018.
  48. ↑ "Mauricio Pochettino: Tottenham appoint Southampton boss". BBC. 28 May 2014. Retrieved 30 June 2018.
  49. ↑ Bysouth, Alex (21 May 2017). "Hull City 1–7 Tottenham Hotspur". BBC Sport. Retrieved 9 July 2018.
  50. ↑ Johnston, Neil (9 May 2019). "Ajax 2–3 Tottenham (3–3 on aggregate – Spurs win on away goals) Lucas Moura scores dramatic winner". BBC Sport. Retrieved 20 November 2019.
  51. ↑ "Liverpool beat Spurs 2–0 to win Champions League final in Madrid". BBC Sport. 1 June 2019. Retrieved 20 November 2019.
  52. ↑ "Tottenham Hotspur: José Mourinho named new manager of Spurs". The Guardian. 20 November 2019. Retrieved 20 November 2019.
  53. ↑ Percy, John; Wallace, Sam (19 April 2021). "Exclusive: Mourinho tenure comes to an end as chairman Daniel Levy takes drastic action over club's disappointing second half to the season". The Telegraph. Archived from the original on 10 January 2022.
  54. ↑ McNulty, Phil (25 April 2021). "Manchester City 1-0 Tottenham Hotspur". BBC Sport. Retrieved 20 May 2021.
  55. ↑ Christenson, Marcus (30 June 2021). "Tottenham appoint Nuno Espírito Santo as manager on two-year deal". The Guardian. Retrieved 1 July 2021.
  56. ↑ "Club Announcement". Tottenham Hotspur F.C. 1 November 2021. Retrieved 1 November 2021.
  57. ↑ "Antonio Conte: Tottenham appoint former Chelsea boss as new manager". BBC Sport. Retrieved 2 November 2021.
  58. ↑ ۵۸٫۰ ۵۸٫۱ ۵۸٫۲ ۵۸٫۳ ۵۸٫۴ ۵۸٫۵ ۵۸٫۶ ۵۸٫۷ "Historical Kits – Tottenham Hotspur". historicalkits.co.uk. Historic Football Kits. Retrieved 1 March 2013.
  59. ↑ The Tottenham & Edmonton Herald 1921, p. 6.
  60. ↑ Holmes, Logan. "A Month in the Illustrious History of Spurs: November". topspurs.com. Retrieved 17 February 2012.
  61. ↑ "Tottenham hotspur FC". Tottenham Hotspur. Retrieved 28 January 2020.
  62. ↑ ۶۲٫۰ ۶۲٫۱ Cloake & Fisher 2016, Chapter 2: Enclosure Changed the Game Forever.
  63. ↑ The Tottenham & Edmonton Herald 1921, pp. 22–23.
  64. ↑ Cloake, Martin (13 May 2017). White Hart Lane has seen Diego Maradona and Johan Cruyff, but after 118 years Tottenham have outgrown it. The Independent. Retrieved 30 June 2018.
  65. ↑ Donovan, Mike (2017). Glory, Glory Lane. Pitch Publishing. p. 48. ISBN 978-1-78531-326-4. Retrieved 11 January 2022 – via Google Books.
  66. ↑ ۶۶٫۰ ۶۶٫۱ ۶۶٫۲ ۶۶٫۳ Goodwin, Bob (2007). Tottenham Hotspur: The Complete Record (2 ed.). Derby Books. ISBN 978-1-85983-846-4.
  67. ↑ "History of White Hart Lane". Tottenham Hotspur. Archived from the original on 2 December 2016.
  68. ↑ Goodwin, Bob (29 August 1988). Spurs: A Complete Record 1882–1988. Breedon Books. p. 15. ISBN 978-0-907969-42-6.
  69. ↑ Cloake, Martin (12 May 2017). "From a 'balaclava melee' to Tottenham's Uefa Cup victories – 118 years of history at White Hart Lane". Evening Standard. Retrieved 11 January 2022.
  70. ↑ Donovan, Mike (2017). Glory, Glory Lane. Pitch Publishing. p. 50. ISBN 978-1-78531-326-4. Retrieved 11 January 2022 – via Google Books.
  71. ↑ Liew, Jonathan (12 May 2017). "Glory nights and Gazza's gun – Spurs prepare to bid a fond farewell to White Hart Lane". The Telegraph.(نیازمند آبونمان)
  72. ↑ "Spurs v Notts County 1899". Tottenham Hotspur. 3 August 2004. Retrieved 11 January 2022.
  73. ↑ Smith, Adam (13 May 2017). "History of White Hart Lane ahead of final Tottenham game against Manchester United". Sky Sports. Retrieved 11 January 2022.
  74. ↑ "White Hart Lane – Final Statistics". Tottenham Hotspur. 15 May 2017. Retrieved 11 January 2022.
  75. ↑ Cloake, Martin; Fisher, Alan (15 August 2016). "Chapter 2: Enclosure Changed the Game Forever". People's History of Tottenham Hotspur: How Spurs Fans Shaped the Identity of One of the World's Most Famous Clubs. Pitch Publishing. ISBN 978-1-78531-246-5 – via Google Books.[پیوند مرده]
  76. ↑ Goodwin, Bob (2007). Tottenham Hotspur: The Complete Record (2 ed.). Derby Books. ISBN 978-1-85983-846-4.
  77. ↑ Hytner, David (13 May 2017). "Goodbye White Hart Lane: an iconic stadium remembered by those who knew it best". The Observer. Retrieved 11 January 2022.
  78. ↑ Hytner, David (13 May 2017). "Goodbye White Hart Lane: an iconic stadium remembered by those who knew it best". The Observer. Retrieved 11 January 2022.
  79. ↑ "Cockerel and Ball statue removed from Tottenham Hotspur's White Hart Lane as end draws closer". Hertfordshire Mercury. Local World. 14 November 2016.[پیوند مرده]
  80. ↑ Goodwin, Bob (2007). Tottenham Hotspur: The Complete Record (2 ed.). Derby Books. ISBN 978-1-85983-846-4.
  81. ↑ "History of White Hart Lane". Tottenham Hotspur. Archived from the original on 2 December 2016.
  82. ↑ Lipton, Martin (2017). "Chapter 15: Mr Chairman". White Hart Lane: The Spurs Glory Years 1899-2017. Weidenfeld & Nicolson. ISBN 978-1-4091-6928-4. Retrieved 11 January 2022 – via Google Books.
