چادائه

پادشاه گوگوریو
سلطنت	۱۴۶–۱۶۵ میلادی
پیشین	تائجو
جانشین	سیندائه
دودمان	گوگوریو
پدر	گو جائه سا

چادائه (۱۶۵–۱۴۶ میلادی)، هفتمین امپراتور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراتوری کره، بود.

پادشاه چادائه یا سوسونگ قبل از بر تخت نشستن درزمان حکومت برادرش یعنی شاه تائجو بزرگ به عنوان ژنرال معروف به گوگوریو خدمت می‌کرد شاه تائجو همیشه برای کشورگشایی هایش از چادائه یا سوسونگ کمک می‌گرفت و همواره چادائه به عنوان ژنرال گوگوریو به میدان جنگ میرفت و پیروزی بزرگی کسب می‌کرد به عنوان بزرگترین دستاورد چادائه قبل از برتخت نشستن شکست دادن امپراتوری هان در سال ۱۲۱ میلادی بود در این جنگ چادائه موفق شد شکست سنگینی بر امپراتوری هان وارد کند و حدود بیشماری مرد و زن را اسیر کند سال ۱۲۱ میلادی را به عنوان سال ادامه پادشاهی شاه تائجو می‌دادند اما برخی تاریخ دانان عقیده دارند در این سال شاه تائجو تاج و تخت را به چادائه واگذار کرد و بعد درگذشت به عقیده تاریخ دانان چادائه حدود ۴۵ سال بر گوگوریو حکومت کرد (۱۲۱ تا ۱۶۵) اما به عقیده بعضی تاریخ دانان چادائه ۱۸ سال بر گوگوریو حکومت کرد (۱۴۶ تا ۱۶۵) به هر حال نظریه دوم یعنی ۱۸ سال حکومت مورد تایید است

هم چنین پادشاه چادائه طبق کتب تاریخی از جمله سامگوک ساگی فردی خشن و بی رحم شناخته شده اما از نظر ظاهری و بدنی فردی با ابهت عالی و فیزیک بدنی عالی توصیف شده است پادشاه چادائه بعد از به سلطنت رسیدن فتوحاتی انجام نداد و همش دوره ایی از ظلم و ستم و همچنین دوره آب و هوای بسیار بدی در گوگوریو به وجود آمده بود خشکسالی و زمستان و طوفان ها از جمله دوران آب و هوایی خشن در دوره پادشاه چادائه بود امروزه در اسطوره ها و فولکلور های چینی از شاه تائجو و برادرش شاه چادائه به عنوان افرادی ظالم و خونریز نشان داده می‌شوند که دائم با جامعه چینی دشمنی داشتند اما در اسطوره های کره ای از شاه تائجو به عنوان فردی فاتح و محبوب یاد شده است

سابقه و بدست آوردن تخت پادشاهی[ویرایش]

بر اساس کتاب سامگوک ساگی، او جوانترین برادر پادشاه سابق، تائجو بزرگ بود. گفته شده، او شجاع و ظالم بوده‌است.

در طول حکومت برادرش، چادائه به‌طور موفقیت‌آمیزی حمله سلسله هان چین را دفع کرد و در دربار گوگوریو، صاحب قدرت شد. او سرانجام پس از حذف مخالفان خود، شامل "U BO" و "Go Bok-jang"، تاج و تخت را از تائجو، که احتمالاً مجبور به کناره‌گیری شده بود، دریافت کرد.

حکومت[ویرایش]

چادائه، حتی پس از رسیدن به حکومت به تثبیت قدرت خود ادامه داد. در سومین سال حکومتش، به دستور او دو پسر تائجو کشته شدند. او یکی از برادرانش را مجبور به خودکشی کرد و جوانترین برادرش، Baekgo(پادشاه سیندائه)، را اذیت و آزار می‌کرد.

بر اساس کتاب سامگوک ساگی، پیروی چندین حادثه طبیعی و ناآرامی عمومی، او توسط وزیرش "Myeongnim Dap-bu" کشته شد. مطابق سامگوک یوسا، فرمانروای بعدی، پادشاه سیندائه، تائجو و چادائه را به قتل رساند.

پانویس[ویرایش]

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «King Chadae of Goguryeo». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۶ اسفند ۱۳۸۷.

ن ب و دودمان گوگوریو
-	۱) جومونگ (۵۸-۱۹ ق.م.) • ۲) یوری (۱۹ ق.م.-۱۸ میلادی)
-	۳) دائموسین (۱۸-۴۴) • ۴) مینجانگ (۴۴-۴۸) • ۵) موبون (۴۸-۵۳) • ۶) تائجو (۵۳-۱۴۶) • ۷) چادائه (۱۴۶-۱۶۵) • ۸) سیندائه (۱۶۵-۱۷۹) • ۹) گگوکچئون (۱۷۹-۱۹۷) • ۱۰- سانسانگ (۱۹۷-۲۲۷) • ۱۱) دانگچئون (۲۲۷-۲۴۸) • ۱۲) جونگچئون (۲۴۸-۲۷۰) • ۱۳) سئوچئو (۲۷۰-۲۹۲) • ۱۴) بنگسانگ (۲۹۲-۳۰۰) • ۱۵) میچئون (۳۰۰-۳۳۱) • ۱۶) گگوگوون (۳۳۱-۳۷۱) • ۱۷) سوسوریم (۳۷۱-۳۸۴) • ۱۸) گگوگ یانگ (۳۸۴-۳۹۱) • ۱۹) گوآنگ گائتو بزرگ (۳۹۱-۴۱۳)
-	۲۰) جانگسو (۴۱۳-۴۹۰) • ۲۱) مونجا میئونگ (۴۹۱-۵۱۹) • ۲۲) آنجانگ (۵۱۹-۵۳۱) • ۲۳) آن وون (۵۳۱-۵۴۵) • ۲۴) یانگ وون (۵۴۵-۵۵۹) • ۲۵) پیونگ وون (۵۵۹-۵۹۰) • ۲۶) یئونگ یانگ (۵۹۰-۶۱۸) • ۲۷) یئونگ نیو (۶۱۸-۶۴۲) • ۲۸) بوجانگ (۶۴۲-۶۶۸)