شبرنگ

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
سیاوش سوار بر شبرنگ در نگار گری شاهنامه فردوسی - سیاوش در گذر از آتش
شبرنگ بهزاد
اطلاعات کلی
نامشبرنگ
نام کاملشبرنگ بهزاد
شهرتاسب سیاوش

شبرنگ بهزاد نام اسب سیاوش در شاهنامه است که بعدها کیخسرو پسر سیاوش صاحب آن شد.

واژه‌شناسی[ویرایش]

شبرنگ به معنای همچو «رنگ شب» به‌طورکل به هرچیزی که سیاه و تیره باشد گفته می‌شود.[۱] همچنین به معنای اسب سیاه هم بکار رفته‌است.

در شاهنامه[ویرایش]

فردوسی می‌گوید:[۲]

سرش را بفتراک شبرنگ بست تنش را به خاک اندر افگند پست

نام اسب سیاووش:

چنین گفت شبرنگ بهزاد راکه فرمان مبر زین سپس باد را

همچنین:

بیاورد شبرنگ بهزاد راکه دریافتی روز کین باد را

پانویس[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فردوسی، ابوالقاسم؛ شاهنامه فردوسی، پیرایش دکتر جلال خالقی مطلق، تهران ۱۳۹۴، نشر سخن، شابک: ۲-۷۵۱-۳۷۲-۹۶۴-۹۷۸،