  83. ↑ ۸۳٫۰ ۸۳٫۱ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام stadium history وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  84. ↑ "Tottenham Seating". TottenhamHotspur.com. Retrieved 5 January 2009.
  85. ↑ Hall, Joe (13 May 2017). "Tottenham Hotspur: 27 iconic photos that capture White Hart Lane's storied history". City AM. Archived from the original on 16 May 2017. Retrieved 17 January 2022.
  86. ↑ "1948 Summer Olympics official report" (PDF). International Olympic Committee. 1951. pp. 45–46. Retrieved 11 January 2022 – via LA 84 Foundation.
  87. ↑ "When Spurs and Arsenal shared the same pitch". Enfield Independent. Newsquest Media Group. 20 January 2011. Retrieved 11 January 2022.
  88. ↑ Footysphere, Karl. "First floodlit fixture at White Hart Lane". Footysphere. Archived from the original on 16 August 2011. Retrieved 17 January 2022.
  89. ↑ "History of White Hart Lane". Tottenham Hotspur. Archived from the original on 2 December 2016.
  90. ↑ Donovan, Mike (2017). Glory, Glory Lane. Pitch Publishing. p. 129. ISBN 978-1-78531-326-4. Retrieved 11 January 2022 – via Google Books.
  91. ↑ ۹۱٫۰ ۹۱٫۱ ۹۱٫۲ Randall, Jeff (10 November 1991). "How they won their Spurs". The Sunday Times Magazine. pp. 34–44.
  92. ↑ Bebber, Brett (2011). Violence and Racism in Football: Politics and Cultural Conflict in British Society, 1968–1998. Routledge. p. 72. ISBN 978-1-84893-266-1. Retrieved 11 January 2022 – via Google Books.
  93. ↑ Conn, David; Vinter, Robyn (28 July 2021). "Liverpool fan's death ruled as 97th of Hillsborough disaster". The Guardian. Guardian Media Group. Retrieved 11 January 2022.
  94. ↑ Philipson, Alice (29 May 2014). "Hillsborough-style disaster 'narrowly avoided eight years before tragedy'". The Telegraph. Archived from the original on 12 January 2022. Retrieved 11 January 2022.(نیازمند آبونمان)
  95. ↑ "HILLSBOROUGH FA CUP DISASTER: Fences Dismantled". ITN Collection. Archived from the original on 3 March 2016. Retrieved 17 January 2022 – via Getty Images.
  96. ↑ "Tottenham Hotspur Design and Access Statement 2015". Haringey Council. 2015. Retrieved 11 January 2022.[پیوند مرده]
  97. ↑ Dutton, Tom (29 December 2016). "Tottenham's new stadium will have better atmosphere than Arsenal's Emirates, says Spurs director Donna-Maria Cullen". Evening Standard. Retrieved 11 January 2022.
  98. ↑ "Tottenham Hotspur to play Champions League matches at Wembley". The Observer. 28 May 2016. Retrieved 11 January 2022.
  99. ↑ "Proposed New East Stand Redevelopment for Tottenham Hotspur Football Club" (PDF). Spurs Since 1882. June 2001. Archived from the original (PDF) on 16 August 2017. Retrieved 17 January 2022.
  100. ↑ Collett, Mike (31 January 2012). "Spurs commit to new stadium in Tottenham". Reuters. Archived from the original on 15 June 2018. Retrieved 15 June 2018.
  101. ↑ Thomas, Lyall (14 May 2017). "White Hart Lane's illustrious history celebrated on momentous final day at Tottenham's great home". Sky Sports. Retrieved 15 May 2017.
  102. ↑ Molloy, Mark (15 May 2017). "Tottenham waste no time as White Hart Lane demolition work begins". The Telegraph. Archived from the original on 12 January 2022. Retrieved 11 January 2022.(نیازمند آبونمان)
  103. ↑ Gilmour, Paul (3 April 2019). "Daniel Levy says Tottenham will become one of biggest clubs in the World". Sky Sports. Archived from the original on 7 April 2019. Retrieved 5 April 2019.
  104. ↑ "Premier League Handbook 2020/21" (PDF). Premier League. p. 36. Archived (PDF) from the original on 29 December 2020. Retrieved 29 December 2020.
  105. ↑ "Turf Nation". Stadia. Archived from the original on 7 August 2018. Retrieved 7 August 2018.
  106. ↑ ۱۰۶٫۰ ۱۰۶٫۱ Bickersteth, Rupert (4 April 2019). "Populous's Tottenham Hotspur Stadium – awe inspiring". Architects Journal. Archived from the original on 6 July 2019. Retrieved 4 April 2019.
  107. ↑ Ibbetson, Connor (4 April 2019). "Behind the scenes look at Tottenham's retractable pitch". New Civil Engineer. Archived from the original on 4 April 2019. Retrieved 4 April 2019.
  108. ↑ "Spurs v Chelsea". Premier League. Archived from the original on 22 December 2019. Retrieved 22 December 2019.
  109. ↑ Collins, Ben (17 October 2021). "NFL London: Jacksonville Jaguars beat Miami Dolphins 23-20 in thriller". BBC Sport.
  110. ↑ "Tottenham reveal new ground plan". BBC Sport. 30 October 2008. Retrieved 2 November 2008.
  111. ↑ Allen, Felix (20 May 2010). "Spurs try again as £400m stadium plan is ruled offside". Evening Standard. Archived from the original on 15 June 2018. Retrieved 15 June 2018.
  112. ↑ "Tottenham's plans to redevelop White Hart Lane shown red card". Times online. Archived from the original on 28 May 2010. Retrieved 22 May 2010.
  113. ↑ "15 historic buildings set for demolition under Spurs stadium plans". SAVE Britain Heritage. Archived from the original on 15 June 2018. Retrieved 15 June 2018.
  114. ↑ Thomas, Lyall (2 October 2014). "Premier League: Tottenham press ahead with stadium plans". Sky Sports. Archived from the original on 15 June 2018. Retrieved 15 June 2018.
  115. ↑ Ley, John (20 May 2010). "Tottenham redesign new stadium to preserve listed buildings". The Daily Telegraph. Archived from the original on 22 June 2018. Retrieved 15 June 2018.
