کیرا نایتلی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
کیرا نایتلی
OBE
A portrait of Keira Knightley, wearing black tied-up hair, red lipstick, and a gold dress.
نایتلی در ۲۰۱۱
نام در زمان تولدکِیرا کریستینا نایتلی
زادهٔ۲۶ مارس ۱۹۸۵ ‏(۳۷ سال)
لندن، انگلستان
تحصیلات
پیشهبازیگر
سال‌های فعالیت۱۹۹۳–اکنون
آثارفهرست کامل
همسر(ها)جیمز رایتن (ا. ۲۰۱۳)
فرزندان۲
والدین

کِیرا کریستینا رایتن[۱] (انگلیسی: Keira Christina Righton؛ پیش از ازدواج نایتلی؛ زادهٔ ۲۶ مارس ۱۹۸۵) بازیگر انگلیسی است.[۲] او در فیلم‌های مستقل و بلاکباسترها حضور داشته و عمدتاً برای بازی در درام‌های دورانی شهرت دارد. نایتلی جوایز مختلفی برنده شده و همچنین نامزد دریافت دو جایزهٔ اسکار، سه جایزهٔ بفتا و سه جایزهٔ گلدن گلوب بوده‌است. او در سال ۲۰۱۸ به‌پاس خدماتش در هنرهای نمایشی و خیریه، به مقام افسر والا مقام امپراتوری بریتانیا منصوب شد.[۳]

والدین نایتلی ویل نایتلی و شارمن مک‌دونالد هر دو بازیگر هستند. او در لندن به دنیا آمد و در شش سالگی صاحب یک مدیر برنامه شد. نایتلی در ابتدا به کارهای تبلیغاتی و فیلم‌های تلویزیونی مشغول بود و مدتی بعد در نقش کوتاه ندیمهٔ پدمه آمیدالا در فیلم اپرای فضایی جنگ ستارگان: قسمت اول – تهدید شبح (۱۹۹۹) ظاهر شد. فعالیت برجستهٔ او در فیلم ورزشی مثل بکام کات‌دار بزن (۲۰۰۲) بود که در آن نقش فوتبالیستی تام‌بوی را ایفا می‌کند و در سال ۲۰۰۳ برای بازی در نقش الیزابت سوآن در مجموعهٔ فانتزی دزدان دریایی کارائیب با نام دزدان دریایی کارائیب: نفرین مروارید سیاه به شهرت بین‌المللی دست یافت. در همان سال، او در کمدی رمانتیک در واقع عشق ظاهر شد و از سوی نشریهٔ هلو! لقب یک ستارهٔ نوجوان آینده‌دار را گرفت.

نایتلی برای به تصویر کشیدن الیزابت بنت در درام عاشقانهٔ غرور و تعصب (۲۰۰۵) نامزد دریافت جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر زن شد. او در شماری از فیلم‌ها با ژانر مرتبط به تاریخی مانند تاوان (۲۰۰۷)، دوشس (۲۰۰۸) و آنا کارنینا (۲۰۱۲) ایفای نقش کرد. سپس به تجربهٔ فیلم‌های امروزی پرداخت و در کمدی-درام دوباره شروع کن (۲۰۱۳) و فیلم تریلر جک رایان: سرباز سایه (۲۰۱۴) ظاهر شد. نایتلی با بازی در نقش ریاضی‌دان جون کلارک در بازی تقلید (۲۰۱۴) به فیلم‌های تاریخی بازگشت که نامزد دریافت جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد و نویسنده کولت را در فیلم کولت (۲۰۱۸) به تصویر کشید.

نقش‌های نایتلی در تئاتر شامل مردم‌گریز در سال ۲۰۰۹ و ترز راکن در سال ۲۰۱۵ می‌شود. او به دلیل موضع صریح خود در مورد مسائل اجتماعی شناخته شده‌است و با سازمان‌های عفو بین‌الملل، آکسفام و کمیک رلیف همکاری کرده‌است. او با موسیقی‌دان، جیمز رایتن ازدواج کرده‌است و از او دو دختر دارد.

زندگی و حرفه[ویرایش]

اوایل زندگی (۱۹۸۵–۱۹۹۲)[ویرایش]

کیرا کریستینا نایتلی ۲۶ مارس ۱۹۸۵ در حومهٔ تدینگتون لندن به دنیا آمد و والدینش ویل نایتلی و شارمن مک‌دونالد هر دو بازیگر هستند.[۴] قرار بود نام او را «Kiera» از کیرا ایوانوا که پدرش آن را تحسین می‌کرد بگذارند؛ با این حال، مادرش هنگام ثبت شناسنامه نام را اشتباه نوشت و به‌جای واژهٔ i، واژهٔ e ثبت شد.[۵] پدرش انگلیسی و مادرش اسکاتلندی و ولزی‌تبار است.[۶] نایتلی یک برادر بزرگتر دارد.[۷] مک‌دونالد پس از پایان دوران بازیگری‌اش به‌عنوان نمایشنامه‌نویس مشغول به کار شد. والدین نایتلی پس از تولد برادرش با مشکلات مالی قابل توجهی مواجه شدند.[۸] پدرش که یک هنرپیشه «عادی» بود، تنها در صورتی با فرزند دوم موافقت کرد که مادرش ابتدا فیلم‌نامه‌ای را بفروشد. با این حال، مراتب مختلف موفقیت والدینش مانع کنجکاوی نایتلی در مورد این حرفه نشد.[۹] مک‌دونالد بچه‌هایش را خیلی زود با تئاتر و باله آشنا کرد.[۱۰] این امر باعث علاقه نایتلی به بازیگری شد.[۱۱]

نایتلی در مدرسه تدینگتون به تحصیل پرداخت.[۱۲] او در شش سالگی به دیسلکسیا مبتلا شد، اما می‌گوید که در یازده سالگی، با حمایت والدینش، «آنها تصور می‌کردند که به اندازه کافی بر آن غلبه کرده‌ام.» او هنوز هم کندخوان است و نمی‌تواند با صدای بلند بخواند.[۱۳] نایتلی گفته‌است که «فقط در مورد بازیگری فکر می‌کند.»[۱۴] او در سه سالگی درخواست کرد تا مانند پدر و مادرش مدیر برنامه‌ای داشته باشد و در شش سالگی صاحب آن شد. این امر باعث شد که او شماری از نقش کوتاه را در درام‌های تلویزیونی بازی کند.[۱۵] او در تعدادی از محصولات آماتور محلی بازی کرد؛ از جمله نمایش بعد از ژولیت نوشتۀ مادرش، و ایالات متحده نوشته معلم نمایش او. نایتلی شروع به تحصیل در سطح A کالج اشر کرد، اما پس از یک سال آن را رها کرد تا حرفهٔ بازیگری را دنبال کند.[۱۶] دوستان مادرش او را تشویق کردند که به مدرسه نمایش برود، که او به دلایل مالی و شغلی آن را رد کرد.[۱۷]

آغاز حرفه و پیشرفت شغلی (۱۹۹۳–۲۰۰۲)[ویرایش]

لباس نایتلی در جنگ ستارگان: قسمت اول – تهدید شبح (۱۹۹۹) که در مؤسسه هنر دیترویت به نمایش گذاشته شد

پس از اینکه نایتلی در شش سالگی صاحب مدیر برنامه شد، شروع به کار در تبلیغات و نقش‌های کوتاه تلویزیونی کرد. اولین حضور تلویزیونی او در سال ۱۹۹۳ در یک قسمت تلویزیونی اسکرین وان با عنوان «جشن سلطنتی» بود. او در درام عاشقانه یک ماجرای روستایی (۱۹۹۵) نقش ناتاشا جردن، دختر جوانی را بازی کرد که مادرش درگیر یک رابطه خارج از ازدواج است. پس از حضور در مجموعه‌ای از فیلم‌های تلویزیونی در اواسط تا اواخر دهه ۱۹۹۰، از جمله دروغ‌های بی‌ضرر (۱۹۹۵)، جویندگان گنج (۱۹۹۶)، بازگشت به خانه (۱۹۹۸) و الیور توئیست (۱۹۹۹)،[۱۸] نایتلی موفق به دریافت نقش سابه، کنیز و بدل نقش پدمه آمیدالا، در فیلم اپرای فضایی جنگ ستارگان: قسمت اول – تهدید شبح (۱۹۹۹) ساختۀ جرج لوکاس شد. دیالوگ او توسط ناتالی پورتمن، که نقش پدمه را بازی می‌کرد، دوبله شد. نایتلی به دلیل شباهت زیادش به پورتمن برای این نقش انتخاب شد. حتی مادران این دو بازیگر هنگام آرایش کامل دخترانشان به سختی می‌توانستند آن‌ها را از یک دیگر تشخیص دهند.[۱۹] منتقدان این فیلم را دوست نداشتند اما با فروش ۹۲۴ میلیون دلاری در سراسر جهان، دومین فیلم پرفروش تاریخ تا آن زمان بود.[۲۰][۲۱]

نایتلی در اولین نقش اصلی خود، در فیلم بلند شاهزاده دزدان (۲۰۰۱) محصول والت دیزنی، نقش دختر رابین هود را بازی کرد. در حین آماده‌سازی برای فیلم، او چندین هفته تیراندازی با کمان، شمشیربازی و اسب‌سواری را آموزش دید.[۲۲] او همزمان در فیلم هیجان‌انگیز حفره ظاهر شد که به صورت مستقیم در ایالات متحده اکران شد. نیک هام، کارگردان فیلم او را «نسخه جوان جولی کریستی» توصیف کرد.[۲۳] نایتلی همچنین نقشی را در مینی‌سریال اقتباسی دکتر ژیواگو در سال ۲۰۰۲ بازی کرد که با نقدهای مثبت و بینندگان بالایی مواجه شد.[۲۴] در همان سال، نایتلی در نقش یک معتاد مواد مخدر و حامله را در فیلم درام پاک ساخته گیلیز مک‌کینون بازی کرد. این فیلم با بازی مالی پارکر و هری ادن در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتوی ۲۰۰۲ اکران شد.[۲۵] کارلو کاوانیا در وبگاه AboutFilm.com از یک نقد گذشته‌نگاری، به حضور نایتلی در صفحه‌نمایش اشاره کرد و نوشت که «[اگرچه نایتلی] نیمی از توانایی پارکر را ندارد [...] او در فیلم پاک به خوبی می‌درخشد».[۲۶]

