جامعه‌شناسی تجربی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

جامعه‌شناسی تجربی (به انگلیسی: Empirical sociology) مطالعه جامعه‌شناسی بر اساس روش‌ها و تکنیک‌های روش‌شناختی برای گردآوری، پردازش و انتقال اطلاعات اولیه جامعه‌شناختی است. وضعیت جنبه‌های زندگی اجتماعی مانند اقتصاد، قانون، خانواده و سیاست را در طول پژوهش شرح می‌دهد.[۱] جامعه‌شناسی تجربی اغلب با جنبه‌هایی از زندگی روزمره با عقل سلیم سروکار دارد، که آن را به‌عنوان یک منبع، نوعی دانش در نظر می‌گیرد.[۲] جامعه‌شناسی تجربی به طور استقرایی مطالعه می‌کند که مردم چگونه از یکدیگر قدردانی می‌کنند و با آنها کنار می‌آیند.[۳] جامعه‌شناسی تجربی یک سنت آمریکایی است که ریشه در جنبش‌های اصلاحات اجتماعی در عصر ترقی‌خواهی دارد.[۴]

تعریف[ویرایش]

وظیفه جامعه‌شناسی تجربی انجام پژوهش‌های استقرایی در مورد یک پدیده اجتماعی خاص است.[۵]

  • فردیناند تونیس جامعه‌شناس آلمانی، جامعه‌شناسی تجربی را مجموعه‌ای از اطلاعات یا شواهد واقعی تعریف کرده است.[۶][۷]
  • موریس جانوویتز جامعه‌شناس، جامعه‌شناسی تجربی را گردآوری و برنامه‌ریزی شاخص های تجربی تغییر تعریف می‌کند.[۸] موریس رابطه بین تاریخ و جامعه‌شناسی تجربی را این‌گونه توصیف می‌کند: «در این مرحله، جامعه‌شناسی و «تاریخ» همگرا می‌شوند. تمام جامعه‌شناسی تجربی تاریخ است ولی تاریخ همه جامعه‌شناسی تجربی نیست.»[۸]

زمان بندی[ویرایش]

اولین مرحله جامعه‌شناسی تجربی با تغییراتی نشان داده شد که مکتب شیکاگو در بین سال‌های 1895 و 1929 در رویه علمی ایجاد کرد.[۹]

رویکردها[ویرایش]

جامعه‌شناسی تجربی،

تجربه‌گرایی و اثبات‌گرایی[ویرایش]

رویکردهای تجربی و اثبات‌گرایی در جامعه‌شناسی استدلال می‌کنند که گردآوری و تحلیل داده‌ها مهم هستند.[۱۴] تجربه‌گرایی این ایده است که دانش تنها می تواند بر اساس آنچه حواس ما به ما می‌گویند، به جای افکار و احساسات ما باشد.[۱۴] بنابراین، جامعه‌شناسی تجربی این دیدگاه است که جامعه‌شناسی باید مبتنی بر داده‌های گردآوری‌شده از حواس ما باشد تا نظریه ابژه انتزاعی.[۱۴] اثبات‌گرایی در ابتدا شبیه تجربه‌گرایی به نظر می‌رسد ولی اثبات‌گرایی تا حدی این اعتقاد است که مسایل اجتماعی را باید با استفاده از روش های علوم فیزیکی مطالعه کرد.[۱۴]

منابع[ویرایش]

پانویس ها و منابع
آثار ذکر شده