حق کسب و پیشه
 | |
| حوزه | حقوق |
|---|---|
حق کسب و پیشه حقی است که برای مستأجری که از طریق اجارهٔ مکانی به فعالیت تجارتی یا بازرگانی می‌نماید در آن مکان به وجود می‌آید. ظهور و آغاز این پدیدهٔ حقوقی در در ایران به دههٔ ۱۳۲۰ بر می‌گردد. با تصویب قانون روابط مالک و مستأجر ۱۳۳۹[۱] حق کسب و پیشه حقی تعریف گردید که به موجب آن مستأجر متصرف در اجاره کردن محل کسب خود بر دیگران حق تقدم می‌یافت. اما مفهوم حق کسب و پیشه‌ای که امروزه در حقوق ایران از آن یاد می‌شود با تصویب قانون روابط و مستأجر ۱۳۵۶[۲] تجلی یافت.
منابع
[ویرایش]- کشاورز، بهمن (۱۳۹۵). سرقفلی و حق کسب و پیشه و تجارت در حقوق ایران و فقه اسلام. تهران: انتشارات کشاورز. صص. ۴۲۳. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۰.
پانویس
[ویرایش]- ↑ «قانون روابط مالک و مستأجر». مرکز پژوهش‌های مجلس. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۰. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۰.
- ↑ «قانون روابط موجر و مستأجر مصوب 1356.5.2». مرکز پژوهش‌های مجلس. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۰. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۰.
 | این یک مقالهٔ خرد حقوقی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |