پرش به محتوا

لئونارد برنستاین

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
لئونارد برنستاین
برنستاین در ۱۹۷۷
نام هنگام تولدلوئیس برنستاین
زادهٔ۲۵ اوت ۱۹۱۸
لارنس، ماساچوست، ایالات متحده
درگذشت۱۴ اکتبر ۱۹۹۰ (۷۲ سال)
نیویورک سیتی، ایالات متحده
آرامگاهگورستان گرین-وود
تحصیلاتدانشگاه هاروارد (بی‌ای)
مؤسسه موسیقی کرتیس (دیپلم)
پیشه‌ها
  • رهبر ارکستر
  • آهنگساز
  • پیانیست
  • مدرس
  • مؤلف
آثارفهرست قطعات
همسرفلیشا مانتیلگره (ا. ۱۹۵۱–۱۹۷۸)
فرزندان۳
جوایزفهرست کامل

لئونارد برنستاین[الف] (انگلیسی: Leonard Bernstein؛ ۲۵ اوت ۱۹۱۸ – ۱۴ اکتبر ۱۹۹۰) رهبر، آهنگساز، پیانیست، مدرس موسیقی و مؤلف آمریکایی بود. او را یکی از مهم‌ترین رهبران ارکستر زمان خود می‌دانند[۱] و نخستین رهبر ارکستر آمریکایی بود که مورد تحسین بین‌المللی قرار گرفت. به گفتهٔ دونال هناهان، منتقد و روزنامه‌نگارِ حوزهٔ موسیقی، برنشتاین «به‌طور شگفت‌انگیزی یکی از با استعدادترین و موفق‌ترین موسیقی‌دانان تاریخ آمریکا» بود.[۲] او در طول دوران فعالیتش افتخارات گوناگونی شامل هفت جایزه امی،[۳] دو جایزه تونی[۴] و ۱۶ جایزه گرمی[۵] دریافت کرد و نیز نامزد جایزه اسکار شد. در سال ۱۹۸۱ جایزه مرکز کندی به او داده شد.[۶]

برنستاین در دانشگاه هاروارد تحصیل کرد[۷] و با کار در فیلارمونیک نیویورک شهرت یافت.[۸] او رهبر یهودی[۹] ارکستر موسیقی کلاسیک در جهان بود و آثار زیادی نوشت که از مشهورترین آن‌ها می‌توان به نمایش‌های موزیکال داستان وست ساید، پیتر پن و شهر شگفت‌انگیز ، اپرای کندید (که قطعهٔ «بدرخش و شاد باش»[ب] از آن بسیار مشهور است)، و موسیقی فیلم در بارانداز اشاره کرد.

برنستاین نخستین رهبر ارکستر آمریکایی‌تبار بود که رهبری یک ارکستر سمفونیک شاخصِ آمریکایی را بر عهده گرفت.[۱۰] او سرپرست موسیقی فیلارمونیک نیویورک بود و رهبری ارکسترهای بزرگ جهان را بر عهده داشت و میراث قابل توجهی از آثار شنیداری و تصویری بر جا گذاشت.[۱۱] برنستاین همچنین در احیای مدرن موسیقی گوستاو مالر (که بیشترین علاقه را به موسیقی او داشت) نقش مهمی ایفا کرد.[۱۲] به‌عنوان پیانیست چیره‌دست،[۱۳] برنستاین اغلب کنسرتوهای پیانو را از روی کیبورد رهبری می‌کرد. او نخستین رهبر ارکستری بود که موسیقی کلاسیک را در تلویزیون با مخاطبان انبوه از طریق ده‌ها برنامهٔ ملی و بین‌المللی از جمله کنسرت جوانان با فیلارمونیک نیویورک به اشتراک گذاشت و بررسی کرد.[۱۴]

برنستاین علاوه بر موسیقی، یک بشردوست بود و در پشتیبانی از جنبش حقوق مدنی نقش داشت؛[۱۵] به جنگ ویتنام اعتراض کرد[۱۶] و طرفدار خلع سلاح هسته‌ای بود. او همچنین به‌منظور تحقیقات و آگاهی راجع به اچ‌آی‌وی/ایدز، پول جمع‌آوری می‌کرد و در طرح‌های بین‌المللی متعددی به‌منظور حقوق بشر و صلح جهانی مشارکت داشت. او سمفونی رستاخیزِ مالر را به مناسبت مرگ رئیس‌جمهور جان اف. کندی اجرا[۱۷] و پس از جنگ شش‌روزه، کنسرتی را در اسرائیل برگزار کرد.[۱۸] او در پایان عمر، سمفونی شماره ۹ بتهوون را در برلین به‌منظور بزرگداشت سقوط دیوار برلین اجرا کرد.

