جانگسو
 | برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
| جانگسو | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 آرامگاه جانگسو | |||||||||
| پادشاه گوگوریو | |||||||||
| سلطنت | اکتبر ۴۱۲- دسامبر ۴۹۲ میلادی | ||||||||
| تاج‌گذاری | اکتبر ۴۱۲ میلادی | ||||||||
| پیشین | گوآنگ گائتو بزرگ | ||||||||
| جانشین | مونجا میئونگ | ||||||||
| ولیعهد گوگوریو | |||||||||
| ولیعهدی | آوریل ۴۰۹- اکتبر ۴۱۲ میلادی | ||||||||
| تاج‌گذاری | آوریل ۴۰۹ میلادی | ||||||||
| پیشین | دامدئوک | ||||||||
| جانشین | هیونگ‌آن | ||||||||
| زاده | گوریئون ۳۹۴ میلادی گونگناسئونگ | ||||||||
| درگذشته | دسامبر ۴۹۲ میلادی (۹۷ سال) پیونگ یانگ | ||||||||
| آرامگاه | جانگ گونچئون | ||||||||
| فرزند(ان) | گوجودا گو سونگ‌وو گونگجو | ||||||||
| |||||||||
| کاخ سلطنت | گونگناسئونگ از سال ۴۲۷ میلادی پیونگ یانگ سونگ | ||||||||
| دودمان | گوگوریو | ||||||||
| پدر | گوآنگ گائتو بزرگ | ||||||||
| پیشه | پادشاه | ||||||||
| فهرست پادشاهان گوگوریو |
|---|
| سه امپراتوری |
|---|
|
۱- امپراتوری شیلا ۵۷ پ.م. — ۹۳۵ م. |
جانگسو(هانگول:장수) با زادنام گوریئون(هانگول:거련) (زاده: ۳۹۴ - ۴۹۲ میلادی) نام او به معنی "زندگی طولانی است " بیستمین پادشاه گوگوریو شمالی‌ترین در میان سه امپراتوری کره بود.
اوایل سلطنت[ویرایش]
جانگسو در طول سلطنت اولیه خود، بسیاری از تلاش های خود را صرف تثبیت امپراتوری کرد که در نتیجه مستقیم فتوحات پدرش، رشد ناگهانی و بزرگی را تجربه کرده بود. جانگسو مقبره ای باشکوه برای پدرش، گوآنگ گائتو بزرگ، و همراه با آن سنگ قبر با ابهت ۶ متری که دستاوردهای پدرش حکاکی شده بود (که اکنون به عنوان لوح سنگی گوآنگ گائتو شناخته می شود) ساخت.
در سال ۴۲۷، او پایتخت گوگوریو را از قلعه گونگنا (جیان کنونی در مرز چین و کره شمالی) به پیونگ یانگ، منطقه ای مناسب تر برای تبدیل شدن به یک پایتخت شهری رو به رشد، منتقل کرد. که باعث شد گوگوریو به سطح بالایی از شکوفایی فرهنگی و اقتصادی دست یابد.
روابط با سلسله های چینی و دولت های عشایری[ویرایش]
زمانی که گوآنگ‌گائتو بزرگ بر گوگوریو حکومت کرد، سرزمین اصلی چین تحت تسلط پنج قوم چینی غیر هان بود و به چندین ایالت تقسیم شد. در زمان گوآنگ‌گائتو، گوگوریو به هویان حمله کرد و لیائونینگ را فتح کرد، اما زمانی که جانگسو به سلطنت رسید، هرج و مرج در شمال چین رو به پایان بود. اتحاد شمال چین توسط وی شمالی به یک نقطه مهم برای گوگوریو و سلسله های جنوبی چین تبدیل شد. با این حال، جانگسو توانست از موقعیت سیاسی چین با دستکاری ایالات شمالی و جنوبی چین به نفع خود استفاده کند.
پس از سقوط هویان، هان چینی قبیله ژیان‌بی مورونگ را به سمت شمال راند و یان شمالی را به جای آن تأسیس کرد. با این حال، موجودیت یان شمالی توسط قبیله قدرتمند ژیان‌بی توئوبا از شمال وی در غرب مورد تهدید قرار گرفت و یان شمالی را وادار به ایجاد اتحاد با گوگوریو، همسایه خود در شرق کرد. از این رو، جانگسو جاه طلبی های نظامی خود را به سمت جنوب به سمت شبه جزیره کره معطوف کرد.
