گفت‌وگو (داستان)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
افلاطون و ارسطو: دیالکتیک اثر لوکا دلا روبیا (موزه اپرا دل دومو-فلورانس)

همگویی یا گفت‌وگو[۱] یا دیالوگ در مورد داستان، فیلم و نمایشنامه، یعنی همان گفتگوهای شخصیت‌ها در روایت که تابع ریزه کاری‌ها و قواعد مربوط به خود است. دیالوگ (همگویی) در مقابل مونولوگ (تک‌گویی) است.

در یک داستان، محتوای گفتگوها مستقیماً مربوط به موضوع صحبت می‌باشد. البته می‌شود در آن به گذشته هم اشاره کرد، اما به‌طور مختصر. وقتی منظور نویسنده از گفتگو نه صحبت، بلکه کاشتن نهال اطلاعات باشد، گفتگو دیگر باور کردنی نخواهد بود. چرا که خواننده به جای اینکه صحبت اشخاص را بشنود اطلاعات را می‌بیند.[۲] در رمان نو گفتگو پیچیده‌تر از رمان‌های سنتی شده و انواع جدیدی از دیالوگ پدید آمده‌است.[۳]

منابع[ویرایش]

  1. «گفت‌وگو» [هنرهای نمایشی] هم‌ارزِ «dialog/ dialogue , lines»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر ششم. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۸۵-۶ (ذیل سرواژهٔ گفت‌وگو)
  2. ابراهیم یونسی (۱۳۸۴هنر داستان‌نویسی، انتشارات نگاه، ص. ۳۲۷-۴۲۸
  3. اسداللهی، الله شکر (بهار ۱۳۷۹). ««رمان نو» دیالوگ نو». نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی تبریز - شماره 174.