بیهوشی: تفاوت میان نسخه‌ها
| [نسخهٔ بررسی‌نشده] | [نسخهٔ بررسی‌نشده] |
مدیریت درد |
|||
| خط ۱۶۸: | خط ۱۶۸: | ||
* [[کودال]] (تزریق ماده بی‌حس کننده به [[دم اسب]] ([[نخاع]]) یا انتهای [[طناب نخاعی]]) |
* [[کودال]] (تزریق ماده بی‌حس کننده به [[دم اسب]] ([[نخاع]]) یا انتهای [[طناب نخاعی]]) |
||
روش [[اسپاینال]] و [[اپیدورال]] دو روش رایج در بلاک عصبی مرکزی می‌باشند. در روش [[اسپاینال]] ماده بی‌حس کننده در دوز و حجم کم به یکباره در محل مورد نظر تزریق می‌شود و همچنین شروع اثر در این روش سریع بوده و باعث فلج عضلانی نیز می‌شود یعنی در طی روند [[اسپاینال]] بیمار قادر به حرکت دادن اندام‌های بی‌حس نخواهد بود. اما در روش [[اپیدورال]] ماده بی‌حس کننده در دوز و حجم بیشتر از طریق یک [[کاتتر]] به داخل فضای اپیدورال تزریق می‌شود. روش اپیدورال تأثیری بر روی انقباض عضلات ندارد. بلاک عصبی مرکزی باعت شل شدن دیواره شریانها و در نتیجه افت فشار خون شود. همچنین در صورتی که موجب گشاد شدن وریدها شود افت فشار خون بیشتری به وجود خواهد آمد به دلیل اینکه تقریباً ۷۵٪ حجم خون در وریدها وجود دارد. این اثرات فیزیولوژیک زمانی افزایش پیدا می‌کند که بلاک عصبی از پنجمین مهره سینه‌ای هم بالاتر رود.<ref name=":0" /><sup>1611</sup> |
روش [[اسپاینال]] و [[اپیدورال]] دو روش رایج در بلاک عصبی مرکزی می‌باشند. در روش [[اسپاینال]] ماده بی‌حس کننده در دوز و حجم کم به یکباره در محل مورد نظر تزریق می‌شود و همچنین شروع اثر در این روش سریع بوده و باعث فلج عضلانی نیز می‌شود یعنی در طی روند [[اسپاینال]] بیمار قادر به حرکت دادن اندام‌های بی‌حس نخواهد بود. اما در روش [[اپیدورال]] ماده بی‌حس کننده در دوز و حجم بیشتر از طریق یک [[کاتتر]] به داخل فضای اپیدورال تزریق می‌شود. روش اپیدورال تأثیری بر روی انقباض عضلات ندارد. بلاک عصبی مرکزی باعت شل شدن دیواره شریانها و در نتیجه افت فشار خون شود. همچنین در صورتی که موجب گشاد شدن وریدها شود افت فشار خون بیشتری به وجود خواهد آمد به دلیل اینکه تقریباً ۷۵٪ حجم خون در وریدها وجود دارد. این اثرات فیزیولوژیک زمانی افزایش پیدا می‌کند که بلاک عصبی از پنجمین مهره سینه‌ای هم بالاتر رود.<ref name=":0" /><sup>1611</sup> |
||
=== مدیریت درد حاد === |
|||
باید جهت کاسته شدن از میزان درد در حین عمل و بلافاصله پس از عمل جراحی تلاش کرد به دلیل اینکه باقی ماندن آن باعث ایجاد عوارض فیزیولوژیک شده و در نهایت باعث مزمن شدن درد خواهد شد.<ref>{{Cite journal|url=http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1002/14651858.CD007105.pub2/abstract|title=Local anaesthetics and regional anaesthesia for preventing chronic pain after surgery|last=|first=|date=17 Oct 2012|journal=Cochrane Database of Systematic Reviews|accessdate=|doi=}}</ref> |
|||
== جستارهای وابسته == |
== جستارهای وابسته == |
||
نسخهٔ ۵ مهٔ ۲۰۱۶، ساعت ۰۳:۵۴
بیهوشی روشی است که در طب، مخصوصاً در اعمال جراحی و دندانپزشکی، به صورت موقت یک یا چند عامل زیر را ایجاد می‌کند:
- بی دردی (شامل کاهش یا جلوگیری از احساس درد)
- فلج عضلانی
- فراموشی (فراموشی حافظه)
- از بین بردن هوشیاری
بیهوش کننده ماده‌ای است که باعث ایجاد بیهوشی می‌شود.