سلسله چینی جنوبی لیو سونگ، که با وی شمالی اختلاف داشت، هم شمالی یان و هم گوگوریو را تشویق کردند تا با وی شمالی مخالفت کنند. با این حال، نقشه لیو سونگ به نتیجه نرسید، زیرا گوگوریو امپراتور یان شمالی را در سال ۴۳۸ زندانی کرد. دادگاه لیو سونگ خشمگین شد و به جانگسو هشدار داد که مرگ حاکم یان شمالی منجر به جنگ خواهد شد. با این حال، جانگسو تهدید را نادیده گرفت و او را اعدام کرد و به سلسله یان شمالی پایان داد. سپس نیروهای لیو سونگ به گوگوریو حمله کردند اما به راحتی شکست خوردند. صلح در سال بعد از سر گرفته شد، زمانی که جانگسو ۸۰۰ اسب را به عنوان هدیه به امپراتور لیو سونگ فرستاد تا به او در جنگ مداومش علیه وی شمالی کمک کند، و به گوگوریو اجازه داد تا نیروهای خود را علیه بکجه و شیلا در جنوب و لیو سونگ و وی شمالی متمرکز کند. از سمت غرب در برابر یکدیگر اشغال شده بودند. جانگسو بار دیگر لیو سونگ را تشویق کرد تا در سال ۴۵۹ به وی شمالی حمله کند، زمانی که او بارهای کمان پولادی فرستاد و طلا و نقره تهیه کرد. دولت وی شمالی از اقدامات جانگسو ناراحت بود، اما مجبور شد برای ادامه جنگ خود علیه لیو سونگ و روران خاگانات، صلح را با گوگوریو حفظ کند.
جانگسو همچنین ارتباط خود را با وی شمالی حفظ کرد و دو امپراتوری در سال ۴۳۵ یک رابطه رسمی برقرار کردند. این رابطه زمانی مفید بود که گوگوریو علیه بکجه که مخفیانه به دنبال اتحاد نظامی با وی شمالی علیه گوگوریو بود، مفید بود. وی در مسائل کشورهای کره ای دخالت نکرد.
در سال ۴۷۹، جانگسو روابط دوستانه ای با خاقانات روران برقرار کرد تا بتواند وی شمالی را تحت کنترل داشته باشد. پس از برقراری صلح با روران ها، جانگسو به خیتان ها، شاخه ای از کنفدراسیون ژیان‌بی در آن زمان، حمله کرد، و سپس با متحدانش روران به دیدویو حمله کرد.
پس از اینکه خیتان ها به گوگوریو تسلیم شدند، جانگسو هدایایی را به وی شمالی و چی جنوبی فرستاد که پس از سرنگونی لیو سونگ در سال ۴۷۹، نیمه جنوبی چین را تصرف کرد. هم چی و هم وی سعی کردند رابطه گوگوریو را با خود محکم کنند. امپراتوران وی با نمایندگان گوگوریو مانند نمایندگان چین رفتار می کردند. تنها در زمان سلطنت امپراتور شیائوون، ۴۱ فرستاده فرستاده شد، اما از زمانی که جانگسو به مهمان نوازی با چی ادامه داد، فرکانس شروع به کاهش کرد. این کاهش نمایندگان رد و بدل شده، امپراتور شیائوون را خشمگین کرد و سرانجام دستور داد که نمایندگان گوگوریو قبل از رسیدن به پایتخت چی، دستگیر شوند. با این حال، جانگسو توجهی نکرد و به فرستادن نمایندگان به چی ادامه داد. وی شمالی نمی‌توانست گوگوریو را مسدود کند، که نشان‌دهنده موفقیت استراتژی دیپلماتیک جانگسو بود: به حداکثر رساندن وضعیت و دستکاری جنگ قدرت بین دولت‌های رقیب چین به نفع گوگوریو.
گوگوریو و ایالت های شمالی صلح را حفظ کردند و تا جنگ‌های گوگوریو –سویی در سال ۵۹۸ درگیری های بیشتری نداشتند.
روابط با کشورهای جنوبی[ویرایش]
بکجه و شیلا در مواجهه با حملات شدید گوگوریو به منطقه جنوبی شبه جزیره کره، بقای خود را از طریق اتحاد ازدواج یافتند که در سال ۴۳۳ آغاز شد. اتحاد بین بکجه و شیلا بیش از یک قرن به طول انجامید و دلیل اصلی عدم توانایی گوگوریو بود. تمام شبه جزیره را فتح کند.
گایا[ویرایش]
گایا به دلیل مضرات جغرافیایی اش در ساندویچ شدن توسط بکجه و شیلا، خود را در موقعیتی نامطمئن دید و در نهایت نتوانست به یک کشور پیشرفته تبدیل شود.
