پرتو
در فیزیک پرتو به معنای ذرات انرژی یا امواج گذرنده در درون محیط یا فضاست.دو گونه پرتو وجود دارد:گونه نخست پرتوی یونی و گونه دوم پرتوی غیر یونی می‌باشند.اما واژه پرتو بیشتر برای گونه یونی بکار می‌رود (انرژی کافی برای یونیزه کردن اتم) اما گاهی ممکن است برای گونه غیر یونیزه (امواج رادیویی و نور) هم بکار رود.انرژی تابش از مبدا خود به همه‌جا به طرف بیرون و در خط راست سیر می‌کند.این هندسه بطور طبیعی منجر به سیستم اندازه‌گیری‌ها و واحدهای فیزیک که قابل اجرا بر روی تمام گونه‌های پرتو است، شد.هر دو گونه تابش یونی و غیر یونی می‌تواند برای اندامگان آسیب‌رسان باشد و همچنین ممکن است منجر به تغییراتی در زیست‌بوم شود.
محتویات
پرتوی یونی[ویرایش]
پرتو با انرژی کافی می‌تواند اتم‌ها را یونش کند.از آنجا که یاخته از اتم ساخته شده یونیزه شدن می‌تواند سبب سرطان شود.هر یاخته (سلول) انسان از تیلیریون‌ها اتم ساخته شده و احتمال ابتلا به سرطان از راه تابش به میزان تابش و میزان حساسیت فرد بستگی دارد.
ذرات آلفا، ذرات بتا، گاما و پرتوهای ایکس و نوترون همگی ممکن است که با شتاب دادن، انرژی کافی برای یونش اتم‌ها را پدید آورند.
پرتوی آلفا[ویرایش]
ذرات آلفا (α) معمولاً در هنگام واپاشی هسته بزرگ منتشر می‌شوند.هر ذره آلفا (همانند هسته هلیوم،He2+) دربرگیرنده دو نوتورون و دو پروتون است.
پرتوی بتا (+/-)[ویرایش]
پرتوی گاما[ویرایش]
پرتوهای ایکس[ویرایش]
نوتورن‌ها[ویرایش]
پرتوی غیر یونی[ویرایش]
گونه‌ای از پرتوها بر روی بافت موجودات زنده است که تنها به‌تازگی روی آن مطالعه انجام گرفته است.
منبع[ویرایش]
مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا، «Radiation»، ویکی‌پدیای انگلیسی، دانشنامهٔ آزاد (بازیابی در ۲۲ شهریور ۱۳۸۹).
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ پرتو موجود است. |
