جان داگلاس کاکرافت: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
→ تفاوت قدیمی‌ترتفاوت جدیدتر ←
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
دیداریویکی‌متن
←‏لید: ابرابزار
خط ۳۳: خط ۳۳:


پس از جنگ، کاکرافت مدیر مؤسسه تحقیقات انرژی اتمی (AERE) در هارول شد، جایی که GLEEP با قدرت کم گرافیت و تعدیل، اولین [[رآکتور هسته ای]] بود که از ۱۵ اوت ۱۹۴۷ در غرب اروپا کار کرد. این بود به دنبال آن BEPO در سال ۱۹۴۸ هارول در طراحی رآکتورها و کارخانه جداسازی [[مواد شیمیایی]] در Windscale نقش داشت. تحت هدایت وی در تحقیقات همجوشی مرزی، از جمله برنامه ZETA شرکت کرد. اصرار وی بر روی مجهز بودن فیلترهای دودکش در رآکتورهای Windscale به عنوان احمقانه Cockcroft مورد تمسخر قرار گرفت تا اینکه در هنگام آتش‌سوزی Windscale در سال ۱۹۵۷ هسته یکی از رآکتورها مشتعل و رادیونوکلیدها را آزاد کرد.
پس از جنگ، کاکرافت مدیر مؤسسه تحقیقات انرژی اتمی (AERE) در هارول شد، جایی که GLEEP با قدرت کم گرافیت و تعدیل، اولین [[رآکتور هسته ای]] بود که از ۱۵ اوت ۱۹۴۷ در غرب اروپا کار کرد. این بود به دنبال آن BEPO در سال ۱۹۴۸ هارول در طراحی رآکتورها و کارخانه جداسازی [[مواد شیمیایی]] در Windscale نقش داشت. تحت هدایت وی در تحقیقات همجوشی مرزی، از جمله برنامه ZETA شرکت کرد. اصرار وی بر روی مجهز بودن فیلترهای دودکش در رآکتورهای Windscale به عنوان احمقانه Cockcroft مورد تمسخر قرار گرفت تا اینکه در هنگام آتش‌سوزی Windscale در سال ۱۹۵۷ هسته یکی از رآکتورها مشتعل و رادیونوکلیدها را آزاد کرد.

وی از سال ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۷ اولین استاد کالج چرچیل در کمبریج بود. وی همچنین از سال ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۵ رئیس دانشگاه ملی استرالیا در کانبرا بود.

== اوایل زندگی ==
جان داگلاس کاکرافت، معروف به «جانی دبلیو»، در ۲۷ مه ۱۸۹۷ در تودموردن، غرب رایدینگ یورکشایر انگلیس متولد شد،<ref>{{Cite journal | last1 = Allibone | first1 = T. E.| authorlink1 = Thomas Allibone | title = Sir John Cockcroft, O.M. , F.R.S | doi = 10.1259/0007-1285-40-479-872 | journal = British Journal of Radiology | volume = 40 | issue = 479 | pages = 872–873 | year = 1967 | pmid = 4862179| pmc =}}</ref> پسر ارشد صاحب آسیاب، جان آرتور کاک کرافت و همسرش آنی مود فیلدن.<ref name="odnb">{{Cite ODNB|id=2473 |title=Cockcroft, Sir John Douglas (1897–1967), physicist and engineer |last=Allibone |first=T. E. |authorlink=Thomas Allibone}}</ref> او چهار برادر کوچکتر داشت. اریک، فیلیپ، کیت و لیونل.<ref name="odnb"/><ref name="Oliphant">{{Cite journal | last1 = Oliphant | first1 = M. L. E.| authorlink1 = Mark Oliphant | last2 = Penney | first2 = L. |authorlink2=William Penney, Baron Penney| doi = 10.1098/rsbm.1968.0007 | title = John Douglas Cockcroft. 1897–1967 | journal = [[Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society]] | volume = 14 | pages = 139–188 | year = 1968 | pmid = | pmc =}}</ref> تحصیلات اولیه وی از ۱۹۰۱ تا ۱۹۰۸ در مدرسه کلیسای انگلیس در والسدن، از ۱۹۰۸ تا ۱۹۰۹ در مدرسه ابتدایی Todmorden و از ۱۹۰۹ تا ۱۹۱۴ در مدرسه متوسطه Todmorden بود که در آنجا فوتبال و کریکت بازی می‌کرد. در میان دختران این مدرسه همسر آینده او، یونیس الیزابت کرابتری بود. در سال ۱۹۱۴، وی یک بورس تحصیلی عمده شهری، West Riding of Yorkshire، را از دانشگاه ویکتوریا منچستر به دست آورد، جایی که وی ریاضیات را تحصیل کرد.<ref name="Oliphant"/>{{sfn|Hartcup|Allibone|1984|pp=۴–۵}}