  116. ↑ "Tottenham given go ahead to redevelop White Hart Lane by Mayor of London Boris Johnson". The Telegraph. 25 November 2010. Archived from the original on 17 June 2018. Retrieved 15 June 2018.
  117. ↑ "Stadium Plans". THFC Official website. Archived from the original on 3 October 2010. Retrieved 15 June 2018.
  118. ↑ "New Stadium Plans Update". Tottenham Hotspur. 9 December 2010. Archived from the original on 3 April 2018. Retrieved 15 June 2018.
  119. ↑ "Tottenham sign planning agreement to build new stadium". BBC. 20 September 2011. Retrieved 30 June 2018.
  120. ↑ "Tottenham plans for new stadium given massive boost as business looking to block move loses High Court appeal". Daily Telegraph. 20 February 2015. Archived from the original on 23 February 2015. Retrieved 20 February 2015.
  121. ↑ Waite, Richard (24 October 2013). "Tottenham Hotspurs' secret plans for White Hart Lane mega stadium". The Architects' Journal. Archived from the original on 15 June 2018. Retrieved 15 June 2018.
  122. ↑ Wilson, Jeremy (8 July 2015). "Tottenham sign deal with NFL to stage American Football matches at new 61,000-seater stadium". The Telegraph. Archived from the original on 21 June 2018. Retrieved 15 June 2018.
  123. ↑ Thomas, Lyall (28 April 2017). "Tottenham confirm move to Wembley for 2017/18 season". Sky Sports. Retrieved 30 June 2018.
  124. ↑ "Tottenham stage 'fan familiarisation event' at new White Hart Lane stadium". Sky Sports. 17 December 2018. Archived from the original on 27 March 2019. Retrieved 17 March 2019.
  125. ↑ Bhardwaj, Vaishali (24 March 2019). "New Tottenham stadium test event: J'Neil Bennett makes history as Spurs U18s beat Southampton". Evening Standard. Archived from the original on 24 March 2019. Retrieved 24 March 2019.
  126. ↑ "Tottenham: New stadium to be used competitively in first week of April". BBC Sport. 8 March 2019. Archived from the original on 20 June 2021. Retrieved 8 March 2019.
  127. ↑ "Spurs Legends 4-5 Inter Forever: Gazza cameo in thriller at new stadium". Sky Sports. 30 March 2019. Archived from the original on 30 March 2019. Retrieved 20 March 2019.
  128. ↑ "Legends Thrill Fans at New Stadium". THFC. 30 March 2019. Archived from the original on 1 April 2019. Retrieved 31 March 2019.
  129. ↑ Burrows, Ben (17 March 2019). "Tottenham new stadium: Spurs confirm Crystal Palace as first fixture at new home". The Independent. Retrieved 17 March 2019.
  130. ↑ White, Jim (22 March 2019). "Tottenham Hotspur's new home sets benchmark for modern stadia". The Telegraph. Archived from the original on 22 March 2019. Retrieved 22 March 2019.
  131. ↑ Collomosse, Tom (27 February 2018). "New Tottenham stadium will be called the 'Tottenham Hotspur Stadium' if club starts season without naming-rights deal". London Evening Standard. Archived from the original on 29 June 2018. Retrieved 30 June 2018.
  132. ↑ Luckings, Steve (3 May 2018). "The penny finally drops as Tottenham deal with spiralling costs of move back to White Hart Lane". The National. Archived from the original on 4 April 2019. Retrieved 14 July 2018.
  133. ↑ Morgan, Tom (30 August 2018). "Tottenham Hotspur struggle for £200m naming deal for new stadium". The Daily Telegraph. Archived from the original on 13 September 2018. Retrieved 13 September 2018.
  134. ↑ de Menezes, Jack (14 June 2018). "Tottenham announce stay at Wembley Stadium and reveal first game at new White Hart Lane against Liverpool". The Independent. Archived from the original on 14 July 2018. Retrieved 17 June 2018.
  135. ↑ Flavius, Kevin (26 October 2018). "Tottenham Confirm New White Hart Lane Will Not Be Ready to Host Matches Until Next Year". 90MIN. Archived from the original on 30 October 2018. Retrieved 30 October 2018.
  136. ↑ Mannion, Damian (2 October 2018). "PITCH PERFECT Tottenham stadium news: Pitch being laid at new White Hart Lane ground and fans can watch it live". talkSPORT. Archived from the original on 30 October 2018. Retrieved 30 October 2018.
  137. ↑ Wallace, Sam (20 September 2018). "Workers on Spurs' new White Hart Lane stadium 'off their heads on cocaine' during construction". The Telegraph. Archived from the original on 30 October 2018. Retrieved 30 October 2018.
  138. ↑ Collings, Simon (31 July 2019). "Tottenham fans reveal what they love about new stadium... and what needs to improve". Evening Standard. Archived from the original on 5 August 2019. Retrieved 5 August 2019.
  139. ↑ "Fan Survey 2019" (PDF). July 2019. Archived (PDF) from the original on 5 August 2019. Retrieved 5 August 2019.
  140. ↑ Davies 1972, Chapter 1 – The First Day.
  141. ↑ "Cheshunt FC Club History". Cheshunt F.C. Retrieved 25 May 2019.
  142. ↑ "Spurs Ground – Cheshunt". BBC. 2012. Archived from the original on 4 March 2012. Retrieved 25 May 2019.
  143. ↑ Binns, Daniel (24 February 2014). "CHIGWELL: Questions raised over Spurs training ground move". East London & West Sussex Guardian. Retrieved 25 May 2019.
  144. ↑ O'Brien, Zoie (24 February 2014). "Tottenham Hotspur Football Club has confirmed that it is leaving Spurs Lodge this month". East London & West Sussex Guardian. Retrieved 25 May 2019.
  145. ↑ Collomosse, Tom (2 December 2014). "Tottenham await green light on multi-million pound 'player lodge'". Retrieved 25 May 2019.
  146. ↑ "Hotspur Way". Tottenham Hotspur F.C. Retrieved 25 May 2019.
  147. ↑ "Tottenham Hotspur FC Training Centre Enfield". KSS. Retrieved 25 May 2019.
  148. ↑ Hytner, David (18 October 2018). "Tottenham reaping rewards of Pochettino's vision, on and off the pitch". The Guardian. Retrieved 25 May 2019.
