نائورو: تفاوت میان نسخه‌ها
ترجمه از ویکی‌پدیای انگلیسی |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۰: | خط ۴۰: | ||
زبان‌های رسمی این کشور انگلیسی و [[زبان نائورویی|نائورویی]] هستند و واحد پول رایج در آن [[دلار استرالیا]] است. نائورو با ۹۳۰۰ نفر جمعیت، کم‌جمعیت‌ترین کشور جهان پس از واتیکان است. کشور نائورو هم‌چنین با ۲۱ کیلومتر مربع مساحت، کوچک‌ترین جمهوری در جهان است. نزدیک‌ترین همسایه آن [[جزیره بانابا]] در کشور [[کیریباتی]] است که در ۳۰۰ کیلومتری شرق نائورو واقع شده‌است. |
زبان‌های رسمی این کشور انگلیسی و [[زبان نائورویی|نائورویی]] هستند و واحد پول رایج در آن [[دلار استرالیا]] است. نائورو با ۹۳۰۰ نفر جمعیت، کم‌جمعیت‌ترین کشور جهان پس از واتیکان است. کشور نائورو هم‌چنین با ۲۱ کیلومتر مربع مساحت، کوچک‌ترین جمهوری در جهان است. نزدیک‌ترین همسایه آن [[جزیره بانابا]] در کشور [[کیریباتی]] است که در ۳۰۰ کیلومتری شرق نائورو واقع شده‌است. |
||
۵۸ درصد از مردم نائورو از قوم نائورویی هستند که آمیزه‌ای است دو نژاد پلینزیایی و میکرونزیایی. ۲۶ درصد از مردم این کشور از تبار جزایرنشینان اقیانوس آرام، ۸ درصد اروپایی‌تبار و ۸ درصد نیز چینی هستند. دین اصلی مردم این کشور مسیحیت است. ۱۰ درصد از مردم نائورو نیز بهایی هستند که با این حساب این کشور بالاترین درصد بهاییان نسبت به جمعیت در میان کشورهای جهان را دارد، ۹ درصد از جمعیت نائورو نیز بودایی و ۲.۲ درصد مسلمان هستند. |
۵۸ درصد از مردم نائورو از قوم نائورویی هستند که آمیزه‌ای است دو نژاد [[پلینزیایی]] و [[میکرونزیایی]]. ۲۶ درصد از مردم این کشور از تبار جزایرنشینان اقیانوس آرام، ۸ درصد اروپایی‌تبار و ۸ درصد نیز چینی هستند. دین اصلی مردم این کشور مسیحیت است. ۱۰ درصد از مردم نائورو نیز [[بهایی]] هستند که با این حساب این کشور بالاترین درصد بهاییان نسبت به جمعیت در میان کشورهای جهان را دارد، ۹ درصد از جمعیت نائورو نیز بودایی و ۲.۲ درصد مسلمان هستند. |
||
یارن - که بزرگترین آبادی است - پایتخت بالفعل میباشد. دو مانیاب آبادی بزرگ دیگری است ولی آمار جمعیت هیچکدام موجود نیست. |
|||
در ۱۸۸۸، به دنبال تقاضای حفاظت آلمانی‌های مقیم این جزیره طی ناآرامی بین ۱۲ طایفهٔ نائورو، آلمان این جزیره را ضمیمه کرد. در ۱۹۱۴، استرالیا نائورو را تسخیر کرد و ادارهٔ آن را - به غیر از مدت اشغال ژاپنی‌ها (۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵) - تا زمان اعطای استقلال در ۱۹۶۸، به عهده داشت. |
در ۱۸۸۸، به دنبال تقاضای حفاظت آلمانی‌های مقیم این جزیره طی ناآرامی بین ۱۲ طایفهٔ نائورو، آلمان این جزیره را ضمیمه کرد. در ۱۹۱۴، استرالیا نائورو را تسخیر کرد و ادارهٔ آن را - به غیر از مدت اشغال ژاپنی‌ها (۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵) - تا زمان اعطای استقلال در ۱۹۶۸، به عهده داشت. |
||
| خط ۵۱: | خط ۴۹: | ||
