تحسین
تحسین یا آفرین (به انگلیسی: Admiration)، یک احساس اجتماعی است که با دیدن افراد دارای شایستگی، استعداد یا مهارت فراتر از استانداردها احساس می‌شود.[۱] تحسین یادگیری اجتماعی را در گروه‌ها تسهیل می‌کند.[۲] تحسین از طریق یادگیری از الگوها انگیزه خودیاری را ایجاد می‌کند.[۳]
سارا آلگو و جاناتان‌هایت[۱] تحسین را در زمره هیجان‌های ستایشگر دیگر، در کنار هیبت، فرهیختگی و قدردانی قرار می‌دهند. آنها پیشنهاد می‌کنند که تحسین احساسی است که نسبت به فرهیختگی غیرمنطقی احساس می‌کنیم (یعنی شاهد یک عمل با مهارت عالی)، در حالی که فرهیختگی هیجانی است که نسبت به برتری اخلاقی احساس می‌کنیم (یعنی شاهد انجام عملی با فضیلت بیش از اندازه). نویسندگان دیگر هر دوی این احساسات را تحسین می‌نامند و بین تحسین مهارت و تحسین فضیلت تمایز قائل می‌شوند.[۴] ریچارد اسمیت[۳] تحسین را به عنوان یک احساس جذبی متمرکز بر دیگر دسته‌بندی می‌کند، که سبب می‌شود افراد تمایل داشته باشند تا شبیه کسانی باشند که آنها را تحسین می‌کنند. او تحسین را با رشک (یک احساس متضاد متمرکز بر دیگری) مقایسه می‌کند، و پیشنهاد می‌کند که رشک سبب می‌شود تا از شایستگی دیگران احساس ناامیدی کنیم، در حالی که تحسین نشاط‌بخش و انگیزه‌بخش است.
منابع[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ Algoe, S. B. , & Haidt, J. (2009). Witnessing excellence in action: The ‘other-praising’ emotions of elevation, gratitude, and admiration. The journal of positive psychology, 4(2), 105–127.
- ↑ Haidt, J. , & Seder, P. (2009). Admiration and Awe. Oxford Companion to Affective Science (pp. 4–5). New York: Oxford University Press.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ Smith, R. H. (2000). Assimilative and contrastive emotional reactions to upward and downward social comparisons. Handbook of social comparison: Theory and research, 173–200.
- ↑ Immordino-Yang, M. H. , McColl, A. , Damasio, H. , & Damasio, A. (2009). Neural correlates of admiration and compassion. Proceedings of the National Academy of Sciences, 106(19), 8021.