متخصص بیهوشی (در آمریکا:anesthesiologist و در انگلیس: anaesthetist) پزشکی است که دوره تخصص بیهوشی را گذرانده است.
پرستار بیهوشی، پرستاری است که دوره ویژه بیهوشی را گذرانده است.
بیهوشی برای بیمار شرایطی را فراهم می‌کند که بتواند درد شدید یا غیرقابل تحمل را تحمل کند. برای بیهوشی سه رده وجود دارد که شامل موارد زیر می‌شود:
- بیهوشی عمومی (فرآیندی که در آن فعالیت دستگاه عصبی مرکزی به صورت کامل متوقف شده و در نتیجه بیمار بیهوش می‌شود)
- بیهوشی ملایم (به انگلیسی: Sedation) نوعی از بیهوشی است که در آن فرد به صورت کامل بیهوش نیست. در اصل در این روش انتقال تکانه‌های عصبی بین قشر مغز و دستگاه کناره‌ای متوقف می‌شود که در نتیجه سبب حالت آرامبخشی شده و حافظه بلند مدت را مختل می‌کند.
- بی‌حسی منطقه‌ای (به انگلیسی: Regional Anesthesia)، در این روش انتقال تکانه‌های عصبی از طریق سیستم عصبی بین بافت هدف و طناب نخاعی متوقف می‌شود که باعث از بین رفتن حس در بافت هدف می‌شود. در این روش بیمار کاملاً هوشیار است. دو نوع روش در بی‌حسی منطقه‌ای وجود دارد.
- بی‌حس کردن اعصاب پیرامونی ناحیه هدف مانند آنچه در دندانپزشکی وجود دارد.
- بلاک یا بی‌حس کردن اعصاب ناحیه مرکزی با استفاده از ماده بی‌حسی در اطراف طناب نخاعی مانند اسپاینال و اپیدورال
جهت آغاز روند درمان و شروع بیهوشی، متخصص بیهوشی تعداد دارو و میزان داروی بیهوشی و نوع بیهوشی را که بسته به نوع جراحی و شرایط بیمار است را انتخاب می‌کند. به عنوان مثال برای بیهوشی عمومی، بیهوشی ملایم، بلاک‌های عصبی و یا فقط بی دردی انتخاب می‌شوند. در بیهوشی خطرات فراوانی وجود دارد. خطرات با ریسک بالا مانند مرگ و سکته قلبی و آمبولی ریه و خطراتی با ریسک کمتر از جمله تهوع و استفراغ بعد از عمل و اقامت طولانی مدت در بیمارستان برای بیهوشی متصور است. همچنین احتمال وقوع مشکلات و عارضه‌های پیش بینی نشده که به شرایط بیمار وابسته است نیز وجود دارد.
کارشناسی هوشبری در ایران
دوره کارشناسی هوشبری یکی از دوره‌های آموزش عالی (از شاخه‌های پیراپزشکی) است و هدف آن تربیت نیروی انسانی کارآمدی است که هر ۱ یا ۲ نفر از آنها بتوانند به عنوان دستیار یک متخصص بیهوشی زیر نظر وی در یک بخش اتاق عمل انجام وظیفه نمایند.[۱]
استفاده در پزشکی
بیهوشی در اتاق عمل برای پیگیری سه هدف عمده انجام می‌شود:[۲]
بین انواع بیهوشی و نحوه اثر آن تفاوت‌هایی وجود دارد. به عنوان مثال بی‌حسی منطقه‌ای اثرات بی دردی ایجاد می‌کند در صورتی که بنزودیازپین‌ها اثرات آرامبخشی ایجاد می‌کنند. در عین حال بیهوشی عمومی می‌تواند تمام اثرات بی دردی و آرامبخشی و فراموشی را ایجاد کند و در نهایت هدف نهایی بیهوشی ایجاد و رسیدن به شرایطی است که روند جراحی بیمار به بهترین شکل و با کمترین ریسک انجام شود. رسیدن به این هدف با استفاده از عملکرد متفاوت اما به هم پیوسته داروها بر روی سیستم عصبی بیمار انجام می‌شود. به عنوان مثال اثرات خواب‌آوری داروها از طریق اثر بر روی سلولهای سیستم اعصاب مرکزی و فعال کردن حالت خواب برای بیمار انجام می‌شود.[۲]
فراموشی ناشی از داروها به وسیله اثر کردن بر روی نواحی مختلفی از مغز ایجاد می‌شود. انواع داروی بیهوشی در دوزهای مختلف اثرات متفاوتی بر روی حافظه ایجاد می‌کنند.
