عبدالرحمن اوزاعی
|
بخشی‌از مجموعه مقالات: |
|---|
| ارکان دین اسلام |
|
سعید بن زید · زبیر · طلحه |
|
صحیح بخاری · صحیح مسلم · سنن نسایی |
|
مکان‌های مقدس |
|
مکه · مدینه · بیت‌المقدس |
ابوعمرو عبد الرحمن بن عمرو عوزاعی (عربی: أبو عمرو عبدُ الرحمٰن بن عمرو الأوزاعی) (۷۰۷–۷۷۴) اسلام‌شناس، سنت گرا و نماینده اصلی و همنام مکتب فقهی اوزائی بود. اوزائی توسط قبیله اش «عوزه» (الأوزاع) که بخشی از بنی حمدان است، نامیده می‌شد.[۱]
زندگی‌نامه[ویرایش]
او احتمالاً در سال ۷۰۷ در بعلبک (در لبنان امروزی) به دنیا آمد، اگرچه الذهبی زندگی‌نامه‌نویس و مورخ گزارش می‌دهد که العوزعی اصالتاً اهل سند بود. آثار بسیار کمی از اوزی باقی مانده‌است، اما سبک فقه اسلامی او (اصول الفقه) در کتاب الرد علی سیرالاوزای ابویوسف، به ویژه تکیه او بر «سنت زنده» محفوظ مانده‌است. عمل بی وقفه مسلمانان که از نسل‌های گذشته به دست آمده‌است. برای اوزای، این سنت واقعی محمد بود. مکتب اوزای در سوریه، مغرب و اندلس شکوفا شد، اما در نهایت بر آن غلبه کرد و مکتب شریعت اسلامی مالکی در قرن نهم جایگزین آن شد. او در سال ۷۷۴ درگذشت و در نزدیکی بیروت لبنان به خاک سپرده شد، جایی که آرامگاه او هنوز هم مورد بازدید قرار دارد.[۲]
بازدیدها[ویرایش]
او از نظر کلامی به عنوان جفاگر قدریان و همچنین یکی از شاهدان تاریخی اصلی آنها شناخته می‌شد. او مدعی شد که قدریان صرفاً عقاید بدعت آمیز را از مسیحیان به خود اختصاص داده‌اند. اوزائی با مؤسس آنها معبد آشنا شده بود.[۳]
اوزای با تمام مکاتب فقهی دیگر در این عقیده که مرتدان از اسلام نباید اعدام شوند، اختلاف داشت، مگر اینکه ارتداد آنها بخشی از «توطئه تصرف دولت»، یعنی خیانت باشد.[۴]
ابن ابی حاتم رازی (متوفی ۹۳۸ (ق ۳۲۷)) در مقدمه اثر خود الجرح و التعدیل، مجموعه ای از ده نامه منسوب به اوزاعی را حفظ کرده‌است. الاوزاعی در این نامه‌ها به یک سری از مقامات بلندپایه خطاب می‌کند تا از افراد و گروه‌ها دفاع کند. از جمله، او عباسیان را تشویق کرد که مسلمانانی را که در ارزروم به اسارت بیزانسی‌ها درآورده بودند، باج بدهند و دستمزد سربازان سوری را که مسئول حفاظت از سواحل شام بودند، افزایش دهند.[۵]
منابع[ویرایش]
- ↑ "سیر أعلام النبلاء". shamela (به عربی). Archived from the original on 1 December 2017. Retrieved 28 November 2017.
- ↑ John Esposito, The Oxford Dictionary of Islam, Oxford University Press, 2003
- ↑ Steven C. Judd, "The Early Qadariyya" in The Oxford Handbook of Islamic Theology, ed. Sabine Schmidtke (Oxford: Oxford University Press, 2016), 47-48.
- ↑ Wood, Asmi (2012). "8. Apostasy in Islam and the Freedom of Religion in International Law". In Paul Babie; Neville Rochow (eds.). Freedom of Religion under Bills of Rights. University of Adelaide Press. p. 169. ISBN 978-0-9871718-0-1. JSTOR 10.20851/j.ctt1t3051j.13. Retrieved 9 January 2021.
- ↑ Tillier, Mathieu (2022). "La Syrie d'al-Awzāʿī (m. 157/774). Les pétitions d'un savant au pouvoir abbasside". In Boudier, Mathilde (ed.). Autour de la Syrie médiévale. Études offertes à Anne-Marie Eddé (in French). Leuven: Peeters. pp. 65-114. ISBN 9789042947986.
پیوند به بیرون[ویرایش]
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| واژه‌نامه‌های زندگی‌نامه‌ای | |
| سایر | |
