شبرنگ

شبرنگ بهزاد نام اسب سیاوش در شاهنامه است که بعدها کیخسرو پسر سیاوش صاحب آن شد.

واژه‌شناسی

شبرنگ به معنای همچو «رنگ شب» به‌طورکل به هرچیزی که سیاه و تیره باشد گفته می‌شود.^[۱] همچنین به معنای اسب سیاه هم بکار رفته‌است.

فردوسی می‌گوید:^[۲]

سرش را بفتراک شبرنگ بست

تنش را به خاک اندر افگند پست

نام اسب سیاووش:

چنین گفت شبرنگ بهزاد را

که فرمان مبر زین سپس باد را

همچنین:

بیاورد شبرنگ بهزاد را

که دریافتی روز کین باد را

فردوسی، ابوالقاسم؛ شاهنامه فردوسی، پیرایش دکتر جلال خالقی مطلق، تهران ۱۳۹۴، نشر سخن، شابک: ۲-۷۵۱-۳۷۲-۹۶۴-۹۷۸،

این یک مقالهٔ خرد شاهنامه است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.