زندگی شخصی

[ویرایش]
لئونارد و فلیشا برنستاین در سال ۱۹۵۷ هنگام سفر به اسرائیل

برنستاین دو خواهر و برادر کوچکتر داشت.[۱۹] این سه کودک با والدینشان، در حومهٔ بوستون در جامعه‌ای از اکثریت مهاجران یهودی اروپای شرقی زندگی می‌کردند.[۲۰] برنستاین به آسم مبتلا بود و این وضعیت او را از خدمت در ارتش هنگام جنگ جهانی دوم بازداشت.[۲۱]

برنستاین در سال ۱۹۵۱ با بازیگر فلیشا مانتیلگره کوهن ازدواج کرد.[۲۲] آن‌ها سه فرزند داشتند.[۲۳] خانواده برنستاین در شهر نیویورک و فیرفیلد، کنتیکت زندگی می‌کردند.[۲۴] برنستاین در هر یک از خانه‌های خود یک استودیو با پیانو داشت. محتویات استودیوی سابق او در دانشکده موسیقی جاکوبز دانشگاه ایندیانا نگهداری می‌شود.[۲۵]

برنستاین با مردان و زنان رابطه داشت. در آوریل ۱۹۴۳ او از آرون کوپلند در خصوص زندگی به‌عنوان همجنس‌گرا در انظار عمومی مشاوره خواست.[۲۶][۲۷][۲۸] او در ژوئیهٔ همان سال در نامه‌ای به دیوید اوپنهایم دوباره به این موضوع اشاره کرد.[۲۹] آدولف گرین چند ماه بعد در نامه‌ای از برنستاین دربارهٔ وضعیت این ایده پرسید.[۳۰] فلیشا در نامه‌ای خصوصی که پس از ازدواجشان نوشته شد، گرایش جنسی همسرش را تأیید کرد؛ او نوشت: «تو همجنس‌گرا هستی و ممکن است هرگز تغییر نکنی — تو به احتمال یک زندگی پنهانی اعتراف نمی‌کنی اما اگر آرامش ذهنی، سلامتی و کل سیستم عصبی‌ات به یک الگوی جنسی خاص بستگی دارد، چه کاری می‌توانی انجام دهی؟»[۳۱][۳۲]

در سال ۱۹۷۶، برنستاین برای مدتی فلیشا را ترک کرد تا در کالیفرنیای شمالی با تام کوتران (محقق موسیقی که به او کمک کرده بود) زندگی کند.[۳۳][۳۴] سال بعد، فلیشا به سرطان ریه مبتلا شد. برنستاین بازگشت و تا زمان مرگش از او مراقبت کرد.[۳۵] برنستاین تا زمان مرگش در ۱۴ اکتبر ۱۹۹۰ به روابط با مردان ادامه داد.[۳۶]

یادداشت‌ها

[ویرایش]
  1. ↑ نام خانوادگی او را در ایران گاهی به‌اشتباه به‌صورت «برنشتاین» نیز می‌نویسند.
  2. ↑ glitter and be gay