نائورو دست‌کم سه هزار سال پیش توسط مردمان جزایر میکرونزی و پلینزی مسکونی شد. به طور سنتی ۱۲ قبیله یا تیره در نائورو سکونت داشتند که این در ستاره ۱۲-پر که بر روی پرچم این کشور دیده می‌شود بازتاب یافته‌است. نائورویی‌ها سنتاً تبار خود را از سوی مادر مشخص می‌کردند (نظام [[مادرتباری]]). |
نائورو دست‌کم سه هزار سال پیش توسط مردمان جزایر میکرونزی و پلینزی مسکونی شد. به طور سنتی ۱۲ قبیله یا تیره در نائورو سکونت داشتند که این در ستاره ۱۲-پر که بر روی پرچم این کشور دیده می‌شود بازتاب یافته‌است. نائورویی‌ها سنتاً تبار خود را از سوی مادر مشخص می‌کردند (نظام [[مادرتباری]]). |
||
پیشه اصلی اهالی جزیره، آبزی‌پروری بود و با به دان انداختن بچه‌ماهی‌های |
پیشه اصلی اهالی جزیره، [[آبزی‌پروری]] بود و با به دان انداختن بچه‌ماهی‌های [[ایبیجا]]، آن‌ها را در آب شیرین [[تالاب بوآدا]] پرورش داده و به این طریق منبع غذایی مطمئنی برای خود ترتیب می‌دادند. |
||
نارگیل و میوه پاندانوس از دیگر مواد خوراکی اهالی بود.{{سخ}} |
نارگیل و میوه [[پاندانوس]] از دیگر مواد خوراکی اهالی بود.{{سخ}} |
||
نام نائورو احتمالاً از واژه نائورویی Anáoero گرفته شده که به معنی «به ساحل می‌روم» است. |
نام نائورو احتمالاً از واژه نائورویی Anáoero گرفته شده که به معنی «به ساحل می‌روم» است. |
||
نخستین فرد غربی که از این جزیره بازدید کرد ناخدا و شکارچی نهنگ اهل بریتانیا «جان فرن» بود که در سال ۱۷۹۸ به این جزیره رسید و آن را «جزیره دلپذیر» نامید. از آن پس جزیره‌نشینان رفته‌رفته با اروپایی‌های شکارچی نهنگ و با بازرگانان تماس پیدا کردند و این شکارچیان منابع جزیره را تحلیل برده و آب شیرین جزیره را نیز بیش از اندازه مصرف کردند. در این زمان افراد شورشی جداشده از کشتی‌های اروپایی شروع به زندگی در این جزیره کردند. جزیره‌نشینان بومی نائورو با غربیان به دادوستد پرداخته و در قبال تحویل خوراک، از آن‌ها شراب نخل و اسلحه دریافت کردند. این سلاح‌ها در خلال جنگ ۱۰ساله قبیله‌ای نائورو که در سال ۱۸۷۸ آغاز شد استفاده شد. |
نخستین فرد غربی که از این جزیره بازدید کرد ناخدا و شکارچی نهنگ اهل بریتانیا «[[جان فرن]]» بود که در سال ۱۷۹۸ به این جزیره رسید و آن را «جزیره دلپذیر» نامید. از آن پس جزیره‌نشینان رفته‌رفته با اروپایی‌های شکارچی [[نهنگ]] و با بازرگانان تماس پیدا کردند و این شکارچیان منابع جزیره را تحلیل برده و آب شیرین جزیره را نیز بیش از اندازه مصرف کردند. در این زمان افراد شورشی جداشده از کشتی‌های اروپایی شروع به زندگی در این جزیره کردند. جزیره‌نشینان بومی نائورو با غربیان به دادوستد پرداخته و در قبال تحویل خوراک، از آن‌ها [[شراب نخل]] و اسلحه دریافت کردند. این سلاح‌ها در خلال جنگ ۱۰ساله قبیله‌ای نائورو که در سال ۱۸۷۸ آغاز شد استفاده شد. |
||
نائورو در سال ۱۸۸۸ ضمیمه آلمان شد و به عنوان بخشی از منطقه |
