شیونگ‌نو

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
(تغییرمسیر از شیونگنو)
شیونگ نو
محدوده شیونگ نو شامل مغولستان، منچوری غربی، سین کیانگ، شرق قزاقستان، شرق قرقیزستان، مغولستان داخلی و گانسو.

شیونگ نو (آوانگاری سازگار[۱] با گویش چینی بر پایه گزارش سیما چیان[۲]از واژه خیَئونَ اوستایی[۳]) نام فدراسیونی از بیست و چهار قبیله است که میان سده سوم پیش از زایش مسیح تا سده یکم پس از زایش مسیح (۲۰۹ قبل میلاد تا سال ۱۰۰ میلادی) بر استپ‌های آسیای میانه (امروزه مغولستان، مغولستان داخلی، سیبری، سین‌کیانگ، گانسو) چیره بودند. یانوش هارماتا در گزارشی چاپ شده توسط یونسکو، آنان را از ایرانیان کوچ‌رو شمالی می‌داند چراکه همه واژگان شیونگ نویی آورده‌شده در منابع چینی از جمله نام شاهان آنان از یک زبان ایرانی شرقی (سکا) می‌باشد.[۴]

جستارهای وابسته

منابع

  1. ↑ چینیان در سازگاری آواهای واژگان در زبانهای دیگر، جابجایی های آوایی چشمگیری به کار می برند. برای نمونه یوئه چی ها را بیشتر چینیان همان کوشان ها می دانستند ولی این واژه دگرگونی نمایانی در برابر دیگری دارد (منبع: Runion, Meredith L. (2007). The history of Afghanistan. Westport: Greenwood Press. p. 46. ISBN 978-0-313-33798-7. The Yuezhi people conquered Bactria in the second century BC and divided the country into five chiefdoms, one of which would become the Kushan Empire. Recognizing the importance of unification, these five tribes combined under the one dominate Kushan tribe, and the primary rulers descended from the Yuezhi.)
  2. ↑ نخستین تاریخ نگار چین در زمان دودمان هان، دومین دودمان تاریخی، پس از کتابسوزی بزرگ در زمان چین شی هوانگ دی، پادشاه دیوارساز دودمان شانزده ساله و نخستین دودمان یکپارچه ساز چین
  3. ↑ «CHIONITES – Encyclopaedia Iranica». www.iranicaonline.org. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۱-۲۱.
  4. ↑ Harmatta، János. History of civilizations of central asia. Volume II: The development of sedantary and nomadic civilizations from 700 B.C. to A.D. 250 (PDF). UNESCO Publications. ص. ۴۸۰-۴۸۱. دریافت‌شده در ۲۸ اوت ۲۰۱۷.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=شیونگ‌نو&oldid=33407924»