استخوان نشیمنگاهی
| نشیمنگاهی | |
|---|---|
 استخوان نشیمنگاهی در بدن انسان، به‌رنگ قرمز | |
 | |
| جزئیات | |
| شناسه‌ها | |
| لاتین | os ischii |
| MeSH | D007512 |
| TA98 | A02.5.01.201 |
| TA2 | 1339 |
| FMA | 16592 |
۱. استخوان خاجی
۲. استخوان تهیگاهی
۳. استخوان نشیمنگاهی
۴. استخوان شرمگاهی
۵. التصاق شرمگاهی
۶. حفره حقه‌ای
۷. سوراخ سِدادی
۸. دنبالچه
خط قرمز: خط انتهایی/محدوده لگن.
استخوان نِشیمنگاهی که به عربی استخوان ورک و به لاتین استخوان ایسکیوم (Ischium) نامیده می‌شود یکی از سه قسمت استخوان بی‌نام در دوران نوزادی است.
در افراد بالغ غضروف‌ها تبدیل به استخوان شده و لگن خاصره یکپارچه استخوانی می‌گردد. از مجموع دو نیم‌لگن و استخوان خاجی فضایی به وجود می‌آید که به آن لگن خاصره می‌گویند.
استخوان پاشنه پا و استخوان‌های نشیمنگاهی دو استخوانی هستند که برای تحمل بیشترین فشارها در بدن انسان تکامل یافته‌اند. استخوان‌های نشیمنگاهی مهم‌ترین و بهترین ناحیه برای تحمل وزن هنگام نشستن هستند.
آسیب‌ها[ویرایش]
استخوان‌های نشیمنگاهی تنها ۸٪ سطح تماس با صندلی را اشغال می‌کنند و این در حالی است که ۶۵ درصد وزن بدن را تحمل می‌نمایند. بنابراین به استخوان‌های نشیمنگاهی فشار زیادی وارد می‌شود.
اگر روی یک سطح صاف و بدون انعطاف بنشینیم، استخوان‌های نشیمنگاهی در ته لگن، به ناحیهٔ کوچکی از ماهیچه‌های سرینی یا همان عضلات باسن، عصب سیاتیک و رگ‌ها ساییده می‌شوند که فرد را دچار بی‌قراری و درد می‌کند. در این هنگام سعی می‌کنید از جایتان بلند شوید و درد را کاهش دهید اما دوباره به محض نشستن این درد سراغتان می‌آید.
اگر قدرت جابه‌جا شدن نداشتیم این فشار می‌توانست در عرض ۱۰ تا ۱۵ دقیقه باعث بسته شدن مویرگ‌ها و عدم تغذیه و اکسیژن‌رسانی به سلول‌ها گردد و پوست و عضلات را تخریب نماید. این همان چیزی است که به آن زخم بستر می‌گویند
زمین‌خوردن روی باسن یا ضربه مستقیم به این ناحیه هم می‌تواند باعث بروز بورسیت استخوان نشیمنگاهی شود.
نگارخانه[ویرایش]
استخوان نشیمنگاهی در جانوران پرنده‌کَفَل
استخوان نشیمنگاهی در جانوران خزنده‌کفل
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- این مقاله در بردارندهٔ بخش‌هایی از صفحه page 234 چاپ ۲۰ام آناتومی گری (۱۹۱۸) است که در مالکیت عمومی قرار دارد.