نظام تک‌حزبی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز ویرایش 5.116.173.117 (بحث) به آخرین تغییری که Dexbot انجام داده بود واگردانده شد
برچسب: واگردانی
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب‌ها: متن دارای ویکی‌متن نامتناظر ویرایشگر دیداری ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
خط ۱۹: خط ۱۹:
|زبان = انگلیسی
|زبان = انگلیسی
|بازیابی =۷ ژانویه ۲۰۱۲
|بازیابی =۷ ژانویه ۲۰۱۲
}}</ref> از جمله کشوهای تک‌حزبی می‌توان به [[چین]]، [[سوریه]] و [[کره شمالی]] اشاره کرد.
}}</ref> [[چین]] ، [[اریتره]] ، [[سوریه]] ، [[کوبا]] و [[کره شمالی]] برخی از کشورهایی هستند که نظام تک‌حزبی دارند.
{{پاک‌کن}}

== منابع ==
== منابع ==
{{پانویس}}
{{پانویس}}

نسخهٔ ‏۶ ژوئن ۲۰۲۰، ساعت ۰۴:۱۴

دولت‌های جهان بر پایهٔ شیوه‌های حکومت*
     جمهوری تمام‌ریاستی      جمهوری با رئیس قوهٔ مجریهٔ وابسته به مجلس
     جمهوری نیمه‌ریاستی      جمهوری مجلس‌محور
     پادشاهی مشروطهٔ مجلس‌محور با پادشاه تشریفاتی      پادشاهی مشروطهٔ مجلس‌محور با دخالت پادشاه (اغلب مجلس تشریفاتی)
     پادشاهی مطلقه      جمهوری تک‌حزبی
     استبداد نظامی      هیچ‌کدام
این نمودار بر پایهٔ قانون کشورها است نه واقعیت، برای همین برخی کشورها که جمهوری‌های چندحزبی مطرح شده‌است معمولاً حکومت‌هایی خودکامه و اقتدارگرا مطرح می‌شود.

نظام تک‌حزبی یا نظام حزبی فراگیر به نوعی از نظام حزبی گفته می‌شود که در آن یک حزب سیاسی حکومت و دولت را تشکیل می‌دهد و دیگر احزاب اجازه ورود به دولت یا شرکت در انتخابات را ندارند.

گاهی اوقات درواقع این اصطلاح برای شرح نظام حزب حاکم استفاده می‌شود که در آن بر خلاف نظام تک‌حزبی احزاب غیر حاکم اجازه انتخابات چندحزبی دموکراتیک (حداقل به صورت ظاهری و صوری) را دارند، اما خط مشی‌ها یا بالانس قدرت سیاسی به‌طور مؤثر از پیروزی مخالفان در انتخابات ممانعت می‌کند. معمولاً در نظام‌های تک‌حزبی سرکوب جناح‌های سیاسی رویه‌ای آشکار است.[۱] چین ، اریتره ، سوریه ، کوبا و کره شمالی برخی از کشورهایی هستند که نظام تک‌حزبی دارند.

منابع

  1. مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Single-party state». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۷ ژانویه ۲۰۱۲.