پادشاهی مشروطه
 | برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
| بخشی از سلسله مقاله‌های سیاسی |
| شیوه‌های حکومت |
|---|
| ساختار قدرت |
| منبع قدرت |
| درگاه سیاست (en) |
| بخشی از یک سری مقالات در |
| پادشاهی |
|---|
.svg) |
|
مفاهیم مبانی |
|
تاریخ |
| درگاه سیاست |
|
پادشاهی مشروطه یا پادشاهی مشروط نوعی از حکومت پادشاهی است که در آن (بر خلاف پادشاهی مطلقه) قدرت پادشاه مطلق نیست (بلکه «مشروط» است). حکومت سلطنتی مشروطه دارای قانون اساسی بوده و برای ادارهٔ کشور نهاد انتخابی (مانند مجلس‌های عوام یا خواص) دارد.
بنا بر آمار سازمان ملل متحد، ۸ کشور از ۱۵ کشوری که دارای بهترین شرایط زندگی در دنیا هستند با حکومت سلطنت مشروطه اداره می‌شوند.[۱] این نوع حکومت میزانی از دموکراسی و قانون‌گرایی را در خود دارد و معمولاً در اثر اصلاحات یا انقلاب در حکومت‌های پادشاهی، ایجاد می‌شود.
به‌طور کلی حکومت‌های پادشاهی مشروطه نسبت به پادشاهی های مطلقه و جمهوری‌هایی که به صورت دیکتاتوری فردی یا حزبی اداره می‌شوند نمره بسیار بهتری در زمینه دموکراسی، مبارزه با فساد، ثبات و امنیت و همچنین اقتصاد دارا می‌باشند. در واقع می‌توان پدیده پادشاهی مشروطه را نتیجه مبارزات اصلاح طلبان در ساختار پادشاهی‌های مطلقه دانست.
مشروطه در ایران[ویرایش]
در ایران با وقوع انقلاب مشروطیت حکومت سلطنتی مشروطه برای دوره‌ای تشکیل شد که فراز و نشیب‌های زیادی داشت. پس از انقلاب مشروطه به مدت حدود دو دهه ساختار مشروطه بر کشور حاکم بود اما با قدرت یافتن رضا شاه پهلوی از قدرت و نفوذ مجلس کاسته شد. پس از اشغال ایران توسط متفقین حد فاصل سال‌های ۱۳۲۰ تا ۱۳۳۲ قدرت مجلس افزایش یافت و دولت‌ها نیز بیشتر با مجلس هماهنگ شدند اما بعد از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ قدرت سلطنت به شکل گسترده‌ای افزایش یافت تا جایی که محمد رضا شاه در سال ۱۳۵۳ با انحلال دو حزب باقی مانده در اریکه قدرت یعنی حزب ملّیون و حزب مردم دستور به تشکیل یک حزب سیاسی واحد به نام حزب رستاخیر داد و دستور داد تمامی مقامات دولتی و نمایندگان مجلس به عضویت این حزب در آیند این اقدام محمد رضا شاه پهلوی باعث شد عملاً مجلس و دولت در این سال‌ها فاقد هرگونه قدرت مافوق سلطنت باشد و نیز اینکه در یک کشور پادشاهی مشروطه تنها یک حزب سیاسی وجود داشته باشد پدیده ای نادر بود که تنها در این سال‌ها در ایران اتفاق افتاد به گونه‌ای که برخی از پژوهشگران سال‌های پس از کودتا در ایران را نوعی از سلطنت مطلقه می‌دانند که نهایتاً به انقلاب ۵۷ انجامید.
پادشاهی انگلستان[ویرایش]
در سامانه دولتی انگلستان پادشاه به عنوان رئیس کشور نقش همبستگی ملی را دارا می‌باشد و در اداره کشور نقش تشریفاتی را بر عهده دارد. اداره کشور بر عهده نمایندگان پارلمان و دولت می‌باشد که با رای مستقیم مردم برگزیده می‌شوند. بریتانیا دارای دو مجلس به نام‌های عوام که دولت (نخست‌وزیر) را منصوب و برکنار می‌کند و مجلس اعیان که مانند مجلس عوام حق قانون‌گذاری را دارد. سامانه دولتی بریتانیا برمبنای تقسیم قوا بر پا شده‌است و امکان دیکتاتوری در ان وجود ندارد.[۲]
حکومت‌های پادشاهی مشروطه[ویرایش]
- بریتانیا
- کانادا
- استرالیا
- سوئد
- نروژ
- دانمارک
- مراکش
- هلند
- بلژیک
- لوکزامبورگ
- لیختن اشتاین
- اسپانیا
- ژاپن
- تایلند
- کامبوج
- نیوزلند
- اردن
- عمان
- کویت
- امارات
پانویس[ویرایش]
- ↑ سلطنت با طعم دموکراسی، بی‌بی‌سی فارسی
- ↑ حکومت انگلستان - دانشگاه ما