جنگ بزرگ در اوت ۱۹۱۴ آغاز شد. کاکرافت در ژوئن ۱۹۱۵ اولین سال خود را در منچستر به پایان رساند. او در آنجا به سپاه آموزش افسران پیوست، اما مایل به افسر شدن نبود. در تعطیلات تابستانی در یک غذاخوری YMCA در کمپ Kinmel در ولز کار می‌کرد. وی در ۲۴ نوامبر ۱۹۱۵ وارد ارتش انگلیس شد. در ۲۹ مارس ۱۹۱۶، به تیپ ۵۹ آموزش، توپخانه سلطنتی سلطنتی پیوست، و در آنجا به عنوان یک علامت دهنده آموزش دید. سپس وی را به B Battery، تیپ ۹۲ توپخانه صحرایی، یکی از واحدهای لشکر ۲۰ (سبک)، در جبهه غرب فرستادند.{{sfn|Hartcup|Allibone|1984|pp=۵–۷}}

Cockcroft در Advance to the Hindenburg Line و سومین نبرد Ypres شرکت کرد. او برای کمیسیون اقدام کرد، و پذیرفته شد. وی در فوریه سال ۱۹۱۸ به برایتون اعزام شد تا در مورد تفنگ تفنگ مطلع شود و در آوریل ۱۹۱۸ به مدرسه نامزدهای افسری در ویدون بک در نورتهمپتونشایر، جایی که به عنوان افسر توپخانه میدانی آموزش دیده بود، فرستاده شد. {{sfn|Hartcup|Allibone|1984|pp=۱۰–۱۵}}وی در ۱۷ اکتبر ۱۹۱۸ به عنوان ستوان در توپخانه سلطنتی مأمور شد.<ref>{{London Gazette |issue=30993|supp=y|page=13089 |date=5 November 1918}}</ref>

پس از پایان جنگ، کاک کرافت در ژانویه ۱۹۱۹ از ارتش آزاد شد. او تصمیم گرفت که به دانشگاه ویکتوریا منچستر برنگردد، اما برای تحصیل در رشته مهندسی برق در دانشکده فنی شهرداری منچستر تحصیل کند. از آنجا که او یک سال را در دانشگاه ویکتوریا منچستر به پایان رسانده بود، اجازه یافت سال اول دوره را بگذراند. وی لیسانس خود را در ژوئن ۱۹۲۰ دریافت کرد. مایلز واکر، استاد مهندسی برق در آنجا، وی را متقاعد کرد که با Metropolitan Vickers دوره کارآموزی بگیرد. وی بورس تحصیلی نمایشگاه ۱۸۵۱ را از کمیسیون سلطنتی برای نمایشگاه ۱۸۵۱ به دست آورد و پایان‌نامه کارشناسی ارشد خود را در مورد «تجزیه و تحلیل هماهنگ برای جریانهای متناوب» در ژوئن ۱۹۲۲ ارائه کرد.{{sfn|Hartcup|Allibone|1984|pp=۱۵–۱۹}}