داروهای بیهوشی استنشاقی از طریق اثر بر سیستم عصبی در دوز کمتر از دوز بیهوشی فراموشی قابل اعتمادی ایجاد می‌کنند. البته داروهایی مانند میدازولام به طریقی دیگر و از راه مسدود کردن گیرنده‌ها در مغز اثرات فراموشی آور خود را اعمال می‌کنند.[۲]
تکنیک بیهوشی
بیهوشی به صورت واحد و یکتا به معنای درمان نیست یعنی خود روند بیهوشی روند درمانی محسوب نمی‌شود، بلکه این روش اجاز می‌دهد سایر روندهای درمان مانند تشخیص یا درمان بیماریهای مزمن یا دردناک و بغرنج بدون اینکه بیمار ناراحت و اذیت شود انجام شود. بهترین بیهوشی روندی است که کمترین ریسک را برای بیمار داشته باشد و برای بیمار بهترین شرایط بیهوشی را فراهم کند. اولین مرحله از مراحل بیهوشی مشخص کردن ریسک بیهوشی قبل از جراحی با گرفتن شرح حال، آزمایش‌های پزشکی و تست‌های فیزیکی می‌باشد. بررسی شرایط فیزیکی شخص قبل از عمل باعث کاهش ریسک بیهوشی می‌شود. یک شرح حال خوب از بیمار میزان صحت تشخیص بیماری را در حدود ۵۶٪ برآورده می‌سازد در صورتی که اگر شرح حال همراه با تست‌های فیزیکی باشد میزان آن به ۷۳٪ افزایش پیدا خواهد کرد، در حالی که آزمایش پزشکی فقط به میزان ۳٪ به تشخیص کمک می‌کند. به همین دلیل بر روی گرفتن شرح حال و تست‌های فیزیکی قبل از بیهوشی تأکید می‌شود. ارزیابی و آماده‌سازی نادرست بیمار قبل از عمل علت اصلی ۱۱٪ از خطاهای بیهوشی می‌باشد.[۲]1003
| ASA class | شرایط فیزیکی |
|---|---|
| ASA 1 | سالم |
| ASA 2 | بیماری سیستمیک ملایم |
| ASA 3 | بیماری سیستمیک شدید |
| ASA 4 | بیماری سیستمیک شدید با خطر تهدید حیات |
| ASA 5 | بیمار در حال مرگ که نیاز شدید به عمل جراحی دارد. |
| ASA 6 | مرگ مغزی (بیهوشی جهت اهدا عضو) |
| E | اورژانس (این رده می‌تواند در کنار سایر رده‌ها قرار بگیرد) |
یک قسمت از ارزیابی ریسک بیهوشی بیمار بر اساس میزان سلامتی بیمار است. انجمن متخصصین بیهوشی آمریکا(به انگلیسی: ASA) بر همین اساس یک جدول ارزیابی شش موردی را تهیه کرده که به آن سیستم طبقه‌بندی فیزیکی انجمن بیهوشی آمریکا(به انگلیسی: ASA physical status classification system) گفته می‌شود. این مقیاس ارزیابی میزان ریسک بیهوشی برای بیمار را از طریق سنجش میزان سلامتی عمومی بیمار تعیین می‌کند.[۳]
گرفتن شرح حال قبل از بیهوشی می‌تواند بیماریهای ژنتیکی (مانند هیپرترمی بدخیم یا کمبود آنزیم کولین استراز)، عادات (مانند سوء مصرف مواد و مصرف سیگار و الکل)، ویژگی‌های فیزیکی (مانند چاقی یا راه هوایی دشوار) و هر بیماری دیگری (مخصوصاً بیماری قلبی-عروقی و بیماری مزمن انسدادی ریه) را قبل از بیهوشی مشخص کند. تست‌های فیزیکی باعث افزایش کیفیت یافته‌ها در شرح حال بیمار می‌شود.[۲]1003-1009
گذشته از ارزیابی کلی سلامتی بیمار، نوع عمل جراحی بیمار نیز به صورت خاص برای بیهوشی در نظر گرفته می‌شود. به عنوان مثال بیهوشی جهت تولد نوزاد (سزارین) هم مادر و هم نوزاد در نظر گرفته می‌شود همین‌طور سرطان یا تومور در راه هوایی می‌توانند شرایط و چالش‌های ویژه‌ای برای بیهوشی عمومی ایجاد کنند. بعد از تعیین میزان سلامتی بیمار در زیر بیهوشی و در نظر گرفتن تمام نیازهای او می‌توان نوع بیهوشی را انتخاب کرد. انتخاب روش جراحی و تکنیک بیهوشی باعث کاهش میزان عوارض، کاهش زمان ریکاوری و کاهش استرس بیمار می‌شود.