  149. ↑ Peat, Charlie (27 January 2015). "Tottenham Hotspur's 45-room players' lodge plans approved". Enfield Independent. Retrieved 25 May 2019.
  150. ↑ "Inside Tottenham Hotspur's training ground hotel being used for the first time by Brazil's World Cup squad". talkSport. 29 May 2018. Retrieved 25 May 2019.
  151. ↑ Shakeshaft, Burney & Evans 2018, pp. 20–21.
  152. ↑ Shakeshaft, Burney & Evans 2018, p. 22.
  153. ↑ Shakeshaft, Burney & Evans 2018, pp. 24–25.
  154. ↑ Shakeshaft, Burney & Evans 2018, p. 26.
  155. ↑ "Tottenham Hotspur". Premier Skill English. 3 March 2016. Retrieved 5 July 2018.
  156. ↑ ۱۵۶٫۰ ۱۵۶٫۱ Shakeshaft, Burney & Evans 2018, pp. 80–82.
  157. ↑ Shakeshaft, Burney & Evans 2018, p. 85.
  158. ↑ "Tottenham Hotspur: the Hummel years". Museum of Jerseys. 7 February 2017. Retrieved 5 July 2018.
  159. ↑ "Tottenham Hotspur Kit History 5 – 1983 -1995". India Spurs. 14 November 2016. Retrieved 5 July 2018.
  160. ↑ "Spurs sign new kit deal". BBC. 15 April 2002. Retrieved 5 July 2018.
  161. ↑ "Spurs sign new kit deal with Puma". BBC. 10 February 2006. Retrieved 5 July 2018.
  162. ↑ "Tottenham Hotspur sign kit deal with Under Armour". BBC. 3 March 2011. Retrieved 2 July 2018.
  163. ↑ Panja, Tariq; Rossingh, Danielle (8 March 2011). "Under Armour Gets Premier League Presence With Tottenham Apparel Contract". Bloomberg L.P. Retrieved 30 June 2018.
  164. ↑ "New Tottenham Kit 2012/2013– Under Armour Spurs Jerseys 12/13 Home Away THFC". Football Kit News. 12 July 2012. Retrieved 2 July 2018.
  165. ↑ Leather, Jack (29 August 2012). "Tottenham use Fifa 13 computer game to launch new third kit". Metro. Retrieved 2 July 2018.
  166. ↑ ۱۶۶٫۰ ۱۶۶٫۱ Stride, Christopher; Williams, Jean; Moor, David; Catley, Nick (12 December 2014). "From Sportswear to Leisurewear: The Evolution of English Football League Shirt Design in the Replica Kit Era" (PDF). Sports in History. 35: 156–194. doi:10.1080/17460263.2014.986518. ISSN 1746-0263. S2CID 144434570.
  167. ↑ "A New Era Dawns: Nike Football Outfits Tottenham Hotspur For 2017–18". Nike. 30 June 2017. Retrieved 30 June 2018.
  168. ↑ Georgiou, Stephan (29 October 2018). "Tottenham Hotspur reveal details of bumper 15-year Nike deal". SportsPro. Retrieved 31 October 2018.
  169. ↑ Rushden, Max (25 July 2019). "Kit sponsors can offer fond memories but betting logos would not be missed". The Guardian. Retrieved 25 July 2019.
  170. ↑ Shakeshaft, Burney & Evans 2018, p. 116.
  171. ↑ Witzig, Richard (2006). The Global Art of Soccer. p. 78. ISBN 978-0-9776688-0-9. Retrieved 5 July 2018.
  172. ↑ "Spurs fans see red over logo". BBC. 12 April 2002. Retrieved 1 March 2013.
  173. ↑ Curtis, Adrian (16 May 2006). "Jol to benefit from £34m shirt deal". The Independent. UK. Retrieved 30 June 2018.
  174. ↑ Ley, John (8 July 2010). "Tottenham announce £20m shirt sponsorship deal with Autonomy". The Daily Telegraph. UK. Archived from the original on 10 January 2022. Retrieved 30 June 2018.
  175. ↑ "Tottenham Hotspur name Investec as second shirt sponsor". BBC. 17 August 2010. Retrieved 30 June 2018.
  176. ↑ ۱۷۶٫۰ ۱۷۶٫۱ "Sponsorship Tottenham Hotspur". investec.co.uk. Investec. Retrieved 1 March 2013.
  177. ↑ ۱۷۷٫۰ ۱۷۷٫۱ "AIA to Become Tottenham Hotspur's New Principal Partner". Tottenham Hotspur Football Club. 13 February 2014. Retrieved 5 June 2014.
  178. ↑ Collomosse, Tom (25 May 2017). "Tottenham extend AIA kit deal to 2022 as Spurs seal increase on original £16m-a-year agreement". Evening Standard. Retrieved 25 May 2017.
  179. ↑ "Tottenham Hotspur announce new £320m shirt deal". BBC. 25 July 2019. Retrieved 25 July 2019.
  180. ↑ Ducker, James (25 July 2019). "Tottenham chairman Daniel Levy says club will spend to improve squad after sealing £360m shirt sponsorship deal". Archived from the original on 10 January 2022. Retrieved 29 July 2019.
  181. ↑ "Sponsorship and 2010/2011 Kit Update". Tottenham Hotspur Football Club. 8 July 2010. Retrieved 1 March 2013.
  182. ↑ "Club Announce HP as Principal Partner". Tottenham Hotspur Football Club. 8 July 2013. Retrieved 8 July 2013.
  183. ↑ "Tottenham Hotspur Announces Multi-Year Partnership with Nike". Tottenham Hotspur Football Club. 30 June 2017. Retrieved 30 June 2017.
  184. ↑ "Tottenham Hotspur announces new shirt sponsorship with Investec". Tottenham Hotspur Football Club. 16 August 2010. Retrieved 1 March 2013.
  185. ↑ "Tottenham Hotspur announces AIA as Cup Shirt Partner". Tottenham Hotspur Football Club. 15 August 2013. Retrieved 22 August 2013.
  186. ↑ ۱۸۶٫۰ ۱۸۶٫۱ ۱۸۶٫۲ Donald Insall Associates (September 2015). "Northumberland Development Project". Haringey Council. Archived from the original on 7 June 2019. Retrieved 30 June 2018.
