جغرافیای رفتاری
جغرافیای رفتاری (به انگلیسی: Behavioral geography) شاخه‌ای از علوم انسانی است که به مطالعه فرآیندهای شناختی و واکنش آن به محیط از طریق رفتارگرایی می‌پردازد.
به بیان دیگر جغرافیای رفتاری رویکردی در جغرافیای انسانی است که رفتار انسان را با تفکیک آن به بخش‌های گوناگون و جداگانه بررسی می‌کند. جغرافی‌دانان رفتاری بر فرآیندهای شناختی به عنوان زیربنای استدلال فضایی، تصمیم‌گیری و رفتار تمرکز می‌کنند. علاوه بر این، جغرافیای رفتاری یک ایدئولوژی/رویکرد در جغرافیای انسانی است که از روش‌ها و مفروضات رفتارگرایی برای تعیین فرآیندهای شناختی دخیل در ادراک یا پاسخ و واکنش فرد به محیط خود استفاده می‌کند.
راه‌های زیادی برای درک و تفسیر طبیعت وجود دارد. به گفته ریموند ویلیامز، سه راه برای معنا بخشیدن (یا تعریف) طبیعت وجود دارد:
- طبیعت به عنوان یک کیفیت، شخصیت یا فرایند (مانند سرشت انسان)
- طبیعت به عنوان یک نیرو (به عنوان مثال آب و هوا)
- طبیعت به عنوان جهان مادی (به عنوان مثال محیط طبیعی فیزیکی)
به گفته ریموند ویلیامز، زبان در چگونگی درک، تفسیر و معنا بخشیدن به طبیعت نقش دارد. این‌گونه است که چندین حقیقت می‌توانند هم‌زمان معتبر باشند.[۱]
نقدی بر ساختار اجتماعی طبیعت[ویرایش]
ساختار اجتماعی طبیعت در چهار حوزه اصلی می‌تواند بهبود یابد:
- با اهمیت دادن بیشتر به شیوه‌ای که واقعیت‌ها از طریق تعاملات اجتماعی-فرهنگی ساخته می‌شوند[۲]
- با پی بردن به اینکه تمام علوم باید بر اساس یک استاندارد یکسان تحلیل شوند[۲]
- با درک بهتر نقشی که زبان در ساختارگرایی دارد[۲]
- با اهمیت دادن بیشتر به نحوه وجود حقایق و نحوه تنظیم بر اساس تئوری شبکه عملگرا[۲]
منابع[ویرایش]
- ↑ Gerber, Judith (1 February 1997). "Beyond dualism – the social construction of nature and the natural and social construction of human beings". Progress in Human Geography. 21 (1): 1–17. CiteSeerX 10.1.1.925.2585. doi:10.1191/030913297671906269.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ Demeritt, David (2002-12). "What is the 'social construction of nature'? A typology and sympathetic critique". Progress in Human Geography. 26 (6): 767–790. doi:10.1191/0309132502ph402oa. ISSN 0309-1325.
{{cite journal}}: Check date values in:|date=(help)