واکر سپس پیشنهاد داد که کاککروفت برای بورس تحصیلی به کالج سنت جان، کمبریج، مادربزرگ واکر بماند. Cockcroft موفق شد و بورس تحصیلی ۳۰ پوند و بورس تحصیلی ۲۰ پوندی را به دانشجویان مقطع کارشناسی با هزینه محدود اعطا کرد. متروپولیتن ویکرز پس از اتمام دوره تحصیل، ۵۰ پوند به او مشروط به بازگشت داد. واکر و یک عمه مانده هزینه ۳۱۶ پوند را تشکیل می‌دهند. به عنوان فارغ‌التحصیل دانشگاه دیگری، به وی اجازه داده شد تا سال اول این سه رد شود. او در ژوئن ۱۹۲۴ در امتحان tripos شرکت کرد، به عنوان یک متخاصم به B * رسید و مدرک BA را دریافت کرد.{{sfn|Hartcup|Allibone|1984|pp=۲۰–۲۵}}

کاکرافت در ۲۶ اوت ۱۹۲۵ با الیزابت کراتتری ازدواج کرد،<ref name="Oliphant"/> در مراسمی در کلیسای متدیست متحد Bridge Street در تودموردن. آنها شش فرزند داشتند. اولی، پسری معروف به تیموتی، در نوزادی درگذشت. آنها پس از آن صاحب چهار دختر شدند، جوآن دوروته (تئا)، جوسلین، الیزابت فیلدن و کاترین هلنا؛ و پسر دیگر، کریستوفر هیو جان.<ref name="Oliphant"/>

== تحقیقات هسته ای ==
ارنست رادرفورد به توصیه مایلز واکر و مدیر تحقیقات در متروپولیتن ویکرز، کاککروفت را به عنوان دانشجوی تحقیق در آزمایشگاه کاوندیش پذیرفت.<ref name="odnb"/> Cockcroft در سال ۱۹۲۴ با بورس تحصیلی بنیاد از کالج سنت جان و بورس تحصیلی دولتی به عنوان دانشجوی دکترا ثبت نام کرد.<ref name="Oliphant"/> وی تحت نظارت راترفورد، تز دکترای خود را «دربارهٔ پدیده‌های رخ داده در تراکم جریان‌های مولکولی روی سطوح» نوشت<ref name="PhD">{{cite web |url=http://hooke.lib.cam.ac.uk/cgi-bin/bib_seek.cgi?cat=man&bib=39784 |title=On phenomena occurring in the condensation of molecular streams on surfaces |first=John Douglas |last=Cockcroft |publisher=[[University of Cambridge]] |access-date=4 September 2016}}</ref> که در مجموعه مقالات انجمن سلطنتی منتشر شد.<ref>{{cite journal |journal=[[Proceedings of the Royal Society A]] |issn=1364-5021 |title=On Phenomena Occurring in the Condensation of Molecular Streams on Surfaces |first=J. D. |last=Cockcroft |volume=119 |issue=782 |pages=293–312 |doi=10.1098/rspa.1928.0099 |date=1 June 1928 |bibcode=1928RSPSA.119..293C |doi-access=free}}</ref> وی در ۶ سپتامبر ۱۹۲۵ به دکترای خود اعطا شد. در این مدت او دستیار فیزیکدان روسی پیتر کاپیتزا بود، که در دمای بسیار پایین روی فیزیک میدان‌های مغناطیسی کار می‌کرد. Cockcroft در طراحی و ساخت مایعات مایع هلیوم کمک کرد.<ref name="odnb"/>