کمپین بکجه و دوریم[ویرایش]
در سال ۴۷۲، گائه‌رو، حاکم بکجه، نامه ای به امپراتور وی شمالی فرستاد و اظهار داشت که به دلیل مداخله مکرر گوگوریو در تعامل با او مشکل دارد، بنابراین خواستار اقدام نظامی علیه گوگوریو شد. با این حال، بکجه نتوانست فرستاده خود را بازگرداند و قادر به دریافت حمایت نظامی شمال وی نبود. در پاسخ، جانگسو مخفیانه برنامه ریزی کرد تا به بکجه حمله کند، که علیرغم شکست هایش در برابر گوانگ‌گائتو بزرگ، همچنان پایگاه قدرت قابل توجهی در شبه جزیره کره داشت. به منظور خلع سلاح بکجه، او یک راهب بودایی به نام دوریم را فرستاد که با هدف مخفیانه فساد کشور به دربار گائه‌رو رفت. گائه‌رو شروع به طرفداری از دوریم کرد و هر روز با او بدوک می نواخت و دوریم توانست از گائه‌رو صحبت کند که مبالغ زیادی را برای پروژه های ساختمانی خرج کند و خزانه داری ملی را تضعیف کند.
در سال ۴۷۵، جانگسو یک تهاجم تمام عیار را از زمین و دریا علیه پادشاهی بی ثبات کنونی بکجه آغاز کرد. دوریم در به دست آوردن اطلاعات در مورد بکجه موفق بود، و در نتیجه گائه‌رو اصلاً برای حمله ای که توسط جانگسو تدوین شده بود، آماده نبود. با حرکتی که اکنون به نفع او بود، جانگسو سپس به سمت پایتخت حرکت کرد و به راحتی شهر ویری‌سئونگ را تصرف کرد و گائه‌رو را کشت. اندکی بعد، جانگسو پایتخت را به همراه چندین شهر دیگر که از بکجه فتح کرده بود، به آتش کشید. از این پس، بکجه چاره‌ای جز انتقال پایتخت خود به کوهستانی اونگجین، در ۸۰ مایلی جنوب، نداشت که حفاظت طبیعی برای پادشاهی ویران شده بود. جنگ به گوگوریو کنترل کم و بیش کامل بر دره رودخانه هان، منطقه ای ضروری برای قدرت تجاری و نظامی در شبه جزیره کره، داد. باکجه صدها سال به لطف کنترل این منطقه یک قدرت مسلط در شبه جزیره بود، اما پس از از دست دادن منطقه به گوگوریو، بکجه نیز کنترل شبه جزیره را از دست داد.
کمپین امپراتوری شیلا[ویرایش]
پس از پایان موفقیت آمیز مبارزات انتخاباتی خود در بکجه، جانگسو توجه خود را به دومین پادشاهی شبه جزیره شیلا معطوف کرد. شیلا از زمانی که گوانگ‌گائتو در سال ۴۰۰، نیروهای بکجه و واه را که به شیلا حمله کردند، شکست داد، یک ایالت تابع گوگوریو بود. برای اطمینان از وفاداری تحت الحمایه خود، جانگسو از برادر کوچکتر پادشاه نولجی شیلا خواست تا گروگان سیاسی شود. پادشاه نولجی در سال ۴۵۴ روابط خود را با گوگوریو قطع کرد. جانگسو در سال ۴۶۸ به شیلا حمله کرد و قلمرو خود را به بخش هایی از استان گانگوون گسترش داد و دوباره در سال ۴۸۹، ۷ شهر محصور شده را تصرف کرد و قلمرو خود را به بخش هایی از استان گیونگ سانگ شمالی گسترش داد. جانگسو با پیروزی بر شیلا، بنای یادبودی سنگی در چونجوی امروزی برپا کرد و دستاوردهای پدرش و خودش را ستود. این بنای تاریخی در همان مکان باقی مانده است و اهمیت تاریخی به عنوان تنها سنگ بازمانده گوگوریو در شبه جزیره کره دارد.
مرگ و میراث[ویرایش]
شاه جانگسو در سال ۴۹۱ در سن ۹۷ سالگی درگذشت. نام معبد او به معنای "زندگی طولانی" در هانجاست. در طول سلطنت خود، گوگوریو در دوران طلایی خود بود، از مغولستان داخلی تا استان شمالی چونگ چئونگ کره جنوبی، در جنوب حوضه رودخانه هان.