جغرافیای طبیعی
جغرافیای طبیعی یا زمیننگاری فیزیکی که همچنین به چهرنگاری[۱] یا ژئوسیستم نیز شناخته میشود، مطالعهٔ جغرافیایی از چهرههای طبیعی سیارهٔ زمین است. این رشته از جغرافیا به تجزیه و تحلیل و سنجش پراکندگی اشکال زمین، آبوهوا، خاکها، گیاهان، جانوران و دیگر پدیدههای طبیعی میپردازد.[۲] جغرافیای طبیعی روی جغرافیا از نگاه علوم زمین تمرکز دارد و با هدف درک فیزیکی بهتر، در داخل بدنهٔ جغرافیای فیزیکی، زمین اغلب به چند سپهر یا محیطهایی تقسیم میشوند. این سپهرها با اصلی بودن هواسپهر عبارتاند از: سنگسپهر، آبسپهر، هواسپهر، زمینسپهر و زیستسپهر (الگوهای جهانی گیاگان و زیاگان) است.
شاخههای اصلی
جغرافیای طبیعی میتواند به دستهبندی کلی زیر تقسیم گردد:
در جغرافیای طبیعی دانشآموزان و بهویژه دانشجویان، درک عمیقی از فرآیندهایی که سیاره ما را شکل میدهند و این که چگونه بر زندگی و جوامع انسانی تأثیر میگذارند، توسعه خواهند داد.[۳]
پانویس
- ↑ «زمینشناسی چهرنگاشتی» [زمینشناسی] همارزِ «زمینشناسی فیزیوگرافیکی» (physiographic geology) مترادفِ: «زمینریختشناسی ۲» همارزِ «ژئومورفولوژی» (2 geomorphology)؛ منبع: گروه واژهگزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر هفتم. فرهنگ واژههای مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۹۴-۸ (ذیل سرواژهٔ زمینشناسی چهرنگاشتی)
- ↑ کتاب علم جغرافیا قسمت مقدمه پاراگراف دوم
- ↑ "Physical Geography". Newcastle University (به انگلیسی). 2020.