سیاست‌گذاری عمومی

سیاست‌گذاری عمومی، مجموعه‌ای از اقدامات است که بر اساس خردگرایی کامل یا محدود طی فرایندی به انجام رسیده‌اند که متشکل از اقدامات سیاستی و سیاسی برای حل یک مسئله(مشکل) است. این اقدامات را می‌توان به عنوان فرایند سیاستگذاری قلمداد نمود و آن را همچون مجموعه‌ای از مراحل زمان‌بندی شده به هم مرتبط مجسم کرد: تهیه دستور کار، تدوین و تنظیم سیاست، اتخاذ سیاست، تحقق سیاست، برآورد سیاست.

مراحل سیاست‌گذاری

تهیه دستور کار مقامات منتخب مشکلات را در دستور کار عمومی قرار می‌دهند. به بسیاری از مشکلات اصلاً پرداخته نخواهد شد و سایر مشکلات نیز پس از مدت طولانی بررسی خواهند شد.

تنظیم راه حل‌ها

مقامات، سیاست‌های جایگزین را تنظیم می‌کنند تا به بررسی یک مشکل بپردازند. سیاست‌های جایگزین به اشکال دستورهای اجرایی، حکم‌های دادگاه و اقدامات قانونی تجلی خواهند یافت.

اتخاذ سیاست

یک جایگزین سیاستی به پشتوانه اکثریت اعضاء مجلس، توافق نظر بین مدیران سازمان‌ها، یا یک حکم دادگاه، اتخاذ می‌شود.

اجرای سیاست

یک سیاست، توسط آن دسته از واحدهای اجرایی به موقع اجرا گذاشته می‌شود که برای پیروی از سیاست، منابع مالی و انسانی را با هم بسیج می‌کنند.

ارزیابی سیاست

واحدهای حسابرسی و حسابداری دولت مشخص خواهند کرد که آیا سازمان‌های اجرایی، مجلس قانون‌گذار و دادگاه‌ها تابع شرایط قانونی سیاست و دست‌یابی به اهداف آن هستند یا خیر.

این مراحل بیانگر اقدامات جاری هستند که طی زمان به وقوع می‌پیوندند. هر مرحله‌ای به مرحله بعد مرتبط بوده و آخرین مرحله (برآورد سیاست) نیز به مرحله اول (تهیه دستور کار) و مراحل میانی متصل است که نوع این ارتباط به صورت یک چرخه یا دور غیر خطی از اقدامات است.

منابع

• پارسونز، واین(۱۳۸۵) مبانی سیاستگذاری و تحلیل سیاست‌ها (ترجمه حمیدرضا ملک محمدی) تهران: پژوهشکده مطالعات راهبردی
• دان ویلیام(۱۳۸۷)مقدمه‌ای بر تحلیل سیاست‌ها (ترجمه کیومرث اشتریان)، تهران: در دست انتشار.

* اشتریان، کیومرث (۱۳۷۶)علوم سیاستگذاری و دستاوردهای آن برای ایران، مجله دانشکده حقوق و علوم سیاسی ۱۳۷۶.