بیهوشی عمومی
بیهوشی ترکیبی از نکاتی است که در بالا ذکر شد و در واقع در اثر داروهای متفاوت با اثرات متفاوت بیهوشی ایجاد می‌شود که در نهایت برآیند آن باعث اثر روی سیستم اعصاب مرکزی و بیهوشی می‌شود. بیهوشی عمومی (مخالف است با سدیشن و بی‌حسی منطقه‌ای) دارای سه هدف عمده می‌باشد: فلج کامل اندام، عدم هوشیاری و از بین بردن استرس برای عمل جراحی است. در گذشته با استفاده از مواد بیهوشی به دو هدف اول دست پیدا می‌کردند که باعث می‌شد پزشکان جراح بتوانند اعمال ضروری را انجام دهند اما بسیاری از بیماران به دلیل بالا رفتن فشار خون و ضربان قلب که به دلیل انجام عمل جراحی بود فوت می‌کردند. در واقع آقای هاروی کوشینگ (به انگلیسی: Harvey Cushing) با تزریق ماده بی‌حس کننده قبل از عمل فتق نشان داد که باید استرس ناشی از جراحی (درد) را از بین برد.[۲]30
این مورد باعث شد که داروهای دیگر برای کاهش درد جراحی در کنار سایر داروهای بیهوشی گسترش پیدا کند و به این ترتیب از میزان مرگ ناشی از عمل کاسته شود. رایجترین راه برای رسیدن به بیهوشی کامل، بیهوشی استنشاقی می‌باشد. میزان قدرت داروهای بیهوشی با میزان انحلال آنها در چربی در ارتباط است. داروهای بیهوشی استنشاقی بر روی قسمتهای مختلف سیستم عصبی مرکزی اثر می‌گذارند به عنوان مثال اثرات شل کنندگی و فلج کنندگی داروهای بیهوشی استنشاقی ناشی از اثر این داروها بر طناب نخاعی است در حالی که اثرات فراموشی و خواب‌آوری ناشی از سدیشن به دلیل اثرات این داروها بر روی مغز است.[۲]515
میزان قدرت داروهای بیهوشی با معیار حداقل غلظت آلوئولی (به انگلیسی: minimum alveolar concentration or MAC)سنجیده می‌شود. حداقل غلظت آلوئولی، میزان دارویی از ماده بیهوش کننده است که در ۵۰٪ بیماران از پاسخ به تحریک دردناک جلوگیری می‌کند.
بهترین داروی بیهوشی دارویی است که خواب، بی‌دردی، شلی عضلانی و فراموشی را با هم ایجاد کند و همچنین باعث تغییرات در فشار خون و ضربان قلب و تنفس نشود. از سال ۱۹۳۰ پزشکان و دانشمندان تلاش خود را برای تقویت داروهای بیهوشی استنشاقی به وسیله داروهای تزریقی آغاز نمودند. داروهای مورد استفاده در ترکیب ارائه شده ریسک بیهوشی را برای بیمار زیر بیهوش کاسته و باعث ریکاوری سریعتر بیمار می‌شود.
