نوکراسی

نوکراسی، قدرت هوشمند یا حکومت خردمندان (از واژه یونانی noucracy ( IPA : 'noʊˈɒkrəsiˈ) که در آن nous به معنای «عاقل» و کراتوس به معنای «حکومت» بنابراین «حکومت خردمندان») شکلی از حکومت است که در آن تصمیم گیری توسط افراد عاقل انجام می شود. این ایده توسط فیلسوفان مختلفی مانند افلاطون، گوتاما بودا و کنفوسیوس ارائه شده است.

وجه تسمیه

ابن کلمه از یونانی nous ، Gen. noos ( νους ) به معنای « عقل » یا « عقل » و «کراتوس» ( κράτος " اقتدار " یا " قدرت " است.

توسعه

یکی از اولین تلاش‌ها برای پیاده‌سازی چنین نظام سیاسی شاید فیثاغورث «شهر خردمندان» بود که او قصد داشت به همراه پیروانش در ایتالیا بسازد.

شهری که افلاطون در قوانین توصیف کرده است به عنوان تلاشی برای نوکراسی توصیف شده است.

در تاریخ مدرن، مفاهیم مشابهی توسط ولادیمیر ورنادسکی معرفی شد که از این اصطلاح استفاده نکرد، بلکه از اصطلاح «نووسفر» استفاده کرد.

میخائیل اپشتاین نوکراسی را اینگونه تعریف می کند: «ماده فکری جرم خود را در طبیعت افزایش می دهد و ژئو و بیوسفر به نووسفر تبدیل می شود، آینده بشریت را می توان به عنوان نوکراسی تصور کرد - این قدرت مغز جمعی است به جای افراد جداگانه که نماینده گروه های اجتماعی خاص هستند. یا جامعه در کل».

استدلال‌های نوکراسی

بی‌منطقی رای دهندگان

طرفداران نظریه نوکراتیک به تجربیاتی اشاره می‌کنند که نشان می‌دهد رأی دهندگان در دموکراسی‌های مدرن عمدتاً ناآگاه، نادرست و غیرمنطقی هستند. بنابراین، مکانیسم یک نفر و یک رای پیشنهاد شده توسط دموکراسی نمی‌تواند برای ایجاد نتایج سیاست کارآمد مورد استفاده قرار گیرد، که برای آن انتقال قدرت به یک گروه کوچکتر، آگاه و منطقی مناسب تر است. غیرمنطقی بودن رأی دهندگان ذاتی در دموکراسی ها را می توان با دو الگوی رفتاری و شناختی عمده توضیح داد. اولاً، اکثر رأی دهندگان فکر می کنند که سهم حاشیه ای رأی آنها تأثیری بر نتایج انتخابات نخواهد داشت. بنابراین اطلاع رسانی در مورد مسائل سیاسی را مفید نمی دانند. به عبارت دیگر، با توجه به زمان و تلاش لازم برای کسب اطلاعات جدید، رأی دهندگان عقلاً ترجیح می دهند ناآگاه بمانند. علاوه بر این، نشان داده شده است که اکثر شهروندان اطلاعات سیاسی را به روش‌های عمیقاً جانبدارانه، جانبدارانه و با انگیزه پردازش می‌کنند تا به روش‌های بی‌علاقه و منطقی. این پدیده روانی باعث می‌شود رای دهندگان به شدت خود را با یک گروه سیاسی خاص شناسایی کنند، به طور خاص شواهدی برای حمایت از استدلال‌های همسو با تمایلات ایدئولوژیکی ترجیحی خود بیابند و در نهایت با سطح بالایی از سوگیری رأی دهند.

