پرش به محتوا

خانه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نماد خانه

خانه یا مَنزِل در معنای عام، به معنای یک فضای اختصاصی است. در زبان فارسی و چند زبان دیگر، واژه خانه با واژه‌هایی مانند آشپز، رختشور، سرباز و اسلحه ترکیب شود تا دلالت بر اختصاص یک فضا به فعالیت‌ معینی کند.

یک خانه مکانی امن برای استراحت کردن، زندگی کردن و آسودن است در این مکان، معمولاً یک فرد یا یک خانواده، زندگی می‌کنند و وسایل خود را در آن، نگهداری می‌کنند. در فرهنگ سنتی و عامه ایرانی، گاه از اصطلاحات «چهاردیواری (چاردیواری)، کاشانه یا منزل» به جای خانه، استفاده می‌شود.[۱]

خانه‌های جدید شامل سرویس‌های بهداشتی و امکانات تهیه غذا نیز هستند اما در برخی مناطق، همچنان برخی اقوام، دارای خانه‌هایی هستند که پیشرفت نکرده اند و از امکانات رفاهی یا حتی مکان ثابتی، برخوردار نیستند. چادرنشینی یکی از انواع این نوع زندگی است.

یک نمونه خانهٔ ویلایی در کالیفرنیا در آمریکا

خانه معمولاً خصوصی‌ترین ملک یک فرد یا یک خانواده در اجتماع است که از امنیت و حریمی مشخص و ویژه برخوردار است.

امروزه به دلیل کمبود زمین در شهرها خانه‌ها بیشتر به صورت آپارتمان ساخته می‌شوند.

تعریف

[ویرایش]

به استناد معنی واژهٔ خانه در لغت‌نامه دهخدا، «خانه جایی است که در آن آدمی سکنی می‌کند.»[۲] در زبان فارسی میانه این کلمه به صورت خانک یا خانگ به کار می‌رفته و در زبان قدیمی ایرانی به شکل âhana به معنای جا و محل بوده‌است که از ân و hân گرفته شده‌است.[۳]

طبقه‌بندی

[ویرایش]
یک نمونه خانهٔ چوبی در شرق اروپا

از دیدگاه مصالح ساختمانی

[ویرایش]
  • خانه لوله‌ای
  • خانه گلی
  • خانه خشتی
  • خانه سیمانی
  • خانه فلزی
  • خانه چادری
  • خانه برفی
  • خانه سنگی

از دیدگاه ساختمان‌سازی

[ویرایش]

جستارهای وابسته

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. فکوهی، ناصر (۲۰۱۶-۱۲-۰۵). ««خانه»: وداع با «چهاردیواری»». انسان‌شناسی و فرهنگ. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۴ فوریه ۲۰۱۷. دریافت‌شده در ۲۰۱۷-۰۲-۱۳.
  2. علی‌اکبر دهخدا و دیگران، «خانه» در لغت‌نامهٔ دهخدا (بازبینی شده در ۲۵ بهمن ۱۳۹۵).
  3. براتی، ناصر (۱۳۸۲). «بازشناسی مفهوم خانه در زبان فارسی و فرهنگ ایرانی». خیال (۸): ۲۴–۵۵. دریافت‌شده در ۲۰۱۷-۰۲-۱۳.

پیوند به بیرون

[ویرایش]

[۱]

  1. فرهنگ دهخدا، ویکی‌واژه