  187. ↑ ۱۸۷٫۰ ۱۸۷٫۱ The Stadium Tour Experience. Vision Sports Publishing Ltd. pp. 32–33.
  188. ↑ James Dart (31 August 2005). "The most unlikely football bet to come off". The Guardian. Retrieved 1 March 2013.
  189. ↑ "Tottenham unveil new club badge". BBC. 19 January 2006. Retrieved 1 March 2013.
  190. ↑ "Tottenham Hotspur unveils modernised club badge". Campaign. 25 January 2006. Retrieved 3 July 2018.
  191. ↑ "Tottenham Hotspur force Fleet Spurs badge redesign". BBC News. 14 November 2013. Retrieved 1 September 2014.
  192. ↑ S. Morrow (30 September 2003). The People's Game?: Football, Finance and Society. pp. 82–83. ISBN 978-0-230-28839-3. Retrieved 30 June 2018.
  193. ↑ ۱۹۳٫۰ ۱۹۳٫۱ Lipton, Martin (2017). "Chapter 15: Mr Chairman". White Hart Lane: The Spurs Glory Years 1899–2017. Weidenfeld & Nicolson. ISBN 978-1-4091-6928-4.
  194. ↑ Davies 1972, Chapter 8 – The Directors.
  195. ↑ ۱۹۵٫۰ ۱۹۵٫۱ "Manager list". Tottenham Hotspur F.C. Retrieved 25 May 2019.
  196. ↑ Cloake & Fisher 2016, Chapter 7: A tiny part of Tottenham Hotspur plc.
  197. ↑ S. Morrow (30 September 2003). The People's Game?: Football, Finance and Society. pp. 82–83. ISBN 978-0-230-28839-3. Retrieved 30 June 2018.
  198. ↑ Welch 2015, Chapter 27: When Alan Met Terry.
  199. ↑ Bose, Mihir (18 November 2000). "Inside Sport: Sugar ready to sell as Spurs debts climb". The Daily Telegraph. Archived from the original on 10 January 2022. Retrieved 30 June 2018.
  200. ↑ ۲۰۰٫۰ ۲۰۰٫۱ Bond, David (28 February 2001). "New dawn at Spurs as Sugar's era ends". London Evening Standard. Retrieved 30 June 2018.
  201. ↑ "ENIC Agree to Buy Sugar Shares". football365.com. 7 June 2007. Archived from the original on 9 June 1007. Retrieved 30 June 2018.
  202. ↑ "Sugar sells Spurs stake for £25m". BBC. 7 June 2007. Retrieved 30 June 2018.
  203. ↑ "Stock Exchange Announcement – Placing of new shares to raise £15 million". Tottenham Hotspur Football Club. 9 August 2009. Retrieved 22 August 2009.
  204. ↑ "2010 Annual Report" (PDF). THFC Annual Report. 10 November 2010. p. 24. Retrieved 30 June 2018.
  205. ↑ Prosser, David (17 November 2011). "David Prosser: Spurs shareholders' interests relegated". The Independent. Retrieved 13 June 2019.
  206. ↑ Wilson, Bill (7 March 2012). "Tottenham Hotspur delists shares from stock exchange". BBC News. Retrieved 30 June 2018.
  207. ↑ "Historical Attendances 1950s". European Football Statistics. Archived from the original on 14 October 2006. Retrieved 26 October 2006.
  208. ↑ "Historical Attendances 1960s". European Football Statistics. Archived from the original on 14 October 2006. Retrieved 26 October 2006.
  209. ↑ "Statistics". FA Premier League. Archived from the original on 30 December 2010. Retrieved 30 June 2018.
  210. ↑ "Premier League 2017/2018» Attendance " Home matches". Worldfootball.net. Retrieved 30 June 2018.
  211. ↑ "Clubs of the English Premier League ranked by average attendance in the 2017/18 season". Statista. Retrieved 20 June 2019.
  212. ↑ Siobhan Chapman, Key Thinkers in Linguistics and the Philosophy of Language, Edinburgh University Press, 2005, p. 22.
  213. ↑ "Notable Spurs supporters". mehstg.com. Spurs' famous fans. Retrieved 26 August 2011.
  214. ↑ "Find Your Nearest Supporters' Club". Tottenham Hotspur Football Club. Retrieved 29 June 2018.
  215. ↑ "Tottenham Hotspur Supporters' Trust". THST. Retrieved 30 June 2018.
  216. ↑ "An interview with THST". ShelfsideSpurs. Archived from the original on 29 June 2018. Retrieved 30 June 2018.
  217. ↑ ۲۱۷٫۰ ۲۱۷٫۱ ۲۱۷٫۲ Cloake, Martin; Fisher, Alan (6 October 2016). "Spurs and the Jews: the how, the why and the when". The Jewish Chronicle. Retrieved 30 June 2018.
  218. ↑ Cloake & Fisher 2016, Chapter 10: Does your rabbi know you’re here?.
  219. ↑ Kessel, Anna (28 October 2007). "Alive and unchecked – a wave of anti-Jewish hate". The Guardian. UK. Retrieved 30 June 2018.
  220. ↑ Baddiel, David (17 October 2002). "So you think we've kicked racism out of English football". The Independent. UK. Archived from the original on 4 August 2010. Retrieved 30 June 2018.
  221. ↑ Michael Brenner, Gideon Reuveni, ed. (January 2006). Emancipation Through Muscles: Jews and Sports in Europe. pp. 241–245. ISBN 0-8032-0542-2. Retrieved 30 June 2018.
  222. ↑ "Aaronovitch yiddos". The Times. London. 18 March 2007. Archived from the original on 29 June 2007. Retrieved 30 June 2018.
  223. ↑ "Let's forget opposition supporters. Even as a term of endearment, "Yid Army" is offensive". Jewish News. Retrieved 22 May 2017.
  224. ↑ Baddiel, David (17 October 2002). "So you think we've kicked racism out of English football?". The Independent. London. Retrieved 15 May 2011.
  225. ↑ Aarons, Ed (4 January 2019). "World Jewish Congress condemns Tottenham fans' use of 'Yids' nickname". The Guardian. Retrieved 4 January 2019.
  226. ↑ Sanderson, David (18 September 2013). "Spurs' Yid Army is not motivated by hate, says Cameron". The Times. Retrieved 30 June 2018.