نائورو در سال ۱۸۸۸ ضمیمه آلمان شد و به عنوان بخشی از منطقه تحت‌الحمایه [[جزایر مارشال]] آلمان در آمد. ورود آلمانی‌ها به جنگ داخلی پایان داد، و پادشاهان به عنوان حاکمان این جزیره استقرار یافتند. نامدارترین پادشاه این دوران، [[آوویدیا]] نام داشت. مبلغان مسیحی از [[جزایر گیلبرت]] در سال ۱۸۸۸ به نائورو رسیدند. مهاجران آلمانی این جزیره را '''ناوُدو''' یا '''اُناوِرو''' می‌نامیدند. |
||
آلمانی‌ها برای تقریبا سه دهه بر نائورو حکومت کردند. روبرت |
آلمانی‌ها برای تقریبا سه دهه بر نائورو حکومت کردند. [[روبرت راش]]، یک تاجر آلمانی که با یک زن بومی ازدواج کرد، نخستین اداره‌کننده جزیره بود و در سال ۱۸۹۰ منصوب شد. |
||
آلبرت الیس فولر کاوشگر در سال ۱۹۰۰ در نائورو فسفات کشف کرد. شرکت فسفات اقیانوس آرام بهره‌برداری از ذخایر فسفات را در سال ۱۹۰۶ با توافق با آلمان آغاز کرد و اولین محموله خود را در سال ۱۹۰۷ صادر کرد. |
[[آلبرت الیس فولر]] کاوشگر در سال ۱۹۰۰ در نائورو [[فسفات]] کشف کرد. شرکت فسفات اقیانوس آرام بهره‌برداری از ذخایر فسفات را در سال ۱۹۰۶ با توافق با آلمان آغاز کرد و اولین محموله خود را در سال ۱۹۰۷ صادر کرد. |
||
در سال ۱۹۱۴، با وقوع جنگ جهانی |
در سال ۱۹۱۴، با وقوع [[جنگ جهانی اول]]، نائورو توسط نیروهای استرالیایی تصرف شد. استرالیا، نیوزیلند و بریتانیا در سال ۱۹۱۹ «توافقنامه جزیره نائورو» را به امضا رساندند که برپایه آن نهادی به نام کمیسیون فسفات بریتانیا (BPC) ایجاد شد و حق استخراج معادن فسفات به این نهاد اختصاص یافت. |
||
این جزیره در سال ۱۹۲۰ با بیماری همه‌گیر آنفلوآنزا روبه‌رو شد که مرگ‌ومیر ۱۸ درصد از بومیان نائورویی را درپی داشت. در سال ۱۹۲۳، جامعه ملل قیمومت نائورور را به استرالیا داد و بریتانیا و نیوزیلند را به عنوان دو قیم همراه استرالیا بر این جزیره اعلام کرد. |
این جزیره در سال ۱۹۲۰ با بیماری همه‌گیر [[آنفلوآنزا]] روبه‌رو شد که مرگ‌ومیر ۱۸ درصد از بومیان نائورویی را درپی داشت. در سال ۱۹۲۳، جامعه ملل [[قیمومت]] نائورور را به استرالیا داد و بریتانیا و نیوزیلند را به عنوان دو قیم همراه استرالیا بر این جزیره اعلام کرد. |
||
در ۶ و ۷ دسامبر سال ۱۹۴۰، دو ناو جنگی کمکی آلمانی به نام‌های کومت و اوریون پنج کشتی تدارکاتی را در آب‌های نزدیک به نائورو غرق کرده و کومت معادن فسفات نائورو، انبارهای ذخیره‌سازی نفت، و بازاندازهای ساحلی جزیره را گلوله‌باران کرد. |
در ۶ و ۷ دسامبر سال ۱۹۴۰، دو ناو جنگی کمکی آلمانی به نام‌های کومت و اوریون پنج کشتی تدارکاتی را در آب‌های نزدیک به نائورو غرق کرده و کومت معادن فسفات نائورو، انبارهای ذخیره‌سازی نفت، و بازاندازهای ساحلی جزیره را گلوله‌باران کرد. |
||
