علی حجت کاشانی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
علی حجت کاشانی
رئیس سازمان تربیت بدنی و معاون نخست وزیر
دوره مسئولیت
اردیبهشت ۱۳۵۱ – ۱۳۵۶
پادشاهمحمدرضا شاه پهلوی
پس ازمصطفی امجدی
پیش ازنادر جهانبانی
اطلاعات شخصی
درگذشته۲۲ فروردین ۱۳۵۸
زندان قصر، تهران، ایران
آرامگاهتهران ، روستای واصفجان
ملیتایرانی
پیشهسیاستمدار
خدمات نظامی
خدمت/شاخهارتش شاهنشاهی ایران
درجهسپهبد
یگاننیروی زمینی شاهنشاهی ایران

علی حجت کاشانی سپهبد ارتش شاهنشاهی ایران، معاون نخست‌وزیر[۱] و رئیس سازمان تربیت بدنی بود.[۲] وی پس از پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ ایران در زندان قصر تیرباران شد.[۳] در دوران ریاست حجت کاشانی بر سازمان تربیت بدنی، ورزش ایران توانست در بازی‌های آسیایی تهران صاحب ۶۴ مدال از جمله ۳۰ مدال طلا بشود.[۴] وی هم‌چنین نقش مهمی در پذیرفته‌شدن مجدد ورزش چین در مجامع بین‌المللی را داشت.[۳]

علی‌حجت کاشانی پس از تصمیم مراکش مبنی بر قطع وابستگی به فرانسه در زمینه آموزش نظامی از جانب ایران در چارچوب کمکهای فنی و به عنوان رئیس هیئت مستشاری نظامی ایران به آن کشور اعزام و دانشکده افسری مراکش را برپا ساخت که خدماتش مورد توجه مقامات مراکش قرار گرفت.[۵]

وی که در میان اهالی جامعه ورزش معروف به «تیمسار حجت» بود از اردیبهشت سال ۱۳۵۱ و مقارن نهمین سال نخست‌وزیری امیرعباس هویدا معاون او و رئیس سازمان تربیت بدنی شد.[۴]

در نهایت در تاریخ سحر گاه ۲۲ فروردین ۱۳۵۸ به فرمان صادق خلخالی تیرباران شد.

خانواده[ویرایش]

علی حجت کاشانی در روستای دیزباد نیشابور واقع در استان خراسان در خانواده‌ای مذهبی متولد شد.[۶]

او همسر اختر الملوک امیر طهماسب بود و همچنین داماد عبدالله امیر طهماسب وزیر دوره قاجار و پهلوی بود

محاکمه و اعدام[ویرایش]

حجت کاشانی در دادگاه انقلاب محاکمه شد. وی که از داشتن وکیل مدافع محروم شده بود، به حکم صادق خلخالی «محارب» و «مهدورالدم» تشخیص داده شد و در ۲۲ فروردین ۱۳۵۸ در زندان قصر تیرباران شد.

از جمله اتهامات او فعالیت‌های ورزشی و و برگزاری بازی‌های آسیایی تهران بود. در بخشی از کیفرخواست علیه وی آمده بود: «به یاد می‌آورید آن وقت‌ها که قدرت در دست شماها بود و با برگزاری برنامه‌های نمایشی المپیک‌ها و غیره و غیره جوانان را به منجلاب فساد می‌کشاندید در حالی که وظیفه شما این بود که جوان‌های ما را به صورت سالم پرورش بدهید.».[۳][۷]

علی حجت کاشانی یکی از ۴۳۸ نفری است که اعدام‌شان در گزارش اسفند ۱۳۵۸ سازمان عفو بین‌الملل ثبت شده‌است.[۱]


منابع[ویرایش]

  1. صادق خلخالی (۱۳۸۰)، «انقلاب اسلامی و توطئه گروهک‌ها»، خاطرات آیت‌الله خلخالی، تهران: نشر سایه، ص. ۳۵۹ تا ۳۶۷، شابک ۹۶۴-۵۹۱۸-۲۵-۱