مسابقات فرمول یک فصل ۲۰۱۲

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
مسابقات جهانی فرمول یک ۲۰۱۲
قهرمان رانندگان:سباستین فتل
قهرمان سازندگان: ردبول-رنو
قبلی: ۲۰۱۱ بعدی: ۲۰۱۳
فرناندو آلونسو با سه امتیاز کمتر از فتل در مکان دوم رده‌بندی رانندگان ایستاد.
کیمی رایکونن در بازگشت به فرمول یک، فصل را با تیم لوتوس در مکان سوم به پایان رساند.

فصل ۲۰۱۲ مسابقات فرمول یک شصت و سومین دورهٔ مسابقات موتوری فرمول یک بود. این مسابقات برای خودروهای فرمول یک برگزار می‌شود و به عنوان بالاترین سطح مسابقات خودروهای مسابقه‌ای چرخ باز، مورد تأیید فدراسیون بین‌المللی اتومبیل‌رانی است. مسابقه قهرمانی در ۲۰ مرحله انجام شد. مرحله نخست در ۱۸ مارس در استرالیا و مرحله پایانی در ۲۵ نوامبر در برزیل برگزار شد. در این دوره، مسابقات جایزه بزرگ آمریکا در پیست امریکاس آستین و جایزه بزرگ بحرین (که در سال ۲۰۱۱ به دلیل اعتراضات داخلی لغو شده‌بود) دوباره به تقویم مسابقات بازگشتند.

در هفت مرحله آغازین فصل، هفت راننده متفاوت پیروز شدند که رکوردی برای مسابقات بود. در جایزه بزرگ اروپا فرناندو آلونسو توانست دومین پیروزی خود را به دست آورد و صدرنشین رده‌بندی شد. او توانست این مکان را در هفت مسابقه بعدی حفظ کند و یک پیروزی دیگر نیز به دست آورد؛ ولی خروج او در میانهٔ دو مسابقهٔ بلژیک و ژاپن باعث شد سباستین وتل در مرحلهٔ شانزدهم به صدر رده‌بندی برسد. در آغاز مرحلهٔ پایانی، وتل با ۱۳ امتیاز اختلاف نسبت به آلونسو وارد مسابقه شد. فتل مسابقه را در مکان ششم به پایان رساند و برای سومین بار متوالی قهرمان مسابقه رانندگان شد. در رده‌بندی سازندگان نیز ردبول برای سومین بار قهرمان شد.

افزون بر برنده شدن هفت راننده در هفت مسابقهٔ آغازین فصل، رکوردهای دیگری نیز در فصل ۲۰۱۲ شکسته شد. برای نخستین بار، ۲۰ مسابقه در تقویم فصل گنجانده شدند. رکورد قبلی، ۱۹ مسابقه بود که نخستین بار در فصل ۲۰۰۵ ثبت شده‌بود. شش قهرمان کنونی یا سابق مسابقهٔ رانندگان، فصل را آغاز کردند که رکورد پنج قهرمان فصل ۱۹۷۰ را شکست.

تیم‌ها و رانندگان[ویرایش]

دوازده تیم شامل بیست و پنج راننده در مسابقات فرمول یک فصل ۲۰۱۲ شرکت کردند.[۱] فهرست ورودی مشروط در ۳۰ نوامبر ۲۰۱۱ توسط اتحادیه بین‌المللی منتشر شد[۲] و در ۱۷ فوریهٔ ۲۰۱۲ نهایی شد.[۳]

ورودی سازنده خودرو موتور لاستیک ش. رانندگان مسابقه‌ای مرحله‌ها راننده آزمایشی
اتریش تیم مسابقه ردبول ردبول-رنو آربی۸ Renault RS27-2012 P ۱ آلمان سباستین فتل[۴] همه
۲ استرالیا مارک وبر[۵] همه
بریتانیای کبیر وودافون مک‌لارن مرسدس مک‌لارن-مرسدس ام‌پی۴–۲۷ Mercedes FO 108Z P ۳ بریتانیای کبیر جنسون باتن[۶] همه
۴ بریتانیای کبیر لوئیز همیلتون[۷] همه
ایتالیا اسکودریا فراری فراری اف۲۰۱۲ Ferrari Type 056 P ۵ اسپانیا فرناندو آلونسو[۸] همه
۶ برزیل فلیپه ماسا[۹] همه
آلمان مرسدس بنز در فرمول یک مرسدس اف۱ دبلیو۰۳ Mercedes FO 108Z P ۷ آلمان میشائیل شوماخر[۱۰] همه
۸ آلمان نیکو رزبرگ[۱۱] همه
بریتانیای کبیر Lotus F1 Team لوتوس-رنو ای۲۰ Renault RS27-2012 P ۹ فنلاند کیمی رایکونن[۱۲] همه
۱۰ فرانسه Romain Grosjean[۱۳] ۱–۱۲،
۱۴–۲۰
بلژیک Jérôme d'Ambrosio[۱۴] ۱۳
هند صحرا فورس ایندیا اف۱ فورس ایندیا-مرسدس وی‌جی‌ام۰۵ Mercedes FO 108Z P ۱۱ بریتانیای کبیر Paul di Resta[۱۵] همه فرانسه ژول بیانچی[۱۶]
۱۲ آلمان Nico Hülkenberg[۱۵] همه
سوئیس Sauber F1 Team سائوبر-فراری سی۳۱ Ferrari Type 056 P ۱۴ ژاپن Kamui Kobayashi[۱۷] همه مکزیک Esteban Gutiérrez[۱۷]
۱۵ مکزیک Sergio Pérez[۱۷] همه
ایتالیا اسکودریا تورو روسو تورو روسو-فراری اس‌تی‌آر۷ Ferrari Type 056 P ۱۶ استرالیا دنیل ریکاردو[۱۸] همه
۱۷ فرانسه Jean-Éric Vergne[۱۸] همه
بریتانیای کبیر Williams F1 Team ویلیامز -رنو اف‌دبلیو۳۴ Renault RS27-2012 P ۱۸ ونزوئلا پاستور مالدونادو[۱۹] همه فنلاند Valtteri Bottas[۱۹]
۱۹ برزیل Bruno Senna[۲۰] همه
مالزی Caterham F1 Team کترهام-رنو سی‌تی۰۱ Renault RS27-2012 P ۲۰ فنلاند هیکی کوالاینن[۲۱] همه هلند Giedo van der Garde[۲۲]
ایالات متحده آمریکا Alexander Rossi[۲۳]
۲۱ روسیه Vitaly Petrov[۳] همه
اسپانیا HRT Formula 1 Team اچ‌آرتی -کازوورث اف۱۱۲ Cosworth CA2012 P ۲۲ اسپانیا پدرو دلا روزا[۲۴] همه اسپانیا Dani Clos[۲۵]
چین Ma Qinghua[۲۶]
۲۳ هند Narain Karthikeyan[۲۷] همه
روسیه Marussia F1 Team ماروسیا-کازوورث ام‌آر۰۱ Cosworth CA2012 P ۲۴ آلمان تیمو گلاک[۲۸] همه بریتانیای کبیر Max Chilton[۲۹]
۲۵ فرانسه Charles Pic[۳۰] همه

تغییر تیم‌ها[ویرایش]

در گردهمایی نوامبر ۲۰۱۱ کمیسیون فرمول یک در ژنو، به چند تیم اجازه داده شد که نام سازندهٔ خود را تغییر دهند و تأیید نهایی در دسامبر همان سال توسط شورای جهانی ورزش‌های موتوری انجام شد.[۳۱]