سربازان ژاپنی نائورو را در ۲۵ اوت ۱۹۴۲ اشغال کردند. ژاپنی‌ها فرودگاه کوچکی در جزیره ساختند که برای اولین بار در ۲۵ مارس ۱۹۴۳ بمباران شد تا از رسیدن مواد غذایی به نائورو جلوگیری شود. ژاپنی‌ها ۱۲۰۰ نائورویی را برای کار به [[جزیره چوک]] تبعید کردند. نائورو که از سوی آمریکایی‌ها کاملاً به حال خود رها شده‌بود سرانجام در ۱۳ سپتامبر ۱۹۴۵، زمانی که «[[هیاساکی سودا]]»، فرمانده ژاپنی، جزیره را به ارتش استرالیا و نیروی دریایی سلطنتی استرالیا تسلیم کرد، آزاد شد. پس از آن، ۷۳۷ نائورویی که از اسارت ژاپنی‌ها در جزیره چوک جان سالم به‌در برده‌بودند به وطن خود بازگردانده شدند.{{سخ}} |
|||
در سال ۱۹۴۷، برای این جزیره قیمومتی توسط سازمان ملل متحد ترتیب داده شد که سه کشور استرالیا، نیوزیلند، و بریتانیا به عنوان قیم انتخاب شدند. |
|||
نائورو در ژانویه ۱۹۶۶ خودگردان شد و به دنبال یک [[کنوانسیون]] مشروطه دو ساله در سال ۱۹۶۸ مستقل شد و «[[همر دروبورت]]» نخستین رئیس جمهور این کشور شد. در سال ۱۹۶۷، مردم نائورو دارایی‌های کمیسیون فسفات بریتانیا را خریداری کردند، و کنترل آن در ژوئن ۱۹۷۰ به شرکت محلی فسفات نائورو واگذار شد. |
|||
درآمد معادن فسفات باعث شد تا نائورویی‌ها یکی از بالاترین استانداردهای زندگی در اقیانوس آرام را داشته‌باشند. |
|||
در سال ۱۹۸۹، نائورو بر سر شیوه اداره جزیره توسط [[استرالیا]] به‌ویژه بی‌اعتنایی استرالیا به مسئله اصلاح آسیب‌های زیست‌محیطی ناشی از استخراج معادن فسفات، از آن کشور به [[دیوان بین‌المللی دادگستری]] شکایت کرد. |
|||
نائورو و استرالیا موفق شدند در یک توافق خارج از دادگاه، در مورد بازسازی مناطق استخراج شده نائورو به توافق برسند. |
|||
== جمعیت == |
== جمعیت == |
||
نسخهٔ ۱۵ اوت ۲۰۱۲، ساعت ۲۰:۱۵
جمهوری نائورو Ripublik Naoero نائورو | |
|---|---|
 نشان ملی
| |
شعار: خواست خدا پیش از هر چیز | |
سرود: آواز نائورو | |
.svg) | |
 | |
| پایتخت و بزرگترین شهر | یارن ۰°۳۳′ جنوبی ۱۶۶°۵۵′ شرقی / ۰٫۵۵۰°جنوبی ۱۶۶٫۹۱۷°شرقی |
| زبان(های) رسمی | انگلیسی، زبان نائورویی |
| حکومت | جمهوری |
| مارکوس استفان | |
| بنیان‌گذاری | ۳۱ ژانویه ۱۹۶۸ |
| مساحت | |
• کل | ۲۱ کیلومتر مربع (۸٫۱ مایل مربع) (۲۲۷) |
• آبها (٪) | جزئی |
| جمعیت | |
• سرشماری | ۹۳۷۸ (۲۱۵) |
• تراکم | ۶۴۹ بر کیلومتر مربع (۱٬۶۸۰٫۹ بر مایل مربع) (۱۴ام) |
| واحد پول | دلار استرالیا (AUD) |
| منطقه زمانی | +۱۲ |
• تابستان (ساعت تابستانی) | UTC |
| پیش‌شماره تلفنی | ۶۷۴ |
| کد ایزو ۳۱۶۶ | NR |
| دامنه سطح‌بالا | .nr |
جمهوری نائورو (Nauru) کشور جزیره‌ای و کوچک در منطقه میکرونزی قارهٓ اقیانوسیه است. نائورو در اقیانوس آرام جنوبی واقع شده و پایتخت آن یارن است. نائورو در قدیم «جزیره دلپذیر» (Pleasant Island) نامیده می‌شد و در سال ۱۹۶۸ مستقل شد.
زبان‌های رسمی این کشور انگلیسی و نائورویی هستند و واحد پول رایج در آن دلار استرالیا است. نائورو با ۹۳۰۰ نفر جمعیت، کم‌جمعیت‌ترین کشور جهان پس از واتیکان است. کشور نائورو هم‌چنین با ۲۱ کیلومتر مربع مساحت، کوچک‌ترین جمهوری در جهان است. نزدیک‌ترین همسایه آن جزیره بانابا در کشور کیریباتی است که در ۳۰۰ کیلومتری شرق نائورو واقع شده‌است.