  227. ↑ "Tottenham Hotspur fans arrested for chanting 'Yid' have charges dropped". Press Association. 7 March 2014. Retrieved 31 May 2019 – via The Guardian.
  228. ↑ Cloake, Martin. "The Glory Glory Nights:The Official Story of Tottenham Hotspur in Europe". New Statesman. Archived from the original on 3 March 2016. Retrieved 25 February 2016.
  229. ↑ "Spurs V Quarabag-Back in Time". Tottenham Hotspur Football Club. Retrieved 29 June 2018.
  230. ↑ Chaudhary, Vivek (19 June 2000). "England told: more rioting and you're out". The Guardian. Retrieved 30 June 2018.
  231. ↑ Edwards, Richard (12 March 2007). "10 fans knifed in Chelsea battle". London Evening Standard. Retrieved 30 June 2018.
  232. ↑ Gadelrab, Róisín (13 August 2010). "Hooligans 'put up their hoods and attacked pub'". The Camden Review. Retrieved 30 June 2018.
  233. ↑ "50 Greatest Rivalries in World Football". Bleacher Report. 30 May 2011. Retrieved 22 December 2020.
  234. ↑ "Tottenham Hotspur in Friendly Matches - Season 1887–1888". Topspurs. Retrieved 20 December 2006.
  235. ↑ Tongue, Steve (19 August 2016). "Chapter 1 Early days (1863-1899)". Turf Wars: A History of London Football. Pitch Publishing. ISBN 978-1-78531-248-9.[پیوند مرده]
  236. ↑ "Records against Tottenham". Arsenal.com. Retrieved 20 December 2006.
  237. ↑ Goodwin, Bob (2003). Spurs: The Illustrated History. Breedon Books Publishing Co Ltd. p. 30. ISBN 978-1-85983-387-2.
  238. ↑ "Season 1914–1915". Jim Duggan's Topspurs. Archived from the original on 1 January 2007. Retrieved 5 January 2007.
  239. ↑ ۲۳۹٫۰ ۲۳۹٫۱ Soar, Phil & Tyler, Martin (2005). The Official Illustrated History of Arsenal. Hamlyn. p. 40. ISBN 0-600-61344-5.
  240. ↑ These allegations range from political machinations to outright bribery. A detailed account of what facts are known can be found in Spurling, Jon (2004). "Chapter Two: Sleaze and the Tory MP". Rebels for the Cause: The Alternative History of Arsenal Football Club. Mainstream. ISBN 978-1-84018-900-1.
  241. ↑ ۲۴۱٫۰ ۲۴۱٫۱ "Tottenham Hotspur". Football Club History Database. Retrieved 15 September 2007.
  242. ↑ Goodwin, Bob (1997). The Pride of North London. Polar Publishing. p. 37. ISBN 1-899538-04-6.
  243. ↑ "Records against Spurs". Arsenal.com.
  244. ↑ ۲۴۴٫۰ ۲۴۴٫۱ ۲۴۴٫۲ "Tottenham Hotspur vs Arsenal". 11 v 11.com.
  245. ↑ "Tottenham Hotspur 2-0 Arsenal". BBC Sport. Retrieved 14 May 2017.
  246. ↑ "Spurs beat Arsenal for 1st finish above neighbor in 22 years". USA Today. Retrieved 14 May 2017.
  247. ↑ "Harry Kane sets north London derby goalscoring record". Press Association. 6 December 2020. Retrieved 6 December 2020 – via BT Sport.
  248. ↑ Steel, Andrew (6 December 2020). "Kane sets all-time north London derby scoring record with superb strike for Tottenham against Arsenal". Goal.
  249. ↑ Stevenson, Jonathan (9 May 2010). "Sunday Football as it happened". BBC Sport. Retrieved 9 May 2010.
  250. ↑ Glendenning, Barry; Doyle, Paul (21 October 2005). "Soprano and Jail Bird". The Guardian. London.
  251. ↑ Liew, Jonathan (14 April 2010). "Tottenham v Arsenal: as it happened". The Daily Telegraph. London.
  252. ↑ Hytner, David (25 November 2016). "Battle of Stamford Bridge: Tottenham return to the scene of their undoing". The Guardian.
  253. ↑ "Football Rivalries: The Survey". The Daisy Cutter. Retrieved 14 September 2012.
  254. ↑ Ley, John (7 December 2008). "Give Harry Redknapp due respect, Frank Lampard Sr tells West Ham fans". The Daily Telegraph. London. Archived from the original on 10 January 2022. Retrieved 13 November 2011.
  255. ↑ "Spurs Ladies all set for Women's Super League 29 May 2017 – News". Tottenham Hotspur Football Club. Retrieved 30 June 2018.
  256. ↑ "Aston Villa Ladies 1–1 Tottenham Ladies". BBC Sport. 1 May 2019. Retrieved 9 May 2019.
  257. ↑ "Tottenham Hotspur Ladies to change name next season to Women". BBC Sport. 26 April 2019. Retrieved 9 May 2019.
  258. ↑ "South Korea captain Cho So-hyun joins Tottenham Women". AP. 29 Jan 2021.
  259. ↑ "Haringley Multi-Sport Summer Coaching Programme". Tottenham Hotspur Football Club. Archived from the original on 22 March 2011. Retrieved 30 June 2018.
  260. ↑ "Promoting literacy through the power of sport". National Literacy Trust – 11 June 2008. Archived from the original on 5 June 2009. Retrieved 30 June 2018.
  261. ↑ "Tottenham Hotspur Foundation receives strong political backing". Tottenham Hotspur Football Club. 4 February 2007. Retrieved 30 June 2018.
  262. ↑ "Tottenham Hotspur teams up with SOS Children". SOS Children's Villages. 27 March 2007. Archived from the original on 22 May 2009. Retrieved 30 June 2018.
  263. ↑ "The Intelligentgiving.com Premiership Giving League 2007" (PDF). Intelligentgiving.com. Retrieved 28 July 2013.
  264. ↑ "Chelsea FC 'near bottom' of charitable donations league". Press Association. 26 March 2007. Archived from the original on 6 December 2008. Retrieved 30 June 2018.
  265. ↑ "Chelsea FC 'near bottom' of charitable donations league". Press Association. 26 March 2007. Archived from the original on 6 December 2008. Retrieved 30 June 2018.