  • با خرید کترهام کارز توسط تونی فرناندز (رئیس تیم لوتوس)، نام این تیم به کترهام تغییر یافت.[۳۲]
  • پس از توسعهٔ برنامهٔ حمایت مالی لوتوس کارز به تیم‌داری در فرمول یک و حمایت از مسابقات جی‌پی۲ و جی‌پی۳، رنو نام سازندهٔ خود را به لوتوس تغییر داد.[۳۳]
  • با افزایش مالکیت خودروساز روسی ماروسیا موتورز، نام تیم ویرجین به ماروسیا تغییر یافت.[۳۴]

ویلیامز اعلام کرد که در فصل‌های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳ از موتورهای رنو استفاده خواهد کرد و گزینه‌ای برای استفاده از نسل بعدی تنظیمات برای موتور رنو برای فصل ۲۰۱۴ خواهد داشت.[۳۵] پیشتر بین سال‌های ۱۹۸۹ و ۱۹۹۷ رنو موتورهای ویلیامز را تأمین می‌کرد. در آن دوره، ویلیامز ۴ قهرمانی مسابقهٔ رانندگان و ۵ قهرمانی مسابقهٔ سازندگان را کسب کرده‌بود.

تغییر رانندگان[ویرایش]

رومن گروژان با لوتوس به فرمول یک بازگشت.

در فصل ۲۰۱۲ چند تغییر در ترکیب تیم‌ها رخ داد. لوتوس قرارداد جدیدی به برونو سنا پیشنهاد نداد و از گزینهٔ موجود در قرارداد ویتالی پتروف استفاده نکرد.[۳۶] کیمی رایکونن و رومن گروژان جایگزین پتروف و سنا شدند. پتروف جایگزین یارنو ترولی در کترهام شد. با خروج ترولی، مسابقهٔ افتتاحیه فصل، پس از جایزه بزرگ آلمان ۱۹۷۳ نخستین مسابقه‌ای بود که هیچ رانندهٔ ایتالیایی در آن حضور نداشت. سنا به ویلیامز پیوست[۲۰] و جانشین روبنس باریکلو شد که با نوزده فصل حضور در فرمول یک، رکورددار بود.

نیکو هالکنبرگ نیز مانند گروژان و رایکونن به فرمول یک بازگشت و به تیم فورس ایندیا پیوست تا آدریان زوتیل، پس از شش فصل، این تیم را ترک کند.[۱۵] اسکودریا تورو روسو نیز دنیل ریکاردو و ژان-اریک ورن را جایگزین ژائومه آلگرسوآری و سباستین بوئمی کرد.[۱۸] بوئمی به عنوان رانندهٔ آزمایشی و ذخیره به ردبول پیوست و برای تیم تویوتا در مسابقهٔ ۲۴ ساعته لومان شرکت کرد.[۳۷]

تقویم فصل[ویرایش]

کشورهای میزبان جایزه‌بزرگ‌های فرمول یک در فصل ۲۰۱۲.
مرحله جایزه‌بزرگ پیست تاریخ
۱ جایزه بزرگ استرالیا استرالیا پیست جایزه بزرگ ملبورن، ملبورن ۱۸ مارس
۲ جایزه بزرگ مالزی مالزی پیست بین‌المللی سپانگ، کوالا لامپور ۲۵ مارس
۳ جایزه بزرگ چین چین پیست بین‌المللی شانگهای، شانگهای ۱۵ آوریل
۴ جایزه بزرگ بحرین بحرین پیست بین‌المللی بحرین، صخیر ۲۲ آوریل
۵ جایزه بزرگ اسپانیا اسپانیا پیست بارسلون-کاتالونیا، منتملو ۱۳ مه
۶ مسابقات جایزه بزرگ موناکو موناکو پیست خیابانی موناکو، مونت‌کارلو ۲۷ مه
۷ جایزه بزرگ کانادا کانادا پیست ژیل ویلنوو، مونترآل ۱۰ ژوئن
۸ جایزه بزرگ اروپا اسپانیا پیست بارسلون-کاتالونیا، بارسلون ۲۴ ژوئن
۹ جایزه بزرگ بریتانیا بریتانیای کبیر پیست سیلورستون، سیلورستون ۸ ژوئیه
۱۰ جایزه بزرگ آلمان آلمان پیست هوکنهایمرینگ، هوکنهایم ۲۲ ژوئیه
۱۱ جایزه بزرگ مجارستان مجارستان ورزشگاه هونگارورینگ، بوداپست ۲۹ ژوئیه
۱۲ جایزه بزرگ بلژیک بلژیک پیست اسپا-فرانکورشان، ستوولو ۲ سپتامبر
۱۳ جایزه بزرگ ایتالیا ایتالیا پیست ناتزیوناله مونتزا، مونتزا ۹ سپتامبر
۱۴ جایزه بزرگ سنگاپور سنگاپور پیست مارینا بی استریت، سنگاپور ۲۳ سپتامبر
۱۵ جایزه بزرگ ژاپن ژاپن پیست سوزوکا، میه ۷ اکتبر
۱۶ جایزه بزرگ کره کره جنوبی Korea International Circuit, Yeongam ۱۴ اکتبر
۱۷ جایزه بزرگ هند هند Buddh International Circuit, Greater Noida ۲۸ اکتبر
۱۸ جایزه بزرگ ابوظبی امارات متحده عربی پیست یاس مارینا، ابوظبی ۴ نوامبر
۱۹ جایزه بزرگ ایالات متحده ایالات متحده آمریکا پیست امریکاس، آستین، تگزاس ۱۸ نوامبر
۲۰ جایزه بزرگ برزیل برزیل پیست ژوزه کارلوس پیس، سائو پائولو ۲۵ نوامبر
منبع:[۳۸]

تغییرات تقویم[ویرایش]

مسابقات تازه و بازگشته[ویرایش]

  • پس از لغو شدن جایزه بزرگ ۲۰۱۱ بحرین،[۳۹] مسابقه برای فصل ۲۰۱۲ با تاریخ موقتی در اکتبر تثبیت شد.[۴۰] در آخرین نسخهٔ تقویم، زمان مسابقه به آوریل جلو آورده شد.[۴۱]
  • جایزه‌بزرگ آلمان، پس از برگزاری مسابقهٔ ۲۰۱۱ در نوبورگرینگ، طبق سیاست برگزارکنندگان به هوکنهایمرینگ بازگشت.
  • در مهٔ ۲۰۱۰ اعلام شد که جایزه‌بزرگ آمریکا برای نخستین بار پس از فصل ۲۰۰۷ دوباره به میزبانی پیست امریکاس در آستین به تقویم فرمول یک بازمی‌گردد.[۴۲]

مسابقات لغو شده[ویرایش]

  • پس از به توافق نرسیدن مدیریت فرمول یک و برگزار کنندگان مسابقه جایزه بزرگ ترکیه بر سر قرارداد جدید، این مسابقه از تقویم حذف شد. در اوت ۲۰۱۱ برگزارکنندگان اعلام کردند که با برنی اکلستون بر سر بازگشت به تقویم مذاکره می‌کنند.[۴۳] ولی در همان ماه، مسابقه از تقویم حذف شد.