حساسیت دموکراسی به سیاست‌های بد

رفتارهای سیاسی غیرمنطقی رای دهندگان، آنها را از انتخاب های حساب شده و انتخاب پیشنهادهای سیاستی درست باز می‌دارد. از سوی دیگر، بسیاری از آزمایش‌های سیاسی نشان داده‌اند که با کسب اطلاعات بیشتر، رأی‌دهندگان از سیاست‌های بهتر حمایت می‌کنند و نشان می‌دهد که کسب اطلاعات تأثیر مستقیمی بر رأی‌گیری منطقی دارد. علاوه بر این، حامیان نوکراسی خطر بزرگتری را در این واقعیت می بینند که سیاستمداران در واقع ترجیح می دهند تصمیمات سیاسی شهروندان را برای پیروزی در انتخابات و تثبیت قدرت خود بدون توجه خاص به محتوا و نتایج بعدی این سیاست ها اجرا کنند. در دموکراسی ها، مشکل این است که رای دهندگان مستعد اتخاذ تصمیمات سیاسی بد هستند و بنابراین سیاستمداران به دلیل منافع شخصی برای اجرای این سیاست ها تشویق می شوند. بنابراین، نوکرات ها استدلال می کنند که محدود کردن قدرت رأی شهروندان به منظور جلوگیری از نتایج بد سیاست منطقی است. نوکراسی هنوز یک کد رفتاری برای دنبال کردن ابتکارات بشردوستانه دارد.

استفاده از تخصص برای نتایج کارآمد

به عقیده نوکرات ها، با توجه به ماهیت پیچیده تصمیم گیری های سیاسی، منطقی نیست که فرض کنیم یک شهروند دانش لازم را برای تصمیم گیری در مورد ابزارهای دستیابی به اهداف سیاسی خود دارد. به طور کلی، کنش های سیاسی مستلزم دانش علمی اجتماعی فراوانی از حوزه های مختلف مانند اقتصاد، جامعه شناسی، روابط بین الملل و سیاست عمومی است. با این حال، یک رای دهنده معمولی به سختی در هر یک از آن زمینه ها به اندازه کافی متخصص است تا بتواند تصمیم بهینه بگیرد. برای پرداختن به این موضوع، کریستیانو یک سیستم حاکم بر اساس تقسیم کار سیاسی را پیشنهاد می‌کند که در آن شهروندان دستور کار بحث‌های سیاسی را تعیین می‌کنند و اهداف جامعه را تعیین می‌کنند، در حالی که قانون‌گذاران مسئول تصمیم‌گیری در مورد ابزار دستیابی به این اهداف هستند. برای نوکرات ها، انتظار می رود انتقال مکانیسم تصمیم گیری به بدنه ای متشکل از بدنه ویژه آموزش دیده، متخصص و با تجربه منجر به نتایج سیاستی برتر و کارآمدتر شود. موفقیت اقتصادی اخیر برخی از کشورها که دارای نوعی عنصر حاکم نوکراسی هستند، مبنای این استدلال خاص به نفع نوکراسی را فراهم می کند.

به عنوان مثال، سنگاپور دارای یک سیستم سیاسی است که به نفع شایسته سالاری است. مسیر رسیدن به دولت در سنگاپور به گونه‌ای است که فقط افرادی که مهارت‌های بالاتر از حد متوسط دارند با آزمون‌های سخت‌گیرانه ورودی دانشگاه، فرآیندهای استخدام و غیره شناسایی می‌شوند و سپس به‌دقت آموزش می‌بینند تا بتوانند بهترین راه‌حل‌هایی را که به نفع مردم است ابداع کنند. کل جامعه به قول پدر بنیانگذار این کشور، لی کوان یو، سنگاپور جامعه ای مبتنی بر تلاش و شایستگی است، نه ثروت یا امتیاز بسته به تولد. این سیستم عمدتاً به دلیل اعتقاد شهروندان به این موضوع است که رهبران سیاسی تمایل دارند تا درک بهتری از برنامه‌های بلندمدت کشور نسبت به خودشان داشته باشند. بنابراین، از آنجایی که آنها نتایج مثبت سیاست را می بینند، به جای شکایت از ابعاد شایسته سالارانه، تمایل به همراهی با سیستم دارند. به عنوان مثال، اکثر شهروندان از دولت خود در سنگاپور تمجید می کنند و بیان می کنند که توانست سنگاپور را از یک کشور جهان سوم به یک اقتصاد توسعه یافته تبدیل کند و با موفقیت وفاداری شهروندان خود را نسبت به کشور تقویت کرد و مفهوم منحصر به فردی از شهروندی سنگاپور را به وجود آورد. با وجود سطح بالایی از تنوع قومی. به منظور توسعه بیشتر سیستم تکنوکراتیک سنگاپور، برخی از متفکران مانند پاراگ خانا برای این کشور پیشنهاد کرده اند که مدلی از تکنوکراسی مستقیم را انطباق دهد، از طریق نظرسنجی های آنلاین، همه پرسی و غیره از شهروندان خواسته شود تا در موضوعات اساسی مشارکت کنند. برای کمیته ای از کارشناسان برای تجزیه و تحلیل این داده ها برای تعیین بهترین مسیر اقدام.