نایتلی در کمدی ورزشی مثل بکام کات‌دار بزن به کارگردانی گاریندر چادا که در گیشه بریتانیا و ایالات متحده فروش بالایی داشت،[۲۷] نقش برجستهٔ خود را ایفا کرد. او در این فیلم نقش یک بازیکن فوتبال تام‌بوی به نام جولز را ایفا می‌کند که با هنجارهای اجتماعی مبارزه می‌کند و دوستش را متقاعد می‌کند که این ورزش را دنبال کند.[۲۸] این فیلم با نقدهای مثبت منتقدان همراه بود و طبیعت «جذاب‌کننده» و «الهام‌بخش» آن، بافت اجتماعی و اجرای بازیگران را ستایش کردند.[۲۹] نایتلی و همبازی‌اش پارمیندر ناگرا برای اجراهایشان توجه بین‌المللی را به خود جلب کردند.[۳۰] منتقد جیمز براردینلی که تا حد زیادی از فیلم و بازیگران «پرانرژی و دوست‌داشتنی» آن را تمجید می‌کرد، خاطرنشان کرد که نایتلی و ناگرا «جان زیادی را به شخصیت‌های فوراً دوست‌داشتنی‌شان وارد کردند».[۳۱] این دو برای آماده شدن در نقش‌های خود، سه ماه تمرینات فوتبال گسترده‌ای را زیر نظر مربی فوتبال انگلیسی سایمون کلیفورد گذراندند. نایتلی در ابتدا نسبت به این پروژه بدبین بود و در مصاحبه‌ای با تریسی اسمیت گفت: «به یاد دارم که به دوستان گفتم که داشتم این فیلم فوتبال دخترانه را بازی می‌کردم [...] و هیچ‌کس فکر نمی‌کرد که خوب باشد.»[۳۲]

شهرت جهانی (۲۰۰۳–۲۰۰۷)[ویرایش]

نایتلی نقش الیزابت سوآن را در فیلم شمشیربه‌دستان و فانتزی دزدان دریایی کارائیب: نفرین مروارید سیاه (۲۰۰۳) به تصویر کشید.[۳۳] این فیلم که بر اساس جاذبه‌های پارک دیزنی ساخته شده، حول محور جک اسپارو و آهنگر ویل ترنر است که الیزابت سوآن را از یک مدال طلای نفرین‌شده از دزدان دریایی قرن هجدهم نجات می‌دهند.[۳۴] تهیه‌کنندگان جری بروکهایمر و گور وربینسکی نایتلی را به دلیل «کیفیت وصف‌ناپذیر [...] که یادآور ستاره‌های سینمای دوران شکوفایی هالیوود است» انتخاب کردند.[۳۵] نایتلی بدل‌کاری مورد نیاز را دست کم می‌گرفت و معتقد بود که او در درجه اول در کالسکه می‌نشست. او در طول فیلمبرداری به مدت دو روز حالت ورزشی درازکش را تمرین کرد و پیشنهاد یک بدلکار را برای پریدن از روی سکو برای صحنه رد کرد.[۳۵][۳۶] علیرغم وجود نام ستاره‌هایی مانند جانی دپ و جفری راش و بودجه ۱۳۵ میلیون دلاری، انتظار می‌رفت دزدان دریایی در گیشه شکست بخورد.[۳۷] خود نایتلی به چشم‌اندازهای آن خوش‌بین نبود.[۳۸] این فیلم در رتبۀ اول گیشه قرار گرفت و با فروش جهانی ۶۵۴ میلیون دلاری، به یکی از پرفروش‌ترین اکران‌های سال تبدیل شد.[۳۹] الویس میچل از نیویورک تایمز، گستاخی فیزیکی «سرسخت و مطمئن» نایتلی را با نیکول کیدمن مقایسه کرد، در حالی که کیت فیپس از ای. وی. کلاب او و بلوم را بازیگران خوش‌نمای فیلم معرفی کرد.[۴۰][۴۱]

همچنین در سال ۲۰۰۳، نایتلی در کمدی رمانتیک در واقع عشق با مضمون کریسمس ساختهٔ ریچارد کرتیس و با حضور گروهی از بازیگران، که شامل بازیگر محبوب دوران کودکی او اما تامپسون بود، ظاهر شد.[۴۲][۴۳] نایتلی نقش ژولیت را بازی می‌کند؛ زنی که مردی مخفیانه عاشق اوست.[۴۴] پیتر تراورز از رولینگ استون از هدر رفتن استعداد نایتلی در یک نقش «هیچ» انتقاد کرد، در حالی که مگان کانر از گاردین خاطرنشان کرد که این فیلم نایتلی را به یک نام پرآوازه تبدیل کرد.[۱۷] فیلم در واقع عشق به عنوان یک کلاسیک کریسمس مدرن شناخته شده‌است.[۴۵] نایتلی معتقد است که مسیر این فیلم «فوق‌العاده» است، با توجه به اینکه محبوبیت آن چند سال پس از اکران فیلم دوباره بر سر زبان افتاد.[۴۶] تنها اکران نایتلی در سال ۲۰۰۴، فیلم تاریخی آرتور شاه بود که در آن نقش گوئینویر، ملکه جنگجو و همسر شخصیت اصلی فیلم را ایفا کرد.[۴۷] این نقش مستلزم آموختن بوکس، تیراندازی با کمان و اسب سواری بود.[۴۲][۴۸] منتقد ای.او. اسکات نایتلی را به خاطر اینکه «خود را در هر صحنه‌ای درگیر می‌کند» تحسین کرد.[۴۹] اگرچه این فیلم نقدهای نامطلوبی دریافت کرد، اما جایگاه نایتلی به عنوان یک بازیگر رشد کرد. او توسط خوانندگان مجله هلو به عنوان آینده‌دارترین ستاره نوجوان صنعت انتخاب شد،[۵۰] و در مقاله‌ای از مجله تایم عنوان شد که به نظر می‌رسید او به جای یک ستاره سینما، خود را به عنوان یک بازیگر جدی توسعه می‌دهد.[۵۱]

نایتلی در افتتاحیۀ غرور و تعصب در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو ۲۰۰۵. این نقش باعث شد نایتلی اولین نامزدی خود برای جایزهٔ اسکار را کسب کند.

نایتلی در سال ۲۰۰۵ در سه فیلم ظاهر شد که اولین آن‌ها تریلر روان‌شناختی ژاکت با بازی آدرین برودی بود.[۵۲] کیم نیومن در مجلۀ امپایر نوشت که این نقش با نقش‌هایی که قبلاً بازی کرده بود متفاوت است و افزود: «با خارج شدن از چرخه دورهمی و آمریکایی صحبت کردن، سعی می‌کند دامنه خود را گسترش دهد و می‌توان گفت که بازیگر خوبی است.»[۵۳] نایتلی در ادامه نقش شخصیت اصلی فیلم اکشن فرانسوی-آمریکایی دومینو از تونی اسکات که بر اساس زندگی دومینو هاروی ساخته شده بود را بازی کرد. اکران این فیلم در چندین نوبت به تعویق افتاد و در اکران نهایی در ماه نوامبر، نقدهای منفی منتقدان را دریافت کرد و در گیشه ضعیف عمل کرد.[۵۴]

موفق‌ترین اکران نایتلی در سال ۲۰۰۵ غرور و تعصب بود؛ این فیلم یک درام دورانی و ساخته‌شده بر اساس رمان غرور و تعصب از جین آستن است که او در آن نقش الیزابت بنت را بازی می‌کند.[۵۵] کارگردان فیلم جو رایت، نایتلی را به خاطر طبیعت پسرانه‌اش همراه با «ذهن سرزنده» و شوخ‌طبعی انتخاب کرد. [۵۶] نایتلی، که از دوران جوانی این کتاب را تحسین می‌کرد،[۵۷] دربارهٔ شخصیت خود گفت: «زیبایی الیزابت این است که هر زنی که کتاب را می‌خواند، به نظر می‌رسد خود را با تمام عیوب و نقص‌هایش می‌شناسد.»[۵۷] پس از اکران، این فیلم حدود ۱۲۰ میلیون دلار فروش داشت که به با موفقیت تجاری همراه بود و نقدهای مثبت منتقدان را دریافت کرد.[۵۸] پیتر بردشاو از مجلهٔ گاردین، عملکرد او را «زیبایی، ظرافت، روحیه و شوخ‌طبعی؛ در درخشش و اعتماد به نفس فزاینده‌اش» توصیف و درک اللی از ورایتی «قدرت درخشان» او را یادآور آدری هپبورن در جوانی‌اش دانست.[۵۹][۶۰] نایتلی در سن ۲۰ سالگی نامزد جایزهٔ بهترین بازیگر زن از گلدن گلوب و اسکار شد و سومین شخص جوان نامزدشده برای اسکار شد.[۶۱] موفقیت‌های متوالی نایتلی با بررسی بیشتر رسانه‌ها همراه شد و او بعداً گفت که در این دوره با سلامت روان خود دست و پنجه نرم کرده‌است.[۶۲] در سال ۲۰۰۶ از نایتلی برای پیوستن به آکادمی علوم و هنرهای سینما دعوت شد.[۶۳]

بعداً نایتلی نقش نقش الیزابت سوآن را در فیلم دوم و سوم دزدان دریایی کارائیب بازی کرد. دو دنباله در سال ۲۰۰۴ با نویسندگان تد الیوت و تری روسیو در حال توسعه یک قوس داستانی بودند که هر دو فیلم را در بر می‌گرفت. در خلاصه داستان این فیلم آمده‌است که سوآن باک به دنبال ماجراجویی و تبدیل شدن به یک دزد دریایی و جنگجوی خشن می‌شود تا با مهارت‌های اسپارو و معشوقه‌اش ترنر مطابقت داشته باشد.[۶۴] قسمت‌های بعدی به نایتلی این امکان را داد که در شمشیرزنی آموزش ببیند. او از زمان اولین فیلم به دنبال انجام شمشیرزنی بود.[۳۵] فیلمبرداری پروژه‌ها در سال ۲۰۰۵ به طول انجامید. دزدان دریایی کارائیب: صندوقچه مرد مرده (۲۰۰۶) با فروش ۱٫۰۶۶ میلیارد دلاری، به بزرگترین موفقیت تجاری در مسیر شغلی نایتلی تبدیل شد.[۶۵] سومین قسمت از این مجموعه، دزدان دریایی کارائیب: پایان جهان در ۲۰۰۷ منتشر شد.[۶۶] منتقد ای. او اسکات عملکرد نایتلی را «بی‌پروایی رمانتیک که تا پایان ظاهر می‌شود» را توصیف کرد.[۶۷] فیلم سوم نیز بیش از ۹۶۰ میلیون دلار فروش داشت اما با نقدهای ضد و نقیض منتقدان همراه بود.[۶۸][۶۹]

