انتخاب میزبان بازیهای المپیک
بازیهای المپیک Jeux olympiques (فرانسوی) |
---|
موضوعات اصلی |
بازیها |
کمیتههای ملی المپیک که مایل به میزبانی بازیهای المپیک باشند، شهرهایی را در قلمرو کشور خود انتخاب میکنند تا برای بازیهای المپیک پیشنهاد میزبانی دهند. برگزاری بازیهای پارالمپیک بهطور خودکار در قالب یک مناقصه گنجانده شده است.[۱] از زمان ایجاد کمیته بینالمللی المپیک (IOC) در سال ۱۸۹۴ میلادی، که با موفقیت نام المپیک یونان باستان را برای ایجاد یک رویداد ورزشی مدرن به خود اختصاص داد، شهرهای علاقهمند به میزبانی این رقابتها، برای انتخاب به عنوان محل برگزاری بازیهای المپیک تابستانی یا زمستانی با هم رقابت کردهاند. تاکنون ۵۱ شهر مختلف برای میزبانی بازیهای المپیک مدرن انتخاب شدهاند: سه شهر در اروپای شرقی، پنج شهر در شرق آسیا، یک شهر در آمریکای جنوبی، سه شهر در اقیانوسیه، نُه شهر در آمریکای شمالی و الباقی در غرب اروپا. هنوز هیچ شهری نتوانسته از مناطق آمریکای مرکزی، آفریقا، آسیای مرکزی، خاورمیانه، آسیای جنوبی یا آسیای جنوب شرقی برای میزبانی المپیک انتخاب شود.
با توجه به تغییرهای اخیر در منشور المپیک، تصمیمات برای گزینش شهر میزبان در جلسههای کمیته بینالمللی المپیک بین هفت تا یازده سال پیش از بازیها اتخاذ میگردد. به عنوان مثال، بازیهای المپیک تابستانی ۲۰۲۰ در ۷ سپتامبر ۲۰۱۳ به توکیو، المپیک زمستانی ۲۰۲۲ در ۳۱ ژوئیه ۲۰۱۵ به پکن، بازیهای المپیک تابستانی ۲۰۲۴ و بازیهای المپیک تابستانی ۲۰۲۸ بهطور مشترک به پاریس و لس آنجلس در ۱۷ سپتامبر ۲۰۱۳ تفویض شدند. بازیهای المپیک زمستانی ۲۰۲۶ در ۲۴ ژوئن ۲۰۱۹ به میلان - کورتینا دامپتزو و بازیهای المپیک تابستانی ۲۰۳۲ در ۲۱ ژوئیه ۲۰۲۱ به بریزبن داده شد. آخرین تصمیم شهر میزبان بازیهای المپیک زمستانی ۲۰۳۴ بود که در ۲۴ ژوئیه ۲۰۲۴ به سالت لیک سیتی اهدا شد.
همکاری IOC - IPC
[ویرایش]بازیهای پارالمپیک با داستانهایی کاملاً متفاوت، اما با اهدافی مشترک، در اواخر دهه ۱۹۸۰ میلادی آغاز شدند و رویکرد انتخاب شهر میزبان برای برگزاری مسابقات پارالمپیک، به تدریج به یک سازمان مشترک و همکار برای المپیک تبدیل شدند. نخست در بازیهای پارالمپیک تابستانی ۱۹۹۲ در بارسلون و مادرید که در کشور اسپانیا برگزار شد و پس از آن در پارالمپیک زمستانی ۱۹۹۴ در لیلهامر، نروژ، رویکرد میزبانی پارالمپیک به شکل مشترک با المپیک اتخاذ شد. این روند ادامه داشت تا در پارالمپیک زمستانی ۱۹۹۸ که در ناگانو، ژاپن برگزار میشد و بازیهای پارالمپیک تابستانی ۲۰۰۰ پلهایی ساخته شود تا کمیته بینالمللی المپیک (IOC) و کمیته بینالمللی پارالمپیک (IPC) بتوانند با یکدیگر در ژوئن ۲۰۰۱ توافقنامهای حاصل کنند که اطمینان برقرار شود که محل برگزاری بازیهای پارالمپیک بهطور خودکار همان محل میزبانی بازیهای المپیک باشد و این توافق تضمین کرد تا بازیهای پارالمپیک تابستانی ۲۰۰۸ در پکن باشد.[۱] با این حال، کمیته سازماندهی سالت لیک برای بازیهای المپیک و پارالمپیک زمستانی ۲۰۰۲ (SLOC) و کمیته سازماندهی المپیک آتن ۲۰۰۴ (ATHOC) به جای توافقنامه، از رویه «یک پیشنهاد، یک شهر» برای میزبانی از هر دو رویداد پیروی کردند. این قرارداد در سال ۲۰۰۳ تنظیم شد و اولین تمدید آنها در ژوئن ۲۰۰۶ به امضا رسید.[۱]
