فلورانس

فلورانس Firenze
شهر
میدان سَنتا کروچه شهر فلورانس
پرچم مهر
فلورانس
مختصات: ۴۳°۴۷′ شمالی ۱۱°۱۵′ شرقی
کشور	ایتالیا
ناحیه	توسکانی
استان	فلورانس
حکومت
• شهردار	ماتئو رنتسی
مساحت
• کل	۱۰۲٫۴۱ کیلومتر مربع (۳۹٫۵۴ مایل مربع)
ارتفاع	۱۶۴ متر (۵۳۸ فوت)
جمعیت  (۲۰۱۳)
• کل	۳۸۳۰۸۳
• تراکم	۳۷۰۰/کیلومتر مربع (۹۷۰۰/مایل مربع)
منطقهٔ زمانی	یوتی‌سی ۱+ (CET)
• تابستانی (DST)	یوتی‌سی ۲+ (CEST)
کد پستی	۵۰۱۲۱–۵۰۱۴۵
کد منطقه	۰۵۵
وبگاه	www.comune.fi.it

فلورانس (به ایتالیایی: Firenze) پایتخت منطقه توسکانی در کشور ایتالیاست. این شهر پرجمعیت‌ترین شهر توسکانی نیز به‌شمار می‌رود و طبق آمار سال ۲۰۲۵، جمعیت آن حدود ۳۶۲٬۳۵۳ نفر است، در حالی که جمعیت منطقه کلان‌شهری فلورانس به ۹۸۹٬۴۶۰ نفر می‌رسد.

در قرون وسطی، فلورانس یکی از مراکز اصلی تجارت و امور مالی اروپا بود و از ثروتمندترین شهرهای آن دوران محسوب می‌شد. بسیاری از پژوهشگران، فلورانس را زادگاه رنسانس می‌دانند—دوره‌ای که این شهر به مرکزی برجسته در زمینه‌های هنری، فرهنگی، تجاری، سیاسی، اقتصادی و مالی تبدیل شد. در آن زمان، فلورانس به جایگاهی با نفوذ عظیم در ایتالیا، اروپا و حتی فراتر از آن دست یافت.

تاریخ سیاسی این شهر پر فراز و نشیب بوده و شامل دوره‌هایی از حکومت خاندان قدرتمند مدیچی و همچنین انقلاب‌های مذهبی و جمهوری‌خواهانه متعدد است. بین سال‌های ۱۸۶۵ تا ۱۸۷۱، فلورانس به‌عنوان پایتخت پادشاهی ایتالیا خدمت می‌کرد.

گویش فلورانسی پایه‌ای برای زبان ایتالیایی معیار امروزی است و به‌دلیل اعتبار آثار ادبی بزرگان چون دانته آلیگیری، پترارک، جووانی بوکاچیو، نیکولو ماکیاولی و فرانچسکو گوئیچاردینی، به زبان فرهنگ در سراسر ایتالیا تبدیل شد.

گالری اوفیتزی، گالری آکادمیا، موزه ملی سن مارکو، کاسا بوناروتی، موزه ملی بارجلو و موزه گالیله ازجمله مهم‌ترین موزه‌های فلورانس هستند.

ریشه‌شناسی

نام «فیرنزه» (Firenze) از واژه لاتین Florentiae گرفته شده که شکل مکانی (locative) واژه Florentia است. این نام در اصل معنای خوش‌یمنی و سعادت را منتقل می‌کند و ریشه آن از فعل لاتین florēre به‌معنای «شکوفا شدن» یا «گل دادن» گرفته شده است.

به‌عبارتی، فلورانس در زبان لاتین شهری است که «در حال شکوفایی» یا «گل‌باران» تصور می‌شده—نامی که با روح هنری و فرهنگی این شهر کاملاً هم‌خوانی دارد.

تاریخچه

صومعه معروف دومو

فلورانس در سال ۸۰ میلادی توسط ژنرال رومی، لوسیوس کورنلیوس سولا، بنیاد شد. او این محل را به عنوان سکونتگاهی برای سربازان بازنشسته خود بنیاد گذاشت و آن را فلوئنتیا (Fluentia) نامید که به معنای «جریان آب» است و به محل قرارگیری این شهر بین دو رودخانه اشاره دارد. نام فلوئنتیا بعدها به شکل فلورنتیا (Florentia) و فیرنتزه درآمد. نام فلورانس که در فارسی رواج دارد شکل فرانسوی این نام است.

شهر فلورانس از سال ۱۸۶۵ تا ۱۸۷۰ پایتخت پادشاهی ایتالیا بوده‌است. در سده‌های میانه فلورانس کانون بازرگانی و امور مالی اروپا بوده و بعدها رنسانس ایتالیا از این شهر آغاز شد. خاندان مدیچی سال‌های طولانی در شهر فلورانس فرمان‌روایی داشتند.

انواع هنر به‌ویژه هنر معماری و مجسمه‌سازی در شهر فلورانس جایگاه ویژه‌ای داشته و دارد به طوری که این شهر را به یکی از مهم‌ترین مراکز هنری اروپا تبدیل کرده‌است. فلورانس هم چنین دارای بیش از چهل موزه و نگارخانهٔ هنری می‌باشد که مهم‌ترین آن‌ها گالری اوفیتزی^∗ و پالاتزو پیتی به‌شمار می‌آید.

رومی فلورانس

فلورانس در سال ۵۹ پیش از میلاد توسط رومی‌ها بنیان‌گذاری شد؛ به‌عنوان یک مستعمره برای سربازان کهنه‌کار، و با الگویی مشابه اردوگاه‌های نظامی طراحی گردید. این شهر در امتداد جاده ویّا کاسیا (Via Cassia) قرار داشت—مسیر اصلی میان رم و شمال ایتالیا—و در دل دره حاصل‌خیز رود آرنو واقع شده بود.

به‌دلیل موقعیت جغرافیایی ممتاز و دسترسی به منابع طبیعی، این سکونت‌گاه به‌سرعت به یک مرکز تجاری مهم تبدیل شد. در سال ۲۸۵ میلادی، فلورانس به‌عنوان پایتخت منطقه توسکیا (Tuscia) انتخاب گردید، که نشان‌دهنده رشد و اهمیت روزافزون آن در ساختار اداری و اقتصادی امپراتوری روم بود.

ظهور خاندان مدیچی

در حدود سال ۱۳۲۵، فلورانس در اوج رشد جمعیتی خود قرار داشت؛ جمعیت شهری ممکن بود به ۱۲۰٬۰۰۰ نفر برسد و جمعیت روستایی اطراف شهر نیز احتمالاً نزدیک به ۳۰۰٬۰۰۰ نفر بود. اما در سال ۱۳۴۸، شیوع طاعون سیاه بیش از نیمی از جمعیت را از میان برد. در آن زمان، حدود ۲۵٬۰۰۰ نفر از طریق صنعت پشم فلورانس امرار معاش می‌کردند. در سال ۱۳۴۵، کارگران شانه‌زن پشم (ciompi) تلاش کردند اعتصاب کنند و در سال ۱۳۷۸، در شورشی کوتاه علیه حکومت الیگارشی به پا خاستند که به «شورش چیومپی» معروف شد. پس از سرکوب این جنبش، فلورانس بین سال‌های ۱۳۸۲ تا ۱۴۳۴ تحت نفوذ خاندان آلبیتسی قرار گرفت که دشمنان سرسخت خاندان مدیچی بودند.

در قرن پانزدهم، فلورانس یکی از بزرگ‌ترین شهرهای اروپا با جمعیتی حدود ۶۰٬۰۰۰ نفر بود و به‌عنوان شهری ثروتمند و موفق از نظر اقتصادی شناخته می‌شد. کوزیمو دی مدیچی نخستین عضو خاندان مدیچی بود که عملاً کنترل شهر را در پشت صحنه به‌دست گرفت. اگرچه فلورانس به‌طور رسمی نوعی دموکراسی داشت، قدرت واقعی کوزیمو از شبکه گسترده حمایت مالی و اتحادش با مهاجران جدید (gente nuova) ناشی می‌شد. همچنین، اینکه خاندان مدیچی بانکدار پاپ بودند، به قدرت‌گیری آن‌ها کمک زیادی کرد.