ارتباط مستمر نایتلی با فیلم‌هایی در ژانر درام‌های دورانی نتایج متفاوتی به همراه داشت؛ همان‌طور که در دو فیلم سال ۲۰۰۷، یعنی ابریشم ساختهٔ فرانسوا جرارد، و تاوان ساختهٔ جو رایت، او اقتباس‌های رمان‌های الساندرو باریکو و ایان مک‌یوون را به تصویر کشید.[۷۰] پروژه اول در گیشه شکست خورد، ولی دومی با موفقیت تجاری و انتقادی همراه بود. نایتلی در تاوان نقش سیسیلیا تالیس، بزرگ‌ترین خواهر تالیس را بازی می‌کند که با معشوقه‌اش، با بازی جیمز مک‌آووی، درگیر عاشقانه‌ای در طول دوران جنگ است.[۷۱] او گفت که حرکت در فیلم کوچکتر و صمیمی‌تر در مقایسه با فرنچایز دزدان دریایی کارائیب یک تطبیق‌پذیری بود.[۷۲] نایتلی در آماده‌سازی برای این فیلم، رمان و همچنین «طبیعت‌گرایی» اجرا را که در فیلم‌های دهه‌های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ دیده می‌شود، مانند جایی که خدمت می‌کنیم (۱۹۴۲) و برخورد کوتاه (۱۹۴۵) را مورد مطالعه قرار داد.[۷۳][۷۲] او ماهیت چندلایه و «جذاب» رفتار شخصیت خود را تحسین می‌کرد.[۷۴] نقش‌آفرینی او برایش نامزدی دریافت جوایز بفتا و گلدن گلوب در رشتهٔ بهترین بازیگر زن را به همراه داشت.[۷۵] منتقد ریچارد روپر که فکر می‌کرد دو بازیگر اصلی در نقش‌های مربوطه‌شان «بسیار عالی» هستند، از شکست آن‌ها در دریافت نامزدی جایزه اسکار متحیر بود.[۷۶] لباس سبزی که نایتلی در صحنه اوج فیلم پوشیده بود، توجه مطبوعات را به خود جلب کرد و به عنوان یکی از بهترین لباس‌های تاریخ سینما دانسته شده‌است.[۷۷][۷۸][۷۹]

فیلم‌های مستقل و تئاتر (۲۰۰۸–۲۰۱۳)[ویرایش]

در ۲۰۰۸، نایتلی در کنار سیه‌نا میلر، کیلین مورفی و متیو ریس در درام جنگی لبه عشق ظاهر شد. در این فیلم او نقش ورا فیلیپس، دوست دوران کودکی شاعر ولزی دیلن تامس و همسرش کیتلین مکنامارا را به عهده داشت. فیلم‌نامۀ آن را مادر نایتلی نوشت.[۸۰] پس از امضای قرارداد نایتلی، نقش شخصیت او با تمرکز فیلم بر روی عشق او با یک سرباز بریتانیایی افزایش یافت.[۸۰] نایتلی با سکوت نقش خود ارتباط برقرار کرد و او را «تراژیک و زیبا» توصیف کرد.[۸۰] او اجرای خود را بر اساس مارلنه دیتریش ایفا کرد و قرار بود صدای از پیش ضبط‌شده او را تقلید کند. نایتلی در ابتدا از انجام این کار خجالت کشید اما در نهایت این کار را انجام داد.[۸۰] این فیلم پس از اکران به موفقیت متوسطی در زمینهٔ منتقدان و تجاری دست یافت.[۸۱] عملکرد نایتلی و توانایی‌های آواز خواندن او مورد ستایش قرار گرفت. ایندیپندنت خاطرنشان کرد که نایتلی «استقلال و پیچیدگی را به ورا می‌بخشد که سال‌ها در پیش است»، در حالی که لس آنجلس تایمز نوشت: «فیلم متعلق به زنان است، و نایتلی پله‌های ترقی را طی می‌کند (و نشان می‌دهد که می‌تواند آواز بخواند!).»[۸۲]

نایتلی برای بازی در نقش اشراف‌زاده قرن هجدهم جورجیانا کاوندیش در دوشس (۲۰۰۸) تحسین شد

نایتلی نقش اشراف بریتانیایی قرن هجدهم جورجیانا کاوندیش، دوشس دوونشایر را در دوشس (۲۰۰۸) از سال دیب که بر اساس رمان پرفروش بیوگرافی جورجیانا، دوشس دوونشایر اثر آماندا فورمن بود، بازی کرد.[۸۳] این فیلم داستان ظهور جورجیانا در جامعه به عنوان یک سلیقه‌ساز سیاسی-اجتماعی پس از متلاشی شدن ازدواجش را روایت می‌کند.[۸۴] فیلم‌نامه‌ای که به نایتلی فرستاده شد با «پرهای بزرگ شترمرغ سفید» و یک روبان طلایی پوشانده شده بود.[۸۵] گابریل تانا، تهیه‌کننده فیلم، اظهار داشت که نایتلی «درکی غریزی» از چنین جنبه‌هایی از زندگی جورجیانا را به عنوان یک سلبریتی از تجربیات خود به ارمغان آورد.[۸۶] نایتلی جذب قدرت و موقعیت شخصیت خود به‌عنوان یک تأثیر سیاسی و قدرت مد شد، در حالی که از نظر درونی آسیب‌پذیر و منزوی بود.[۸۵] سیمون کروک از مجلهٔ امپایز بازی او را «احتمالاً بهترین نقش او تا به امروز در فیلمی که جو رایت کارگردانی نکرده‌است» توصیف کرد.[۸۷] سال بعد، او نامزد جایزه فیلم مستقل بریتانیا برای بهترین بازیگر زن شد.[۸۸] یک اقتباس سینمایی از تراژدی شاه لیر اثر ویلیام شکسپیر که قرار بود نایتلی و آنتونی هاپکینز در آن بازی کنند به دلیل کسادی لغو شد.[۸۹]

نایتلی اولین بار در وست اند با نسخه کمدی نمایش مردم‌گریز اثر مولیر به روی صحنه رفت. این نمایش با بازی نایتلی، دیمین لوئیس، تارا فیتزجرالد و دومینیک روآن، در دسامبر ۲۰۰۹ در تئاتر هارولد پینتر روی صحنه رفت. او نقش جنیفر، یک ستاره کم‌عمق، عاشق و آسیب‌پذیر فیلم آمریکایی را به تصویر کشید که توسط یک نمایشنامه‌نویس تحلیلی و راستگو مورد محبت قرار می‌گیرد.[۹۰] نایتلی این نقش را انتخاب کرد زیرا احساس می‌کرد «اگر در حال حاضر تئاتر کار نکنم، فکر می‌کنم برای انجام آن خیلی وحشت‌زده خواهم بود» و محصول را به عنوان یک تجربه «فوق العاده و فوق رضایت بخش» توصیف کرد. او نسبت به عملکرد خود مشکوک بود.[۹۱] پل تیلور از مجلهٔ ایندیپندنت خاطرنشان کرد که نایتلی «نه تنها به طرز قابل توجهی متقاعدکننده بود، بلکه در مواقعی در طنز خود بسیار هیجان انگیز بود.»[۹۲] با این حال، مایکل بیلینگتون در گاردین خاطرنشان کرد که به دلیل ماهیت نقش، «می توان گفت که او بی‌دلیل کشش ندارد.»[۹۳] نایتلی نامزد دریافت جایزۀ لارنس اولیویه بهترین بازیگر زن نقش مکمل و جایزهٔ ایونینگ استاندارد شد.[۹۴]

نایتلی دههٔ جدید را با سه فیلم آغاز کرد. او گفت کرد که کارش در این دوره به او کمک کرد «همدلی با مردم یا موقعیت‌هایی داشته باشد که من لزوماً همدلی با آن‌ها را آسان نمی‌دانم.»[۹۵] دو تا از این تولیدات، درام عاشقانه دیشب از مسی تاجدین و فیلم جنایی نوآر بلوار لندن از ویلیام موناهان با نقدهای متفاوتی از سوی منتقدان مواجه شدند و در میان کم‌درآمدترین فیلم‌های کارنامه نایتلی قرار گرفتند.[۹۶][۶۵] اکران دیگر نایتلی، هرگز رهایم مکن، اقتباسی از رمان کازوئو ایشی‌گورو با همین نام، در گیشه بهتر ظاهر شد و نقدهای مثبتی دریافت کرد. نایتلی فیلم‌نامه را منحصر به فرد توصیف کرد که خواننده را به فکر واداشت.[۹۵] او در کنار اندرو گارفیلد و کری مولیگان، نقش یکی از سه فارغ‌التحصیل مدرسه شبانه‌روزی استبدادی را ایفا کرد که سرنوشت خود را در یک ویران‌شهر کشف می‌کند.[۹۷][۹۸]

نایتلی در افتتاحیۀ یک روش خطرناک در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو ۲۰۱۱

نایتلی در احیای نمایش ساعت کودکان (۲۰۱۱) از لیلیان هلمن در تئاتر کمدی لندن بازی کرد.[۹۹] او نقش سال ۱۹۳۴ کارن رایت، معلم مدرسه‌ای متهم به لزبینیسم را به تصویر کشید.[۱۰۰] بن برانتلی از نیویورک تایمز اظهار داشت که اجرای او «شدت» و «تندخویی معتبر» را در مطالب قدیمی نشان می‌دهد.[۱۰۰] تنها فیلم نایتلی در سال ۲۰۱۱، درام تاریخی یک روش خطرناک با بازی ویگو مورتنسن، مایکل فاسبندر و ونسان کسل بود. این فیلم که بر اساس نمایش‌نامه کریستوفر همپتون در سال ۲۰۰۲ به نام درمان گفتاری ساخته شده و در آستانه جنگ جهانی اول جریان دارد، روابط آشفته بین روانپزشک نوپای کارل یونگ، مربی او زیگموند فروید و سابینا اسپیلرین را به تصویر می‌کشد. نایتلی اسپیلرین، روانکاو جوان پریشان اما زیبا را که بین یونگ و فروید قرار می‌گیرد را به تصویر کشید.[۱۰۱] نایتلی چهار ماه را صرف مطالعه و گفتگو دربارهٔ رفتار شخصیتش با روانشناسان کرد تا برای این نقش آماده شود.[۱۰۲][۱۰۳] او از عمق و تنوع قوس شخصیتی خود را که برای نقش‌های زن نادر می‌دانست، قدردانی می‌کرد.[۱۰۴] این فیلم در شصت و هشتمین جشنواره فیلم ونیز با استقبال مثبتی روبه‌رو شد، در حالی که نایتلی بازخوردهای مثبتی را از سوی منتقدان دریافت کرد و اندرو اوهیر از سلان او را با عنوان «ستاره واقعی این فیلم» توصیف کرد.[۱۰۵]

