فهرست کشورهای دارنده جنگ‌افزار هسته‌ای

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه است که توسط Jeepubot (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۴ فوریهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۰۲:۳۷ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی داشته باشد.

  کشورهای عضو پیمان منع گسترش جنگ‌افزارهای هسته‌ای (چین، فرانسه، روسیه، بریتانیا، آمریکا)
  دیگر کشورها با جنگ‌افزار هسته‌ای (پاکستان، کره شمالی و هند)
  کشورهایی که گمان بر این است که سلاح هسته‌ای دارند (اسرائیل)
  کشورهایی که از طریق ناتو به سلاح هسته‌ای دسترسی دارند (بلژیک، آلمان، ایتالیا، هلند، ترکیه)
  کشورهایی که درگذشته، جنگ‌افزار هسته‌ای داشتند (بلاروس، قزاقستان، اوکراین، آفریقای جنوبی)

در حال حاضر ۸ کشور مستقل آزمایش موفقیت‌آمیز سلاح‌های هسته ای خود را به‌طور عمومی اعلام کرده‌اند. از این میان، پنج کشور عضو پیمان منع گسترش جنگ‌افزارهای هسته‌ای و عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد هستند. (چین، فرانسه، روسیه، بریتانیا، آمریکا) سه کشور پاکستان، کره شمالی و هند اما عضو پیمان‌نامه منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای نبوده و تصور می‌شود که جنگ‌افزار هسته‌ای دارند.[۱] به نظر می‌رسد که کشور اسرائیل نیز جنگ‌افزار هسته‌ای دارد اما این موضوع را بر اساس سیاست ابهام‌آفرینی تعمدی اعلام نمی‌کند.[۲] شواهد و مدارک دقیقی در رابطه با آزمایش جنگ‌افزار هسته‌ای توسط اسرائیل موجود نیست اما بر پایه برخی گزارش‌ها مانند گزارش انستیتو بین‌المللی پژوهش‌های صلح استکهلم پیشبینی می‌شود که اسرائیل حدود ۷۵ تا ۴۰۰ کلاهک هسته‌ای داشته باشد.[۳][۴] تا سال ۲۰۱۹ گمان می‌رود که ۱۳۸۶۵ کلاهک هسته‌ای در جهان وجود داشته باشد و در حال حاضر ۳۷۵۰ مورد از این تسلیحات در اختیار نیروهای نظامی فعال و در وضعیت عملیاتی هستند.[۵][۶] تا سال ۲۰۱۹ بیش از ۹۰ درصد از مجموع تسلیحات هسته ای فعلی، متعلق به ایالات متحده و روسیه هستند. چندین کشور مانند بلاروس، قزاقستان، اوکراین، و آفریقای جنوبی سابقاً جنگ‌افزار هسته‌ای داشتند. اما آن را از بین برده‌اند.

همچنین کشورهای بلژیک، آلمان، ایتالیا، هلند و ترکیه به عنوان اعضای ناتو مجموعاً ۱۵۰ سلاح هسته ای آمریکایی را در اختیار دارند.[۷]

جدول وضعیت و تعداد تسلیحات هسته ای کشورها:

