از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
ایمان (انگلیسی: Śraddhā)، ایمان واژه ای دینی و الهیاتی است و بنا بر تعریف غالب، نگرشی درونی است که رابطهٔ انسان را با خدای متعال تبیین می‌کند.
قوهٔ ایمان به پاکی، توکل و عدالت هم تعبیر شده‌است. ایمان در زبان سانسکریت، به معنای اعتماد و اطمینان است.
سه نوع ایمان[ویرایش]
در بهگود گیتا از سه نوع ایمان یاد شده‌است:[۱][۲][۳]
- ایمان «ساتوکا» (sattvika) یعنی ایمانی که در آن تمایل ساتوا (تصاعدی) برتری دارد. ایمان به خداوند و پروردگار
- ایمان «راجاسیکا» (rajasika)، موجودات نیمه الهی را می ستایند.
- «تاماسیکا» (tamasika)، اهریمن‌ها را می‌پرستند.
- ↑ ادیان و مکتبهای فلسفی هند جلد اول، تألیف داریوش شایگان
- ↑ تأملی بر معنای ایمان در آیین بودا حمیرا ارسنجانی، الهیات تطبیقی، سال دوازدهم، شماره بیست و پنجم، بهار و تابستان 1400
- ↑ The bhagavad-Gita, with eleven commenaries, critically edited, XVII,2
