دروغ
دروغ ادعای باطلی است که گوینده، عمداً آن را به عنوان حقیقت بیان می‌کند. دروغگویی معمولاً به منظور کلاه‌برداری یا فریب یا جلوگیری از وضعیتی که برای دروغگو نامطلوب است، رخ می‌دهد. دروغ می‌تواند باعث بی‌اعتمادی شود.[۱]
دروغ در ایران[ویرایش]
واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند چون به خلوت می‌روند آن کار دیگر می‌کنند
از نخستین سنگ نوشته‌های موجود، زشتیِ دروغ برای مردم گوشزد شده و همچنین در آثار مکتوب کهن فارسی از اهورامزدا خواسته می‌شود که «ما را از دروج (دروغ) دور بدار».[۲] بنابراین اخلاق ایرانی از آغاز با این پدیده در مبارزه بوده‌است چندان که آن را به «دیو دروغ» تشبیه کرده‌اند. برای مثال در کلیله و دمنه، همچنین در قابوس‌نامه، کیمیای سعادت و اخلاق ناصری بر این موضوع بسیار تأکید شده‌است.[۱]
دروغ در اسلام[ویرایش]
دروغ از گناهان کبیره در اسلام محسوب می‌گردد. در روایتی از معصوم گناهان بزرگی چون دزدی و زنا ذکر شده که ممکن است مؤمن در حالتی دچار آن گردد (و توبه کند)، اما دروغ گویی با مسلمانی قابل جمع نیست.[۳]
علی بن ابی‌طالب می‌گوید: «هیچ عاقلی دروغ نمی‌گوید.»[۴]؛ چراکه دروغگویی، صفتی است که هیچ‌گاه با عقل قابل جمع نیست؛ یعنی انسان عاقلی نیست کسی که دروغ می‌گوید.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
 |
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به دروغ در ویکی‌گفتاورد موجود است. |
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ «آثار اعتقادی و سیاسی "دیو دروغ"/ ناراستی اعتماد را از مردم می‌گیرد». خبرگزاری مهر. دریافت‌شده در ۸ ژوئیه ۲۰۱۲.
- ↑ نیازمند منبع
- ↑ «دانستنی‌هایی از قرآن گناهان بزرگ و کوچک». خبرگزاری حوزه.
- ↑ بحارالانوار، ج 66، ص 313، ح 7.