  266. ↑ ۲۶۶٫۰ ۲۶۶٫۱ "Case study: Tottenham Hotspur | 10:10". 1010global.org. Archived from the original on 7 April 2012. Retrieved 17 February 2012.
  267. ↑ "Spurs given green light to drop affordable homes". insidehousing.co.uk. 14 February 2012. Archived from the original on 14 August 2014. Retrieved 14 August 2014.
  268. ↑ Conn, David (30 October 2013). "Tottenham's new stadium masterplan: the fury amid the regeneration". The Guardian. Retrieved 30 June 2018.
  269. ↑ Nicholson, Paul (9 December 2016). "Spurs new stadium provides 3,500 jobs boost and will pump £293m into economy". Inside World Football. Retrieved 30 June 2018.
  270. ↑ "Project Update". Tottenham Hotspur Football Club. Archived from the original on 14 July 2015. Retrieved 30 June 2018.
  271. ↑ "Tottenham is the next chapter of london's regeneration story and boasts" (PDF). Haringey Council. Retrieved 30 June 2018.
  272. ↑ "Tottenham Hotspur and Newlon's affordable housing scheme recognised in national awards". Tottenham Hotspur. 19 October 2016. Archived from the original on 22 April 2018. Retrieved 21 April 2018.
  273. ↑ "Tottenham Hotspur Stadium will provide major economic boost for Haringey". Haringey Council. 4 April 2019.
  274. ↑ Goodwin, Bob (2007). Tottenham Hotspur: The Complete Record. Derby: Breedon Books Publishing. ISBN 978-1-85983-567-8.
  275. ↑ ۲۷۵٫۰ ۲۷۵٫۱ "Spurs by Numbers September – 13 Sep 13". Tottenham Hotspur. Retrieved 14 July 2015.
  276. ↑ "22 October 1977: Spurs 9–0 Bristol Rovers". Tottenham Hotspur. Retrieved 22 November 2009.
  277. ↑ Cone, James (22 November 2009). "Defoe gets five goals as Tottenham defeats Wigan 9–1". Bloomberg. Retrieved 22 November 2009.
  278. ↑ "Spurs 10–4 Everton – Great Games – Tottenhamhotspur.com" website
  279. ↑ 1971–72 UEFA Cup "Tottenham Hotspur FC vs Keflavík" at UEFA.com, Retrieved 23 October 2011.
  280. ↑ Matthew Henry (4 January 2019). "Tranmere Rovers 0-7 Tottenham Hotspur". BBC Sport. Retrieved 4 January 2019.
  281. ↑ Alex Bysouth (21 May 2017). "Hull City 1 – 7 Tottenham Hotspur". BBC Sport. Retrieved 21 May 2017.
  282. ↑ ۲۸۲٫۰ ۲۸۲٫۱ Tottenham Hotspur Records – statto.com بایگانی‌شده در ۱۳ ژانویه ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine
  283. ↑ "Tottenham Hotspur 0 – 1 Bayer 04 Leverkusen". BBC Sport. 2 November 2016.
  284. ↑ "White Hart Lane – Final Statistics". Tottenham Hotspur Football Club. 15 May 2017. Retrieved 30 June 2018.
  285. ↑ Olver, Tom (10 February 2018). "Harry Kane talismanic as Tottenham sink Arsenal in front of record-breaking Wembley crowd". Metro. Retrieved 30 June 2018.
  286. ↑ "Legends: Jimmy Greaves". Tottenham Hotspur. Archived from the original on 3 October 2009. Retrieved 22 November 2009.
  287. ↑ "Steve Perryman". Daily Mirror. Retrieved 22 November 2009.
  288. ↑ "Three Amigos lined up for Grecians fundraiser". The Herald. 14 October 2009. Archived from the original on 14 January 2013. Retrieved 22 November 2009.
  289. ↑ "Gareth Bale: Real Madrid sign Tottenham forward on six-year deal". BBC Sports. 1 September 2013. Retrieved 1 September 2013.
  290. ↑ "Paulinho: Brazil midfielder completes move to Tottenham". BBC Sport Online. 6 July 2013. Retrieved 6 July 2013.
  291. ↑ "Men's First Team: Players". Tottenham Hotspur F.C. Retrieved 16 August 2022.
  292. ↑ "Hugo Lloris". Tottenham Hotspur F.C. Retrieved 9 July 2022.
  293. ↑ "Academy Info". Tottenham Hotspur (به انگلیسی). Retrieved 2022-01-23.
  294. ↑ ۲۹۴٫۰ ۲۹۴٫۱ "Tottenham Hotspur - Former academy players". www.transfermarkt.com (به انگلیسی). Retrieved 2022-01-23.
  295. ↑ ۲۹۵٫۰ ۲۹۵٫۱ ۲۹۵٫۲ "Academy Development Centres". Tottenham Hotspur (به انگلیسی). Retrieved 2022-01-23.
  296. ↑ "First team coaching staff update". tottenhamhotspur.com. 4 November 2021.
  297. ↑ "Tottenham Hotspur". Premier League. Retrieved 15 December 2020.
  298. ↑ "Savorani joins as Goalkeeper Coach". Tottenham Hotspur F.C. 17 November 2021. Retrieved 18 November 2021.
  299. ↑ "Academy coaching update". Tottenham Hotspur. 13 August 2020. Retrieved 15 December 2020.
  300. ↑ "Club Directors". Tottenham Hotspur Football Club. Retrieved 20 November 2019.
  301. ↑ "Tottenham Hotspur". companiesintheuk.co.uk. Retrieved 7 October 2013.
  302. ↑ Kilpatrick, Dan (12 February 2021). "Tottenham appoint Todd Kline as chief commercial officer tasked with helping find stadium naming rights deal". Evening Standard.
  303. ↑ "Club Announcement - Appointment of Fabio Paratici, Managing Director, Football". Tottenham Hotspur F.C. 12 June 2021. Retrieved 13 June 2021.
  304. ↑ "Mauricio Pochettino: Tottenham appoint Southampton boss". BBC Sport. 28 May 2014. Retrieved 25 May 2018.
  305. ↑ Aarons, Ed (20 November 2019). "Tottenham Hotspur: José Mourinho named new manager of Spurs". The Guardian. Retrieved 20 November 2019.