نایتلی با استیو کرل در درام کمدی به جستجوی دوستی برای آخرالزمان (۲۰۱۲) هم‌بازی شد که مورد انتقاد قرار گرفت.[۱۰۶][۱۰۷] بعداً در همان سال، او برای سومین بار با کارگردان جو رایت برای فیلم‌برداری آنا کارنینا همکاری کرد.[۱۰۸] او این همکاری را مهم‌ترین کار حرفه‌ای خود می‌دانست.[۱۰۹][۱۱۰] نایتلی معتقد بود که «مقصر اخلاقی» پیچیده شخصیت او زیر سؤال است، اما مجدوب دلسوزی نقش خود شد.[۱۱۰] نایتلی نقدهای مثبتی را برای اجرای خود دریافت کرد که باعث سر و صدای اولیه برای اسکار شد.[۱۱۱] باتسی شارکی از لس آنجلس تایمز نوشت که نایتلی «در تلاش برای ارائه یک واقعیت احساسی، قلب‌ها و ناراحتی‌ها را در معرض خطر قرار می‌دهد.»[۱۱۲] در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو در ۲۰۱۳ اولین فیلم موزیکال نایتلی با نام دوباره شروع کن با بازی مارک رافلو به نمایش درآمد. این فیلم به کارگردانی جان کارنی در سال ۲۰۱۴ اکران شد. دیوید رونی از هالیوود ریپورتر «صمیمیت و نزدیکی آرام‌کننده» فیلم‌نامه و رابطۀ قوی بین نایتلی و رافلو را ستایش کرد.[۱۱۳] کارنی بعداً بارها از بازی نایتلی در این فیلم انتقاد کرد و گفت که او در به تصویر کشیدن یک خواننده و ترانه‌سرا به اندازه کافی قانع کننده نبود و با تحقیر از او به عنوان یک «مدل» یاد کرد.[۱۱۴] او بعداً از طریق توییتر از نایتلی به خاطر نظراتش عذرخواهی کرد.[۱۱۵] نایتلی بعداً اظهار داشت که موسیقی برای او «هرگز کارساز نمی‌شود» و او بیشتر به کتاب و نمایش علاقه‌مند است.[۱۱۶] در اواخر همان سال، او در فیلم کوتاه کارل لاگرفلد به‌نام روزی روزگاری… ظاهر شد.[۱۱۷]

نقش‌های بیوگرافی و سیاسی (۲۰۱۴–اکنون)[ویرایش]

نایتلی گفت که به پایان مرحله اول حرفهٔ خود رسیده و تمایل خود برای جدا شدن از نقش‌های «عصبی» آثار قبلی خود را بیان کرد.[۱۱۶] در سال ۲۰۱۴ نایتلی در تریلر جاسوسی جک رایان: سرباز سایه ایفای نقش کرد.[۱۱۸] او نقش دکتر کتی مولر، همسر نهایی رایان را به تصویر می‌کشد. نایتلی به دنبال ساخت فیلمی سبک‌تر از کارهای قبلی خود بود، و مشتاقانه منتظر کار با کارگردان کنت برانا بود.[۱۱۹] با این حال، این فیلم نقدهای متفاوتی را در گیشه دریافت کرد.[۱۲۰] فیلم بعدی نایتلی کندذهن‌ها، اولین بار در جشنواره فیلم ساندنس ۲۰۱۴ به نمایش درآمد.[۱۲۱] این فیلم یک کمدی رمانتیک با بازی کلویی گریس مورتس و سم راکول است. این فیلم زندگی مگان با بازی نایتلی را دنبال می‌کند؛ یک جوان ۲۸ ساله که تحصیلاتش را بالا می‌برد و دچار بحران ربع زندگی می‌شود. نایتلی با دیر بلوغی شخصیتش همدلی کرد و از روایت فیلم از منظر زنانه قدردانی کرد.[۱۲۲] کندذهن‌ها با نظرات مثبت منتقدان مواجه شد و عملکرد نایتلی مورد تحسین منتقدان قرار گرفت.[۱۲۳] منتقدی از درپ از او به‌عنولن یک «افشاگر قابل انعطاف» یاد کرد و از اجرای «ازروی خوشی ناهنجار» او تمجید کرد.[۱۲۴]

نایتلی در درام تاریخی بازی تقلید (۲۰۱۴) از مورتن تیلدام که بر اساس زندگی ریاضی‌دان بریتانیایی آلن تورینگ با بازی بندیکت کامبربچ ساخته شد، جون کلارک، سکه‌شناس و رمزنگار را به تصویر می‌کشد که کدهای اطلاعاتی آلمان را برای دولت بریتانیا در طول جنگ جهانی دوم با تورینگ رمزگشایی می‌کرد.[۱۲۵] نایتلی دربارهٔ مصاحبه‌های کلارک تحقیق کرد و سعی کرد «کیفیت کلاس بالاتر» او را حفظ کند و از عمق احساساتش و محافظت از تورینگ در فیلم‌نامه بهره برد.[۱۲۶] بازی تقلید با فروش بیش از ۲۳۳٫۶ میلیون دلار به یک موفقیت تجاری و انتقادی تبدیل شد.[۱۲۷] نایتلی برای این نقش توانست دومین بار نامزد اسکار و بفتا و سومین بار نامزد گلدن گلوب شود که همگی در رشتهٔ بهترین بازیگر نقش مکمل زن بودند.[۱۲۵] با این وجود، لیدی ژان فورد که با کلارک و تورینگ کار می‌کرد، احساس می‌کرد نایتلی «هیچ‌چیز شبیه» کلارک نیست و «زیباتر از آن است» که نقش او را بازی کند.[۱۲۸]

نایتلی در حال سخنرانی در یک رویداد آکادمی هنرهای فیلم و تلویزیون بریتانیا در سال ۲۰۱۵

تنها اکران نایتلی در سال ۲۰۱۵ به عنوان بخشی از گروه بازیگران فیلم فاجعه بیوگرافی اورست بود. این فیلم بر اساس فاجعه ۱۹۹۶ کوه اورست با نایتلی در نقش همسر کوهنورد راب هال ساخته شد. اورست با نقدهای کلی مثبت منتقدان همراه شد.[۱۲۹] ورایتی نوشت که نایتلی در نقش زنی که احتمال از دست دادن همسرش بود، «اجرای عمیقاً احساسی» ارائه کرده‌است.[۱۳۰] در اکتبر ۲۰۱۵، نایتلی اولین بار در تئاتر برادوی با نقش اصلی در اقتباسی از ترز راکن اثر امیل زولا در استودیو ۵۴ به روی صحنه رفت.[۱۳۱] نایتلی پس از دوبار رد پروژه، این نقش را بر عهده گرفت، زیرا فکر می‌کرد که قادر به ایفای نقش نیست. او به شرایط «در قفس» شخصیت خود و همچنین نقش تاریک و فعال او در نمایش علاقه پیدا کرد، زیرا او به دنبال کناره‌گیری از نقش‌های فرعی منفعل بود.[۱۳۲] الکساندرا ویارئال از هافینگتون پست دربارهٔ اجرای او نوشت: «او عصبانی می‌شود، و کناره می‌گیرد، و شما می‌توانید تکامل روانی او را» تماشا کنید[۱۳۳]

در سال ۲۰۱۶، مشخص شد که نایتلی قرار است در یک فیلم زندگی‌نامه‌ای دربارهٔ کاترین کبیر، امپراتور روسیه در قرن هجدهم، به کارگردانی باربارا استرایسند بازی کند که هنوز به نتیجه نرسیده‌است.[۱۳۴] نایتلی در درام زیبایی موازی (۲۰۱۶) در کنار ویل اسمیت، ادوارد نورتون، کیت وینسلت و هلن میرن ظاهر شد.[۱۳۵] این فیلم با نقد منفی منتقدان همراه بود،[۱۳۶] و بازیگران نامزد دریافت تمشک طلایی شدند.[۱۳۷] علیرغم اینکه نایتلی قبلاً در موارد متعددی گفته بود که هرگز به مجموعهٔ دزدان دریایی کارائیب بازنخواهد گشت،[۱۳۸] اما حضور کوتاهی در نقش الیزابت سوآن در دزدان دریایی کارائیب: مردگان حکایت نمی‌کنند (۲۰۱۷) داشت. مخاطبان بارها در مورد شخصیت او جویا شده بودند.[۱۳۹]

نایتلی در درام زندگی‌نامه‌ای کولت (۲۰۱۸) نقش نویسندهٔ فرانسوی کولت را بازی کرد. این فیلم صعود اجتماعی کولت را در جامعه دوران زیبا از طریق رمان‌های تحریک‌آمیزش به تصویر می‌کشد که شوهرش کارهای او را سرقت می‌کند، و مورد سوء استفاده قرار می‌گیرد.[۱۴۰] نایتلی معتقد بود که این فیلم به شدت با فمینیسم مدرن ارتباط دارد و تغییرات فرهنگی در سیاست‌های جنسیتی را به تصویر می‌کشد. او برای آماده شدن در این نقش، رمان‌های کولت، از جمله ولگرد و چری را خواند و در ابتدا قصد داشت از زادگاهش در بورگونی، فرانسه دیدن کند. او نویسنده را «الهام‌بخش» می‌دانست و نقص‌ها و همچنین شجاعت او را تحسین می‌کرد.[۱۴۱] این فیلم که در جشنواره فیلم ساندنس اکران شد، از نظر منتقدان موفق بود و بازی نایتلی مورد تحسین قرار گرفت.[۱۴۲] منتقدی برای نیویورک تایمز از جنب و جوش و «مادیت» او ستایش کرد و جردن هافمن از گاردین نوشت که این فیلم نایتلی را در «فرم برتر: درخشان، باهوش، سکسی و دلسوز» نمایش می‌دهد.[۱۴۳][۱۴۴] نایتلی در سال ۲۰۱۸ به دلیل خدماتش در درام و خیریه به مقام افسر نشان امپراتوری بریتانیا (OBE) منصوب شد.[۱۴۵]