انتقادات

نوکراسی‌ها، مانند تکنوکراسی‌ها ، به‌خاطر ناکامی‌های شایسته‌سالارانه ، مانند حمایت از طبقه حاکم اشرافی غیر برابری‌خواه مورد انتقاد قرار گرفته‌اند. برخی دیگر از آرمان‌های دموکراتیک تر به عنوان مدل های معرفتی بهتری از قانون و سیاست حمایت کرده اند. انتقادات نوکراسی اشکال مختلفی دارد که دو مورد از آنها بر کارآمدی نوکراسی ها و قابلیت سیاسی آنها متمرکز است.

انتقاد از نوکراسی در همه اشکال آن - از جمله تکنوکراسی ، شایسته سالاری ، و معرفت سالاری (محور کتاب پر استناد جیسون برنان ) - از حمایت از دموکراسی مستقیم تا تغییرات پیشنهادی در توجه ما به نمایندگی در دموکراسی. هلن لندمور ، نظریه‌پرداز سیاسی، در حالی که استدلال می‌کند که نمایندگان به‌طور مؤثر قوانینی را وضع کنند که برای سیاست مهم است، مفاهیمی از نمایندگی را مورد انتقاد قرار می‌دهد که به‌ویژه هدفشان حذف مردم از فرآیند تصمیم‌گیری و در نتیجه بی‌ثبات کردن قدرت سیاسی آنهاست. نوکراسی، به‌ویژه آن‌طور که در کتاب « علیه دموکراسی » جیسون برنان تصور می‌شود، به‌طور خاص هدفش جدا کردن مردم از تصمیم‌گیری بر اساس دانش فوق‌العاده مقاماتی است که احتمالاً تصمیم‌های برتر را نسبت به مردم عادی می‌گیرند.

نوکراسی به عنوان ضد دموکراتیک

معرفت شناسی جیسون برنان، به طور خاص، با دموکراسی و با معیارهای معینی برای دموکراسی هایی که نظریه پردازان پیشنهاد کرده اند، در تضاد است. پلی‌ارشی رابرت دال قوانین خاصی را برای دموکراسی‌ها تعیین می‌کند که بر بسیاری از مردم حکومت می‌کنند و حقوقی را که باید به شهروندان اعطا شود. تقاضای او مبنی بر عدم توجه تبعیض آمیز دولت به ترجیحات اعضای اصلی دولت، با طرح های معرفتی «حق رای محدود» و «رای گیری چندگانه» برنان خلاصه می شود. در فصل هشتم کتاب خود، برنان سیستمی از قدرت رأی گیری درجه بندی شده را مطرح می کند که به افراد بر اساس سطوح تحصیلی ثابت به دست آمده، رأی بیشتری می دهد، با تعداد آرای اضافی اعطا شده به یک شهروند فرضی در هر سطح، از شانزده سالگی تا تکمیل شدن. دبیرستان، لیسانس، فوق لیسانس و غیره. دال نوشت، با این حال، هر دموکراسی که بر گروه بزرگی از مردم حکومت می کند، باید «منابع اطلاعاتی جایگزین» را بپذیرد و تأیید کند. اعطای اختیارات کامل شهروندی بر اساس سیستمی مانند تحصیلات رسمی، راههای دیگری را که مردم می توانند از اطلاعات استفاده کنند، در نظر نمی گیرد، استدلالی است که معمولاً مورد استناد قرار می گیرد، و همچنان از توجه به افراد بی سواد در یک گروه اجتناب می کند.