در سال ۱۹۱۹، رادرفورد موفق شد اتمهای نیتروژن را با ذرات آلفای ساطع شده از اتمهای رادیوم در حال تجزیه متلاشی کند. این آزمایش و آزمایش‌های بعدی به ساختار هسته‌های اتمی اشاره داشتند. برای کاوش بیشتر، وی به ابزاری مصنوعی برای ایجاد ذرات با سرعت کافی نیاز داشت تا بتواند بر بار هسته غلبه کند. این امر تحقیق جدیدی را در آزمایشگاه کاوندیش آغاز کرد. او کاکرافت، توماس آلیبون و ارنست والتون را به این مشکل اختصاص داد. آنها آنچه را که به عنوان شتاب‌دهنده Cockcroft – Walton معروف شد، ساختند. مارک اولیفانت برای آنها منبع پروتون طراحی کرد. لحظه ای حیاتی فرا رسید که کاکرافت مقاله ای از جورج گامو در مورد تونل کوانتومی را خواند. کاکرافت دریافت که در نتیجه این پدیده، می‌توان با ولتاژهای بسیار کمتر از آنچه که تصور می‌شد، اثر مطلوب را به دست آورد. در حقیقت، او محاسبه کرد که پروتون‌هایی که فقط ۳۰۰۰۰۰ الکترون ولت انرژی دارند می‌توانند به هسته بور نفوذ کنند. Cockcroft و Walton برای دو سال آینده روی شتاب‌دهنده خود کار کردند. رادرفورد برای خرید ترانس و سایر تجهیزات مورد نیاز خود از دانشگاه کمبریج کمک هزینه ۱۰۰۰ پوندی دریافت کرد.<ref name="odnb"/><ref name="Oliphant"/>{{sfn|Hartcup|Allibone|1984|pp=37–42}}<ref>{{cite journal |journal=[[Zeitschrift für Physik]] |issn=0044-3328 |date=March 1928 |volume=51 |issue=3 |pages=204–212 |title=Zur Quantentheorie des Atomkernes |first=George |last=Gamow |authorlink=George Gamow |doi=10.1007/BF01343196 |bibcode=1928ZPhy...51..204G}}</ref>

کاکرافت در ۵ نوامبر ۱۹۲۸ به عنوان عضو کالج سنت جان انتخاب شد.{{sfn|Hartcup|Allibone|1984|p=۴۳}} او و والتون در مارس ۱۹۳۲ شروع به کار شتاب‌دهنده خود کردند و با پروتونهای پر انرژی لیتیوم و بریلیم را بمباران کردند. آنها انتظار داشتند که پرتوهای گاما را ببینند، دانشمندان فرانسوی گزارش داده بودند، اما هیچ‌کدام پیدا نشد. در فوریه ۱۹۳۲، جیمز چادویک نشان داد که آنچه مشاهده شده در واقع نوترون است. Cockcroft و Walton سپس به جستجوی ذرات آلفا پرداختند. در ۱۴ آوریل ۱۹۳۲، والتون هدف لیتیوم را بمباران کرد و متوجه آنچه که فکر می‌کرد ذرات آلفا است، شد. کاکرافت و سپس راترفورد احضار شدند و تأیید کردند که واقعاً چنین است.<ref>{{cite web |url=https://www.nobelprize.org/nobel_prizes/physics/laureates/1951/ |title=The Nobel Prize in Physics 1951 |publisher=Nobel Foundation |accessdate=4 September 2016}}</ref>


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ ‏۱۸ سپتامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۶:۴۹

جان داگلاس کاکرافت
زادهٔ۲۷ مهٔ ۱۸۹۷
تودموردن، انگلستان
درگذشت۱۸ سپتامبر ۱۹۶۷ (۷۰ سال)
کمبریج، انگلستان
ملیتبریتانیایی
شناخته‌شده برایتقسیم هسته اتمی به وسیله ذرات اتمی دارای شتاب
جایزه(ها)جایزه نوبل فیزیک (۱۹۵۱)
نشان فارادی (۱۹۵۵)
پیشینه علمی
شاخه(ها)فیزیک
استاد راهنماارنست رادرفورد

سر جان داگلاس کاکرافت (به انگلیسی: Sir John Douglas Cockcroft) (زاده ۲۷ مه ۱۸۹۷ - درگذشته ۱۸ سپتامبر ۱۹۶۷)[۱] فیزیک‌دان بریتانیایی بود. در سال ۱۹۵۱ او به همراه ارنست والتون جایزه نوبل در فیزیک را برای تقسیم هسته اتمی به وسیله ذرات اتمی دارای شتاب دریافت کرد.

