نوا (دستگاه موسیقی): تفاوت میان نسخهها
[نسخهٔ بررسینشده] | [نسخهٔ بررسینشده] |
MBozorgmehr (بحث | مشارکتها) جز ابزار پیوندساز: افزودن پیوند سی بمل به متن |
MBozorgmehr (بحث | مشارکتها) جز ابزار پیوندساز: افزودن پیوند ربع پرده به متن |
||
خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
امروزه مقام نوا را مثل متعلقات [[دستگاه شور|شور]] اجرا میکنند و این تحریف به مرور در [[موسیقی ایران]] انجام گرفته و احتمالاً در [[قاجار|دورهٔ قاجار]] این شکل تثبیت یافتهاست. هنوز هم نوازندگان [[دوتار]] و [[تنبور|تنبور خراسان]] و کرمانشاه دستگاه نوا را به خلاف نوازندگان امروزی به شکل اصلی و قدیمیاش اجرا میکنند.<ref name=autogenerated1>تجزیه و تحلیل و شرح ردیف موسیقی ایران، نوشته: فرهاد فخرالدینی، انتشارات معین</ref> |
امروزه مقام نوا را مثل متعلقات [[دستگاه شور|شور]] اجرا میکنند و این تحریف به مرور در [[موسیقی ایران]] انجام گرفته و احتمالاً در [[قاجار|دورهٔ قاجار]] این شکل تثبیت یافتهاست. هنوز هم نوازندگان [[دوتار]] و [[تنبور|تنبور خراسان]] و کرمانشاه دستگاه نوا را به خلاف نوازندگان امروزی به شکل اصلی و قدیمیاش اجرا میکنند.<ref name=autogenerated1>تجزیه و تحلیل و شرح ردیف موسیقی ایران، نوشته: فرهاد فخرالدینی، انتشارات معین</ref> |
||
با نمادگذاری عددی فواصل بر اساس ربع پرده در گام دستگاه نوا، همسان با دستگاه شور، چنین هستند: |
با نمادگذاری عددی فواصل بر اساس [[ربع پرده]] در گام دستگاه نوا، همسان با دستگاه شور، چنین هستند: |
||
۴٬۲,۴٬۴,۳٬۳,۴ |
۴٬۲,۴٬۴,۳٬۳,۴ |
||
نسخهٔ ۱۱ مارس ۲۰۱۹، ساعت ۱۲:۴۳
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
دستگاههای موسیقی ایرانی |
---|
دستگاه شور • دستگاه همایون • دستگاه ماهور • دستگاه سهگاه • دستگاه چهارگاه • دستگاه نوا • راستپنجگاه |
دستگاه نوا یکی از هفت دستگاه موسیقی ایرانی است. نوا دومین مقام از دوازده مقام اصلی موسیقی قدیم ایران بودهاست.[۱]
دستگاه نوا را آوازی در حد اعتدال که آهنگی ملایم و متوسط، نه زیاد شاد و نه زیاد حزنانگیز دارد، میشناسند. نوا یک از دستگاههایی است که به ندرت توسط اساتید اجرا میشود و آوازخوانان جوان بیشتر به سمت شور و متعلقات آن (به علت سادگی و روانتر بودن) تمایل دارند. بسیاری از اساتیدی هم که این دستگاه را اجرا کردهاند، آن اثر تبدیل به یکی از ماندگارترین آثار آنان شدهاست. مانند چهره به چهره محمدرضا لطفی، نینوا حسین علیزاده، نوا و مرکب خوانی پرویز مشکاتیان و دود عود پرویز مشکاتیان. هر چند که بعضی از اساتید مثل علینقی وزیری و روحالله خالقی، نوا را مشتق از شور شناختهاند، اما این دستگاه دارای تفاوت در نت شاهد و ایست و همچنین شخصیت مستقل آوازی با شور و مشتقات آن میباشد.[۲]
طبق نظر مجید کیانی در بارهٔ موسیقی ایرانی، " نوا " سرانجام نیایش زندگی و انسان است. سرانجام آهنگ روشنایی روز که به تاریکی و نیستی میرسد، فقر و فنا است، نوید شبی تازه را میدهد که سرانجام تولدی است تازه و آن تکرار مدار که همان ابتدای آن " شور" است. (مقام فنا در وادیهای هفت گانهٔ عشق)
گام نوا
فواصل درجات نوا بر گام مینور تئوریک منطبق است. گام نوا از نت پایه «سل» به قرار زیر است:[۱]
سل - لا - سی بمل - دو - ر - می بمل - فا - سل
امروزه مقام نوا را مثل متعلقات شور اجرا میکنند و این تحریف به مرور در موسیقی ایران انجام گرفته و احتمالاً در دورهٔ قاجار این شکل تثبیت یافتهاست. هنوز هم نوازندگان دوتار و تنبور خراسان و کرمانشاه دستگاه نوا را به خلاف نوازندگان امروزی به شکل اصلی و قدیمیاش اجرا میکنند.[۱]
با نمادگذاری عددی فواصل بر اساس ربع پرده در گام دستگاه نوا، همسان با دستگاه شور، چنین هستند: ۴٬۲,۴٬۴,۳٬۳,۴
گوشهها
دستگاه نوا در ردیف آقا حسینقلی دارای گوشههای زیر است:[۲]
- درآمد اوّل
- درآمد دوم
- چهارمضراب
- نغمه
- گردانیه
- گَوِشت
- نهفت
- بیات راجه
- حزین در بیات راجه
- عشّاق
- عراق
- محیّر
- حزین
- زنگوله
- نیشابورک
- خجسته
- مَجُسْلی
- زمینهٔ حسینی
- حسینی
- بوسلیک
- نَستاری
- رهاب
- عشیران
- نیریز
- تخت طاقدیس
گام شناسی
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ تجزیه و تحلیل و شرح ردیف موسیقی ایران، نوشته: فرهاد فخرالدینی، انتشارات معین
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ داریوش پیرنیاکان (۱۳۸۰)، موسیقی دستگاهی ایران؛ ردیف میرزا حسینقلی (به روایت علیاکبر شهنازی)، تهران: مؤسسهٔ فرهنگیهنری ماهور، شابک ۹۶۴-۶۴۰۹-۴۷-۴ پارامتر
|چاپ=
اضافه است (کمک)