  306. ↑ "Coaching update". Tottenham Hotspur F.C. 20 April 2021. Retrieved 21 April 2021.
  307. ↑ "Nuno Espírito Santo appointed new Head Coach". Tottenham Hotspur F.C. 30 June 2021. Retrieved 30 June 2021.
  308. ↑ "Antonio Conte appointed new Head Coach". Tottenham Hotspur F.C. 2 November 2021. Retrieved 2 November 2021.
  309. ↑ "Great Players". Tottenham Hotspur Football Club. Archived from the original on 22 July 2012. Retrieved 12 February 2012.
  310. ↑ "Hall of Fame – 41 Legends". Tottenham Hotspur Football Club. 20 November 2014. Retrieved 30 June 2018.
  311. ↑ "Roberts and Miller set for Hall of Fame". Tottenham Hotspur Football Club. 28 August 2015. Retrieved 4 August 2016.
  312. ↑ 'Founding player of Hotspur F.C "A Romance of Football p8" [۱] Retrieved March 23, 2008
  313. ↑ Founding player of Hotspur F.C. "A Romance of Football p8" [۲] Retrieved March 23, 2008
  314. ↑ FA Cup Winners 1921 Reported on www.mehst.com
  315. ↑ First Division Champions 1951 Reported on Jim Duggan's www.topspurs.com [۳]
  316. ↑ First Division Champions 1961 Reported on Jim Duggan's www.topspurs.com
  317. ↑ FA Cup Winners 1961 Reported on www.mehst.com
  318. ↑ FA Cup Winners 1962 Reported on www.mehst.com
  319. ↑ European Cup Winners Cup 1963 Reported on www.mehst.com
  320. ↑ FA Cup Winners 1967 بایگانی‌شده در ۲۰۰۸-۰۷-۲۰ توسط Wayback Machine Reported on www.mehst.com
  321. ↑ Club Record - Most goals for club (266) 1961/70 Reported on THFC official Site "Archived copy". Archived from the original on 2009-10-03. Retrieved 2009-11-22.{{cite web}}: نگهداری یادکرد:عنوان آرشیو به جای عنوان (link)
  322. ↑ League Cup Winners 1971 Reported on THFC Official website
  323. ↑ UEFA Cup Winners 1972 Reported on www.mehst.com [۴]
  324. ↑ Club Record - Most appearances for club (854) 1969/86 Reported on THFC official Site [۵]
  325. ↑ FA Cup Winners 1981 Reported on www.mehst.com
  326. ↑ FA Cup Winners 1982 Reported on www.mehst.com
  327. ↑ UEFA Cup Winners 1984 Reported on www.mehst.com [۶]
  328. ↑ League Cup Winners 1972 Reported on www.THFC Official Website
  329. ↑ FA Cup Winners 1991 Reported on www.mehst.com
  330. ↑ Club Record - Most goals (49) in one season 1986/87 Reported on THFC official Site [۷]
  331. ↑ "GREAT PLAYERS". www.tottenhamhotspur.com. Archived from the original on 22 July 2012. Retrieved 12 February 2012.
  332. ↑ "HALL OF FAME - 41 LEGENDS". Tottenham Hotspur. 20 November 2014.
  333. ↑ "ROBERTS AND MILLER SET FOR HALL OF FAME". tottenhamhotspur.com. 28 August 2015. Retrieved 4 August 2016.
  334. ↑ Duggan, Jim (2012). The Glory of Spurs. ISBN 978-1-78059-218-3.
  335. ↑ Duggan, Jim (2012). The Glory of Spurs.
  336. ↑ Duggan, Jim (2012). The Glory of Spurs.
  337. ↑ "First Team Photo 1907-08 – My Eyes Have Seen the Glory".
  338. ↑ https://www.telegraph.co.uk/content/dam/onlyinbritain/tottenham-hotspur-football-club.jpg
  339. ↑ http://bellewaarde1915.co.uk/men/sgt[پیوند مرده]
  340. ↑ "Spurs Odyssey - Norman Giller's Blog (No. 311 - 23.03.20)".
  341. ↑ "Tommy clay - fact file".
  342. ↑ "Arthur grimsdell - fact file".
  343. ↑ "From Brownhills to Tottenham".
  344. ↑ Graham Betts (2006). England: Player by player. Green Umbrella Publishing. p. 99. شابک ‎۱−۹۰۵۰۰۹−۶۳−۱.
  345. ↑ "Obituary: Arthur Rowe". Independent.co.uk. 23 October 2011.
  346. ↑ "Obituary: Ron Burgess".
  347. ↑ "Class of 51 - Alf Ramsey".
  348. ↑ "The Double – 1960-61 – Spurs for Life".
  349. ↑ "Obituary: Bobby Smith".
  350. ↑ "The Double – 1960-61 – Spurs for Life".
  351. ↑ Duggan, Jim (2012). The Glory of Spurs.
  352. ↑ Duggan, Jim (2012). The Glory of Spurs.
  353. ↑ Duggan, Jim (2012). The Glory of Spurs.
  354. ↑ "Catching up with... Richard Gough".
  355. ↑ Duggan, Jim (2012). The Glory of Spurs.
  356. ↑ "Tottenham Hotspur Player of the Year 1987 to 2017–18". MyFootballFacts.com. Archived from the original on 11 May 2019. Retrieved 30 June 2018.
  357. ↑ "Tottenham Hotspur Football Club and Sport Club Internacional (Inter) Announce Stragetic Partnership". Tottenham Hotspur Football Club. 28 August 2009. Retrieved 30 June 2018.
  358. ↑ "Club launches partnership with San Jose Earthquakes". Tottenham Hotspur Football Club. 9 October 2008. Retrieved 30 June 2018.
  359. ↑ "Tottenham Hotspur launch partnership with South China". Tottenham Hotspur Football Club. 3 November 2009. Retrieved 30 June 2018.
  360. ↑ "Supersport United/Tottenham Hotspur Academy Partnership". Tottenham Hotspur Football Club. 15 September 2007. Retrieved 30 June 2018.

پیوند به بیرون

[ویرایش]

سایت‌های خبری

[ویرایش]
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ باشگاه فوتبال تاتنهام هاتسپر موجود است.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=باشگاه_فوتبال_تاتنهام_هاتسپر&oldid=42108215»