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ "The 20 Greatest Conductors of All Time". www.classical-music.com (به انگلیسی). Retrieved 2023-11-10.
  2. ↑ Henahan, Donal (October 15, 1990). "Leonard Bernstein, 72, Music's Monarch, Dies". The New York Times. Retrieved February 11, 2009.; also in "On this Day – 25 August".
  3. ↑ "Leonard Bernstein". Television Academy. Retrieved July 15, 2020.
  4. ↑ "Leonard Bernstein Tony Awards Info". BroadwayWorld. Retrieved July 15, 2020.
  5. ↑ "Leonard Bernstein – Awards". grammy.com. Retrieved July 18, 2023.
  6. ↑ "Leonard Bernstein". Kennedy Center. Retrieved July 15, 2020.
  7. ↑ آهویی، امیرحسین (۲۷ اسفند ۱۳۹۱). «لئونارد برنستاین: آهنگساز سوپراستار». رادیو زمانه. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۴ سپتامبر ۲۰۱۵. دریافت‌شده در ۵ مارس ۲۰۱۵.
  8. ↑ Burton, Humphrey (1994). Leonard Bernstein. New York: Doubleday. ISBN 0-385-42345-4.
  9. ↑ Charles Kaiser, The Gay Metropolis, New York City: 1940–1996.
  10. ↑ Oliver, Myrna (October 15, 1990). "Leonard Bernstein Dies; Conductor, Composer: Music: Renaissance man of his art was 72. The longtime leader of the N.Y. Philharmonic carved a niche in history with 'West Side Story'". Los Angeles Times. Retrieved July 15, 2020.
  11. ↑ "Discography | Leonard Bernstein". leonardbernstein.com. Retrieved July 15, 2020.
  12. ↑ Schiff, David (November 4, 2001). "The Man Who Mainstreamed Mahler". The New York Times.
  13. ↑ Laird 2002, p. 10.
  14. ↑ "Leonard Bernstein's Young People's Concerts with the New York Philharmonic". Leonard Bernstein. Retrieved August 28, 2023.
  15. ↑ "March 24, 1965: 'The Night the 'Stars' Came Out in Alabama'". Classical.org. March 24, 2018. Retrieved July 15, 2020.
  16. ↑ "How Bernstein Came to MASS". Brandeis University. Retrieved July 15, 2020.
  17. ↑ Byrd, Craig (2020-04-29). "Bernstein Conducts Mahler 1963". Cultural Attaché (به انگلیسی). Retrieved 2023-04-23.
  18. ↑ "Mt. Scopus (1967) | Historic Concerts | Conductor | About | Leonard Bernstein". leonardbernstein.com. Retrieved 2023-04-23.
  19. ↑ Bernstein, Shirley (1982). Family matters, Sam, Jennie, and the kids. 1982. ISBN 0-671-42276-6.
  20. ↑ Shawn, Allen (2014). Leonard Bernstein: an American musician. Jewish lives. New Haven, Conn.: Yale Univ. Press. ISBN 978-0-300-14428-4.
  21. ↑ "Leonard Bernstein, A Total Embrace of Music, Classical Notes, Peter Gutmann". www.classicalnotes.net.
  22. ↑ Burton 1995, p. 212.
  23. ↑ Peyser 1987, pp. 196, 204, 322.
  24. ↑ Allegra Anderson (2023-05-09). "At Home with Jamie Bernstein". The New York Times. Retrieved 2023-06-26.
  25. ↑ "Bernstein Collection". William and Gayle Cook Music Library. Jacobs School of Music, Indiana University Bloomington. Retrieved 2023-06-26.
  26. ↑ Simeone 2013, p. 120.
  27. ↑ Burton 1995, p. 108.
  28. ↑ Witemeyer, Barbara. "Dentist to the Stars (comment, row 4, box 1)". Leonard Bernstein: Memories. Leonard Bernstein Office. Retrieved January 30, 2022.
  29. ↑ Simeone 2013, p. 133.
  30. ↑ Simeone 2013, p. 143.
  31. ↑ "Felicia Bernstein to Leonard Bernstein, n.d." Library of Congress, Washington, D.C. 20540 USA. Retrieved 2023-06-26.
  32. ↑ Simeone 2013, p. 294.
  33. ↑ Swed, Mark (1999-11-01). "Invoking Spirit of Bernstein". Los Angeles Times (به انگلیسی). Retrieved 2023-06-26.
  34. ↑ "Leonard Bernstein a gay man who dabbled in the straight world". July 12, 2011. Retrieved November 20, 2015.
  35. ↑ (Burton 1995، صص. 158–160)
  36. ↑ Bernstein, Jamie (2018). Famous father girl: a memoir of growing up Bernstein (First ed.). New York, NY: Harper, an imprint of HarperCollinsPublishers. ISBN 978-0-06-264135-9.

کتاب‌شناسی

[ویرایش]

پیوند به بیرون

[ویرایش]
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ لئونارد برنستاین موجود است.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=لئونارد_برنستاین&oldid=39503717»