خلاصه مسابقه‌ها[ویرایش]

تست پیش‌فصل[ویرایش]

یک مرحله از تست‌های پیش‌فصل ۲۰۱۲ در خرز و دو مرحله در بارسلونا برگزار شد. در تست دوم بارسلونا، لوتوس یک خطای اساسی در خودروی خود یافت و چهار روز را از دست داد. اچ‌آرتی و ماروسیا نتوانستند آزمون‌های تصادف را بگذرانند و خودروهای آن‌ها هیچ مسافتی را در تست‌ها نپیمود.

مرحلهٔ نخست: جایزه بزرگ استرالیا[ویرایش]

اچ‌آرتی برای دومین سال متوالی، از راهیابی به جایزه بزرگ استرالیا بازماند.

در مسابقهٔ افتتاحیه در استرالیا، جنسون باتن در نخستین دورها از لوئیز همیلتون سبقت گرفت و تا پایان در مکان نخست باقی ماند. سباستین فتل نیز پس از خروج خودروی ایمنی از همیلتون گذشت و در پایان مسابقه، دوم شد. همیلتون توانست در دورهای پایانی در برابر حملات مارک وبر مقاومت کند و بر سکوی سوم ایستاد. پاستور مالدونادو که در مکان ششم بود، در دور پایانی به دیوار برخورد کرد و جایگاه خود را از دست داد. فلیپه ماسا و برونو سنا نیز با یکدیگر تصادف کردند و وادار شدند از مسابقه کناره‌گیری کنند تا کیمی رایکونن با دو پله صعود، مسابقه را در مکان هفتم به پایان برساند. دو خودروی اچ‌آرتی نتوانستند مرحله تعیین خط را در زمان مجاز بپیمایند و اجازه شرکت در مسابقه را نیافتند.

مرحلهٔ دوم: جایزه بزرگ مالزی[ویرایش]

مسابقهٔ دوم در مالزی برگزار شد و دو خودروی مک‌لارن در جلوی خط شروع قرار گرفتند. باران شدید باعث تعلیق مسابقه شد. پس از آغاز دوبارهٔ مسابقه پس از یک ساعت، باتن به کارتیکیان برخورد کرد و وادار شد برای تعویض بال جلو توقف کند. تعویض لاستیک کند همیلتون نیز باعث شد در ترافیک خودروها بماند. فرناندو آلونسو رهبری مسابقه را در دست گرفت و سرخیو پرز به مکان دوم رسید. هر دو نفر توانستند جایگاه خود را تا پایان مسابقه حفظ کنند تا آلونسو در صدر رده‌بندی رانندگان بایستد. دوباره همیلتون و وبر در مکان‌های سوم و چهارم ایستادند. سنا نیز پس از رایکونن در مکان ششم ایستاد و بیش از مجموع امتیازات تیمش در فصل ۲۰۱۱، امتیاز کسب کرد.

مرحلهٔ سوم: جایزه بزرگ چین[ویرایش]

قانونی بودن بال جلوی خودروی مرسدس، از مسائل قابل توجه مراحل ابتدایی فصل بود.

بین مرحلهٔ دوم و سوم، لوتوس به طراحی بال عقب مرسدس اعتراض کرد که رد شد. نیکو رزبرگ با همین خودرو توانست مکان نخست مرحلهٔ تعیین خط مسابقهٔ بعدی در چین را به دست آورد. میشائیل شوماخر نیز پس از جریمهٔ همیلتون، در خط دوم قرار گرفت. شوماخر پس از نخستین تعویض لاستیک وادار به خروج از مسابقه شد. اشتباه تیم باتن در تعویض لاستیک دوم، باعث شد رزبرگ فاصلهٔ زیادی با رایکونن ایجاد کند. از بین رفتن لاستیک‌های رایکونن، در هفت دور به پایان مسابقه، منجر به سقوط یازده پله‌ای او در همان دور شد. رزبرگ توانست برتری را تا پایان مسابقه حفظ کند و تبدیل به صد و سومین برندهٔ جایزه بزرگ در تاریخ مسابقات فرمول یک شد. باتن و همیلتون نیز دوم و سوم شدند تا همیلتون در صدر رده‌بندی فصل قرار گیرد. رومن گروژان نیز پس از به پایان نرساندن دو مسابقهٔ پیشین، توانست مکان ششم را به دست آورد.

مرحلهٔ چهارم: جایزه بزرگ بحرین و تست میان‌فصل[ویرایش]

مرحلهٔ چهارم، علی‌رغم اعتراضات داخلی در بحرین برگزار شد. فتل که مسابقه را از خط اول آغاز کرده‌بود، توانست از برتری خود دفاع کند و جلوتر از رایکونن و گروژان، برندهٔ مسابقه شد و رهبری فصل را در اختیار گرفت. تست میان‌فصل در سه روز ابتدایی ماه مه در پیست موجلو برگزار شد. برگزاری تست در این پیست، مورد اعتراض رانندگان و تیم‌های مختلف قرار گرفت و آن را بی‌فایده دانستند.

مرحلهٔ پنجم تا هفتم: جایزه بزرگ اسپانیا، موناکو و کانادا[ویرایش]

مالدونادو نخستین پیروزی تیم ویلیامز پس از هشت سال را به دست آورد.
لوئیز همیلتون با پیروزی در جایزه بزرگ کانادا هفتمین برندهٔ فصل شد.

در مرحلهٔ بعدی در اسپانیا، مالدونادو پس از جریمهٔ همیلتون در جلوی خط شروع قرار گرفت. علی‌رغم فشار آلونسو و رایکونن، مالدونادو توانست برندهٔ مسابقه شود. فتل جایگاه ششم مسابقه را به دست آورد و رهبری رده‌بندی رانندگان را حفظ کرد. در موناکو نیز جریمهٔ شوماخر باعث شد مارک وبر مسابقه را از خط اول آغاز کند. در ده دور پایانی مسابقه، شش خودروی اول با فاصلهٔ کمی از یکدیگر مسابقه می‌دادند و در پایان، وبر، رزبرگ و آلونسو بر سکوهای قهرمانی ایستادند. آلونسو توانست به صدر رده‌بندی فصل برسد. در مسابقهٔ کانادا همیلتون توانست همهٔ رانندگان را پشت سر گذارد و به هفتمین برنده در هفت مسابقه تبدیل شد تا رهبری فصل را در دست گیرد. گروژان و پرز بر سکوهای دوم و سوم ایستادند.

مرحلهٔ هشتم تا دهم: جایزه بزرگ اروپا، بریتانیا و آلمان[ویرایش]

باران شدید منجر به تعلیق مرحلهٔ تعیین خط جایزه بزرگ بریتانیا شد.

فرناندو آلونسو با پیروزی در مسابقهٔ والنسیا نخستین کسی شد که بیش از یک پیروزی در فصل ۲۰۱۲ کسب کرده‌است. گروژان و فتل که با آلونسو رقابت می‌کردند، در میانهٔ مسابقه وادار به کناره‌گیری شدند. رایکونن دوم شد و پس از برخورد همیلتون و مالدونادو، شوماخر و وبر توانستند به مقام‌های سوم و چهارم برسند. با برتری در این مسابقه، آلونسو صدرنشینی خود را تحکیم کرد. در مسابقهٔ بعدی در بریتانیا بارندگی شدید باعث تعلیق نود دقیقه‌ای مرحلهٔ تعیین خط شد. وبر توانست با لاستیک سفت‌تر، پنج دور به پایان مسابقه، از آلونسو سبقت بگیرد و برندهٔ مسابقهٔ سیلورستون شود. فتل و ماسا سوم و چهارم شدند و آلونسو توانست صدرنشینی خود را حفظ کند. شرایط بارانی در آلمان نیز مسابقهٔ هوکنهایمرینگ را تحت تأثیر قرار داد. آلونسو، فتل و باتن مسابقه را در مکان‌های اول تا سوم به پایان رساندند؛ ولی جریمهٔ بیست ثانیه‌ای فتل، او را تا مکان پنجم پایین برد. باتن و رایکونن بر سکوهای دوم و سوم ایستادند. کاموئی کوبایاشی نیز با ایستادن در مکان چهارم، بهترین نتیجهٔ دوران فعالیت خود را کسب کرد.

