چینی مین: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۳: خط ۱۳:
| child2 = [[مین مرکزی|مرکزی]]
| child2 = [[مین مرکزی|مرکزی]]
| child3 = [[مین شرقی|شرقی]]
| child3 = [[مین شرقی|شرقی]]
| child4 = [[Pu-Xian Min|پو-شیان]]
| child4 = [[مین پو-شیان|پو-شیان]]
| child5 = [[مین جنوبی|جنوبی]]
| child5 = [[مین جنوبی|جنوبی]]
| child6 = ''[[Leizhou Min|لیژو]]''
| child6 = ''[[Leizhou Min|لیژو]]''
خط ۴۴: خط ۴۴:
{{Col-3}}
{{Col-3}}
{{زیرنویس نقشه|#af8f4f|[[Shao-Jiang Min|شائو-جیانگ]]}}
{{زیرنویس نقشه|#af8f4f|[[Shao-Jiang Min|شائو-جیانگ]]}}
{{زیرنویس نقشه|#df5f5f|[[Northern Min|شمالی]]}}
{{زیرنویس نقشه|#df5f5f|[[مین شمالی|شمالی]]}}
{{زیرنویس نقشه|#ffb200|[[Central Min|مرکزی]]}}
{{زیرنویس نقشه|#ffb200|[[مین مرکزی|مرکزی]]}}
{{Col-3}}
{{Col-3}}
{{زیرنویس نقشه|#96c83c|[[مین شرقی|شرقی]]}}
{{زیرنویس نقشه|#96c83c|[[مین شرقی|شرقی]]}}
{{زیرنویس نقشه|#3fdebf|[[Pu-Xian Min|پو-شیان]]}}
{{زیرنویس نقشه|#3fdebf|[[مین پو-شیان|پو-شیان]]}}
{{زیرنویس نقشه|#7fbfff|[[مین جنوبی|جنوبی]]}}
{{زیرنویس نقشه|#7fbfff|[[مین جنوبی|جنوبی]]}}
{{Col-3}}
{{Col-3}}

نسخهٔ ‏۲۷ اکتبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۲:۴۵

مین
閩語 / 闽语
اقوام:Teochew people, Hoklo people, Fuzhou people, Putian people, Hainan people, غیره
پراکنش:سرزمین اصلی چین: فوجیان، گوانگ‌دونگ (اطراف چاوژو-شانتو و شبه‌جزیره لیژوهاینان، چجیانگ (شهرستان شنگسی، پوتو و شهرستان سانگنانتایوان، جوامع دور از وطن چینی در جنوب شرق آسیا و شمال‌شرقی ایالات متحده
تبار:چینی-تبتی
نیا:نیا-مین
زیرگروه‌ها:
ایزو ۶–۶۳۹mclr
زبان شناسی79-AAA-h to 79-AAA-l
گلاتولوگminn1248
گونه‌های نخستین
نامِ چینی
نویسه‌های چینی سنتی閩語
نویسه‌های چینی ساده‌شده闽语
پوژ هاکینBân gú
{{{mapalt}}}
پراکندگی زبان‌های مین

زبان‌های مین (چینی ساده‌شده: 闽语، چینی سنتی: 閩語، پین‌یین: Mǐn yǔ) خانواده‌ای از زبان چینی هستند که توسط ۳۰ میلیون نفر در استان فوجیان و مناطقی در شبه‌جزیره لیژو و هاینان، همین‌طور بومیان چائوشان در ژونگشان، سه شهرستان در جنوب ونژو، جواشان و تایوان بدان‌ها سخن گفته می‌شود.[۱] نام این خانواده از روی رود مین ریشه گرفته‌است. گویشوران گونه‌های مین نسبت به یکدیگر و سایر زبان‌های چینی فهم متقابل ندارند.

بسیاری از زبان‌های مین ویژگی‌های قابل توجه از زبان چینی کهن را حفظ کرده‌اند و شواهد زبانی وجود دارد که نشان می‌دهد بیشتر گونه‌های مین مستقیماً از دودمان‌های چینی میانه سوئی و تانگ سرچشمه گرفته‌اند. گویشوران فراوانی از مین در میان جوامع چینی در جنوب شرق آسیا حضور دارند. مین جنوبی پرگویشورترین گونه مین خارج از فوجیان است و به نام هاکین-تایوانی نیز شناخته می‌شود.

گروه‌های گویشی مین براساس اطلس زبانی چین:

منابع

  1. Chinese Academy of Social Sciences (2012). 中国语言地图集(第2版):汉语方言卷 [Language Atlas of China (2nd edition): Chinese dialect volume]. Beijing: The Commercial Press. p. 110.