پس از خدمت در جبهه غربی با توپخانه سلطنتی سلطنتی در طول جنگ بزرگ، کاکرافت در رشته مهندسی برق در دانشکده فنی شهرداری منچستر تحصیل کرد در حالی که شاگردی در پارک متروپولیتن ویکرز ترافورد بود و همچنین عضو کادر تحقیقاتی آنها بود. سپس وی موفق به اخذ بورس تحصیلی برای کالج سنت جان، کمبریج شد، جایی که در ژوئن ۱۹۲۴ در آزمون آزمایشی شرکت کرد و به یک بازیگر تبدیل شد. ارنست رادرفورد، کاکرافت را به عنوان دانشجوی تحقیق در آزمایشگاه کاوندیش پذیرفت و کاکرافت در سال ۱۹۲۸ دکترای خود را زیر نظر راترفورد به پایان رساند. با ارنست والتون و مارک اولیفانت او را به عنوان شتاب‌دهنده کاکرافت - والتون ساخت. Cockcroft و Walton از این روش برای انجام اولین تجزیه مصنوعی هسته اتمی استفاده کردند، امری مشهور به تقسیم اتم.

در طول جنگ جهانی دوم، کاکرافت دستیار مدیر تحقیقات علمی در وزارت تأمین شد و روی رادار کار می‌کرد. وی همچنین عضو کمیته تشکیل شده برای رسیدگی به مسائل ناشی از تفاهم نامه فریش-پیرلز بود که محاسبه می‌کرد بمب اتمی از نظر فنی امکان‌پذیر است و کمیته MAUD که جانشین آن شد. در سال ۱۹۴۰، وی به عنوان بخشی از مأموریت Tizard، فناوری انگلیس را با همتایان خود در ایالات متحده به اشتراک گذاشت. بعداً در جنگ، میوه‌های Tizard Mission به صورت مجموعه رادار SCR-584 و گرماگیری مجاورت که برای شکست بمب پرنده V-1 مورد استفاده قرار گرفتند، به انگلیس بازگشتند. در ماه مه ۱۹۴۴، او مدیر آزمایشگاه مونترال شد و بر توسعه رآکتورهای ZEEP و NRX و ایجاد آزمایشگاه‌های رودخانه گچ نظارت کرد.

پس از جنگ، کاکرافت مدیر مؤسسه تحقیقات انرژی اتمی (AERE) در هارول شد، جایی که GLEEP با قدرت کم گرافیت و تعدیل، اولین رآکتور هسته ای بود که از ۱۵ اوت ۱۹۴۷ در غرب اروپا کار کرد. این بود به دنبال آن BEPO در سال ۱۹۴۸ هارول در طراحی رآکتورها و کارخانه جداسازی مواد شیمیایی در Windscale نقش داشت. تحت هدایت وی در تحقیقات همجوشی مرزی، از جمله برنامه ZETA شرکت کرد. اصرار وی بر روی مجهز بودن فیلترهای دودکش در رآکتورهای Windscale به عنوان احمقانه Cockcroft مورد تمسخر قرار گرفت تا اینکه در هنگام آتش‌سوزی Windscale در سال ۱۹۵۷ هسته یکی از رآکتورها مشتعل و رادیونوکلیدها را آزاد کرد.

وی از سال ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۷ اولین استاد کالج چرچیل در کمبریج بود. وی همچنین از سال ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۵ رئیس دانشگاه ملی استرالیا در کانبرا بود.