داروهایی که در بحث خواهد آمد میزان مرگ و میر پس از ۷ روز بعد از بیهوشی را کاسته است، برای مثال پروپوفول (تزریقی) می‌تواند در ابتدای عمل جهت القا بیهوشی استفاده شود، فنتانیل (تزریقی) جهت کاهش استرس ناشی از جراحی (درد ناشی از جراحی)، میدازولام (تزریقی) برای اثرات آرامبخشی و فراموشی استفاده می‌شود و در نهایت سووفلوران (استنشاقی) در طول جراحی به عنوان داروی نگهدارنده بیهوشی قابل استفاده است.[۲]720
تجهیزات
قسمت اصلی سیستم تحویل داروهای بیهوشی استنشاقی، ماشین بیهوشی است. دستگاه بیهوشی شامل تبخیر کننده، دستگاه تنفس مصنوعی و سیستم تحویل هوا، سیستم خروج گازهای استفاده شده و فشارسنج را شامل می‌شود. هدف دستگاه بیهوشی تهیه گازهای بیهوشی با فشار ثابت، اکسیژن برای تنفس و حذف کربن دی‌اکسید و سایر گازهای بازگشتی و زائد می‌باشد. از آنجایی که گازهای بیهوشی قابلیت اشتعال دارند چک لیست‌های مختلفی برای چک کردن دستگاه و اطمینان از فعال شدن ویژگی‌های ایمنی و حذف خطرات الکتریکی به وجود آمده است.[۴]
داروهای وریدی بیهوشی به دو صورت تزریق یکجا(به انگلیسی: Bolus)و هم به صورت تزریق مداوم جهت حفظ بیهوشی استفاده می‌شود. موضوع مشترک ماشین آلات مدرن در این تخصص وجود سیستم امن در مواقع بحران (به انگلیسی: fail-safe systems) است که در مواقع خرابی ماشین بیهوشی به کار خواهد افتاد.[۵]
مانیتورینگ (پایش)
در فرایند بیهوشی عمومی بیمار باید تحت مانیتورینگ مداوم علائم حیاتی جهت حفظ سلامتی و ایمنی بیمار قرار بگیرد. انجمن متخصصین بیهوشی آمریکا(به انگلیسی: ASA) راهنمای حداقلی مانیتورینگ بیماران در زیر بیهوشی عمومی، بی‌حسی منطقه‌ای و سدیشن را منتشر کرده است. این راهنما شامل موارد زیر است:
در آمریکا[۶]
- نوارقلب (الکتروکاردیوگرافی)
- تعداد ضربان قلب
- فشارخون
- گازهای ورودی و خروجی
- میزان اشباع خون از اکسیژن (پالس اکسی متری)
- دماسنج
راهنمای حداقلی مانیتورینگ بیماران در زیر بیهوشی عمومی، بی‌حسی منطقه‌ای و سدیشن در انگلستان توسط انجمن بیهوشی(به انگلیسی: (Association of Anaesthetists (AAGBI) منتشر شده است. این راهنما شامل موارد زیر است:
برای اعمال کوچک[۷]
- تعداد ضربان قلب
- میزان اشباع خون از اکسیژن (پالس اکسی متری)
- گازهای ورودی و خروجی برای اکسیژن و کربن دی‌اکسید و داروهای بیهوشی استنشاقی
- فشارخون
برای اعمال بزرگ[۷]
- دماسنج
- برون ده ادراری
- فشارخون
- فشار سیاهرگ مرکزی
- فشار سرخرگ ریوی
- فشار انسدادی شریانی ریه
- برون‌ده قلبی
- عمق بیهوشی
- عملکرد عصبی-عضلانی
علاوه بر موارد فوق دماسنج محیطی و رطوبت سنج محیطی نیز الزامی است
بیهوشی ملایم (سدیشن)
این فرایند برای بیمار اثرات خواب‌آوری، آرامبخشی، ضداضطراب، فراموشی، ضدتشنج و شلی عضلانی به صورت عصبی (مانند آنچه در خواب اتفاق می‌افتد) ایجاد می‌کند. برای اینکه نمایی از سدیشن را بتوان شرح داد، می‌توان گفت در این فرایند بیمار خواب آلود و آرام بوده و تمام وقایع را فراموش خواهد کرد و اجازه خواهد داد تا روند درمانی ناخوشایند کامل انجام شود. داروهای این دسته معمولاً بنزودیازپین‌ها هستند که به همراه یک داروی کاهنده درد (مخدر یا بی‌حس کننده موضعی)استفاده می‌شود چراکه بنزودیازپین‌ها به تنهایی اثرات ضد درد ندارند.[۸]
سایر داروهایی که می‌توانند اثرات سدیشن ایجاد کنند عبارتند از پروپوفول، کتامین، تیوپنتال سدیم و داروهای بیهوشی استنشاقی. مزیت و تفاوت عمده بین این روش و بیهوشی عمومی، عدم نیاز به پشتیبانی راه‌هوایی بیمار و تنفس بیمار (لوله گذاری و تنفسی مکانیکی) است و همچنین اثرات کمتری بر روی سیستم قلب و عروق بیمار خواهد گذاشت.[۲]736
بی‌حسی منطقه‌ای
وقتی که قرار است فقط قسمتی از بدن درد را احساس نکند یا به عبارتی قرار است ناحیه‌ای محدود بی‌حس شود از بی‌حس کننده موضعی استفاده می‌شود. روشهای مختلفی در بی‌حسی منطقه‌ای وجود دارد که شامل تزریق ماده بی‌حس کننده داخل بافت مورد نظر، یا تزریق در عروقی که آن منطقه را تغذیه می‌کنند و یا تزریق به اطراف تنه عصبی که حس آن منطقه را تأمین می‌کند. زمانی که ماده بی‌حس کننده به اطراف تنه عصبی تزریق می‌شود در اصطلاح آنرا بلاک عصبی می‌گویند، که خود را به دو نوع بلاک عصبی محیطی و بلاک عصبی مرکزی تقسیم می‌شود.