مرحلهٔ یازدهم تا چهاردهم: جایزه بزرگ مجارستان، بلژیک، ایتالیا و سنگاپور[ویرایش]

پل دی رستا با کسب مقام چهارم در سنگاپور، بهترین نتیجهٔ دوران فعالیت خود را کسب کرد.

در هونگارورینگ، همیلتون به پیروزی رسید و رایکونن و گروژان در مکان‌های دوم و سوم قرار گرفتند و فاصلهٔ آلونسو با وبر در رده‌بندی کلی فصل به چهل امتیاز رسید. در مسابقهٔ بلژیک در پیست اسپا، گروژان به همیلتون برخورد کرد و سپس هر دو خودرو به آلونسو و پرز برخورد کردند. خودروی کوبایاشی نیز صدمه دید و مالدونادو از مسیر منحرف شد. گروژان به عنوان عامل این تصادف، از یک مسابقه محروم شد. باتن، فتل و رایکونن سکوهای مسابقه را فتح کردند. هالکنبرگ نیز چهارم شد. خروج آلونسو از مسابقه، باعث نزدیک شدن سایر رانندگان به او شد. در مونزا، آخرین مسابقهٔ اروپایی فصل با پیروزی همیلتون به پایان رسید. پرز دوم شد و برای سومین بار در طول فصل، بر یکی از سکوهای سه‌گانه ایستاد. آلونسو نیز پس از جریمهٔ فتل به مقام سوم رسید. در سنگاپور، همیلتون که رهبر مسابقه بود، به دلیل مشکل گیربکس، کناره‌گیری کرد. حضور مکرر خودروی ایمنی در مسابقه باعث شد محدودیت زمانی دوساعته، مسابقه را دو دور کوتاه‌تر کند. فتل با شکست دادن باتن، به قهرمانی مسابقهٔ سنگاپور رسید و آلونسو سوم شد.

مرحلهٔ پانزدهم تا هفدهم: جایزه بزرگ ژاپن، کرهٔ جنوبی و هند[ویرایش]

خوش‌اقبالی آلونسو در ژاپن به پایان رسید و پس از برخورد با رایکونن در نخستین پیچ، از رقابت خارج شد. در همان دور نخست، وبر نیز به گروژان برخورد کرد و هر دو مشمول جریمه شدند. رزبرگ و پرز نیز در دورهای ابتدایی از مسابقه خارج شدند. فتل توانست برتری خود را از آغاز تا پایان مسابقه حفظ کند و برندهٔ مسابقهٔ ژاپن شود. ماسا و کوبایاشی نیز دوم و سوم شدند. کوبایاشی بهترین نتیجهٔ دوران فعالیت خود در فرمول یک را به دست آورد. در پایان مسابقه، فاصلهٔ آلونسو و فتل در رده‌بندی کلی فصل به چهار امتیاز رسید. فتل در مسابقهٔ بعدی در کرهٔ جنوبی سومین پیروزی متوالی خود را به دست آورد و جای آلونسو را در صدر رده‌بندی رانندگان گرفت. وبر و آلونسو سکوهای دیگر را کسب کردند. در هند نیز فتل توانست آلونسو را شکست دهد و فاصلهٔ خود با او را افزایش دهد. وبر نیز جلوتر از همیلتون در مکان سوم قرار گرفت.

مرحلهٔ هجدهم و نوزدهم: جایزه بزرگ امارات متحده و آمریکا[ویرایش]

نخستین پیروزی لوتوس در فصل ۲۰۱۲ توسط کیمی رایکونن در امارات به دست آمد.

فتل به دلیل کمبود سوخت در مرحلهٔ تعیین خط، مسابقهٔ ابوظبی را از خط آخر آغاز کرد. در میانهٔ مسابقه، همیلتون به دلیل مشکل فنی از رقابت خارج شد و رایکونن رهبری مسابقه را به دست گرفت. پیروزی رایکونن، نخستین پیروزی او و تیمش لوتوس در فصل ۲۰۱۲ بود. آلونسو دوم شد و فتل مکان سومی را در آخرین دورها از باتن گرفت. در آستین تگزاس، فتل برای ششمین بار در فصل، مسابقه را از خط اول آغاز کرد. همیلتون در دور ۴۲ از فتل سبقت گرفت و برندهٔ مسابقه شد. آلونسو نیز بر سکوی سوم ایستاد. پیش از مسابقهٔ پایانی، فاصلهٔ فتل و آلونسو به ۱۳ امتیاز رسید. ردبول در پایان مرحلهٔ نوزدهم، قهرمانی خود در مسابقهٔ سازندگان را قطعی کرد.

مرحلهٔ بیستم: جایزه بزرگ برزیل[ویرایش]

کناره‌گیری همیلتون از جایزه بزرگ برزیل.

آخرین مسابقهٔ فصل در شرایطی برگزار شد که پیست مسابقه هیچ‌گاه نه کاملاً خشک و نه کاملاً مرطوب بود. فتل در نخستین دور با سنا برخورد کرد و به مکان آخر، سقوط کرد. باتن رهبری مسابقه را از همیلتون گرفت، ولی آن را در دور ۱۸ به هالکنبرگ داد. پس از توقف اول رانندگان، فتل در مکان دهم و آلونسو در مکان چهارم بودند. همیلتون در دور ۴۸ از هالکنبرگ عبور کرد، ولی دوباره در دور ۵۴ عقب افتاد. برخورد دو راننده در پیچ اول باعث خروج همیلتون از مسابقه و جریمهٔ هالکنبرگ شد. باتن رهبری را بازپس‌گرفت و آن را تا پایان مسابقه، حفظ کرد. آلونسو به کمک هم‌تیمی خود، ماسا، به مکان دوم رسید. فتل که تا جایگاه دوازدهم پایین رفته‌بود، توانست به مکان ششم برسد. در حالی که دو دور به پایان مسابقه مانده‌بود، تصادف پل دی رستا باعث ورود خودروی ایمنی شد. فتل در نهایت به مقام قهرمانی مسابقهٔ رانندگان دست یافت. رایکونن نیز با بهره‌گیری از انصراف همیلتون، فصل را با رتبهٔ سوم به پایان رساند. شوماخر در رتبهٔ سیزدهم رده‌بندی کلی قرار گرفت که بدترین نتیجهٔ او در دوران فعالیت از فصل ۱۹۹۱ بود. در مسابقهٔ سازندگان نیز فراری رتبهٔ دوم را از مک‌لارن گرفت.

