موسیقی مینیمال

موسیقی مینیمال
ریشه‌های سبکی	موسیقی تجربی، موسیقی دوازده‌نغمه‌ای، سریالیسم
ریشه‌های فرهنگی	آمریکا
سازهای معمول	پیانو، ارکسترا، پرکاشن، ساز موسیقی الکترونیک
فرم‌های مشتق‌شده	پست مینیمالیسم، توتالیسم
زیرژانرها
موسیقی درون
ژانرهای درهم‌آمیخته
موسیقی تکرارشونده

موسیقی مینیمال (به انگلیسی: Minimal music) سبک و تکنیکی از موسیقی است که در ارتباط با آثار تعدادی از آهنگسازان آمریکایی مانند لامونته یانگ، تری ریلی، استیو رایش و فیلیپ گلس است. پیدایش این سبک واکنشی به پیچیدگی نظری و عملی موسیقی مدرن بود.

تاریخچه

این سبک موسیقی ابتدا در دهه ۶۰ در نیویورک به وجود آمد و در ابتدا به شکل گونه‌ای از موسیقی تجربی شناخته شد و به آن مدرسه هایپنوتیک نیویورک (New York Hypnotic School) گفته می‌شد.

تعریف و ویژگی

۶ آهنگساز مینیمالیست

منظور از اختصار در موسیقی با گرایش‌های مینیمالیستی اشاره به عناصر سازنده و ساختار موسیقایی آن موسیقی است. درحالی‌که در هنر مینیمال، عناصر سازنده اثر به اشکال هندسی محدود شده است در موسیقی مینیمال تعداد نتها، فواصل و شدت کاهش می‌یابد. علاوه بر این آهنگسازان این سبک از استفاده از ساختارهای پیچیده موسیقایی اجتناب می‌کنند.
ویژگی‌های کلی این موسیقی هارمونی‌های ثابت، پالس‌های یکنواخت، تغییر فرم آهسته و تدریجی و تکرار عبارت‌های موسیقی یا بخش‌های کوچک‌تر به مثابه موتیفها یا سلول‌ها است. این سبک ممکن است ویژگی‌های دیگری مانند تغییر مُد داشته باشد.

آهنگسازان شاخص

علاوه بر آهنگسازان آمریکایی سبک مینیمال (لامونته یانگ، تری ریلی، استیو رایش و فیلیپ گلس)، در اروپا موسیقی آهنگسازانی مانند لوییس آندریسن، کارل گویوارتز، مایکل نایمن، گاوین برایرز، استیو مارتلند، هنریک گورتسکی، آروو پارت و جان تاونر نشان دهنده برخی ویژگی‌های موسیقی مینیمال است.
موسیقی مینیمال در دهه ۱۹۷۰ میلادی بر تعداد زیادی از گروه‌های موسیقی راک مانند گروه یس، آیرون باترفلای، جفرسن ایرپلین و در دهه ۱۹۸۰ میلادی بر جنبش نیو ایج تأثیر گذاشت.

منابع

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Minimal music». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۲ ژوئن ۲۰۱۱.