۵۸ درصد از مردم نائورو از قوم نائورویی هستند که آمیزه‌ای است دو نژاد پلینزیایی و میکرونزیایی. ۲۶ درصد از مردم این کشور از تبار جزایرنشینان اقیانوس آرام، ۸ درصد اروپایی‌تبار و ۸ درصد نیز چینی هستند. دین اصلی مردم این کشور مسیحیت است. ۱۰ درصد از مردم نائورو نیز بهایی هستند که با این حساب این کشور بالاترین درصد بهاییان نسبت به جمعیت در میان کشورهای جهان را دارد، ۹ درصد از جمعیت نائورو نیز بودایی و ۲.۲ درصد مسلمان هستند.
در ۱۸۸۸، به دنبال تقاضای حفاظت آلمانی‌های مقیم این جزیره طی ناآرامی بین ۱۲ طایفهٔ نائورو، آلمان این جزیره را ضمیمه کرد. در ۱۹۱۴، استرالیا نائورو را تسخیر کرد و ادارهٔ آن را - به غیر از مدت اشغال ژاپنی‌ها (۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵) - تا زمان اعطای استقلال در ۱۹۶۸، به عهده داشت.
تاریخ معاصر
در ۱۸۸۸، به دنبال تقاضای حفاظت آلمانی‌های مقیم این جزیره طی ناآرامی بین ۱۲ طایفهٔ نائورو، آلمان این جزیره را ضمیمه کرد. در ۱۹۱۴، استرالیا نائورو را تسخیر کرد و ادارهٔ آن را - به غیر از مدت اشغال ژاپنی‌ها ( ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵ ) - تا زمان اعطای استقلال در ۱۹۶۸، به عهده داشت.
نائورو دست‌کم سه هزار سال پیش توسط مردمان جزایر میکرونزی و پلینزی مسکونی شد. به طور سنتی ۱۲ قبیله یا تیره در نائورو سکونت داشتند که این در ستاره ۱۲-پر که بر روی پرچم این کشور دیده می‌شود بازتاب یافته‌است. نائورویی‌ها سنتاً تبار خود را از سوی مادر مشخص می‌کردند (نظام مادرتباری).
پیشه اصلی اهالی جزیره، آبزی‌پروری بود و با به دان انداختن بچه‌ماهی‌های ایبیجا، آن‌ها را در آب شیرین تالاب بوآدا پرورش داده و به این طریق منبع غذایی مطمئنی برای خود ترتیب می‌دادند.
نارگیل و میوه پاندانوس از دیگر مواد خوراکی اهالی بود.
نام نائورو احتمالاً از واژه نائورویی Anáoero گرفته شده که به معنی «به ساحل می‌روم» است.
نخستین فرد غربی که از این جزیره بازدید کرد ناخدا و شکارچی نهنگ اهل بریتانیا «جان فرن» بود که در سال ۱۷۹۸ به این جزیره رسید و آن را «جزیره دلپذیر» نامید. از آن پس جزیره‌نشینان رفته‌رفته با اروپایی‌های شکارچی نهنگ و با بازرگانان تماس پیدا کردند و این شکارچیان منابع جزیره را تحلیل برده و آب شیرین جزیره را نیز بیش از اندازه مصرف کردند. در این زمان افراد شورشی جداشده از کشتی‌های اروپایی شروع به زندگی در این جزیره کردند. جزیره‌نشینان بومی نائورو با غربیان به دادوستد پرداخته و در قبال تحویل خوراک، از آن‌ها شراب نخل و اسلحه دریافت کردند. این سلاح‌ها در خلال جنگ ۱۰ساله قبیله‌ای نائورو که در سال ۱۸۷۸ آغاز شد استفاده شد.
نائورو در سال ۱۸۸۸ ضمیمه آلمان شد و به عنوان بخشی از منطقه تحت‌الحمایه جزایر مارشال آلمان در آمد. ورود آلمانی‌ها به جنگ داخلی پایان داد، و پادشاهان به عنوان حاکمان این جزیره استقرار یافتند. نامدارترین پادشاه این دوران، آوویدیا نام داشت. مبلغان مسیحی از جزایر گیلبرت در سال ۱۸۸۸ به نائورو رسیدند. مهاجران آلمانی این جزیره را ناوُدو یا اُناوِرو می‌نامیدند. آلمانی‌ها برای تقریبا سه دهه بر نائورو حکومت کردند. روبرت راش، یک تاجر آلمانی که با یک زن بومی ازدواج کرد، نخستین اداره‌کننده جزیره بود و در سال ۱۸۹۰ منصوب شد.