نتایج و رده‌بندی[ویرایش]

مسابقات جایزه بزرگ[ویرایش]

مر. جایزه بزرگ پول پوزیشن سریعترین دور راننده برنده سازنده برنده
۱ جایزه بزرگ استرالیا بریتانیای کبیر لوئیز همیلتون بریتانیای کبیر جنسون باتن بریتانیای کبیر جنسون باتن بریتانیای کبیر مک‌لارن-مرسدس
۲ جایزه بزرگ مالزی بریتانیای کبیر لوئیز همیلتون فنلاند کیمی رایکونن اسپانیا فرناندو آلونسو ایتالیا فراری
۳ جایزه بزرگ چین آلمان نیکو رزبرگ ژاپن کاموی کوبایاشی آلمان نیکو رزبرگ آلمان مرسدس
۴ جایزه بزرگ بحرین آلمان سباستین فتل آلمان سباستین فتل آلمان سباستین فتل اتریش ردبول-رنو
۵ جایزه بزرگ اسپانیا ونزوئلا پاستور مالدونادو فرانسه رومن گروژان ونزوئلا پاستور مالدونادو بریتانیای کبیر ویلیامز -رنو
۶ مسابقات جایزه بزرگ موناکو استرالیا مارک وبر مکزیک سرجیو پرز استرالیا مارک وبر اتریش ردبول-رنو
۷ جایزه بزرگ کانادا آلمان سباستین فتل آلمان سباستین فتل بریتانیای کبیر لوئیز همیلتون بریتانیای کبیر مک‌لارن-مرسدس
۸ جایزه بزرگ اروپا آلمان سباستین فتل آلمان نیکو رزبرگ اسپانیا فرناندو آلونسو ایتالیا فراری
۹ جایزه بزرگ بریتانیا اسپانیا فرناندو آلونسو فنلاند کیمی رایکونن استرالیا مارک وبر اتریش ردبول-رنو
۱۰ جایزه بزرگ آلمان اسپانیا فرناندو آلونسو آلمان میشائیل شوماخر اسپانیا فرناندو آلونسو ایتالیا فراری
۱۱ جایزه بزرگ مجارستان بریتانیای کبیر لوئیز همیلتون آلمان سباستین فتل بریتانیای کبیر لوئیز همیلتون بریتانیای کبیر مک‌لارن-مرسدس
۱۲ جایزه بزرگ بلژیک بریتانیای کبیر جنسون باتن برزیل برونو سنا بریتانیای کبیر جنسون باتن بریتانیای کبیر مک‌لارن-مرسدس
۱۳ جایزه بزرگ ایتالیا بریتانیای کبیر لوئیز همیلتون آلمان نیکو رزبرگ بریتانیای کبیر لوئیز همیلتون بریتانیای کبیر مک‌لارن-مرسدس
۱۴ جایزه بزرگ سنگاپور بریتانیای کبیر لوئیز همیلتون آلمان نیکو هالکنبرگ آلمان سباستین فتل اتریش ردبول-رنو
۱۵ جایزه بزرگ ژاپن آلمان سباستین فتل آلمان سباستین فتل آلمان سباستین فتل اتریش ردبول-رنو
۱۶ جایزه بزرگ کره استرالیا مارک وبر استرالیا مارک وبر آلمان سباستین فتل اتریش ردبول-رنو
۱۷ جایزه بزرگ هند آلمان سباستین فتل بریتانیای کبیر جنسون باتن آلمان سباستین فتل اتریش ردبول-رنو
۱۸ جایزه بزرگ ابوظبی بریتانیای کبیر لوئیز همیلتون آلمان سباستین فتل فنلاند کیمی رایکونن بریتانیای کبیر لوتوس-رنو
۱۹ جایزه بزرگ ایالات متحده آلمان سباستین فتل آلمان سباستین فتل بریتانیای کبیر لوئیز همیلتون بریتانیای کبیر مک‌لارن-مرسدس
۲۰ جایزه بزرگ برزیل بریتانیای کبیر لوئیز همیلتون بریتانیای کبیر لوئیز همیلتون بریتانیای کبیر جنسون باتن بریتانیای کبیر مک‌لارن-مرسدس

رده‌بندی رانندگان[ویرایش]

در هر مسابقه، امتیازاتی به شرح جدول زیر به ۱۰ نفر برتر داده می‌شود:

رتبه اول دوم سوم چهارم پنجم ششم هفتم هشتم نهم دهم
امتیاز ۲۵ ۱۸ ۱۵ ۱۲ ۱۰ ۸ ۶ ۴ ۲ ۱
رتبه راننده استرالیا
استرالیا
مالزی
مالزی
چین
چین
بحرین
بحرین
اسپانیا
اسپانیا
موناکو
موناکو
کانادا
کانادا
اروپا
اسپانیا
بریتانیا
بریتانیای کبیر
آلمان
آلمان
مجارستان
مجارستان
بلژیک
بلژیک
ایتالیا
ایتالیا
سنگاپور
سنگاپور
ژاپن
ژاپن
کره
کره جنوبی
هند
هند
امارات
امارات متحده عربی
آمریکا
ایالات متحده آمریکا
برزیل
برزیل
امتیاز
۱ آلمان سباستین فتل ۲ ۱۱ ۵ ۱ ۶ ۴ ۴ ک م ۳ ۵ ۴ ۲ ۲۲† ۱ ۱ ۱ ۱ ۳ ۲ ۶ ۲۸۱
۲ اسپانیا فرناندو آلونسو ۵ ۱ ۹ ۷ ۲ ۳ ۵ ۱ ۲ ۱ ۵ ک م ۳ ۳ ک م ۳ ۲ ۲ ۳ ۲ ۲۷۸
۳ فنلاند کیمی رایکونن ۷ ۵ ۱۴ ۲ ۳ ۹ ۸ ۲ ۵ ۳ ۲ ۳ ۵ ۶ ۶ ۵ ۷ ۱ ۶ ۱۰ ۲۰۷
۴ بریتانیای کبیر لوئیز همیلتون ۳ ۳ ۳ ۸ ۸ ۵ ۱ ۱۹† ۸ ک م ۱ ک م ۱ ک م ۵ ۱۰ ۴ ک م ۱ ک م ۱۹۰
۵ بریتانیای کبیر جنسون باتن ۱ ۱۴ ۲ ۱۸† ۹ ۱۶† ۱۶ ۸ ۱۰ ۲ ۶ ۱ ک م ۲ ۴ ک م ۵ ۴ ۵ ۱ ۱۸۸
۶ استرالیا مارک وبر ۴ ۴ ۴ ۴ ۱۱ ۱ ۷ ۴ ۱ ۸ ۸ ۶ ۲۰† ۱۱ ۹ ۲ ۳ ک م ک م ۴ ۱۷۹
۷ برزیل فلیپه ماسا ک م ۱۵ ۱۳ ۹ ۱۵ ۶ ۱۰ ۱۶ ۴ ۱۲ ۹ ۵ ۴ ۸ ۲ ۴ ۶ ۷ ۴ ۳ ۱۲۲
۸ فرانسه Romain Grosjean ک م ک م ۶ ۳ ۴ ک م ۲ ک م ۶ ۱۸ ۳ ک م ۷ ۱۹† ۷ ۹ ک م ۷ ک م ۹۶
۹ آلمان نیکو رزبرگ ۱۲ ۱۳ ۱ ۵ ۷ ۲ ۶ ۶ ۱۵ ۱۰ ۱۰ ۱۱ ۷ ۵ ک م ک م ۱۱ ک م ۱۳ ۱۵ ۹۳
۱۰ مکزیک Sergio Pérez ۸ ۲ ۱۱ ۱۱ ک م ۱۱ ۳ ۹ ک م ۶ ۱۴ ک م ۲ ۱۰ ک م ۱۱ ک م ۱۵ ۱۱ ک م ۶۶
۱۱ آلمان Nico Hülkenberg ک م ۹ ۱۵ ۱۲ ۱۰ ۸ ۱۲ ۵ ۱۲ ۹ ۱۱ ۴ ۲۱† ۱۴ ۷ ۶ ۸ ک م ۸ ۵ ۶۳
۱۲ ژاپن Kamui Kobayashi ۶ ک م ۱۰ ۱۳ ۵ ک م ۹ ک م ۱۱ ۴ ۱۸† ۱۳ ۹ ۱۳ ۳ ک م ۱۴ ۶ ۱۴ ۹ ۶۰
۱۳ آلمان میشائیل شوماخر ک م ۱۰ ک م ۱۰ ک م ک م ک م ۳ ۷ ۷ ک م ۷ ۶ ک م ۱۱ ۱۳ ۲۲† ۱۱ ۱۶ ۷ ۴۹
۱۴ بریتانیای کبیر Paul di Resta ۱۰ ۷ ۱۲ ۶ ۱۴ ۷ ۱۱ ۷ ک م ۱۱ ۱۲ ۱۰ ۸ ۴ ۱۲ ۱۲ ۱۲ ۹ ۱۵ ۱۹† ۴۶
۱۵ ونزوئلا پاستور مالدونادو ۱۳† ۱۹† ۸ ک م ۱ ک م ۱۳ ۱۲ ۱۶ ۱۵ ۱۳ ک م ۱۱ ک م ۸ ۱۴ ۱۶ ۵ ۹ ک م ۴۵
۱۶ برزیل Bruno Senna ۱۶† ۶ ۷ ۲۲† ک م ۱۰ ۱۷ ۱۰ ۹ ۱۷ ۷ ۱۲ ۱۰ ۱۸† ۱۴ ۱۵ ۱۰ ۸ ۱۰ ک م ۳۱
۱۷ فرانسه Jean-Éric Vergne ۱۱ ۸ ۱۶ ۱۴ ۱۲ ۱۲ ۱۵ ک م ۱۴ ۱۴ ۱۶ ۸ ک م ک م ۱۳ ۸ ۱۵ ۱۲ ک م ۸ ۱۶
۱۸ استرالیا دنیل ریکاردو ۹ ۱۲ ۱۷ ۱۵ ۱۳ ک م ۱۴ ۱۱ ۱۳ ۱۳ ۱۵ ۹ ۱۲ ۹ ۱۰ ۹ ۱۳ ۱۰ ۱۲ ۱۳ ۱۰
۱۹ روسیه Vitaly Petrov ک م ۱۶ ۱۸ ۱۶ ۱۷ ک م ۱۹ ۱۳ DNS ۱۶ ۱۹ ۱۴ ۱۵ ۱۹ ۱۷ ۱۶ ۱۷ ۱۶ ۱۷ ۱۱ ۰
۲۰ آلمان تیمو گلاک ۱۴ ۱۷ ۱۹ ۱۹ ۱۸ ۱۴ ک م DNS ۱۸ ۲۲ ۲۱ ۱۵ ۱۷ ۱۲ ۱۶ ۱۸ ۲۰ ۱۴ ۱۹ ۱۶ ۰
۲۱ فرانسه Charles Pic ۱۵† ۲۰ ۲۰ ک م ک م ک م ۲۰ ۱۵ ۱۹ ۲۰ ۲۰ ۱۶ ۱۶ ۱۶ ک م ۱۹ ۱۹ ک م ۲۰ ۱۲ ۰
۲۲ فنلاند هیکی کوالاینن ک م ۱۸ ۲۳ ۱۷ ۱۶ ۱۳ ۱۸ ۱۴ ۱۷ ۱۹ ۱۷ ۱۷ ۱۴ ۱۵ ۱۵ ۱۷ ۱۸ ۱۳ ۱۸ ۱۴ ۰
۲۳ بلژیک Jérôme d'Ambrosio ۱۳ ۰
۲۴ هند Narain Karthikeyan DNQ ۲۲ ۲۲ ۲۱ ک م ۱۵ ک م ۱۸ ۲۱ ۲۳ ک م ک م ۱۹ ک م ک م ۲۰ ۲۱ ک م ۲۲ ۱۸ ۰
۲۵ اسپانیا پدرو دلا روزا DNQ ۲۱ ۲۱ ۲۰ ۱۹ ک م ک م ۱۷ ۲۰ ۲۱ ۲۲ ۱۸ ۱۸ ۱۷ ۱۸ ک م ک م ۱۷ ۲۱ ۱۷ ۰
رتبه راننده استرالیا
استرالیا
مالزی
مالزی
چین
چین
بحرین
بحرین
اسپانیا
اسپانیا
موناکو
موناکو
کانادا
کانادا
اروپا
اسپانیا
بریتانیا
بریتانیای کبیر
آلمان
آلمان
مجارستان
مجارستان
بلژیک
بلژیک
ایتالیا
ایتالیا
سنگاپور
سنگاپور
ژاپن
ژاپن
کره
کره جنوبی
هند
هند
امارات
امارات متحده عربی
آمریکا
ایالات متحده آمریکا
برزیل
برزیل
امتیاز

یادداشت:

  • † – خودرو نتوانست مسابقه را به پایان برساند، ولی بیش از ۹۰٪ مسیر را طی کرد.
  • ک م - از مسابقه کناره‌گیری کرد.

رده‌بندی سازندگان[ویرایش]