در همان سال، او در اقتباس دیزنی از فندق‌شکن، با عنوان فندق‌شکن و چهار قلمرو، نقش پری قندآلو را بازی کرد که مورد انتقاد منتقدان قرار گرفت.[۱۴۶][۱۴۷] در سال ۲۰۱۹، نایتلی در فیلم عواقب که اقتباس سینمایی از رمان بود، در کنار الکساندر اسکاشگورد هم‌بازی شد.[۱۴۸][۱۴۹] نایتلی نقش راشل، همسر «سرد و پیچیده» یک ارتشی بریتانیا را بازی می‌کند که از مرگ پسرش توسط بمب آلمانی آسیب دیده‌است. در این فیلم او و همسرش در حالی که با غم و اندوه روبرو هستند به آلمان نقل مکان می‌کنند.[۱۵۰] این فیلم نقدهای متفاوتی دریافت کرد.[۱۴۹][۱۵۱][۱۵۲] تای بور از بوستون گلوب نایتلی را به خاطر افزودن «اعتقاد، لطف، قلب و عصبیت» به فیلم تمجید کرد،[۱۵۱] در حالی که کیتی والش از لس آنجلس تایمز احساس کرد نایتلی و اسکارشگورد بسیار محتاط هستند.[۱۵۲] نایتلی بعداً نقش سوت‌زن کاترین گان را در اسرار رسمی (۲۰۱۹) به تصویر کشید،[۱۵۳] که برای اولین بار در جشنواره فیلم ساندنس در ژانویه ۲۰۱۹ نمایش داده شد و نقدهای مثبتی دریافت کرد.[۱۵۴] نایتلی معتقد بود که فیلم جنگ عراق و مسئولیت‌پذیری دولت را با سیاست مدرن به تصویر می‌کشد.[۱۵۵] پیتر بردشاو در نگارش برای گاردین، «عملکرد متمرکز، قابل قبول و دلسوزانه» نایتلی را ستود.[۱۵۶] کاترین گان نیز از این فیلم ابراز رضایت کرد.[۱۵۷]

اولین نقش نایتلی در دههٔ ۲۰۲۰، فعال فمینیستی سالی الکساندر در فیلم بدرفتاری (۲۰۲۰) بود؛ فیلمی دربارهٔ تاج‌گذاری اولین شرکت‌کننده سیاهپوست در مسابقه دوشیزه جهان در سال ۱۹۷۰.[۱۵۸][۱۵۹] این فیلم در مورد تفاوت‌های اینترسکشنالیتی در موج دوم فمینیسم بحث می‌کند. نایتلی به جنبه‌های سیاسی پروژه جذب شد.[۱۶۰] بدرفتاری مورد استقبال مثبت قرار گرفت،[۱۶۱] و گای لاج از ورایتی دوبله نایتلی را «دوست‌داشتنی مثل همیشه» توصیف کرد، اما گفت کرد که او «کمترین چهره جذاب» را به تصویر می‌کشد.[۱۶۲] نایتلی قرار بود مجموعهٔ مار اسکس را تهیه‌کنندگی و در آن ایفای نقش کند،[۱۶۳] اما به دلیل نگهداری از کودک در طول دورهٔ قرنطینهٔ همه‌گیری کووید-۱۹، آن را کنار گذاشت.[۱۶۴] در سال ۲۰۲۱، او در کمدی تعطیلات شب خاموش کرد.[۱۶۵] او همچنین صداپیشگی نقش اصلی فیلم انیمیشن درام شارلوت را بر عهده داشت که به داستان واقعی یک هنرمند جوان در طول هولوکاست می‌پردازد.[۱۶۶]

نایتلی در اقتباسی از رمان علمی تخیلی آن لکی به نام عدل الحاقی[۱۶۷] و همچنین گزارشگر لورتا مک لافلین در فیلم درام جانی بوستون بر اساس داستان واقعی قتل‌های بوستون ایفای نقش خواهد کرد.[۱۶۸]

زندگی خصوصی[ویرایش]

نایتلی قبلاً با بازیگرانی چون دل سینوت، جیمی درنان و روپرت فرند رابطه داشته‌است.[۱۶۹][۱۷۰] او در فوریه ۲۰۱۱ با موسیقی‌دان، جیمز رایتن، وارد رابطه شد.[۱۷۱] آن‌ها در می ۲۰۱۳ در شهر مازان فرانسه ازدواج کردند.[۱۷۲] آن‌ها دو دختر دارند که در سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۹ به دنیا آمده‌اند.[۱۷۳][۱۷۴] این خانواده در کننبوری، ایزلینگتون، لندن ساکن هستند.[۱۷۵] او در جهت حفظ حریم خصوصی خانواده‌اش، هیچ فعالیتی در شبکه‌های اجتماعی ندارد.[۱۵۵]

در سال ۲۰۰۷، نایتلی برندهٔ یک پرونده افترا علیه روزنامه انگلیسی دیلی میل شد؛ زیرا این روزنامه به دروغ ادعا کرد که او دارای اختلال خوردن است. او ۳۰۰۰ پوند غرامت دریافت کرد و مبلغ ۶۰۰۰ پوند به یک مؤسسه خیریه برای مبتلایان به بیماری‌های روانی و اختلالات خوردن اهدا کرد.[۱۷۶] در فوریه ۲۰۱۰، مردی ۴۱ ساله پس از تلاش برای تماس با نایتلی در چندین موقعیت در خارج از تئاتر کمدی لندن به آزار و اذیت متهم شد.[۱۷۷] محاکمه بعدی پس از اینکه او برای شهادت در دادگاه در دسترس نبود به پایان رسید.[۱۷۸] مرد دیگری پس از آزار و اذیت نایتلی در خارج از خانه و تعقیب او در دسامبر ۲۰۱۶ به هشت هفته زندان محکوم شد.[۱۷۹]

نایتلی در سال ۲۰۰۶ از کار کردن فاصله گرفت،[۱۸۰] و پیشنهاد کرد که می‌خواهد برای مسافرت و تمرکز بر زندگی شخصی‌اش مدتی از بازیگری مرخصی بگیرد.[۱۸۱] در سال ۲۰۱۸، نایتلی گفت که در ۲۲ سالگی دچار یک فروپاشی روانی شده و بعداً تشخیص داده شد که به اختلال اضطراب پس از سانحه مبتلا است؛ زیرا او در تلاش بود تا خود را با افزایش ناگهانی شهرت سازگار کند. او تعریف کرد که چگونه تا اوایل سال ۲۰۰۸ به مدت سه ماه از خانه خود خارج نشد و برای جلوگیری از حملات پانیک به هیپنوتیزم درمانی نیاز داشت تا بتواند در جوایز بفتای آن سال شرکت کند.[۱۸۲]

کارنامهٔ هنری[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: کارنامه هنری کیرا نایتلی

بنا به گزارش وبگاه راتن تومیتوز، موفق‌ترین آثار نایتلی از لحاظ نظر منتقدان، فیلم‌های مثل بکام کات‌دار بزن (۲۰۰۲)، در واقع عشق (۲۰۰۳)، دزدان دریایی کارائیب: نفرین مروارید سیاه (۲۰۰۳)، غرور و تعصب (۲۰۰۵)، تاوان (۲۰۰۷)، دوشس (۲۰۰۸)، هرگز رهایم مکن (۲۰۱۰)، یک روش خطرناک (۲۰۱۱)، بازی تقلید (۲۰۱۴)، اورست (۲۰۱۵)، کولت (۲۰۱۸)، اسرار رسمی (۲۰۱۹) و بدرفتاری (۲۰۲۰) هستند.[۱۸۳]