ناکارآمدی کارشناسان

نوکراسی همچنین به دلیل ادعای کارآمدی خود مورد انتقاد قرار می گیرد. برنان می نویسد که یکی از دلایل متعددی که نمی توان به مردم عادی برای تصمیم گیری برای دولت اعتماد کرد این است که استدلال عموماً انگیزه دارد و بنابراین، مردم بر اساس ارتباط خود با کسانی که این اقدامات را پیشنهاد می کنند و حمایت می کنند تصمیم می گیرند از چه سیاست هایی حمایت کنند. بر اساس آنچه مؤثرتر است. او افراد واقعی را با آتشفشان فوق العاده معقولی که در سراسر کتاب از آن یاد می کند، مقایسه می کند. این ولکان نشان دهنده پادشاه فیلسوف افلاطون و به معنای واقعی تر، نخبگان دانشگاهی است که مایکل یانگ در مقاله خود به نام «ظهور شایسته سالاری » به طنز پرداخت.

نظریه پردازان سیاسی مدرن لزوماً دیدگاه مغرضانه در سیاست را تقبیح نمی کنند، اگرچه این سوگیری ها آن طور که معمولاً در نظر گرفته می شوند، نوشته نشده اند. پروفسور لندمور از وجود تنوع شناختی استفاده می کند تا استدلال کند که هر گروهی از مردم که تنوع زیادی را در رویکردهای خود به حل مسئله (شناخت) نشان می دهند، نسبت به گروه هایی که چنین نیستند، احتمال موفقیت بیشتری دارند. او با استفاده از مثالی از یک کارگروه نیوهیون متشکل از شهروندان خصوصی با مشاغل مختلف، سیاستمداران و پلیس که نیاز به کاهش جرم و جنایت بر روی یک پل بدون روشنایی داشتند، و همه آنها از جنبه های مختلف تجربیات خود برای کشف استفاده کردند، نظر خود را بیشتر نشان می دهد. راه حل نصب لامپ های خورشیدی روی پل بود. این راه حل موثر ثابت شده است، به طوری که از زمان نصب لامپ تا نوامبر 2010، حتی مورد سرقت هم گزارش نشده است. استدلال او عمدتاً در رد اصول نوکراتیک نهفته است، زیرا آنها از افزایش مهارت حل مسئله یک استخر متنوع استفاده نمی کنند، در حالی که نظام سیاسی به عنوان مناظره بین نخبگان به تنهایی، و نه مناظره بین کل دولت است.

از نظر برخی نظریه پردازان، نوکراسی مبتنی بر خیالی است که ساختارهای فعلی قدرت نخبگان را حفظ می کند، در حالی که ناکارآمدی خود را حفظ می کند. کالب کرین در نوشتن برای نیویورکر اشاره می کند که نمی توان گفت که آتشفشان هایی که برنان آنها را ستایش می کند واقعا وجود دارند. کرین به مطالعه‌ای اشاره می‌کند که در کتاب برنان آمده است که نشان می‌دهد حتی کسانی که ثابت کرده‌اند مهارت‌های فوق‌العاده‌ای در ریاضیات دارند، اگر استفاده از آن‌ها باور سیاسی از قبل خود را تهدید کند، از آن مهارت‌ها استفاده نمی‌کنند. در حالی که برنان از این مطالعه برای نشان دادن اینکه قبیله گرایی سیاسی در همه مردم ریشه عمیقی دارد، استفاده کرد، کرین از این مطالعه استفاده کرد تا ماهیت یک نهاد معرفتی را زیر سوال ببرد که می تواند با توجه بیشتر به دانش و حقیقت نسبت به شهروندان عادی سیاست گذاری کند. به نظر بسیاری، تنها راه تصحیح آن، گسترش دایره مشورت است (همانطور که در بالا مورد بحث قرار گرفت) زیرا تصمیمات سیاستی که با نظرات و تأیید بیشتر مردم گرفته می‌شوند، طولانی‌تر هستند و حتی موافقت کارشناسان را نیز به همراه دارند. برای نشان دادن بیشتر این که کارشناسان نیز ناقص هستند، کایرن برخی از تصمیمات سیاسی تایید شده توسط کارشناسان را برمی‌شمارد که در سال‌های اخیر آنها را شکست‌خورده می‌دانست: «حمله به عراق، داشتن یک واحد پولی اروپایی، خرد کردن وام‌های رهنی به سوسیس معروف به بدهی وثیقه‌ای. تعهدات."