تاریخچه پیشنهادهای میزبانی
[ویرایش]سه دوره نخست بازیها مشمول مناقصه نبودند. اولین جلسه IOC در سال ۱۸۹۴ اولین بازیها را به ترتیب به آتن (۱۸۹۶) و پاریس (۱۹۰۰) اهدا کرد. المپیک ۱۹۰۴ هم در ابتدا به شیکاگو اهدا شد، اما سپس به سنت لوئیس منتقل شد تا همگام با نمایشگاه جهانی برگزار شود. قبل از المپیک ۱۹۰۸ سیستمی برای اخذ پیشنهاد معرفی شد و به این ترتیب، میزبانی به شهر رم تعلق گرفت. پس از فوران کوه وزوویوس در سال ۱۹۰۶، ایتالیا بازیها را به کمیته بینالمللی المپیک بازگرداند که لندن برای میزبانی انتخاب شد. المپیک ۱۹۱۶ به برلین اهدا شد، اما به دلیل جنگ جهانی اول لغو شد. المپیک ۱۹۴۰ در ابتدا به توکیو اهدا شد، اما پس از درگرفتن جنگ دوم چین و ژاپن در سال ۱۹۳۸، کمیته بینالمللی المپیک این رأی را بازگرداند و محل برگزاری به هلسینکی تغییر کرد. بازیهای المپیک ۱۹۴۴ که به لندن اهدا شد هم در نهایت به دلیل جنگ جهانی دوم لغو شد. المپیک ۱۹۵۶ به ملبورن اعطا شد، اما قوانین قرنطینه اسب در استرالیا باعث شد مسابقات سوارکاری در استکهلم برگزار شوند. در سه دوره فقط یک پیشنهاد میزبانی وجود داشته است، استکهلم در سال ۱۹۱۲ و لس آنجلس در سالهای ۱۹۳۲ و ۱۹۸۴. با شروع بازیهای المپیک ۲۰۰۴، قرار شد تنها شهرهایی که بالاترین امتیاز را دارند در فهرست نهایی رای گیری در IOC قرار بگیرند. [۲]
پاریس و لس آنجلس - که به ترتیب در سالهای ۲۰۲۴ و ۲۰۲۸ میزبان بازیها انتخاب شدند - همراه با لندن تنها شهرهای میزبان سه دوره المپیک خواهند بود. لندن، آنتورپ، مونیخ و سیدنی تنها شهرهایی هستند که هرگز در برنده شدن در مناقصه شکست نخوردهاند. سنت لوئیس تنها شهری است که میزبانی بازیها را بدون ارائه پیشنهاد انجام داده است. هلسینکی، مینیاپولیس، مونترال و مونیخ برای المپیک تابستانی و زمستانی پیشنهاد دادهاند. همه به جز مینیاپولیس در برنده شدن در مناقصههای تابستانی موفق بودهاند، اما هیچکدام المپیک زمستانی را برگزار نکردهاند. دیترویت ناموفقترین شهر است که هفت بار شکست خورده است. لس آنجلس بیشترین پیشنهاد را داده است، سه بار موفق و شش بار شکست خورده است. آمستردام، بوداپست و لوزان همگی پنج بار شکست خوردهاند. ایالات متحده بیشترین پیشنهادها را داده است و برای ۲۲ بازی، شامل همه بازیها از سال ۱۹۴۴ تا ۱۹۸۴، پیشنهاد داده است. [۲]
شهرهای پیشنهادی
[ویرایش]این فهرستی از تمامی شهرها، چه موفق و چه ناموفق، است که تاکنون پیشنهادی برای میزبانی المپیکهای تابستانی یا زمستانی ارائه کردند.
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ IPC-IOC Co-operation, The official website of the International Paralympic Committee
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ "Past Olympic host city election results". GamesBids. Retrieved 15 March 2011.
- ↑ "Hobart's greatest event that never happened". The Mercury. Hobart.