رتبه سازنده ش. استرالیا
استرالیا
مالزی
مالزی
چین
چین
بحرین
بحرین
اسپانیا
اسپانیا
موناکو
موناکو
کانادا
کانادا
اروپا
اسپانیا
بریتانیا
بریتانیای کبیر
آلمان
آلمان
مجارستان
مجارستان
بلژیک
بلژیک
ایتالیا
ایتالیا
سنگاپور
سنگاپور
ژاپن
ژاپن
کره
کره جنوبی
هند
هند
امارات
امارات متحده عربی
آمریکا
ایالات متحده آمریکا
برزیل
برزیل
امتیاز
۱ اتریش ردبول-رنو ۱ ۲ ۱۱ ۵ ۱ ۶ ۴ ۴ ک م ۳ ۵ ۴ ۲ ۲۲† ۱ ۱ ۱ ۱ ۳ ۲ ۶ ۴۶۰
۲ ۴ ۴ ۴ ۴ ۱۱ ۱ ۷ ۴ ۱ ۸ ۸ ۶ ۲۰† ۱۱ ۹ ۲ ۳ ک م ک م ۴
۲ ایتالیا فراری ۵ ۵ ۱ ۹ ۷ ۲ ۳ ۵ ۱ ۲ ۱ ۵ ک م ۳ ۳ ک م ۳ ۲ ۲ ۳ ۲ ۴۰۰
۶ ک م ۱۵ ۱۳ ۹ ۱۵ ۶ ۱۰ ۱۶ ۴ ۱۲ ۹ ۵ ۴ ۸ ۲ ۴ ۶ ۷ ۴ ۳
۳ بریتانیای کبیر مک‌لارن-مرسدس ۳ ۱ ۱۴ ۲ ۱۸† ۹ ۱۶† ۱۶ ۸ ۱۰ ۲ ۶ ۱ ک م ۲ ۴ ک م ۵ ۴ ۵ ۱ ۳۷۸
۴ ۳ ۳ ۳ ۸ ۸ ۵ ۱ ۱۹† ۸ ک م ۱ ک م ۱ ک م ۵ ۱۰ ۴ ک م ۱ ک م
۴ بریتانیای کبیر لوتوس-رنو ۹ ۷ ۵ ۱۴ ۲ ۳ ۹ ۸ ۲ ۵ ۳ ۲ ۳ ۵ ۶ ۶ ۵ ۷ ۱ ۶ ۱۰ ۳۰۳
۱۰ ک م ک م ۶ ۳ ۴ ک م ۲ ک م ۶ ۱۸ ۳ ک م ۱۳ ۷ ۱۹† ۷ ۹ ک م ۷ ک م
۵ آلمان مرسدس ۷ ک م ۱۰ ک م ۱۰ ک م ک م ک م ۳ ۷ ۷ ک م ۷ ۶ ک م ۱۱ ۱۳ ۲۲† ۱۱ ۱۶ ۷ ۱۴۲
۸ ۱۲ ۱۳ ۱ ۵ ۷ ۲ ۶ ۶ ۱۵ ۱۰ ۱۰ ۱۱ ۷ ۵ ک م ک م ۱۱ ک م ۱۳ ۱۵
۶ سوئیس سائوبر-فراری ۱۴ ۶ ک م ۱۰ ۱۳ ۵ ک م ۹ ک م ۱۱ ۴ ۱۸† ۱۳ ۹ ۱۳ ۳ ک م ۱۴ ۶ ۱۴ ۹ ۱۲۶
۱۵ ۸ ۲ ۱۱ ۱۱ ک م ۱۱ ۳ ۹ ک م ۶ ۱۴ ک م ۲ ۱۰ ک م ۱۱ ک م ۱۵ ۱۱ ک م
۷ هند فورس ایندیا-مرسدس ۱۱ ۱۰ ۷ ۱۲ ۶ ۱۴ ۷ ۱۱ ۷ ک م ۱۱ ۱۲ ۱۰ ۸ ۴ ۱۲ ۱۲ ۱۲ ۹ ۱۵ ۱۹† ۱۰۹
۱۲ ک م ۹ ۱۵ ۱۲ ۱۰ ۸ ۱۲ ۵ ۱۲ ۹ ۱۱ ۴ ۲۱† ۱۴ ۷ ۶ ۸ ک م ۸ ۵
۸ بریتانیای کبیر ویلیامز -رنو ۱۸ ۱۳† ۱۹† ۸ ک م ۱ ک م ۱۳ ۱۲ ۱۶ ۱۵ ۱۳ ک م ۱۱ ک م ۸ ۱۴ ۱۶ ۵ ۹ ک م ۷۶
۱۹ ۱۶† ۶ ۷ ۲۲† ک م ۱۰ ۱۷ ۱۰ ۹ ۱۷ ۷ ۱۲ ۱۰ ۱۸† ۱۴ ۱۵ ۱۰ ۸ ۱۰ ک م
۹ ایتالیا تورو روسو-فراری ۱۶ ۹ ۱۲ ۱۷ ۱۵ ۱۳ ک م ۱۴ ۱۱ ۱۳ ۱۳ ۱۵ ۹ ۱۲ ۹ ۱۰ ۹ ۱۳ ۱۰ ۱۲ ۱۳ ۲۶
۱۷ ۱۱ ۸ ۱۶ ۱۴ ۱۲ ۱۲ ۱۵ ک م ۱۴ ۱۴ ۱۶ ۸ ک م ک م ۱۳ ۸ ۱۵ ۱۲ ک م ۸
۱۰ مالزی کترهام-رنو ۲۰ ک م ۱۸ ۲۳ ۱۷ ۱۶ ۱۳ ۱۸ ۱۴ ۱۷ ۱۹ ۱۷ ۱۷ ۱۴ ۱۵ ۱۵ ۱۷ ۱۸ ۱۳ ۱۸ ۱۴ ۰
۲۱ ک م ۱۶ ۱۸ ۱۶ ۱۷ ک م ۱۹ ۱۳ DNS ۱۶ ۱۹ ۱۴ ۱۵ ۱۹ ۱۷ ۱۶ ۱۷ ۱۶ ۱۷ ۱۱
۱۱ روسیه ماروسیا-کازوورث ۲۴ ۱۴ ۱۷ ۱۹ ۱۹ ۱۸ ۱۴ ک م DNS ۱۸ ۲۲ ۲۱ ۱۵ ۱۷ ۱۲ ۱۶ ۱۸ ۲۰ ۱۴ ۱۹ ۱۶ ۰
۲۵ ۱۵† ۲۰ ۲۰ ک م ک م ک م ۲۰ ۱۵ ۱۹ ۲۰ ۲۰ ۱۶ ۱۶ ۱۶ ک م ۱۹ ۱۹ ک م ۲۰ ۱۲
۱۲ اسپانیا اچ‌آرتی -کازوورث ۲۲ DNQ ۲۱ ۲۱ ۲۰ ۱۹ ک م ک م ۱۷ ۲۰ ۲۱ ۲۲ ۱۸ ۱۸ ۱۷ ۱۸ ک م ک م ۱۷ ۲۱ ۱۷ ۰
۲۳ DNQ ۲۲ ۲۲ ۲۱ ک م ۱۵ ک م ۱۸ ۲۱ ۲۳ ک م ک م ۱۹ ک م ک م ۲۰ ۲۱ ک م ۲۲ ۱۸
رتبه سازنده ش. استرالیا
استرالیا
مالزی
مالزی
چین
چین
بحرین
بحرین
اسپانیا
اسپانیا
موناکو
موناکو
کانادا
کانادا
اروپا
اسپانیا
بریتانیا
بریتانیای کبیر
آلمان
آلمان
مجارستان
مجارستان
بلژیک
بلژیک
ایتالیا
ایتالیا
سنگاپور
سنگاپور
ژاپن
ژاپن
کره
کره جنوبی
هند
هند
امارات
امارات متحده عربی
آمریکا
ایالات متحده آمریکا
برزیل
برزیل
امتیاز

یادداشت:

  • † – خودرو نتوانست مسابقه را به پایان برساند، ولی بیش از ۹۰٪ مسیر را طی کرد.
  • ک م - از مسابقه کناره‌گیری کرد.