اوایل زندگی

جان داگلاس کاکرافت، معروف به «جانی دبلیو»، در ۲۷ مه ۱۸۹۷ در تودموردن، غرب رایدینگ یورکشایر انگلیس متولد شد،[۲] پسر ارشد صاحب آسیاب، جان آرتور کاک کرافت و همسرش آنی مود فیلدن.[۳] او چهار برادر کوچکتر داشت. اریک، فیلیپ، کیت و لیونل.[۳][۴] تحصیلات اولیه وی از ۱۹۰۱ تا ۱۹۰۸ در مدرسه کلیسای انگلیس در والسدن، از ۱۹۰۸ تا ۱۹۰۹ در مدرسه ابتدایی Todmorden و از ۱۹۰۹ تا ۱۹۱۴ در مدرسه متوسطه Todmorden بود که در آنجا فوتبال و کریکت بازی می‌کرد. در میان دختران این مدرسه همسر آینده او، یونیس الیزابت کرابتری بود. در سال ۱۹۱۴، وی یک بورس تحصیلی عمده شهری، West Riding of Yorkshire، را از دانشگاه ویکتوریا منچستر به دست آورد، جایی که وی ریاضیات را تحصیل کرد.[۴][۵]

جنگ بزرگ در اوت ۱۹۱۴ آغاز شد. کاکرافت در ژوئن ۱۹۱۵ اولین سال خود را در منچستر به پایان رساند. او در آنجا به سپاه آموزش افسران پیوست، اما مایل به افسر شدن نبود. در تعطیلات تابستانی در یک غذاخوری YMCA در کمپ Kinmel در ولز کار می‌کرد. وی در ۲۴ نوامبر ۱۹۱۵ وارد ارتش انگلیس شد. در ۲۹ مارس ۱۹۱۶، به تیپ ۵۹ آموزش، توپخانه سلطنتی سلطنتی پیوست، و در آنجا به عنوان یک علامت دهنده آموزش دید. سپس وی را به B Battery، تیپ ۹۲ توپخانه صحرایی، یکی از واحدهای لشکر ۲۰ (سبک)، در جبهه غرب فرستادند.[۶]

Cockcroft در Advance to the Hindenburg Line و سومین نبرد Ypres شرکت کرد. او برای کمیسیون اقدام کرد، و پذیرفته شد. وی در فوریه سال ۱۹۱۸ به برایتون اعزام شد تا در مورد تفنگ تفنگ مطلع شود و در آوریل ۱۹۱۸ به مدرسه نامزدهای افسری در ویدون بک در نورتهمپتونشایر، جایی که به عنوان افسر توپخانه میدانی آموزش دیده بود، فرستاده شد. [۷]وی در ۱۷ اکتبر ۱۹۱۸ به عنوان ستوان در توپخانه سلطنتی مأمور شد.[۸]

پس از پایان جنگ، کاک کرافت در ژانویه ۱۹۱۹ از ارتش آزاد شد. او تصمیم گرفت که به دانشگاه ویکتوریا منچستر برنگردد، اما برای تحصیل در رشته مهندسی برق در دانشکده فنی شهرداری منچستر تحصیل کند. از آنجا که او یک سال را در دانشگاه ویکتوریا منچستر به پایان رسانده بود، اجازه یافت سال اول دوره را بگذراند. وی لیسانس خود را در ژوئن ۱۹۲۰ دریافت کرد. مایلز واکر، استاد مهندسی برق در آنجا، وی را متقاعد کرد که با Metropolitan Vickers دوره کارآموزی بگیرد. وی بورس تحصیلی نمایشگاه ۱۸۵۱ را از کمیسیون سلطنتی برای نمایشگاه ۱۸۵۱ به دست آورد و پایان‌نامه کارشناسی ارشد خود را در مورد «تجزیه و تحلیل هماهنگ برای جریانهای متناوب» در ژوئن ۱۹۲۲ ارائه کرد.[۹]

