زبان‌های بالتواسلاوی
| بالتواسلاوی | |
|---|---|
| پراکنش: | شمال اروپا، شرق اروپا، اروپای مرکزی، اروپای جنوب شرقی، شمال آسیا، بخش‌هایی از آسیای مرکزی |
| تبار: | هندواروپایی
|
| نیا: | نیابالتواسلاوی |
| زیرگروه‌ها: | |
| گلاتولوگ | balt1263[۱] |
 کشورهایی که زبان رسمی آنها بالتواسلاوی است:
اسلاوی شرقی
اسلاوی غربی
اسلاوی جنوبی
بالتیک شرقی | |
| بخشی از رده:هندواروپایی |
| موضوعات هندواروپایی |
|---|
 |
زبان‌های بالتواسلاوی (به انگلیسی: Balto-Slavic languages) شاخه‌ای از خانوادهٔ زبانی هندواروپایی هستند که دو خانوادهٔ زبانی بالتیک و اسلاوی را در بر می‌گیرند. زبان‌های بالتیک و اسلاوی دارای چندین ویژگی زبانی منحصر به فرد هستند که در هیچ شاخه دیگر هند و اروپایی یافت نمی‌شود و که نشانگر دوره ای از پیشرفت مشترک است. اگرچه مفهوم وحدت بالتواسلاوی نیز مورد بحث قرار گرفته‌است.[۲] اکنون میان متخصصان زبان‌شناسی هند و اروپایی برای طبقه‌بندی زبان‌های بالتیک و اسلاوی در یک شاخه واحد اتفاق نظر وجود دارد و تنها در برخی از جزئیات ماهیت روابط آنها اختلاف است.
زبان نیابالتواسلاوی به وسیله روش‌های مقایسه‌ای از زبان نیاهندواروپایی قابل بازسازی است. بعدها یک گویش نوآورانه از زنجیره گویشی بالتی اسلاوی جدا شد و تبدیل به زبان نیا-اسلاوی شد، که همه زبان‌های اسلاوی از آن نشات گرفته‌اند.
زیرشاخه‌ها
[ویرایش]زبان‌های اسلاوی
[ویرایش]بیش از ۲۵۰ میلیون نفر در اروپای مرکزی، شمال آسیا، و بیشتر بخش‌های شبه‌جزیره بالکان، به یکی از زبان‌های اسلاوی سخن می‌گویند. این گروه به زیرگروه‌های اسلاوی شرقی (روسی، اوکراینی، بلاروسی)، اسلاوی جنوبی (بلغاری، مقدونی، صربی، بوسنیایی، کرواتی و اسلوونیایی) و اسلاوی غربی (چک، اسلواکی، لهستانی) تقسیم می‌شود.
زبان‌های بالتیک
[ویرایش]گویشوران این خانواده زبانی در اصل در خاور و جنوب شرقی دریای بالتیک و شمال اروپا می‌زیند. بیشتر این خانواده را به دو شاخهٔ خاوری که دربرگیرنده زبان‌هایی مرده‌است و باختری که دربرگیرنده زبان‌هایی زنده و مرده‌است بخش می‌کنند. زبان‌های زنده گروه خاوری دربرگیرنده لیتوانیایی و لاتویایی است.
دسته‌بندی
[ویرایش]دو روش برای دسته‌بندی زبان‌های بالتواسلاوی وجود دارد. به‌طور سنتی این شاخه به دو زیر شاخه بالتیک و اسلاوی تقسیم می‌شود که شاخهٔ بالتیک مشتمل بر دو زیرشاخهٔ شرقی و غربی و شاخه اسلاوی مشتمل بر سه زیرشاخهٔ شرقی، غربی و جنوبی است. در روشی جایگزین که توسط گروه کوچکی از پژوهشگران مورد قبول است، این گروه به سه شاخهٔ همسطح اسلاوی، بالتیک شرقی و بالتیک غربی تقسیم می‌شوند.
طرح درختی «سنتی» بالتواسلاوی
| |||||||||||||||||||||||||
طرح درختی جایگزین بالتواسلاوی
| ||||||||||||||||||||||
پیوند به بیرون
[ویرایش]- Balto-Slavic Accentuation, by Kortlandt; a very idiosyncratic approach to Balto-Slavic accentuation
- Трубачев О.; Бернштейн С. (2005), "Отрывки о балто-южнославянских изоглосах", Сравнительная грамматика славянских языков (به روسی), Moscow: Наука (Bernstein and Trubachev on the Balto-South-Slavic isoglosses)
- Biennial International Workshop on Balto-Slavic Natural Language Processing بایگانی‌شده در ۶ مه ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine
منابع
[ویرایش]- ↑ Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "Balto-Slavic". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology.
{{cite book}}: Invalid|display-editors=4(help) - ↑ "Balto-Slavic languages. Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica Online". Encyclopædia Britannica Inc. Retrieved 10 December 2012.
Those scholars who accept the Balto-Slavic hypothesis attribute the large number of close similarities in the vocabulary, grammar, and sound systems of the Baltic and Slavic languages to development from a common ancestral language after the breakup of Proto-Indo-European. Those scholars who reject the hypothesis believe that the similarities are the result of parallel development and of mutual influence during a long period of contact.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Balto-Slavic languages». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۵ ژوئیه ۲۰۲۰.