ژئوفیزیک (به انگلیسی: geophysics) یا فیزیک زمین از شاخه‌های اصلی علوم زمین به شمار می‌رود. ژئوفیزیک به دو شاخه ژئوفیزیک محض و ژئوفیزیک کاربردی تقسیم‌بندی شده است. بخش محض آن شامل گرایش زلزله شناسی می‌باشد. در بخش کاربردی با استفاده از روش‌های لرزه‌ای، مغناطیسی، گرانی‌سنجی و الکتریکی به مطالعهٔ کمّی خواص مختلف فیزیکی زمین پرداخته می‌شود. با نتایج کمّی بدست آمده می‌توان به مطالعهٔ خصوصیت‌های فیزیکی، رفتار پوسته و در برخی موارد جبه و هسته زمین پرداخت. لذا می‌توان این علم را پُلی بین فیزیک و زمین‌شناسی دانست، که از تکنیک‌ها، تئوری‌های ریاضیات و علوم کامپیوتر می‌باشد.[۱] امروزه ژئوفیزیک شامل فیزیکِ اوزون (اوزونوگرافی) و فیزیکِ اتمسفر (مترولوژی) نیز می‌شود. به عبارت بهتر ژئوفیزیک به پدیده‌های طبیعی، همچنین رفتار زمین و اطرافش نیز می‌پردازد. اولین کسی که از ژئوفیزیک در ایران استفاده ی کاربردی کرد دکتر پسندی بود.
زلزله‌شناسی؛ که به مطالعه زلزله و انتشار امواج الاستیک در زمین می‌پردازد. لرزه شناسی یا لرزه‌نگاری؛ که به مطالعه انتشار امواج در لایه‌های کم عمق زمین می‌پردازد و در اکتشافات معدنی، خصوصاً اکتشاف نفت، کاربرد فراوان دارد. نتایج بدست آمده توسط ژئوفیزیست‌ها در زمین‌شناسی مهندسی، کانی‌شناسی و پتروفیزیک سنگ‌ها بکار می‌آید. ژئوفیزیک باستانشناسی؛ که بیشتر روش‌های مغناطیسی، الکترومغناطیسی و رادار را شامل می‌شود.