در ادامه انواع روشهای بی‌حسی منطقه‌ای به تفکیک بیان خواهد شد:[۲]926-931
- بی‌حسی ارتشاحی (به انگلیسی: Infiltrative) :در این روش مقدار کمی از ماده بی‌حس کننده به ناحیه کوچکی جهت متوقف کردن حس تزریق می‌شود. (مانند ایجاد بی‌حسی برای بخیه یا بی‌حس کردن دندانها در دندانپزشکی) این روش کاملاً سریع می‌باشد.
- بلاک عصبی محیطی:در این روش ماده بی‌حس کننده در اطراف عصبی که حس قسمتی از بدن را تأمین می‌کند تزریق می‌شود. شروع اثر و مدت بی‌حسی در این روش کاملاً متنوع بوده و رابطه مستقیمی به داروهایی که برای بی‌حسی استفاده می‌شود دارد.
- بلاک عصبی مرکزی: در این روش ماده بی‌حس کننده در اطراف اعصاب مرکزی تزریق می‌شود (به صورت یکجا یا به صورت تزریق مداوم). مانند روش اسپاینال، اپیدورال و یا کودال
- بی‌حسی سطحی: در این روش از ماده بی‌حس کننده با فرمول خاصی که توانایی عبور از غشا مخاطی یا پوست را دارد استفاده می‌شود.
- بی‌حسی (به انگلیسی: Tumescent): در این روش مقدار زیادی داروی بی‌حس کننده به زیر ناحیه داخلی پوست جهت عمل جراحی کشیدن چربی(به انگلیسی: liposuction) تزریق می‌شود.
- بی‌حسی سراسری: در این روش ماده بی‌حس کننده به روش خوردن یا تزریق وریدی برای کاهش درد عصبی استفاده می‌شود.
بلاک عصبی
زمانی که داروی بی‌حسی موضعی در اطراف اعصاب بزرگ تزریق می‌شود باعث توقف انتقال تکانه‌های عصبی در طول اعصاب خواهد شد و در نتیجه منطقه‌ای که توسط این عصب، عصب دهی می‌شد بی‌حس خواهد شد که به این روش بلاک عصبی می‌گویند. به عنوان مثال بلاک عصب فک پایین(به انگلیسی: Mandibular) در دندانپزشکی در مواقعی که دندانپزشک قصد انجام روند درمانی در دندان‌های فک پایین دارد به طور گسترده استفاده می‌شود. برای کار بر روی اعصاب با قطر بزرگتر (مانند بلاک عصبی ماهیچه اسکالن برای بی‌حسی اندام فوقانی و یا بلاک ماهیچه سوئز بزرگ برای بی‌حسی اندام تحتانی) محل عصب و محل سوزن به وسیله سونوگرافی یا دستگاه محرک عصبی مشخص می‌شود. استفاده از سونوگرافی باعث کاهش موقعیت‌های پیچیده، افزایش کیفیت، افزایش عملکرد و زمان شروع سریعتر می‌شود.[۹]
به دلیل اینکه برای اثر و ایجاد بی‌حسی نیاز به مقدار بالای ماده بی‌حس کننده می‌باشد، میزان دوز حداکثر برای استفاده در نظر گرفته شده است. بلاک عصبی معمولاً برای جراحی‌های بزرگ مانند جراحی زانو، لگن و جراحی تعویض مفصل زانو استفاده می‌شود که در نهایت باعث کمتر شدن عوارض می‌شود.[۱۰]
عوارض عصبی در بلاک عصبی در مقایسه با بی‌حسی منطقه‌ای کمتر است.[۲]1639-1641
بلاک عصبی مرکزی (اسپاینال، اپیدورال، کودال)
بلاک عصبی مرکزی روشی است که در آن ماده بی‌حس کننده در اطراف طناب نخاعی برای ایجاد بی‌حسی در ناحیه شکم، لگن و اندام‌های تحتانی تزریق می‌شود. این روش به سه شکل قابل انجام است:
- اسپاینال (تزریق ماده بی‌حس کننده به فضای زیر عنکبوتیه)
- اپیدورال (تزریق ماده بی‌حس کننده به فضای ماقبل عنکبوتیه یعنی فضای اپیدورال)
- کودال (تزریق ماده بی‌حس کننده به دم اسب (نخاع) یا انتهای طناب نخاعی)