واکر سپس پیشنهاد داد که کاککروفت برای بورس تحصیلی به کالج سنت جان، کمبریج، مادربزرگ واکر بماند. Cockcroft موفق شد و بورس تحصیلی ۳۰ پوند و بورس تحصیلی ۲۰ پوندی را به دانشجویان مقطع کارشناسی با هزینه محدود اعطا کرد. متروپولیتن ویکرز پس از اتمام دوره تحصیل، ۵۰ پوند به او مشروط به بازگشت داد. واکر و یک عمه مانده هزینه ۳۱۶ پوند را تشکیل می‌دهند. به عنوان فارغ‌التحصیل دانشگاه دیگری، به وی اجازه داده شد تا سال اول این سه رد شود. او در ژوئن ۱۹۲۴ در امتحان tripos شرکت کرد، به عنوان یک متخاصم به B * رسید و مدرک BA را دریافت کرد.[۱۰]

کاکرافت در ۲۶ اوت ۱۹۲۵ با الیزابت کراتتری ازدواج کرد،[۴] در مراسمی در کلیسای متدیست متحد Bridge Street در تودموردن. آنها شش فرزند داشتند. اولی، پسری معروف به تیموتی، در نوزادی درگذشت. آنها پس از آن صاحب چهار دختر شدند، جوآن دوروته (تئا)، جوسلین، الیزابت فیلدن و کاترین هلنا؛ و پسر دیگر، کریستوفر هیو جان.[۴]

تحقیقات هسته ای

ارنست رادرفورد به توصیه مایلز واکر و مدیر تحقیقات در متروپولیتن ویکرز، کاککروفت را به عنوان دانشجوی تحقیق در آزمایشگاه کاوندیش پذیرفت.[۳] Cockcroft در سال ۱۹۲۴ با بورس تحصیلی بنیاد از کالج سنت جان و بورس تحصیلی دولتی به عنوان دانشجوی دکترا ثبت نام کرد.[۴] وی تحت نظارت راترفورد، تز دکترای خود را «دربارهٔ پدیده‌های رخ داده در تراکم جریان‌های مولکولی روی سطوح» نوشت[۱۱] که در مجموعه مقالات انجمن سلطنتی منتشر شد.[۱۲] وی در ۶ سپتامبر ۱۹۲۵ به دکترای خود اعطا شد. در این مدت او دستیار فیزیکدان روسی پیتر کاپیتزا بود، که در دمای بسیار پایین روی فیزیک میدان‌های مغناطیسی کار می‌کرد. Cockcroft در طراحی و ساخت مایعات مایع هلیوم کمک کرد.[۳]

در سال ۱۹۱۹، رادرفورد موفق شد اتمهای نیتروژن را با ذرات آلفای ساطع شده از اتمهای رادیوم در حال تجزیه متلاشی کند. این آزمایش و آزمایش‌های بعدی به ساختار هسته‌های اتمی اشاره داشتند. برای کاوش بیشتر، وی به ابزاری مصنوعی برای ایجاد ذرات با سرعت کافی نیاز داشت تا بتواند بر بار هسته غلبه کند. این امر تحقیق جدیدی را در آزمایشگاه کاوندیش آغاز کرد. او کاکرافت، توماس آلیبون و ارنست والتون را به این مشکل اختصاص داد. آنها آنچه را که به عنوان شتاب‌دهنده Cockcroft – Walton معروف شد، ساختند. مارک اولیفانت برای آنها منبع پروتون طراحی کرد. لحظه ای حیاتی فرا رسید که کاکرافت مقاله ای از جورج گامو در مورد تونل کوانتومی را خواند. کاکرافت دریافت که در نتیجه این پدیده، می‌توان با ولتاژهای بسیار کمتر از آنچه که تصور می‌شد، اثر مطلوب را به دست آورد. در حقیقت، او محاسبه کرد که پروتون‌هایی که فقط ۳۰۰۰۰۰ الکترون ولت انرژی دارند می‌توانند به هسته بور نفوذ کنند. Cockcroft و Walton برای دو سال آینده روی شتاب‌دهنده خود کار کردند. رادرفورد برای خرید ترانس و سایر تجهیزات مورد نیاز خود از دانشگاه کمبریج کمک هزینه ۱۰۰۰ پوندی دریافت کرد.[۳][۴][۱۳][۱۴]