کشور تسلیحات تاریخ اولین آزمایش
محل اولین آزمایش
 پیمان منع جامع آزمایش هسته‌ای روش شلیک تعداد آزمایش‌ها منبع
عملیاتی مجموع
۵ کشور عضو شورای امنیت
ایالات متحده آمریکا 1,750 5,800–6,185 ۱۶ ژوئیه ۱۹۴۵ (Trinity) الماگوردو، نیومکزیکو Signatory[۸] Nuclear triad[۹] 1,054 [۱۰][۱۱][۱۲]
روسیه 1,572 6,372–6,490 ۲۹ اوت ۱۹۴۹ (RDS-1) سمی، جمهوری شوروی سوسیالیستی قزاقستان Ratifier[۸] Nuclear triad[۱۳] 715 [۱۰][۱۱][۱۲]
بریتانیا 120 200–215 ۳ اکتبر ۱۹۵۲ (Hurricane) جزایر مونتبلو، استرالیا Ratifier[۸] Sea-based[۱۴][الف] 45 [۱۰][۱۱][۱۲]
فرانسه 280 290 ۱۳ فوریه ۱۹۶۰ (Gerboise Bleue) صحرای بزرگ آفریقا، الجزایر فرانسه Ratifier[۸] Sea and air-based[۱۵][ب] 210 [۱۰][۱۱]
چین (?) 300–320 ۱۶ اکتبر ۱۹۶۴ (596) لوپ نور، سین‌کیانگ Signatory[۸] Nuclear triad[۱۶][۱۷] 45 [۱۰][۱۱][۱۲]
کشورهای غیر عضو پیمان منع گسترش جنگ‌افزارهای هسته‌ای
هند (?) 150 ۱۸ مه ۱۹۷۴ (Smiling Buddha) راجستان Non-signatory[۸] Nuclear triad[۱۸][۱۹][۲۰][۲۱] 6 [۱۰][۱۱][۱۲]
پاکستان 0 160 ۲۸ مه ۱۹۹۸ (Chagai-1) ایالت بلوچستان Non-signatory[۸] Land and air-based[۲۲][۲۳][پ] 6 [۱۰][۱۲]
کره شمالی 0 30–40 9 October 2006[۲۵] شهرستان کیلجو، استان هامگیونگ شمالی Non-signatory[۸] Land and sea-based[۲۶][۲۷] 6 [۱۰][۱۱][۱۲]
عدم اعلام وضعیت تسلیحات هسته ای
اسرائیل 0 90 1960–1979[۲۸][ت] Unknown Signatory[۸] Suspected nuclear triad[۳۰][۳۱] N/A [۱۰][۱۲]

اختیار فرمان استفاده از تسلیحات هسته ای

تصمیم‌گیری در مورد شلیک و استفاده از سلاح‌های هسته ای در کشورهای مختلف در اختیار اشخاص یا گروهی کوچک و محدود از مقامات سیاسی کشورها به شرح زیر منحصر شده‌است:

ایالات متحده آمریکا: رئیس‌جمهور ایالات متحده[۳۲]

روسیه: رئیس‌جمهور روسیه و طبق گزارش‌ها تأیید نشده، موافقت و تأیید وزیر دفاع و رئیس ستاد کل نیروهای مسلح نیز برای کنترل چگت (چمدان هسته ای روسیه) و شلیک تسلیحات هسته ای مورد نیاز و ضروری است.[۳۳]

بریتانیا: نخست‌وزیر بریتانیا

فرانسه: رئیس‌جمهور فرانسه

چین: هیئت مرکزی نظامی چین[۳۴]

هند: شورای ویژهٔ هند

پاکستان: شورای ویژهٔ پاکستان[۳۵]