روش اسپاینال و اپیدورال دو روش رایج در بلاک عصبی مرکزی می‌باشند. در روش اسپاینال ماده بی‌حس کننده در دوز و حجم کم به یکباره در محل مورد نظر تزریق می‌شود و همچنین شروع اثر در این روش سریع بوده و باعث فلج عضلانی نیز می‌شود یعنی در طی روند اسپاینال بیمار قادر به حرکت دادن اندام‌های بی‌حس نخواهد بود. اما در روش اپیدورال ماده بی‌حس کننده در دوز و حجم بیشتر از طریق یک کاتتر به داخل فضای اپیدورال تزریق می‌شود. روش اپیدورال تأثیری بر روی انقباض عضلات ندارد. بلاک عصبی مرکزی باعت شل شدن دیواره شریانها و در نتیجه افت فشار خون شود. همچنین در صورتی که موجب گشاد شدن وریدها شود افت فشار خون بیشتری به وجود خواهد آمد به دلیل اینکه تقریباً ۷۵٪ حجم خون در وریدها وجود دارد. این اثرات فیزیولوژیک زمانی افزایش پیدا می‌کند که بلاک عصبی از پنجمین مهره سینه‌ای هم بالاتر رود.[۲]1611
مدیریت درد حاد
باید جهت کاسته شدن از میزان درد در حین عمل و بلافاصله پس از عمل جراحی تلاش کرد به دلیل اینکه باقی ماندن آن باعث ایجاد عوارض فیزیولوژیک شده و در نهایت باعث مزمن شدن درد خواهد شد.[۱۱]
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ "معرفی رشته هوشبری".
- ↑ ۲٫۰۰ ۲٫۰۱ ۲٫۰۲ ۲٫۰۳ ۲٫۰۴ ۲٫۰۵ ۲٫۰۶ ۲٫۰۷ ۲٫۰۸ ۲٫۰۹ ۲٫۱۰ ۲٫۱۱ Miller's Anesthesia 7th edition. Elsevier Health Sciences. 2010.
- ↑ "The ASA classification and peri-operative risk". Annals of The Royal College of Surgeons of England. Apr 2011.
- ↑ "Anaesthesia Machine: Checklist, Hazards, Scavenging". Indian J Anaesth. 2013.
- ↑ "Safety Features in Anaesthesia Machine". Indian Journal of Anaesthesia. Sep 2013.
- ↑ Committee of Origin: Standards and Practice Parameters (Approved by the ASA House of Delegates on 21 October 1986, amended 20 Oct 2010 with an effective date of 1 July 2011)
- ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ Birks RJS, ed. (March 2007). RECOMMENDATIONS FOR STANDARDS OF MONITORING DURING ANAESTHESIA AND RECOVERY 4th Edition (PDF). Association of Anaesthetists of Great Britain and Ireland. Retrieved 21 February 2014.
- ↑ "The benzodiazepines as adjuvant analgesics". Journal of Pain and Symptom Management. Nov 1994.
- ↑ "Ultrasound guidance for peripheral nerve blockade". Cochrane Database of Systematic Reviews. Oct 2009.
- ↑ "Continuous interscalene brachial plexus block versus parenteral analgesia for postoperative pain relief after major shoulder surgery". Cochrane Database of Systematic Reviews. April 2014.
- ↑ "Local anaesthetics and regional anaesthesia for preventing chronic pain after surgery". Cochrane Database of Systematic Reviews. 17 Oct 2012.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Anesthesia». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۲ سپتامبر ۲۰۱۱.
 |
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ بیهوشی موجود است. |