نایتلی دوبار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شده‌است: بهترین بازیگر زن برای غرور و تعصب و بهترین بازیگر نقش مکمل زن برای بازی تقلید. او برای فیلم‌های تاوان و بازی تقلید به‌ترتیب نامزد دریافت جایزهٔ بفتا در رشتهٔ بهترین بازیگر زن و بهترین بازیگر نقش مکمل زن شده‌است.[۱۸۴]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ "Keira Christina Righton". Companies House. Retrieved 25 August 2021.
  2. ↑ Cronenberg, David (2012-03-26). "Keira Knightley". Interview (به انگلیسی). Retrieved 2022-01-30.
  3. ↑ The London Gazette: (Supplement) no. 62310. p. . 9 June 2018.
  4. ↑ "Keria Knightley –". Biography Today. 16 (2): 82. 2007. ISSN 1058-2347.
    - "Keira Knightley". Voguepedia. Condé Nast. 2014. Archived from the original on 3 November 2013. Retrieved 10 January 2014.
    - "Monitor". Entertainment Weekly (1252): 30. 29 March 2013.
  5. ↑ "Keira's year: Oscars, babies & Chanel". Elle UK. 28 January 2015. Archived from the original on 14 February 2015. Retrieved 13 February 2015.
  6. ↑ Utichi, Joe (20 June 2008). "Keira Knightley On Welsh Accents and Life After Pirates". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 12 September 2008. Retrieved 20 October 2008.
  7. ↑ Picardie, Justine (2 September 2007). "Keira Knightley: a not so serious player". The Daily Telegraph. London. Archived from the original on 5 January 2016.
  8. ↑ Getting There: Sharman Macdonald بایگانی‌شده در ۱۴ نوامبر ۲۰۰۷ توسط Wayback Machine as-appeared in Stagewrite (Summer 1999) "I was desperate for a second child. Desperate never to act again. Most of all desperate to stop eating lentils, French bread and tomatoes. We were broke, Will and me. We had one child. My hormones were screaming at me to have another. So. Will bet me a child for the sale of a script"
  9. ↑ Conner, Megan (25 October 2014). "Keira Knightley: 'I used to try to be sensible and good and professional'". The Guardian. Retrieved 7 May 2021.
  10. ↑ "My daughter Keira Knightley". The Independent. 8 November 2008. Archived from the original on 24 April 2017. Retrieved 24 April 2017.
  11. ↑ Goldman, Andrew. "Shining Knightley". Elle. Archived from the original on 16 February 2015. Retrieved 20 October 2008.
  12. ↑ "Keira Knightley biography". Bio. Archived from the original on 2 June 2012. Retrieved 23 September 2012.
  13. ↑ Macnab, Geoffrey (7 January 2012). "Keira Knightley: 'Sometimes I just sit on the bathroom floor and burst into tears'". Independent. Archived from the original on 25 July 2015. Retrieved 25 July 2015. She was six at the time her condition was noticed ... Through constant tutoring and the intervention of her parents, she was able to overcome the condition. 'I am a slow reader ... By the time I was 11, they deemed me to have got over it sufficiently.' She still can't read out loud, though.
  14. ↑ Abel, Judy (6 November 2005). "Tough enough". The Boston Globe. Archived from the original on 16 December 2008. Retrieved 25 August 2008.
  15. ↑ "'Awards Chatter' Podcast — Keira Knightley ('Colette')". The Hollywood Reporter (به انگلیسی). Archived from the original on 12 October 2018. Retrieved 6 October 2018.
  16. ↑ Biography Today, p .84
  17. ↑ ۱۷٫۰ ۱۷٫۱ Conner, Megan (25 October 2015). "Keira Knightley: 'I used to try to be sensible and good and professional'". The Guardian. Retrieved 6 April 2021.
  18. ↑ Biography Today, pp. 83–84
  19. ↑ Buchanan, Jason. "Keira Knightley". MSN Movies. Archived from the original on 15 March 2009. Retrieved 17 March 2006.
  20. ↑ Star Wars: Episode I -- The Phantom Menace (به انگلیسی), retrieved 2022-06-11
  21. ↑ "Star Wars: Episode I - The Phantom Menace". باکس آفیس موجو. بانک اطلاعات اینترنتی فیلم‌ها. Archived from the original on April 2, 2021. Retrieved April 2, 2021.
  22. ↑ Biography Today, p. 85
  23. ↑ "Hole, The: Production Notes". Cinema.com. Archived from the original on 27 August 2014. Retrieved 29 December 2013.
  24. ↑ "Keira Knightley". Sunday Herald. Archived from the original on 4 March 2016.
  25. ↑ "Pure (2002)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 26 April 2017. Retrieved 25 April 2017.
  26. ↑ Cavagna, Carlo. "Pure". AboutFilm.com. Archived from the original on 4 November 2016. Retrieved 25 April 2017.
  27. ↑ Schwartz, Dana (12 April 2017). "18 Winning Facts About Bend It Like Beckham". Mental Floss. Archived from the original on 26 April 2017. Retrieved 25 April 2017.
  28. ↑ Morrison, Alan. "Bend It Like Beckham Review". Empire Online. Retrieved 25 August 2021.
  29. ↑ "Bend It Like Beckham (2003)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 11 February 2017. Retrieved 25 April 2017.
  30. ↑ Goodacre, Kate (22 March 2015). "Bend It Like Beckham: Where are the cast of the 2002 box office hit now?". Digital Spy. Archived from the original on 26 April 2017. Retrieved 25 April 2017.
  31. ↑ Berardinelli, James. "Bend it Like Beckham (United States/United Kingdom/Germany, 2002)". Reelviews. Retrieved 30 April 2017.
  32. ↑ "Bend It Like Beckham". CBS News. Archived from the original on 26 April 2017. Retrieved 25 April 2017.
  33. ↑ Brown, Lee (28 March 2021). "Here's How Keira Knightley Reacted When She Was Cast In 'Pirates Of The Caribbean'". TheThings. Retrieved 7 April 2021.
  34. ↑ "Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl (2003)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 22 October 2008. Retrieved 20 October 2008.
  35. ↑ ۳۵٫۰ ۳۵٫۱ ۳۵٫۲ "Pirates of the Caribbean Presskit" (PDF). Walt Disney Pictures. Archived from the original (PDF) on 13 July 2011. Retrieved 6 April 2021.
  36. ↑ "The Making of An Epic at Sea". YouTube. Archived from the original on 2021-12-12. Retrieved 6 April 2021.
  37. ↑ Nasahwaty, Chris (25 July 2003). "Box Office Buccaneer". Entertainment Weekly. Archived from the original on 17 October 2015. Retrieved 27 April 2017.
  38. ↑ "Pirates of the Caribbean". CBS News. Archived from the original on 28 April 2017. Retrieved 27 April 2017.
  39. ↑ "Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl". BoxOfficeMojo. Archived from the original on 26 September 2009. Retrieved 20 October 2008.
  40. ↑ Mitchell, Elvis (9 July 2003). "Film Review; Mascara As Black As a Jolly Roger". The New York Times. Retrieved 6 April 2021.
  41. ↑ Phillips, Keith. "Pirates Of The Caribbean: Curse Of The Black Pearl". The A.V. Club. Retrieved 6 April 2021.
  42. ↑ ۴۲٫۰ ۴۲٫۱ Biography Today, p. 88
  43. ↑ "Love Actually (2003)". Rotten Tomatoes. Flixster. Archived from the original on 10 February 2017. Retrieved 30 April 2017.
  44. ↑ Sharf, Zach (31 October 2018). "Keira Knightley Has Only Seen 'Love Actually' Once, So Forgive Her for Not Knowing Which Guy Her Character Chooses". IndieWire. Retrieved 6 April 2021.
  45. ↑ "The best Christmas movies on Netflix UK". The Telegraph. Archived from the original on 13 December 2017. Retrieved 24 February 2019.
  46. ↑ Rawden, Jessica (24 December 2019). "Love Actually's Keira Knightley Doesn't Know Why People Love The Christmas Movie So Much". Cinema Blend. Retrieved 6 April 2021.
  47. ↑ "King Arthur (2004)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 23 October 2008. Retrieved 20 October 2008.
  48. ↑ "In Step With: Keira Knightley". Parade Magazine. 13 June 2004. Archived from the original on 23 October 2006.
  49. ↑ Scott, A.O (7 July 2004). "Film Review; The Once and Future Fury: These Knights Go for the Jugular". The New York Times. Retrieved 6 April 2021.
  50. ↑ "Keira beats Scarlett in our talented teen poll". Hello! Magazine. 13 July 2004. Archived from the original on 13 July 2004. Retrieved 13 July 2004.
  51. ↑ "Keira's Quest". Time. 5 July 2004. Archived from the original on 28 March 2010. Retrieved 24 January 2010.
  52. ↑ "The Jacket (2005)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 3 June 2008. Retrieved 20 October 2008.
  53. ↑ Newman, Kim (14 October 2015). "The Jacket Review". Empire Online. Archived from the original on 9 August 2017. Retrieved 30 April 2017.
  54. ↑ "Domino (2005)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 28 October 2008. Retrieved 20 October 2008.
    Gray, Brandon (17 October 2005). "'Fog' Tops Soggy Weekend". Box Office Mojo. Archived from the original on 12 August 2017. Retrieved 30 April 2017.
  55. ↑ "Pride and Prejudice (2005)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 26 May 2012. Retrieved 20 October 2008.
  56. ↑ Focus Features Production 2005.
  57. ↑ ۵۷٫۰ ۵۷٫۱ Biography Today, p. 90
  58. ↑ "Pride and Prejudice". Box Office Mojo. Archived from the original on 29 January 2012. Retrieved 20 October 2008.
  59. ↑ Bradshaw, Peter (16 September 2005). "Pride & Prejudice". The Guardian. Retrieved 6 April 2021.
  60. ↑ Elley, Derek (11 September 2005). "Pride & Prejudice". Variety. Archived from the original on 24 December 2008. Retrieved 18 July 2007.
  61. ↑ "The Nominees: Keira Knightley". CBS News. 15 February 2006. Archived from the original on 5 October 2008. Retrieved 20 October 2008.
  62. ↑ Mottram, James (March 2019). "Keira Knightley interview: 'I've got a f**k it button. Sometimes it gets pushed'". iNews. Retrieved 6 April 2021.
  63. ↑ Unger, Leslie (5 July 2006). "Academy Invites 120 to Membership". Academy of Motion Picture Arts and Sciences. Archived from the original on 28 April 2008. Retrieved 20 October 2008.
  64. ↑ Romain, Lindsey. "Elizabeth Swann Is Disney's Most Radical Heroine". Nerdist. Retrieved 6 April 2021.
  65. ↑ ۶۵٫۰ ۶۵٫۱ "Keira Knightley". Box Office Mojo. Archived from the original on 18 December 2008. Retrieved 20 October 2008.
  66. ↑ "Pirates of the Caribbean: At World's End (2007)". Box Office Mojo. Archived from the original on 11 February 2009. Retrieved 3 May 2017.
  67. ↑ Scott, A.O (7 July 2006). "'Pirates of the Caribbean': Eat My Jetsam, Davy Jones". The New York Times. Retrieved 6 April 2021.
  68. ↑ Pirates of the Caribbean: At World's End (به انگلیسی), retrieved 2022-06-11
  69. ↑ «Pirates of the Caribbean: At World's End». Box Office Mojo. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۶-۱۱.
