برنامههای توسعه ایران: تفاوت میان نسخهها
FreshmanBot (بحث | مشارکتها) جز ←برنامهٔ پنجسالهٔ اول: اصلاح فاصله مجازی + اصلاح نویسه با ویرایشگر خودکار فارسی |
←چالشهای توسعه ایران: اشتباه ادراکی برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
* خرابیهای ناشی از [[جنگ ایران و عراق]] |
* خرابیهای ناشی از [[جنگ ایران و عراق]] |
||
* محدودیتهای [[کشورهای مرکز]] |
* محدودیتهای [[کشورهای مرکز]] |
||
* عدم التزام برخی مسئولین به سیاست های کلی |
|||
* رشد سریع [[جمعیت]] |
|||
== قانون برنامههای توسعه == |
== قانون برنامههای توسعه == |
نسخهٔ ۱۹ ژوئن ۲۰۱۹، ساعت ۰۶:۲۸
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
برنامههای توسعهٔ اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، به مجموعه برنامههای میان مدتی گفته میشود که به صورت ۵ ساله و توسط دولت وقت تنظیم میشود و به تصویب مجلس شورای اسلامی میرسد.
بعد از انقلاب، در هشت سال جنگ ایران و عراق امکان اجرای برنامههای توسعه کشور از بین رفت، چراکه در شرایطی که موجودیت و حاکمیت ملی ایران از سوی کشورهای خارجی تهدید میشد، و در شرایط تحریمهای علیه ایران که از سوی کشورهای مرکز اعمال میشد، تلاش و همت ایرانیها مصروف ادارهٔ جنگ و تأمین حداقل شرایط برای زندگی مردم، میشد.
برنامههای توسعهٔ کشور
- برنامه اول توسعه ۱۳۶۸ تا ۱۳۷۲
- برنامه دوم توسعه۱۳۷۴ تا ۱۳۷۸
- برنامه سوم توسعه۱۳۷۹ تا ۱۳۸۳
- برنامه چهارم توسعه ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۸
- برنامه پنجم توسعه ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۴
- برنامه ششم توسعه ۱۳۹۶ تا ۱۴۰۰
چالشهای توسعه ایران
- خرابیهای ناشی از جنگ ایران و عراق
- محدودیتهای کشورهای مرکز
- عدم التزام برخی مسئولین به سیاست های کلی
قانون برنامههای توسعه
برنامهٔ پنجسالهٔ اول
هدفهای کلان این برنامه به شرح زیر تعیین شدهاست:
- بازسازی و دفاعی و تأمین نیازهای ضروری آن بر مبنای اهداف دفاعی تعیین شده.
- بازسازی و نوسازی ظرفیتهای تولیدی و زیربنایی و مراکز جمعیتی خسارت دیده در طول جنگ تحمیلی در چهارچوب اولویتهای برنامه.
- گسترش کمّی و ارتقاء کیفی فرهنگ عمومی تعلیم و تربیت و علوم و فنون در جامعه با توجه خاص نسبت به نسل جوان.
- ایجاد رشد اقتصادی در جهت افزایش تولید سرانه، اشتغال مولد و کاهش وابستگی اقتصادی با تأکید بر خود کفایی محصولات استراتژیک کشاورزی و مهار تورم.
- تلاش در جهت تأمین عدالت اجتماعی اسلامی.
- تأمین حداقل نیازهای اساسی آحاد مردم.
- تعیین و اصلاح الگوی مصرف در جهت تعیین نیازهای انسان و جامعه در جریان رشد و تکامل مادی و معنوی با حفظ کرامت و آزادگی انسان.
- اصلاح سازمان و مدیریت اجرایی و قضایی کشور در ابعاد مختلف.
- تلاش در جهت ایجاد امنیت قضایی و تحکیم مبانی نظری و عملی تساوی عموم در برابر قانون و اجرای عدالت و حمایت از آزادیهای مشروع فردی و اجتماعی.
- سازماندهی فضایی و توزیع جغرافیایی جمعیت و فعالیتها، متناسب با مزیتهای نسبی هر منطقه به استثنای مواردی که ملاحظات سیاسی و نظامی ایجاب مینماید.
برنامهٔ پنجسالهٔ دوم
هدفهای کلان این برنامه به شرح زیر تعیین شده بود:
- تلاش در جهت تحقق عدالت اجتماعی
- رشد فضائل بر اساس اخلاق اسلامی و ارتقاء کمی و کیفی و فرهنگ عمومی جامعه.
- هدایت جوانان و نوجوانان در عرصههای ایمان مذهبی، فرهنگ خودی، خلافیت، علم، هنر، فن، و تربیت بدنی و مناسب انسانی، خانوادگی و اجتماعی و مشارکت در صحنههای فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی.
- افزایش بهرهوری.
- تربیت نیروی انسانی مورد نیاز.
- رشد و توسعه پایدار اقتصادی با محوریت بخش کشاورزی.
- اصلاح ساختار نظارتی اجرایی و قضایی کشور در جهت تحقق اهداف برنامه.
- تقویت مشارکت عامه مردم و اتخاذ تدابیر لازم برای نظارت شایسته و پیوسته بر اجرای برنامه.
- تلاش در جهت کاهش وابستگی اقتصاد کشوربه درآمدهای حاصل از نقت و توسعه بیش از پیش صادرات غیرنفتی.
- حفظ محیط زیستی و استفادهٔ بهینه از منابع طبیعی کشور.
- تقویت بنیه دفاعی کشور در چار چوب سیاستهای و تدابیر فرماندهی معظم کل قوا.
- رعایت اصول عزت و حکمت و مصلحت کشور در سیاست خارجی.
- تلاش در جهت حاکمیت کامل قانون و حفظ امنیت همهجانبه آحاد مردم و ترویج فرهنگ احترام به قانون، نظم اجتماعی و وجدان کار.
- نظام دهی و بکارگیری تحقیقات بهعنوان ابزاری برای حل مشکلات و توسعه کشور.
- ایجاد تعادل در بخشهای اقتصادی (تعاونی، خصوصی و دولتی).
- تقویت و ترویج ارزشهای انقلاب اسلامی در عرضه کردن منابع مالی و امکانات دولتی.
برنامهٔ پنجسالهٔ سوم
قانون برنامه سوم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، در جلسه علنی مورخ ۱۷ فروردین ۱۳۷۹ مجلس شورای اسلامی با اصلاحاتی تصویب شد و در همان روز به تأیید شورای نگهبان رسیده.
برنامهٔ پنجسالهٔ چهارم
قانون برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، در ۱۱ مهر ۱۳۸۳ به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید. مصوب ۱۱ مهر ۱۳۸۳.