منابع[ویرایش]

  1. "2012 Formula 1 Teams and Drivers". Formula 1.com. Formula One Management. 20 March 2012. Archived from the original on 22 March 2012. Retrieved 20 March 2012.
  2. "2012 FIA Formula One World Championship Entry List". فدراسیون بین‌المللی اتومبیل‌رانی. 30 November 2011. Archived from the original on 17 November 2012. Retrieved 31 January 2014.
  3. ۳٫۰ ۳٫۱ "Vitaly Petrov Joins Caterham F1 Team". Caterham F1. 17 February 2012. Archived from the original on 7 August 2012. Retrieved 17 February 2012.
  4. Beer, Matt (14 March 2011). "Horner pleased to end Vettel rumours". Autosport. Haymarket Publications. Retrieved 14 March 2011.
  5. "Webber Signs With Red Bull For 2012". تیم مسابقه ردبول. 27 اوت 2011. Archived from the original on 10 November 2011. Retrieved 27 August 2011.
  6. Elizalde, Pablo (5 October 2011). "Button secures new multi-year contract at McLaren". Autosport. Haymarket Publications. Retrieved 5 October 2011.
  7. "Lewis extends McLaren stay until 2012". Manipe F1. 18 January 2008. Archived from the original on 11 February 2009. Retrieved 19 May 2008.
  8. "Fernando Alonso signs for Ferrari". Scuderia Ferrari. Ferrari. 30 سپتامبر 2009. Archived from the original on 10 November 2011. Retrieved 23 June 2011.
  9. Elizalde, Pablo (9 June 2010). "Massa extends Ferrari contract until '12". Autosport. Haymarket Publications. Archived from the original on 11 June 2010. Retrieved 9 June 2010.
  10. "Schumacher could stay in F1 after 2012". Espnf1.com. 27 January 2010. Retrieved 25 July 2010.
  11. "Rosberg extends Mercedes contract". EspnF1.con. ای‌اس‌پی‌ان. 10 November 2011. Retrieved 10 November 2011.
  12. "Kimi Räikkönen back in F1 with LRGP in 2012". Lotus Renault GP. 29 November 2011. Archived from the original on 1 December 2011. Retrieved 29 November 2011.
  13. "Romain Grosjean joins Kimi Raikkonen at Lotus Renault for 2012". Autosport. Haymarket Publications. 9 December 2011. Retrieved 9 December 2011.
  14. Monza, Keith (4 September 2012). "Jerome d'Ambrosio to stand in for Grosjean at Monza". F1 Fanatic. Keith Collantine. Retrieved 4 September 2012.
  15. ۱۵٫۰ ۱۵٫۱ ۱۵٫۲ "Hulkenberg joins Di Resta in Force India's 2012 line-up". Formula One Administration. 16 December 2011. Archived from the original on 5 January 2012. Retrieved 16 December 2011.
  16. "Jules Bianchi joins Sahara Force India as reserve driver for 2012". فورس ایندیا. 27 January 2012. Archived from the original on 5 February 2012. Retrieved 27 January 2012.
  17. ۱۷٫۰ ۱۷٫۱ ۱۷٫۲ "Kobayashi and Perez to stay at Sauber in 2012". Formula One World Championship. 28 July 2011. Archived from the original on 16 October 2011. Retrieved 28 July 2011.
  18. ۱۸٫۰ ۱۸٫۱ ۱۸٫۲ "Ricciardo earns Toro Rosso ride". The Australian. نیوز کورپ استرالیا. خبرگزاری فرانسه. 15 December 2011. Retrieved 15 December 2011.
  19. ۱۹٫۰ ۱۹٫۱ "Pastor Maldonado Confirmed for 2012 with Valtteri Bottas as Reserve Driver". Williams F1. 1 December 2011. Archived from the original on 3 December 2011. Retrieved 1 December 2011.
  20. ۲۰٫۰ ۲۰٫۱ Elizalde, Pablo (17 January 2012). "Williams confirms Bruno Senna will race for the team in F1 in 2012". Autosport. Haymarket Publications. Retrieved 17 January 2012.
  21. "Pit & Paddock: Third year for Trulli and Kovalainen". Autosport. Haymarket Publications. 205 (11): 12. 15 September 2011. Heikki Kovalainen and Jarno Trulli will continue to drive for Team Lotus next season. Trulli was, as expected, officially announced as a 2012 driver by the team last weekend, while team boss Tony Fernandes confirmed to Autosport that Kovalainen will also be staying on.
  22. "Caterham signs Giedo van der Garde as reserve driver". Autosport. Haymarket Publications. 4 February 2012. Retrieved 4 February 2012.
  23. "Alexander Rossi confirmed as Caterham F1 Team Test Driver". Caterham F1. 9 March 2012. Archived from the original on 29 October 2013. Retrieved 9 March 2012.
  24. Beer, Matt (21 November 2011). "Pedro de la Rosa signs for HRT from 2012". Autosport. Haymarket Publications. Retrieved 21 November 2011.
  25. "Dani Clos joins HRT F1 Team as its new test driver for 2012". HRT F1. 13 February 2012. Archived from the original on 7 November 2012. Retrieved 13 February 2012.
  26. Collantine, Keith (5 September 2012). "Ma Qing Hua to drive for HRT in Monza practice". F1 Fanatic. Keith Collantine. Retrieved 5 September 2012.
  27. "Narain Karthikeyan completes HRTs lineup for 2012". HRT F1. 3 February 2012. Archived from the original on 22 August 2019. Retrieved 3 February 2012.
  28. Strang, Simon (24 July 2011). "Timo Glock has re-signed with Virgin on a new three-year deal". Autosport. Haymarket Publications. Retrieved 24 July 2011.
  29. "Standing By". Marussia F1. 20 September 2012. Archived from the original on 7 October 2012. Retrieved 20 September 2012. We are very happy to announce that rising star, Max Chilton, has been elevated from our Young Driver Programme to the position of Formula 1 Reserve Driver with effect from the 2012 Japanese Grand Prix next month and for the rest of the current F1 season.
  30. "Marussia Virgin Racing Completes 2012 Race Driver Line-up". Virgin Racing. 27 November 2011. Archived from the original on 29 November 2011. Retrieved 27 November 2011.
  31. Noble, Jonathan (3 November 2011). "Formula 1 chiefs approve name changes for Lotus, Renault and Virgin". Autosport. Haymarket Publications. Retrieved 4 November 2011.
  32. "Team Lotus confirms Caterham takeover". AUSmotive.com. 2011. Retrieved 25 March 2012.
  33. "Lotus ART becomes Lotus GP in 2012". GP2 Series. GP2 Motorsport Limited. 10 January 2012. Retrieved 8 February 2012.
  34. Holt, Sarah (11 November 2010). "Russian supercar firm Marussia takes over Virgin Racing". Yas Marina Circuit, Abu Dhabi: BBC Sport. Retrieved 25 March 2012.
  35. Beer, Matt (4 July 2011). "Williams to run Renault engines again from 2012". Autosport. Haymarket Publications. Retrieved 4 July 2011.
  36. "Petrov confirmed at Renault until 2012". Formula One Administration. 22 December 2010. Archived from the original on 11 July 2011. Retrieved 28 July 2011.
  37. "Buemi eying 2013 F1 race seat". Hindustan Times. HT Media. 7 January 2012. Archived from the original on 8 January 2012. Retrieved 8 January 2012.
  38. "FIA 2012 Formula One calendar". FIA.com. Fédération Internationale de l'Automobile. Archived from the original on 17 February 2013. Retrieved 21 February 2013.
  39. "Bahrain F1 Grand Prix dropped for 2011". یاهو!. 10 June 2011. Archived from the original on 21 July 2013. Retrieved 10 June 2011.
  40. Elizalde, Pablo (29 July 2011). "2012 Formula 1 season opener keeps March 18 slot despite overhaul". Autosport. Haymarket Publications. Retrieved 29 July 2011.
  41. Collantine, Keith (7 December 2011). "United States Grand Prix remains on unchanged 2012 F1 calendar". F1 Fanatic. Keith Collantine. Retrieved 7 December 2011.
  42. "Formula One returns to the United States". Formula One Administration. 25 May 2010. Archived from the original on 26 May 2010. Retrieved 25 May 2010.
  43. Noble, Jonathan; Tremayne, Sam (8 August 2011). "Turkey hopeful of 2012 GP reprieve". Autosport. Haymarket Publications. Retrieved 1 November 2011.