حنابندان

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
تزیین و آماده‌سازی حنا برای مراسم حنابندان. برای اینکار می‌توان از بسیاری از مواد تزیینی بهره برد. مانند سکه‌های بدلی، مروارید، صدف، گل‌های طبیعی و مصنوعی، اکلیل، انواع روبان و …

حَنابَندان یکی از آداب و رسوم عروسی در نزد اقوام ایرانی است. حنابندان آیینی سنتی است که یک یا دو روز پیش از عروسی در خانه پدر و مادر عروس و با حضور دوستان و خویشان برگزار می‌شود و مهمانان برای خانواده عروس پول یا هدیه‌های دیگر می‌آورند. در گذشته دست و پای عروس را حنا می‌بستند، ولی امروزه گاه به گذاشتن خال حنایی بر کف دست عروس بسنده می‌شود.[۱] حنابندان در بین سیستانیها به گفته ی محمدآذری کارشناس ومحقق فرهنگ عامه اقوام با رسم زیبای "در واکنه" همراه است و از زیباترین بخش های مراسم عروسی سیستانی ها می باشد


مراسم حنابندان در بسیاری از شهرهای ایران از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و به شکل خاص خودشان برگزار می‌شود. در این مراسم حنای تزئین شده را با جشن و پایکوبی به خانه عروس می‌برند. در این پست یکی از مدل‌های جدید و بسیار زیبای تزیین حنا برای مراسم حنابندان عروس را مشاهده می کنید. مرسوم است که سینی حنا دور تا دور مجلس چرخانده می‌شود و میهمانان، در این جشن همگی، دست‌های خود را به حنای مراسم حنابندان آغشته می‌کنند. حنا یکی از ارکان مهم این مراسم است و در واقع باور ایرانیان آن است که حنا هدیه‌ای از بهشت است و نمادی از شادی، محبت و کامروایی است.


جشن حنابندان که به تعبیری آخرین رسم از آداب عروسی ایرانی می‌باشد، جشنی است که در واقع مراسم خداحافظی عروس بوده و در آخرین شب اقامت عروس به‌طور رسمی در خانه پدری برگزار می‌گردد.

در زمان‌های نه چندان دور در شب حنابندان زنان شرکت‌کننده دستشان را با آغشتن به ظرف حنایی که دور تا دور مراسم گرداننده می‌شد، رنگ می‌کردند و این آیین هم‌چنان در روستاها و شهرهای کوچک ایران پا برجاست.

«حنا از جنت است» و اثری از بهشت و نشانه‌ای از شادی، مهر و نیکبختی دارد. این باوری است که ایرانیان باستان داشتند و هنوز هم پابرجاست.

مشابه حنابندان در آمریکا[ویرایش]

ماکتی از چگونگی مراسم حنابندان در حمام وکیل

مراسمی مشابه حنابندان به نام Bachelorette party در آمریکا و کانادا و چند کشور دیگر نیز وجود دارد. این مراسم شب قبل از عروسی برگزار می‌گردد.

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. فرهنگ معاصر فارسی، صدری‌افشار، غلامحسین و دیگران، دوجلدی، تهران: فرهنگ معاصر، ۱۳۸۸. جلد اول. ص ۸۱۴.