کره شمالی: رهبر کره شمالی

جستارهای وابسته

پانویس

  1. ↑ «10. World nuclear forces | SIPRI». www.sipri.org. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۲-۰۵.
  2. ↑ «Nuclear forces — www.sipri.org». web.archive.org. ۲۰۱۵-۰۱-۰۷. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۲-۰۵.
  3. ↑ Nuclear Forces, sipri.org
  4. ↑ "Calls for Olmert to resign after nuclear gaffe". the Guardian (به انگلیسی). 2006-12-12. Retrieved 2021-02-05.
  5. ↑ «Wayback Machine» (PDF). web.archive.org. ۲۰۱۹-۰۶-۲۴. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۲-۰۵.
  6. ↑ Nuclear Notebook, Bulletin of the Atomic Scientists, thebulletin.org, 2014
  7. ↑ Kristensen, Hans M.; Korda, Matt (2019-05-04). "United States nuclear forces, 2019". Bulletin of the Atomic Scientists. 75 (3): 122–134. doi:10.1080/00963402.2019.1606503. ISSN 0096-3402.
  8. ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ ۸٫۲ ۸٫۳ ۸٫۴ ۸٫۵ ۸٫۶ ۸٫۷ ۸٫۸ "Status of Signature and Ratification of the Comprehensive Test Ban Treaty". Archived from the original on 25 September 2011. Retrieved 13 January 2012.
  9. ↑ IISS 2012, pp. 54–55
  10. ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ ۱۰٫۲ ۱۰٫۳ ۱۰٫۴ ۱۰٫۵ ۱۰٫۶ ۱۰٫۷ ۱۰٫۸ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام nuclearweapons1 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  11. ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ ۱۱٫۲ ۱۱٫۳ ۱۱٫۴ ۱۱٫۵ ۱۱٫۶ "FAS World Nuclear Forces". Federation of American Scientists. April 2020. Retrieved 18 June 2020.
  12. ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ ۱۲٫۲ ۱۲٫۳ ۱۲٫۴ ۱۲٫۵ ۱۲٫۶ ۱۲٫۷ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام aca وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  13. ↑ IISS 2012, p. 192
  14. ↑ IISS 2012, p. 169
  15. ↑ IISS 2012, p. 111
  16. ↑ The Long Shadow: Nuclear Weapons and Security in 21st Century Asia by Muthiah Alagappa (NUS Press, 2009), page 169: "China has developed strategic nuclear forces made up of land-based missiles, submarine-launched missiles, and bombers. Within this triad, China has also developed weapons of different ranges, capabilities, and survivability."
  17. ↑ IISS 2012, pp. 223–224
  18. ↑ IISS 2012, p. 243
  19. ↑ "Now, India has a nuclear triad". The Hindu. 18 October 2016. Archived from the original on 21 December 2016. Retrieved 24 December 2016.
  20. ↑ Peri, Dinakar (12 June 2014). "India's Nuclear Triad Finally Coming of Age". The Diplomat. Archived from the original on 9 April 2015. Retrieved 10 March 2015.
  21. ↑ "Nuclear triad weapons ready for deployment: DRDO". 7 July 2014. Archived from the original on 2 April 2015. Retrieved 10 March 2015.
  22. ↑ IISS 2012, p. 272
  23. ↑ Pakistan's Nuclear Weapons. Bhumitra Chakma (Routledge 2012), page 61: "Pakistan possesses two types of nuclear delivery vehicles: aircraft and missiles. Initially in the pre-tests era, Islamabad depended solely on aircraft as its chief means of delivering nuclear weapons. In the early 1990s, Pakistan acquired a few dozen ballistic missiles from China, and subsequently, it developed a number of missile systems which became its mainstay of nuclear delivery."
  24. ↑ "Pakistan fires 'first submarine-launched nuclear-capable missile'". Reuters (به انگلیسی). 10 January 2017. Retrieved 13 May 2020.
  25. ↑ "U.S. : Test Points to N. Korea Nuke Blast". The Washington Post. 13 October 2006. Archived from the original on 27 December 2016. Retrieved 3 September 2017.
  26. ↑ Kristensen, Hans M.; Norris, Robert S. (2 January 2018). "North Korean nuclear capabilities, 2018". Bulletin of the Atomic Scientists (به انگلیسی). 74 (1): 41–51. Bibcode:2018BuAtS..74a..41K. doi:10.1080/00963402.2017.1413062. ISSN 0096-3402.
  27. ↑ "New North Korean submarine capable of carrying three SLBMs: South Korean MND | NK News – North Korea News" (به انگلیسی). 31 July 2019. Archived from the original on 4 August 2019. Retrieved 5 August 2019.
  28. ↑ Farr, Warner D (September 1999), The Third Temple's holy of holies: Israel's nuclear weapons, The Counterproliferation Papers, Future Warfare Series 2, USAF Counterproliferation Center, Air War College, Air University, Maxwell Air Force Base, retrieved 2 July 2006.
  29. ↑ *Hersh, Seymour (1991). The Samson option: Israel's Nuclear Arsenal and American Foreign Policy. Random House. ISBN 978-0-394-57006-8., page 271
  30. ↑ An Atlas of Middle Eastern Affairs By Ewan W. Anderson, Liam D. Anderson, (Routledge 2013), page 233: "In terms of delivery systems, there is strong evidence that Israel now possesses all three elements of the nuclear triad."
  31. ↑ IISS 2012, p. 328
  32. ↑ "Whose Finger Is on the Button? | Union of Concerned Scientists". www.ucsusa.org (به انگلیسی). Retrieved 2021-02-05.
  33. ↑ "Whose Finger Is on the Button? | Union of Concerned Scientists". www.ucsusa.org (به انگلیسی). Retrieved 2021-02-05.
  34. ↑ "Whose Finger Is on the Button? | Union of Concerned Scientists". www.ucsusa.org (به انگلیسی). Retrieved 2021-02-05.
  35. ↑ "Whose Finger Is on the Button? | Union of Concerned Scientists". www.ucsusa.org (به انگلیسی). Retrieved 2021-02-05.

منابع

پیوند به بیرون

الگو:فهرست کشورهای هسته‌ای
خطای یادکرد: خطای یادکرد: برچسب <ref> برای گروهی به نام «persian-alpha» وجود دارد، اما برچسب <references group="persian-alpha"/> متناظر پیدا نشد. ().

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=فهرست_کشورهای_دارنده_جنگ‌افزار_هسته‌ای&oldid=31257072»