هبوط: تفاوت میان نسخهها
جز ←لید: ابرابزار |
|||
خط ۱: | خط ۱: | ||
[[File:Masaccio-TheExpulsionOfAdamAndEveFromEden-Restoration.jpg|thumb|220px|''[[راندهشدن آدم و حوا از بهشت]]، اثری از [[مازاتچو]]، ۱۴۲۵ میلادی]] |
[[File:Masaccio-TheExpulsionOfAdamAndEveFromEden-Restoration.jpg|thumb|220px|''[[راندهشدن آدم و حوا از بهشت]]، اثری از [[مازاتچو]]، ۱۴۲۵ میلادی]] |
||
{{دیگر کاربردها}} |
{{دیگر کاربردها}} |
||
'''هُبوط''' یا '''هُبوطِ انسان'''، مفهومی در دستگاه نظری و آموزههای [[اسلام]]ی، [[یهودیت|یهودی]] و [[مسیحیت|مسیحی]] |
'''هُبوط''' یا '''هُبوطِ انسان'''، مفهومی در دستگاه نظری و آموزههای [[اسلام]]ی، [[یهودیت|یهودی]] و [[مسیحیت|مسیحی]] است. ''هُبوط'' به نافرمانیِ انسان در برابرِ خدا و فرستادنِ او به زمین اشاره دارد.<ref>[http://www.hawzah.net/fa/magart.html?MagazineID=0&MagazineNumberID=5029&MagazineArticleID=44342 هبوط]</ref><ref>[[هبوط (کتاب)|هبوط]]، علی شریعتی، مجموعه آثار شماره ۱۳، تهران: چاپخش، ۱۳۶۰</ref> |
||
== واژهشناسی == |
== واژهشناسی == |
نسخهٔ ۳ مهٔ ۲۰۱۶، ساعت ۱۲:۱۱
هُبوط یا هُبوطِ انسان، مفهومی در دستگاه نظری و آموزههای اسلامی، یهودی و مسیحی است. هُبوط به نافرمانیِ انسان در برابرِ خدا و فرستادنِ او به زمین اشاره دارد.[۱][۲]
واژهشناسی
ابن فارس میگوید: «هبوط کلمهای است که دلالت بر فرود آمدن میکند.»[۳]
ماجرای هبوط
سرآغاز
حوّا و آدم در باغِ بهشت خوش بودند و میزیستند:
«و خداوندخدا آدم را امر فرموده گفت: از همهٔ درختانِ باغ بیممانعت بخور. اما از درختِ معرفتِ نیک و بد زنهار نخوری! زیرا روزی که از آن بخوری هر آینه خواهی مُرد.»[۴]
فریبدهنده
مارِ بهشتی، موجودیست که در اندیشهٔ یهودی، آدم و حوّا را وسوسه میکند:
«.. و مار از همه حیواناتِ صحرا که خداوندخدا ساخته بود هوشیارتر بود و به زن گفت: آیا خدا حقیقتاً گفته است که از همهٔ درختانِ باغ نخورید؟! زن به مار گفت: از میوه و درختان باغ میخوریم، لکن از میوهٔ درختی که در وسطِ باغ است، خدا گفت از آن مخورید! آن را لمس مکنید! مبادا بمیرید!.. مار به زن گفت: هر آینه نخواهید مُرد، بلکه خدا میداند در روزی که از آن بخورید چشمانِ شما باز شود و مانندِ خدا دانای نیک و بد خواهید بود.»[۵]
اما در اندیشههای اسلامی، این موجود ابلیس است.
نافرمانی و پیآمدِ آن
حوّاوآدم از آنچه خداوند گفته بود سر پیچیدند و پیآمدِ این نافرمانی، آشکار شدنِ برهنگیِ آدموحوّا بود. پس از آن؛ آدم توبه میکند و خداوندخدا هم میبخشد اما آثارِ برهنگی و گناهِ نخستین بر آنان باقی میماند و از بهشت نیز فرو میافتند.
«... پس از میوهاش گرفته بخورید و به شوهر خود نیز داد و او خورد. آنگاه چشمانِ هر دوی ایشان باز شد و فهمیدند که عریاناند. پس برگهای انجیر به هم دوخته سترها برای خویشتن ساختند.»[۶]
یَهُوَه مار، حوِا و آدم را هریک به روشی مجازات میکند:
مجازاتِ مار
«پس یَهُوَهخدا به مار گفت: چونکه این کار کردی، از همهٔ جانوران و از همهٔ حیواناتِ صحرا ملعونتر هستی! [پس] بر شکمت راه خواهی رفت و تمام روزهای عمرت خاک خواهی خورد.»