آلبرت الیس فولر کاوشگر در سال ۱۹۰۰ در نائورو فسفات کشف کرد. شرکت فسفات اقیانوس آرام بهره‌برداری از ذخایر فسفات را در سال ۱۹۰۶ با توافق با آلمان آغاز کرد و اولین محموله خود را در سال ۱۹۰۷ صادر کرد. در سال ۱۹۱۴، با وقوع جنگ جهانی اول، نائورو توسط نیروهای استرالیایی تصرف شد. استرالیا، نیوزیلند و بریتانیا در سال ۱۹۱۹ «توافقنامه جزیره نائورو» را به امضا رساندند که برپایه آن نهادی به نام کمیسیون فسفات بریتانیا (BPC) ایجاد شد و حق استخراج معادن فسفات به این نهاد اختصاص یافت.
این جزیره در سال ۱۹۲۰ با بیماری همه‌گیر آنفلوآنزا روبه‌رو شد که مرگ‌ومیر ۱۸ درصد از بومیان نائورویی را درپی داشت. در سال ۱۹۲۳، جامعه ملل قیمومت نائورور را به استرالیا داد و بریتانیا و نیوزیلند را به عنوان دو قیم همراه استرالیا بر این جزیره اعلام کرد.
در ۶ و ۷ دسامبر سال ۱۹۴۰، دو ناو جنگی کمکی آلمانی به نام‌های کومت و اوریون پنج کشتی تدارکاتی را در آب‌های نزدیک به نائورو غرق کرده و کومت معادن فسفات نائورو، انبارهای ذخیره‌سازی نفت، و بازاندازهای ساحلی جزیره را گلوله‌باران کرد.
سربازان ژاپنی نائورو را در ۲۵ اوت ۱۹۴۲ اشغال کردند. ژاپنی‌ها فرودگاه کوچکی در جزیره ساختند که برای اولین بار در ۲۵ مارس ۱۹۴۳ بمباران شد تا از رسیدن مواد غذایی به نائورو جلوگیری شود. ژاپنی‌ها ۱۲۰۰ نائورویی را برای کار به جزیره چوک تبعید کردند. نائورو که از سوی آمریکایی‌ها کاملاً به حال خود رها شده‌بود سرانجام در ۱۳ سپتامبر ۱۹۴۵، زمانی که «هیاساکی سودا»، فرمانده ژاپنی، جزیره را به ارتش استرالیا و نیروی دریایی سلطنتی استرالیا تسلیم کرد، آزاد شد. پس از آن، ۷۳۷ نائورویی که از اسارت ژاپنی‌ها در جزیره چوک جان سالم به‌در برده‌بودند به وطن خود بازگردانده شدند.
در سال ۱۹۴۷، برای این جزیره قیمومتی توسط سازمان ملل متحد ترتیب داده شد که سه کشور استرالیا، نیوزیلند، و بریتانیا به عنوان قیم انتخاب شدند.
نائورو در ژانویه ۱۹۶۶ خودگردان شد و به دنبال یک کنوانسیون مشروطه دو ساله در سال ۱۹۶۸ مستقل شد و «همر دروبورت» نخستین رئیس جمهور این کشور شد. در سال ۱۹۶۷، مردم نائورو دارایی‌های کمیسیون فسفات بریتانیا را خریداری کردند، و کنترل آن در ژوئن ۱۹۷۰ به شرکت محلی فسفات نائورو واگذار شد. درآمد معادن فسفات باعث شد تا نائورویی‌ها یکی از بالاترین استانداردهای زندگی در اقیانوس آرام را داشته‌باشند.
در سال ۱۹۸۹، نائورو بر سر شیوه اداره جزیره توسط استرالیا به‌ویژه بی‌اعتنایی استرالیا به مسئله اصلاح آسیب‌های زیست‌محیطی ناشی از استخراج معادن فسفات، از آن کشور به دیوان بین‌المللی دادگستری شکایت کرد. نائورو و استرالیا موفق شدند در یک توافق خارج از دادگاه، در مورد بازسازی مناطق استخراج شده نائورو به توافق برسند.
