هولیگانیسم فوتبالی
به رفتارهای ناهنجار و تخریب‌گرانه هواداران فوتبال مانند درگیری و نزاع خیابانی، وندالیسم و ارعاب؛ آشوب‌گری،[۱] اوباش‌گری[۲] یا هولیگانیسم فوتبالی (به انگلیسی: Football hooliganism) می‌گویند.[۳] این رفتار جامعه‌ستیزی تلقی می‌شود.[۱] هولیگان‌ها معمولاً پیش یا پس از بازی به درگیری با هواداران تیم حریف می‌پردازند. خشونت هولیگان‌ها ممکن است تحت تأثیر نژادپرستی هم قرار داشته‌باشد.[۴] هولیگانیسم فوتبالی معمولاً به صورت گروهی رخ می‌دهد و ممکن است در میان آشوبگران، افرادی که هوادار تیم یا ورزشی هم نیستند؛ همراهی داشته باشند.[۲] (یادگیری اجتماعی)
هولیگانیسم فوتبالی در ایران[ویرایش]
هولیگانیسم در فوتبال ایران هم وجود دارد.[۵] در ایران به افراد هولیگان اصطلاحاً «تماشاگرنما» گفته‌می‌شود.[۶] عمده رفتارهای ناهنجار هولیگان‌ها در ایران؛ شامل دشنام‌گویی دسته‌جمعی به افراد مختلف یا تیم مقابل در ورزشگاه، انفجار مواد محترقه در ورزشگاه، کندن و آتش زدن صندلی‌های ورزشگاه و آسیب‌رسانی به ناوگان حمل و نقل به ویژه اتوبوس‌ها (وندالیسم) می‌باشد.[۶][۷] هولیگان‌های ایرانی درگیری نیز انجام می‌دهند. شماری از این درگیری‌ها به زخمی‌شدن و قتل منجر شده‌است.[۸] در بازی سپاهان و پرسپولیس در لیگ برتر فوتبال ایران ۸۷-۸۶ در اصفهان، بر اثر پرتاب مواد محترقه یک سرباز وظیفه نیروی انتظامی به سختی مجروح شد و بینایی خود را از دست داد.[۹][۱۰] شهرآورد تهران که مهمترین بازی باشگاهی فوتبال در ایران است، همواره تحت تدابیر امنیتی شدید برگزار می‌شود.[۸][۶] در سال ۱۳۹۸ و در حاشیه بازی استقلال و تراکتور عده‌ای از هواداران جدایی طلب تراکتور با حمل پرچم کشورهای همسایه و سر دادن شعارهای جدایی طلبانه،افکار عمومی را متشنج کردند. [۱۱] علی دایی اسطوره فوتبال کشورمان در پستی اینستاگرامی در بابت همین اتفاق نوشت:《همه جای ایران سرای من است به ایرانی بودن خودمان افتخار می‌کنیم و اجازه ندهیم شعار تجزیه طلبان در استادیوم ها باب شود.》 این موضوع نه اولین حضور قومیتگرایان در ورزشگاه یادگار امام تبریز و نه اولین اعتراض علی دایی به این موضوع بود،وی پیش تر و در زمان سرمربیگری در تیم پرسپولیس نیز در کنفرانس مطبوعاتی بعد از بازی با تراکتور گفته بود "یک عده افرادی هستند که اصلا برای فوتبال نمی‌آیند،اینجا ایرانه،فراموش نکنید آذربایجان مال ایرانه".
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ «جوان؛ معلق میان دیروز، امروز و فردا»، روزنامه ایران، ش. شماره ۲۴۴۵، ۵ اردیبهشت ۱۳۸۲
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ قاسمی، حمید (۲۲ آبان ۱۳۸۶). «بررسی هولیگانیسم و راه‌های تقابل با آن». شبکه خبر. بایگانی‌شده از اصلی در ۵ فوریه ۲۰۱۵. دریافت‌شده در ۹ مهر ۱۳۸۸.
- ↑ "Another sorry outbreak of the English disease" (به انگلیسی). ایندیپندنت. ۱۷ ژوئن ۲۰۰۴. Archived from the original on 30 September 2007. Retrieved 2007-07-25.
- ↑ Human Rights Watch/Helsinki (Organization: U.S.) (۱۹۹۷)، Racist violence in the United Kingdom، Human Rights Watch، ص. p۱۴، شابک ۱-۵۶۴۳۲-۲۰۲-۵
- ↑ «مرز گمشده میان پای و ناپاکی». خبرگزاری تابناک. ۲۷ تیر ۱۳۸۸. دریافت‌شده در ۹ مهر ۱۳۸۸.[پیوند مرده]
- ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ تهرانی، شاهین (۱۱ شهریور ۱۳۸۸)، «تماشاگرنما یعنی تمام عقده‌های نسل ما!»، روزنامه ورزشی گل، ش. شماره ۱۰۳۰
- ↑ "Football, blood and war" (به انگلیسی). آبزرور. ۱۸ ژانویه ۲۰۰۴. Retrieved 4 آبان 1387.
December 2000 Following an ill-tempered Tehran derby, between Pirouzi and Estegahl, violence spills on to the streets as fans destroy cars and buses. Three players from each side and 60 fans are arrested; more than 250 coaches are vandalised.
{{cite web}}: Check date values in:|تاریخ بازدید=(help) - ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ "The Red 'Victors' and the 'Independent' Blues" (به انگلیسی). مجله فیفا. ۳۱ اکتبر ۲۰۰۲. Archived from the original on 8 November 2012. Retrieved 1 اكتبر 2009.
{{cite web}}: Check date values in:|بازبینی=(help) - ↑ «نیروی انتظامی به دنبال عامل جنجال ورزشگاه فولادشهر / دو چشم فدای نادانی یک تماشاگر»، روزنامه اعتماد، ش. شماره ۱۵۸۱، ص. صفحه ۱۳، ۱۳ دی ۱۳۸۶[پیوند مرده]
- ↑ محمدی، مهدی (۱۸ دی ۱۳۸۶). «فیلم حوادث ورزشگاه فولادشهر و مضروب شدن سرباز ناجا». خبرگزاری فارس. دریافت‌شده در ۹ مهر ۱۳۸۸.[پیوند مرده]
- ↑ «چرا باشگاه تراکتور از دشمنان ایران برائت نمی‌جوید؟/ دلیل سکوت مجلس و فدراسیون به اتفاقات تلخ تبریز چیست؟». مشرق نیوز. ۲۰۱۹-۱۱-۰۳. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۱۲-۰۳.