دیوید استلوند، نظریه‌پرداز سیاسی، با مشاجره پیرامون استدلال آن تصمیم‌های سیاسی، آنچه را یکی از استدلال‌های اصلی علیه معرفت‌شناسی می‌دانست، مطرح کرد. - تعصب در انتخاب رای دهندگان ترس او از این بود که روش انتخاب رای دهندگان و تعداد آرای رای دهندگان ممکن است به گونه ای مغرضانه باشد که مردم قادر به شناسایی آن نبوده و بنابراین نمی توانند آن را اصلاح کنند. حتی جنبه‌های شناخته‌شده شیوه‌های انتخاب رأی‌دهندگان باعث نگرانی بسیاری از نظریه‌پردازان می‌شود، زیرا هم برنان و هم کایرن خاطرنشان می‌کنند که اکثریت زنان سیاه‌پوست فقیر از قانون حق رای حذف می‌شوند و در معرض خطر این هستند که نیازهایشان حتی کمتر از آنچه که در حال حاضر هستند ارائه شود.

رد بی‌عدالتی جمعیتی نوکراسی

طرفداران دموکراسی تلاش می کنند نشان دهند که نوکراسی ذاتاً از دو بعد ناعادلانه است و ناعادلانه بودن و نتایج بد آن را بیان می کنند. اولی بیان می کند که از آنجایی که افراد با سطوح درآمدی و سوابق تحصیلی متفاوت دسترسی نابرابر به اطلاعات دارند، بدنه قانونگذاری معرفتی به طور طبیعی از شهروندانی با وضعیت اقتصادی بالاتر تشکیل می شود و بنابراین نمی تواند به طور یکسان جمعیت های مختلف جامعه را نمایندگی کند. بحث اخیر در مورد نتایج سیاست است. از آنجایی که یک نمایندگی بیش از حد جمعیتی و نمایندگی کم در بدنه نوکرات وجود خواهد داشت، این سیستم نتایج ناعادلانه ای را به همراه خواهد داشت که به نفع گروه دارای مزیت جمعیتی است. برنان از نوکراسی در برابر این دو انتقاد دفاع می کند و منطقی برای نظام ارائه می دهد.

برنان به عنوان رد استدلال ناعادلانه ارائه شده توسط دموکرات ها استدلال می کند که رای دهندگان در دموکراسی های مدرن از نظر جمعیتی نیز نامتناسب هستند. بر اساس مطالعات تجربی، نشان داده شده است که رای دهندگانی که از پس زمینه های ممتاز، مانند مردان سفیدپوست، میانسال و با درآمد بالاتر آمده اند، تمایل به رأی دادن با نرخ بالاتری نسبت به سایر گروه های جمعیتی دارند. اگرچه به طور رسمی هر گروهی با فرض یک رای حق رای یکسانی دارند، رویه های عملی نشان می دهد که افراد ممتاز تاثیر بیشتری بر نتایج انتخابات دارند. در نتیجه نمایندگان با جمعیت شناسی جامعه همخوانی نخواهند داشت که دموکراسی در عمل برای آن ناعادلانه به نظر می رسد. با حق نوع نوکراسی، اثر ناعادلانه در واقع می تواند به حداقل برسد. برای مثال، قرعه‌کشی حق رای، که در آن یک منتخب قانون‌گذار به‌طور تصادفی از طریق قرعه‌کشی انتخاب می‌شود، و سپس انگیزه لازم برای رسیدگی به مسائل سیاسی را به دست می‌آورد، به لطف تصادفی بودن آن، یک روش نمایندگی منصفانه را نشان می‌دهد.

برای رد ادعای اخیر، برنان بیان می کند که رأی دهندگان خودخواهانه رأی نمی‌دهند. به عبارت دیگر، گروه برتر تلاشی برای تضعیف منافع گروه اقلیت ندارد. بنابراین، نگرانی از این که نهادهای نوکراتیک که از نظر جمعیتی بیشتر به سمت گروه مزیت گرایش دارند، به نفع گروه برتر تصمیم گیری کنند، با ناموجه هستند. به گفته برنان، نوکراسی می تواند به گونه ای خدمت کند که رفاه کل جامعه را بهبود بخشد، نه افراد خاص.

جستارهای وابسته

• هوشمند سالاری
• نووژنز
• مرتب سازی
• تکنوکراسی