  70. ↑ "Keira Knightley's 'Atonement' for Focus Features". KillerMovies. 30 June 2006. Archived from the original on 4 September 2008. Retrieved 25 August 2008.
  71. ↑ "Atonement". Rotten Tomatoes. Retrieved 6 April 2021.
  72. ↑ ۷۲٫۰ ۷۲٫۱ Weintraub, Steve (12 December 2007). "Keira Knightley Interview – Atonement". Collider. Retrieved 6 April 2021.
  73. ↑ "Behind-the-Scenes of 'Atonement'". Wild About Movies. Archived from the original on 29 December 2007. Retrieved 18 June 2017.
  74. ↑ St. Jacobs, Jay. "James McAvoy and Keira Knightley". Pop Entertainment. Retrieved 6 April 2021.
  75. ↑ "Bafta Film Awards 2008: The winners". BBC News. BBC. 10 February 2008. Retrieved 20 August 2011.
  76. ↑ Roeper, Richard (20 February 2008). "Live Oscar Chat with Richard Roeper". Ebert & Roeper. Buena Vista Entertainment. Archived from the original on 28 May 2008. Retrieved 20 October 2008.
  77. ↑ Canfield, David. "Atonement 10th anniversary: The inside story on that iconic green dress". Entertainment Weekly. Retrieved 21 October 2021.
  78. ↑ McDermott, Kerry. "8 Of The Most Unforgettable Green Dresses In Film". British Vogue. Retrieved 21 October 2021.
  79. ↑ Luigi, Emanuele. "Atonement's green dress deserves all the accolades". The Guardian. Retrieved 21 October 2021.
  80. ↑ ۸۰٫۰ ۸۰٫۱ ۸۰٫۲ ۸۰٫۳ "Interview: Keira Knightley hits a high note in her latest role". The Independent. London. 19 June 2012. Archived from the original on 14 December 2013. Retrieved 20 November 2012.
  81. ↑ "The Edge of Love". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 27 November 2012. Retrieved 20 November 2012.
    "The Edge of Love". The Numbers. Archived from the original on 26 October 2012. Retrieved 20 November 2012.
  82. ↑ "Oscars contenders break loose at the Toronto Film Festival". Los Angeles Times. 9 September 2008. Archived from the original on 19 October 2008. Retrieved 20 October 2008.
    Bennett, Ray (17 June 2008). "Film Review: The Edge of Love". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 12 August 2009. Retrieved 27 June 2017.
  83. ↑ "Amanda Foreman, Historian and Author of Georgiana, Duchess of Devonshire". Amanda-foreman.com. Archived from the original on 14 October 2008. Retrieved 20 October 2008.
    "2008 Fall Movie Guide: Preview: The Duchess". Entertainment Weekly. 29 August 2008. p. 50. Archived from the original on 9 October 2008. Retrieved 2 October 2008.
    "The Duchess – Movie Reviews, Trailers, Pictures". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 21 November 2012. Retrieved 20 November 2012.
  84. ↑ "On-set report: The Duchess Telegraph article on the filming of The Duchess". Amanda Foreman. Retrieved 7 April 2021.
  85. ↑ ۸۵٫۰ ۸۵٫۱ Fischer, Paul. "Keira Knightley The Duchess Interview". Female.com.au. Retrieved 7 April 2021.
  86. ↑ Kantrowitzsept, Barbara (4 September 2008). "Once Upon a Time, a Spencer Married Well, Not Wisely". The New York Times. Archived from the original on 6 January 2018. Retrieved 17 March 2018.
  87. ↑ Crook, Simone. "The Duchess Review". Empire. Retrieved 7 April 2021.
  88. ↑ "Winners and Nominations - The Awards 2010". British Independent Film Awards. 24 October 2010. Retrieved 25 August 2021.
  89. ↑ "Planned Keira Knightley version of King Lear cancelled". The Telegraph. Archived from the original on 22 December 2016.
  90. ↑ Siers, Aleks (17 December 2009). "The Misanthrope, Comedy Theatre". The Arts Desk. Retrieved 7 April 2021.
  91. ↑ Jones, Rebecca (16 December 2009). "Knightley's fear over stage debut". BBC News. Archived from the original on 3 July 2016. Retrieved 17 March 2018.
  92. ↑ Spencer, Charles (17 December 2009). "Keira Knightley in The Misanthrope at the Comedy Theatre, review". The Daily Telegraph. Archived from the original on 5 January 2018. Retrieved 17 March 2018.
    Taylor, Paul (18 December 2009). "First Night: The Misanthrope, Comedy Theatre, London". The Independent. Archived from the original on 7 March 2010. Retrieved 7 March 2010.
  93. ↑ Billington, Michael (18 December 2009). "The Misanthrope". The Guardian. Archived from the original on 19 December 2013. Retrieved 7 March 2010.
  94. ↑ "Gold Derby nuggets: SAG Awards sets calendar – Evening Standard long list includes budding stage star Keira Knightley". Los Angeles Times. 25 October 2010. Archived from the original on 5 January 2016.
  95. ↑ ۹۵٫۰ ۹۵٫۱ "Keira Knightley: 'I didn't feel I deserved my success'". The Guardian. 29 January 2011. Archived from the original on 27 March 2018. Retrieved 27 March 2018.
  96. ↑ "Last Night (2010)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 29 November 2017. Retrieved 23 March 2018.
    "London Boulevard (2010)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 28 November 2017. Retrieved 23 March 2018.
  97. ↑ Jaafar, Ali; Siegel, Tatiana (1 March 2009). "Keira Knightley set for 'Never'". Variety. Archived from the original on 11 June 2009. Retrieved 24 April 2009.
    "Keira Knightley is all smiles on set in Clevedon". Thisissomerset.co.uk. 16 April 2009. Archived from the original on 15 May 2009. Retrieved 24 April 2009.
  98. ↑ Jenkins, Mark (14 September 2010). "In A Dystopian Britain, Teens Grope Toward A Future". NPR. Retrieved 7 April 2021.
  99. ↑ "Keira Knightley 'wins spurs' with West End stage return". BBC. 10 February 2011. Archived from the original on 11 February 2011. Retrieved 11 February 2011.
  100. ↑ ۱۰۰٫۰ ۱۰۰٫۱ Brantley, Ben (23 February 2011). "All Over London, Love Hurts". The New York Times. Retrieved 7 April 2021.
  101. ↑ "Freud and Jung: A Meeting of Minds – Features, Films". The Independent. UK. 24 April 2010. Archived from the original on 27 April 2010. Retrieved 8 June 2010.
  102. ↑ Hubert, Craig (21 November 2011). "The Knightley Courageous". Interview Magazine. Retrieved 7 April 2021.
  103. ↑ Jagernauth, Kevin (11 January 2012). "Keira Knightley Talks "High Energy" Role In 'A Dangerous Method' & Joe Wright's "Theatrical" Take On 'Anna Karenina'". IndieWire. Retrieved 7 April 2021.
  104. ↑ Buchanan, Kyle. "Keira Knightley on Understanding S&M, But Not Quite Understanding Zombies". Vulture. Retrieved 7 April 2021.
  105. ↑ O'Hehir, Andrew (10 September 2011). "Knightley and Fassbender steam up "Dangerous Method"". Salon. Archived from the original on 24 November 2011. Retrieved 17 November 2011.
  106. ↑ "Seeking a Friend For the End of the World". Rotten Tomatoes.
  107. ↑ Handy, Bruce (22 June 2012). "Seeking a Friend for the End of the World: The Worst Movie of Its Generation". Vanity Fair. Retrieved 7 April 2021.
  108. ↑ Nigel M Smith (18 August 2011). "Andrea Riseborough Talks Madonna, RADA and "Brighton Rock": What's Next". IndieWire. Archived from the original on 3 January 2013. Retrieved 23 August 2011.
  109. ↑ "In Focus: Acting, Vol. 2". BAFTA Guru. 15 May 2015. Archived from the original on 5 September 2015. Retrieved 18 August 2015.
  110. ↑ ۱۱۰٫۰ ۱۱۰٫۱ Roberts, Sheila (15 November 2012). "Keira Knightley Talks Anna Karena, Director Joe Wright's Bold Vision, Moving Away from Dark Period Pieces, Jack Ryan, and More". Collider. Retrieved 7 April 2021.
  111. ↑ Rosen, Christopher (9 July 2012). "'Anna Karenina' Reviews: Keira Knightley Gets Raves For New Adaptation, But What About The Film?". The Huffington Post. Archived from the original on 10 September 2012. Retrieved 10 September 2012.
  112. ↑ Sharkey, Betsy (15 November 2012). "Anna Karenina' review: Joe Wright's artifice overshadows actors". Los Angeles Times. Retrieved 7 April 2021.
  113. ↑ Rooney، David؛ Rooney، David (۲۰۱۳-۰۹-۰۸). «'Begin Again': Toronto Review». The Hollywood Reporter (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۶-۱۱.
  114. ↑ Bray, Elisa (28 May 2016). "John Carney: 'I'll never make a film with supermodels again'". The Independent. Archived from the original on 30 May 2016. Retrieved 30 May 2016.
  115. ↑ "Begin Again director apologises to Keira Knightley: "I'm ashamed of myself"". The Guardian. June 2016. Archived from the original on 11 October 2016.
  116. ↑ ۱۱۶٫۰ ۱۱۶٫۱ Xan Brooks (10 July 2014). "Keira Knightley: 'The criticism was tough'". The Guardian. Archived from the original on 11 November 2014. Retrieved 23 November 2014.
  117. ↑ "Once Upon a Time… A film by Karl Lagerfeld". Vogue Paris. 10 May 2013. Archived from the original on 27 April 2017. Retrieved 26 April 2017.
  118. ↑ Taylor, Drew (17 January 2014). "10 Things You Probably Didn't Know About Jack Ryan". Vanity Fair. Archived from the original on 22 April 2017. Retrieved 25 April 2017.
  119. ↑ Lammers, Tim (17 June 2014). "Interview: Keira Knightley Talks 'Jack Ryan: Shadow Recruit'". DirectConversations.com. Retrieved 4 May 2021.
  120. ↑ "Jack Ryan: Shadow Recruit (2013)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 10 February 2014. Retrieved 10 February 2014.
    "Jack Ryan: Shadow Recruit (2014)". Box Office Mojo. Archived from the original on 12 August 2014. Retrieved 24 March 2014.
  121. ↑ "Sundance 2014: World Cinema Dramatic Competition". IndieWire. 10 January 2014. Archived from the original on 29 March 2014. Retrieved 5 May 2014.
  122. ↑ Barna, Daniel. "Keira Knightley Still Doesn't Feel Like A Grown-Up". Refinery29. Retrieved 4 May 2021.
  123. ↑ "Laggies (2014)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 25 April 2017. Retrieved 24 April 2017.
  124. ↑ Kang, Inkoo (20 October 2014). "'Laggies' Review: Keira Knightley and Chloe Grace Moretz Star in an Exceptional Comedy". TheWrap. Archived from the original on 25 April 2017. Retrieved 24 April 2017.
  125. ↑ ۱۲۵٫۰ ۱۲۵٫۱ Chilton, Martin (15 January 2015). "Oscar nominated Keira Knightley on The Imitation Game". The Telegraph. Archived from the original on 24 April 2017. Retrieved 23 April 2017.
  126. ↑ Kilcooley-O'Halloran, Scarlett (31 October 2014). "Keira's Code Of Conduct". British Vogue. Retrieved 4 May 2021.
  127. ↑ Lee, Ashley (28 November 2014). "'The Imitation Game': What the Critics Are Saying". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 24 April 2017. Retrieved 23 April 2017.
