اجبار
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
اجبار به عنوان یکی از علل رافع مسئولیت به حالی اطلاق می‌شود که مجرم، علی‌رغم برخورداری از هوش متعارف، در شرایطی قرار می‌گیرد که به ارتکاب جرم دست می‌زند.
اجبار را باید از حالت ضرورت در حقوق جزا جدا ساخت و این جداسازی بسیار دقیق است. می‌توان با عقیدهٔ بسیاری از حقوق‌دانان تقریباً همراه بود که «اجبار ارادهی آزاد را از بین می‌برد و مسئلهٔ جانشینی اراده در غالب موارد پیش می‌آید، درصورتی‌که در حالت ضرورت، اراده به نحوی آن‌چنان شدید دست‌خوش تهاجم قرار نمی‌گیرد و برای فاعل جرم مقداری آزادی عمل متصور است.»
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- دکتر رضا نوربها، زمینه حقوق جزای عمومی، چاپ بیست و هفتم، صفحه ۳۰۹ و ۳۱۰