کاکرافت در ۵ نوامبر ۱۹۲۸ به عنوان عضو کالج سنت جان انتخاب شد.[۱۵] او و والتون در مارس ۱۹۳۲ شروع به کار شتاب‌دهنده خود کردند و با پروتونهای پر انرژی لیتیوم و بریلیم را بمباران کردند. آنها انتظار داشتند که پرتوهای گاما را ببینند، دانشمندان فرانسوی گزارش داده بودند، اما هیچ‌کدام پیدا نشد. در فوریه ۱۹۳۲، جیمز چادویک نشان داد که آنچه مشاهده شده در واقع نوترون است. Cockcroft و Walton سپس به جستجوی ذرات آلفا پرداختند. در ۱۴ آوریل ۱۹۳۲، والتون هدف لیتیوم را بمباران کرد و متوجه آنچه که فکر می‌کرد ذرات آلفا است، شد. کاکرافت و سپس راترفورد احضار شدند و تأیید کردند که واقعاً چنین است.[۱۶]

منابع

  1. ↑ John Cockcroft - Biography
  2. ↑ Allibone, T. E. (1967). "Sir John Cockcroft, O.M. , F.R.S". British Journal of Radiology. 40 (479): 872–873. doi:10.1259/0007-1285-40-479-872. PMID 4862179.
  3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ ۳٫۳ ۳٫۴ Allibone, T. E. "Cockcroft, Sir John Douglas (1897–1967), physicist and engineer". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press. doi:10.1093/ref:odnb/2473. (Subscription or UK public library membership required.)
  4. ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ ۴٫۳ ۴٫۴ ۴٫۵ Oliphant, M. L. E.; Penney, L. (1968). "John Douglas Cockcroft. 1897–1967". Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society. 14: 139–188. doi:10.1098/rsbm.1968.0007.
  5. ↑ Hartcup & Allibone 1984, pp. 4–5.
  6. ↑ Hartcup & Allibone 1984, pp. 5–7.
  7. ↑ Hartcup & Allibone 1984, pp. 10–15.
  8. ↑ The London Gazette: (Supplement) no. 30993. p. . 5 November 1918.
  9. ↑ Hartcup & Allibone 1984, pp. 15–19.
  10. ↑ Hartcup & Allibone 1984, pp. 20–25.
  11. ↑ Cockcroft, John Douglas. "On phenomena occurring in the condensation of molecular streams on surfaces". University of Cambridge. Retrieved 4 September 2016.
  12. ↑ Cockcroft, J. D. (1 June 1928). "On Phenomena Occurring in the Condensation of Molecular Streams on Surfaces". Proceedings of the Royal Society A. 119 (782): 293–312. Bibcode:1928RSPSA.119..293C. doi:10.1098/rspa.1928.0099. ISSN 1364-5021.
  13. ↑ Hartcup & Allibone 1984, pp. 37–42.
  14. ↑ Gamow, George (March 1928). "Zur Quantentheorie des Atomkernes". Zeitschrift für Physik. 51 (3): 204–212. Bibcode:1928ZPhy...51..204G. doi:10.1007/BF01343196. ISSN 0044-3328.
  15. ↑ Hartcup & Allibone 1984, p. 43.
  16. ↑ "The Nobel Prize in Physics 1951". Nobel Foundation. Retrieved 4 September 2016.

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «John Cockcroft». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲ اکتبر ۲۰۱۱.

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=جان_داگلاس_کاکرافت&oldid=29979854»