    "The Imitation Game (2014)". Box Office Mojo. Archived from the original on 15 October 2014.
  128. ↑ Buchanan, Rose Troup (27 May 2015). "Keira Knightley too beautiful to play codebreaker Joan Clarke says former colleague: 'She looked like the back end of a bus'". The Independent. Archived from the original on 24 April 2017. Retrieved 23 April 2017.
  129. ↑ "Everest (2015)". Metacritic. Archived from the original on 15 May 2017. Retrieved 23 April 2017.
  130. ↑ Chang, Justin (2 September 2015). "Venice Film Review: 'Everest'". Variety. Retrieved 4 May 2021.
  131. ↑ McKinley, Jesse (25 October 2015). "Keira Knightley, Making Her Broadway Debut, Is Not Afraid of the Dark". The New York Times. Archived from the original on 21 October 2015.
  132. ↑ McKinley, Jesse. "Keira Knightley, Making Her Broadway Debut, Is Not Afraid of the Dark". The New York Times. Retrieved 4 May 2021.
  133. ↑ Villarreal, Alexandra (29 October 2015). "Keira Knightley Makes Her Broadway Debut in "Thérèse Raquin"". The Huffington Post. Archived from the original on 15 August 2016.
  134. ↑ "Barbra Streisand Directing 'Catherine the Great' Movie". Variety Media. 3 December 2015. Archived from the original on 12 December 2015. Retrieved 10 December 2015.
    "Keira Knightley Circling Catherine the Great Biopic". Hollywood Reporter. 17 February 2016. Archived from the original on 26 July 2020. Retrieved 31 May 2020.
  135. ↑ Kroll, Justin (9 February 2016). "Keira Knightley Joins Will Smith in 'Collateral Beauty'". Variety. Archived from the original on 3 March 2016. Retrieved 25 February 2016.
  136. ↑ "Collateral Beauty (2016)". Rotten Tomatoes. Fandango Media. Archived from the original on 2 May 2018. Retrieved 28 March 2017.
    "Collateral Beauty reviews". Metacritic. Archived from the original on 12 January 2017. Retrieved 13 January 2017.
  137. ↑ Derschowitz, Jessica (23 January 2017). "Zoolander No. 2, Batman v Superman lead 2017 Razzies nominations". Entertainment Weekly. Archived from the original on 7 November 2017. Retrieved 3 November 2017.
  138. ↑ "Even Johnny Depp couldn't convince Keira Knightley to do another "Pirates of the Caribbean"". Uproxx.com. 12 September 2011. Archived from the original on 6 June 2017.
  139. ↑ Alexander, Bryan. "'Pirates of the Caribbean' uprising: How the fans demanded Keira Knightley". USA Today. Retrieved 4 May 2021.
  140. ↑ Lang, Brent (16 January 2018). "Keira Knightley on 'Colette,' Pushing for Social Change, and if She'll Ever Direct". Variety.
  141. ↑ Grobar, Matt (6 December 2018). "In 'Colette', Keira Knightley Finds The "Utterly Inspiring" Female Character She's Been Looking For". Deadline. Retrieved 4 May 2021.
  142. ↑ "Colette (2018)". Rotten Tomatoes. Fandango. Retrieved 1 February 2019.
  143. ↑ Dargis, Manhola (20 September 2018). "Review: 'Colette' and One Woman's Lust for Life". The New York Times. Retrieved 4 May 2021.
  144. ↑ Hoffman, Jordan (22 January 2018). "Colette review – Keira Knightley is on top form in exhilarating literary biopic". The Guardian. Retrieved 4 May 2021.
  145. ↑ "Dalglish and Thompson head honours list". BBC News (به انگلیسی). 8 June 2018. Archived from the original on 9 June 2018. Retrieved 8 June 2018.
  146. ↑ Nigel M Smith (16 August 2016). "Keira Knightley to play Sugar Plum Fairy in Disney's The Nutcracker". The Guardian. Archived from the original on 20 December 2016. Retrieved 21 December 2016.
  147. ↑ "The Nutcracker and the Four Realms (2018)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 10 November 2018. Retrieved 11 November 2018.
    "The Nutcracker and the Four Realms reviews". Metacritic. Archived from the original on 8 November 2018. Retrieved 10 November 2018.
    "The Nutcracker And The Four Realms review round-up: 'Visually spectacular but virtually soulless'". Firstpost. 1 November 2018. Archived from the original on 3 November 2018. Retrieved 1 November 2018.
  148. ↑ "Keira Knightley, Alexander Skarsgard in Talks to Star in 'Aftermath' for Fox Searchlight, Scott-Free". The Hollywood Reporter. 17 August 2016. Archived from the original on 14 December 2016. Retrieved 21 December 2016.
  149. ↑ ۱۴۹٫۰ ۱۴۹٫۱ "The Aftermath (2019)". Rotten Tomatoes. Fandango. Archived from the original on 21 March 2019. Retrieved 16 March 2019.
  150. ↑ Mottram, James (March 2019). "Keira Knightley interview: 'I've got a f**k it button. Sometimes it gets pushed'". iNews. Retrieved 4 May 2021.
  151. ↑ ۱۵۱٫۰ ۱۵۱٫۱ Burr, Ty (20 March 2019). "Keira Knightley lights up post-WWII love triangle, 'The Aftermath'". The Boston Globe. Archived from the original on 21 March 2019. Retrieved 20 March 2019.
  152. ↑ ۱۵۲٫۰ ۱۵۲٫۱ Walsh, Katie (14 March 2019). "Review: Post-World War II romantic drama 'Aftermath' lacks, well, drama and romance". Los Angeles Times. Archived from the original on 19 March 2019. Retrieved 20 March 2019.
  153. ↑ Galuppo, Mia (12 February 2018). "Keira Knightley, Matt Smith to Star in Real-Life Spy Thriller 'Official Secrets'". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 10 March 2018. Retrieved 16 April 2018.
  154. ↑ "Sundance 2019: Premieres Include Harvey Weinstein Docu, Mindy Kaling, Dr. Ruth, UK Spies, Miles Davis & Ted Bundy". 28 November 2018. Archived from the original on 21 March 2019. Retrieved 21 March 2019.
  155. ↑ ۱۵۵٫۰ ۱۵۵٫۱ Adams, Tim (22 September 2019). "Keira Knightley: 'Iraq was the first time I'd been politically engaged'". The Guardian. Retrieved 4 May 2021.
  156. ↑ Bradshaw, Peter (18 October 2019). "Official Secrets review – Keira Knightley shines as a very British whistleblower". The Guardian. Retrieved 4 May 2021.
  157. ↑ Kazanci, Handan (January 2, 2020). "Film on British whistleblower's life to hit Turkish theaters". Anadolu Agency. Retrieved January 3, 2020.
  158. ↑ "Keira Knightley, Gugu Mbatha-Raw & Jessie Buckley To Star In Miss World Film 'Misbehaviour' For Left Bank & Pathé — AFM". 17 October 2018. Archived from the original on 21 March 2019. Retrieved 21 March 2019.
  159. ↑ Gordon, Naomi (22 November 2018). "Keira Knightley and Keeley Hawes to star in fascinating Miss World pageant drama Misbehaviour". Harper's Bazaar. Archived from the original on 22 March 2019. Retrieved 21 March 2019.
  160. ↑ Cohen, Anne. "Keira Knightley's New Movie Tackles The Objectification Of Women — She Knows All About That". Refinery29. Retrieved 4 May 2021.
  161. ↑ "Misbehaviour". Metacritic. Retrieved 2020-10-10.
  162. ↑ Lodge, Guy (10 March 2020). "'Misbehaviour': Film Review". Variety. Retrieved 4 May 2021.
  163. ↑ Edwards, Chris (24 August 2020). "Pirates of the Caribbean star Keira Knightley lines up another big TV project". Digital Spy. Archived from the original on 10 October 2020. Retrieved 26 August 2020.
  164. ↑ Gordon, Naomi (10 October 2020). "Keira Knightley pulls out of Apple TV+ series due to childcare concerns". Yahoo!. Archived from the original on 10 October 2020. Retrieved 10 October 2020.
  165. ↑ "Keira Knightley Attached To Marv Films & Trudie Styler Festive Movie". 17 January 2020. Archived from the original on 2020-01-17. Retrieved 2020-01-17.
  166. ↑ "Charlotte". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 2021-10-04. Retrieved 2021-10-04.
  167. ↑ Slater, Lydia (8 June 2021). "Keira Knightley: Back to Basics". Harper's Bazaar UK. Retrieved 15 June 2021.
  168. ↑ "Keira Knightley To Star In 20th Century Studios' 'Boston Strangler'; Scott Free, LuckyChap Producing".
  169. ↑ Norman, Neil. "Keira Knightley: Hungry for success". The Independent. Retrieved 13 November 2021.
  170. ↑ Illey, Chrissy. "National treasure". The Guardian. Retrieved 13 November 2021.
  171. ↑ Brant, EMMA (25 May 2012). "Keira Knightley engaged to James Righton from Klaxons". BBC. Retrieved 13 November 2021.
  172. ↑ Alexander, Ella. "Keira Knightley Marries James Righton". British Vogue. Retrieved 13 November 2021.
  173. ↑ "Keira Knightley's First Interview Since Giving Birth". E!. 11 August 2015.
    Leon, Anya; Green, Mary; Boucher, Philip. "Keira Knightley Welcomes a Daughter". People. Archived from the original on 6 June 2015.
  174. ↑ Cardoza, Riley (13 September 2019). "Keira Knightley Gives Birth, Welcomes Baby No. 2 With Husband James Righton". Us Weekly. Archived from the original on 22 September 2019. Retrieved 16 September 2019.
  175. ↑ "Canonbury's celebrity status is confirmed as Keira Knightley moves in". Homes & Property. Archived from the original on 24 September 2015. Retrieved 2 May 2015.
  176. ↑ "Keira Knightley Sues Over Anorexia Claims". People. Archived from the original on 9 February 2015. Retrieved 13 March 2019.
    "Knightley wins weight libel claim". BBC News. Archived from the original on 9 February 2015. Retrieved 2 May 2015.
  177. ↑ "Man on Keira Knightley harassment charge". BBC News. 6 February 2010. Retrieved 7 March 2010.
  178. ↑ "Keira Knightley harassment case ended". BBC News. 4 June 2010. Archived from the original on 10 October 2020. Retrieved 4 June 2010.
  179. ↑ "Keira Knightley 'scared every time I go outside' after being bombarded by infatuated stalker". The Daily Telegraph. December 2016. Archived from the original on 7 December 2016.
  180. ↑ "Keira Knightley's career is ruining her love life". PR Inside. 10 July 2006. Archived from the original on 26 September 2008. Retrieved 25 August 2008.
    "Workaholic Keira Knightley Needs a Sabbatical". StarPulse. 10 July 2006. Archived from the original on 1 June 2008. Retrieved 25 August 2008.
  181. ↑ Regan, Susanna (12 July 2006). "Knightley makes plans for a gap year". Archived from the original on 24 May 2007. Retrieved 11 July 2006.
  182. ↑ Feinberg, Scott (3 October 2018). "'Awards Chatter' Podcast — Keira Knightley ('Colette')". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 5 October 2018. Retrieved 5 October 2018.
  183. ↑ «کیرا نایتلی». راتن تومیتوز. دریافت‌شده در ۱۵ مه ۲۰۲۲.
  184. ↑ «Keira Knightley - BAFTA Awards». BAFTA. دریافت‌شده در ۱۶ مه ۲۰۲۲.

پیوند به بیرون[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=کیرا_نایتلی&oldid=35577692»