تلویزیون زمینی
تلویزیون زمینی (انگلیسی: Terrestrial television) یک نوع سیستم پخش صوتی تصویری است که در آن سیگنالهای تلویزیون توسط امواج رادیویی به دریافت‌کننده زمینی توسط یک پایگاه انتقال زمینی انتقال می‌یابد. این نوع پخش تلویزیونی در اروپا رایج تر است. واژه زمینی به جهت تمییز از نوع جدیدتر تکنولوژی‌ها، نظیر تلویزیون ماهواره‌ای یا کابلی است. در آن نوع از تلویزیون‌ها توسط یک ماهواره در آسمان به دریافت کنندگان انتقال می‌یابد یا سیگنال تلویزیونی از طریق یک کابل منتقل می‌شود که این نوع بیشتر در آمریکای شمالی رایج است.
تلویزیون زمینی اولین تکنولوژی برای پخش تلویزیونی بود که به صورت پخش عمومی از واشنگتن در ۷ آوریل ۱۹۲۷ شروع بکار کرد. در سال ۱۹۲۹ نیز بی‌بی‌سی شروع به پخش کرد و در سال ۱۹۳۰ یک برنامه مشخص تلویزیونی داشت. این سیستم‌های آزمایشی در ابتدا بخاطر کیفیت پایین برای جذب مخاطب با مشکل روبرو بودند و این تلویزیون‌ها بعد از جنگ جهانی دوم که کیفیت تصاویر بهبود یافت گسترش پیدا کرد. در این هنگام تلویزیون به مانند رادیو گسترش یافت و ایستگاه‌های محلی در شهرها گسترش یافت که در ایالات متحده مختص تبلیغات و در اروپا در انحصار دولت بود که مناسب با نیاز خود برنامه‌ها را تدوین می‌کردند. پخش تلویزیونی تا دهه ۶۰ میلادی به صورت سیاه سفید بود که در این زمان جای خود را به پخش تلویزیونی رنگی داد.
تا دههٔ ۵۰ میلادی روش جدیدی برای پخش تلویزیونی عرضه نشد و در اوایل همین دهه بود که تلویزیون کابلی به جهان عرضه شد. در دههٔ ۶۰ و ۷۰ میلادی این نوع جدید پخش در ایالات متحده رواج پیدا کرد و به تدریج تلویزیون زمینی منسوخ گشت. تخمین زده می‌شود که در سال ۲۰۱۳ تنها ۷٪ از خانه‌های آمریکا از آنتن استفاده می‌کنند.[۱][۲]
.svg)
.svg)
.svg)