جمعیت
- جمعیت : ۱۲٫۸۰۹ نفر (برپایهٔ سرشماری ژوئیهٔ ۲۰۰۴)
- امید طول عمر : ۶۹سال
- رشد سالانه جمعیت : ۱٫۸۷٪درصد (سرشماری ژوئیهٔ ۲۰۰۴)
- مذهب : کلیسای پروتستان نائورو ( اکثریت )، کاتولیک (اقلیت)
- زبان رسمی : زبان نائورویی ( رسمی )، انگلیسی
حکومت
پارلمان ۱۸ نفره با رأی تمامی افراد بالغ هر سه سال انتخاب میگردد. پارلمان، رئیس جمهور را انتخاب، و او نیز کابینة‌وزیران را انتصاب میکند.
- عضویت : جامعهٔ کشورهای مشترکالمنافع (عضو ویژه)، جامعهٔ کشورهای جنوب اقیانوس آرام.
- حزب دموکرات نائورو ( مخالف ) تنها حزب قانونی رسمی است.
- نوع حکومت : جمهوری
کل نیروهای مسلح : نیروهای مسلحی وجود ندارد. استرالیا مسئول دفاع از نائورو است.
جغرافیا
نائورو آتولی مرجانی و کم‌ارتفاع است.
- مساحت : ۲۱کیلومتر مربع
- خط ساحلی : ۳۰کیلومتر
- مختصات جغرافیایی : ۰ درجه و ۳۲ دقیقه جنوبی و ۱۶۶ درجه و ۵۵ دقیقه شرقی
- رودهای مهم : هیچ رود مهمی وجود ندارد.
- بلندترین نقطه : در فلات مرکزی، ۶۸ متر.
آب و هوا
نائورو با بارندگی سنگین، به ویژه در ماههای نوامبر تا فوریه، آب وهوایی استوایی دارد.
اقتصاد
اقتصاد نائورو تقریباً به طور کامل وابسته به صادرات سنگ فسفاتی است و پیشبینی می‌شود که ذخایر آن تا ۱۹۹۵ به پایان برسد. کشتیرانی و خدمات هوایی و تسهیلات « پناهگاه مالیاتی » برای دوران پس از اتمام فسفات برنامهریزی شده‌است.
- واحد پول : دلار استرالیا
آموزش
میزان باسوادی : ۹۹٪. سنین تحصیل اجباری : ۶ تا ۱۶ سال. تعداد دانشگاه : یک مرکز الحاقی دانشگاهی از دانشگاه ساوت پاسیفیک ( که مقر آن در فیجی است ) موجود میباشد.
منابع
 |
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ نائورو موجود است. |
- ویکی‌پدیای انگلیسی.
پیوند به بیرون
- Nauru, Permanent Mission to the United Nations
- Asian Development Bank Country Economic Report, Nauru, November, 2007
- Our Airline - the former Air Nauru
- Our Airline Flight Schedule
- Discover Nauru The Official Nauru Tourism Website
- CenPac - The ISP of the Republic of Nauru
- Radio program "This American Life" featured a 30-minute story on Nauru
- Open Directory Project - Nauru directory category
- High resolution aerial views of Nauru on Google Maps
- Nauru country information on globalEDGE
کشورها و متعلقات در قاره اقیانوسیه | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| کشورهای مستقل | استرالیا • شیلی (جزیره ایستر • جزیرههای خوان فرناندز) • تیمور شرقی • فیجی • اندونزی • کیریباتی • جزایر مارشال • ایالات فدرال میکرونزی • ژاپن (جزایر اوگاساوارا) • نائورو • نیوزیلند • پالائو • پاپوآ گینه نو • ساموآ • جزایر سلیمان • تونگا • تووالو • ایالات متحده (هاوائی • پالمیرا) • وانواتو | .svg) | |||||||||
| قلمروهای وابسته و دیگر قلمروها |
| ||||||||||
| استرالزی | |
|---|---|
| ملانزی | |
| میکرونزی | |
| پلینزی |  ساموآی آمریکا · جزایر کوک · پلینزی فرانسه · نیووی · پیت‌کرن · ساموآ · توکلائو · تونگا · تووالو · والیس و فوتونا |
| |||||||||||||
| |||||||||||||
فهرست مستعمرههای پیشین و کشورهای زیر قیمومت آلمان | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| مستعمرهها |
| .svg)
 | ||||||
| دارای امتیاز |
| |||||||
| غیر رسمی |
| |||||||
الگو:Link FA الگو:Link FA الگو:Link FA الگو:Link FA الگو:Link FA الگو:Link FA الگو:Link FA الگو:Link GA الگو:Link GA الگو:Link GA