پرش به محتوا

صیحه آسمانی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

صیحه آسمانی یکی از نشانه‌های حتمی ظهور منجی از دیدگاه شیعیان است. از لحاظ لغوی به معنای بانگ و فریاد آسمانیست. صدای بسیار بلندی است که همه مردم زمین آن را به گوش خود خواهند شنید. بنا بر روایات این نشانه در سحرگاه بیست و سوم ماه رمضان سال ظهور مهدی رخ می‌دهد.[۱][۲]

پدیدار شدن دستی در آسمان

[ویرایش]

در روایتی منسوب به علی بن ابی‌طالب دربارهٔ حوادث مرتبط با صیحه آسمانی آمده:[۱][۳]

... آنگاه امور مردم هرگز اصلاح نمی‌شود، و هرگز نمی‌توانند در اطراف یک محور گرد آیند، تا هنگامی که منادی از آسمان بانگ برمی‌آورد که به سوی فلانی بشتابید و از او دور نشوید، سپس کف دستی در آسمان ظاهر می‌شود، و به سوی او اشاره می‌کند.

همچنین در روایتی منسوب به محمد بن عبدالله آمده که دو شب گذشته از ماه رمضان نشانه‌ای در آسمان ظاهر می‌شود.[۴]

ندای اول

[ویرایش]

در یک روز صدایی از آسمان برمی‌خیزد که خطاب به مردم، نام قائم را صدا می‌زند. این صدا که متعلق به جبرئیل است در اول روز می‌گوید که حق با آل علی و شیعیان اوست.[۲][۱]

پانویس

[ویرایش]
  1. ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ بحارالانوار، ج. ۵۲، ص. ۲۹۰–۲۹۲
  2. ۲٫۰ ۲٫۱ علی کورانی، عصر ظهور، ترجمهٔ عباس جلالی، شرکت چاپ و نشر دفتر تبلیغات اسلامی، ص. ۲۸۰
  3. سید بن طاووس، الملاحم و الفتن، ص. ۴۸
  4. سید بن طاووس، الملاحم و الفتن، ص. ۳۵