پس از کوزیمو، پسرش پیرو و سپس نوه‌اش لورنتسو در سال ۱۴۶۹ به قدرت رسیدند. لورنتسو یکی از بزرگ‌ترین حامیان هنر بود و سفارش آثار بزرگی از هنرمندانی چون میکل‌آنژ، لئوناردو داوینچی و بوتیچلی را داد. او همچنین شاعر و موسیقی‌دانی برجسته بود و آهنگ‌سازان و خوانندگانی مانند الکساندر آگریکولا، یوهانس گیزلین و هاینریش آیزاک را به فلورانس آورد. مردم فلورانس در آن زمان و پس از آن، او را با لقب «لورنتسو باشکوه» (Lorenzo il Magnifico) می‌شناختند.

پس از مرگ لورنتسو دِ مدیچی در سال ۱۴۹۲، پسرش پیرو دوم جانشین او شد. زمانی که پادشاه فرانسه، شارل هشتم، به شمال ایتالیا حمله کرد، پیرو تصمیم گرفت در برابر ارتش او مقاومت کند. اما هنگامی که با بزرگی و قدرت ارتش فرانسه در دروازه‌های شهر پیزا روبه‌رو شد، ناچار شد شرایط تحقیرآمیز پادشاه فرانسه را بپذیرد. این اقدام موجب خشم مردم فلورانس شد و آنان علیه پیرو شورش کردند و او را از شهر بیرون راندند. با تبعید پیرو در سال ۱۴۹۴، نخستین دوره حکومت خاندان مدیچی پایان یافت و نظام جمهوری‌خواهی در فلورانس دوباره برقرار شد.

ساونارولا، ماکیاولی و پاپ‌های خاندان مدیچی

Palazzo Vecchio

در این دوره، راهب دومینیکن جیورلامو ساونارولا در سال ۱۴۹۰ به مقام ریاست صومعه سن مارکو در فلورانس رسید. او به‌خاطر خطابه‌های توبه‌محور خود شهرت داشت و به‌شدت از آن‌چه فساد اخلاقی گسترده و دلبستگی افراطی به ثروت‌های مادی می‌دانست، انتقاد می‌کرد. ساونارولا تبعید خاندان مدیچی را نشانه‌ای از اراده الهی می‌دانست و آن را مجازاتی برای تجمل‌گرایی و فساد آنان تلقی می‌کرد. او از این فرصت استفاده کرد تا اصلاحات سیاسی‌ای را به اجرا بگذارد که به حکومتی دموکراتیک‌تر منجر شد. اما زمانی که ساونارولا به‌طور علنی پاپ الکساندر ششم را به فساد متهم کرد، از سخنرانی عمومی منع شد. با نقض این ممنوعیت، او تکفیر شد. مردم فلورانس که از آموزه‌های او خسته شده بودند، علیه‌اش شوریدند و او را دستگیر کردند. ساونارولا به‌عنوان یک مرتد محکوم شد و در تاریخ ۲۳ مه ۱۴۹۸ در میدان پیاتزا دلا سینیوریا به دار آویخته و سپس سوزانده شد. خاکسترهای او را در رودخانه آرنو پراکنده کردند.

یکی دیگر از چهره‌های برجسته فلورانس در این دوره، نیکولو ماکیاولی بود—اندیشمندی سیاسی که توصیه‌هایش برای بازسازی فلورانس تحت رهبری قدرتمند، اغلب به‌عنوان توجیهی برای سیاست‌ورزی مصلحت‌گرایانه و حتی سوء‌استفاده از قدرت تلقی شده‌اند. ماکیاولی به‌خاطر اثر معروف خود، «شهریار» (The Prince) شناخته می‌شود؛ کتابی راهبردی درباره شیوه‌های حکومت‌داری و اعمال قدرت. او همچنین به سفارش خاندان مدیچی، کتاب «تاریخ فلورانس» (Florentine Histories) را نوشت که به بررسی تاریخ سیاسی و اجتماعی این شهر می‌پردازد.

در سال ۱۵۱۲، خاندان مدیچی با کمک نیروهای اسپانیایی و پاپی، بار دیگر کنترل فلورانس را به‌دست گرفتند. رهبری این بازگشت را دو پسرعمو، جیووانی و جولیئو دِ مدیچی بر عهده داشتند—هر دو بعدها به مقام پاپی کلیسای کاتولیک رسیدند: جیووانی با عنوان پاپ لئون دهم و جولیئو با عنوان پاپ کلمنت هفتم.

این دو نفر از حامیان برجسته هنر بودند و سفارش ساخت آثار مهمی مانند کتابخانه لورنتیَن اثر میکل‌آنژ و نمازخانه مدیچی در فلورانس را دادند. دوران حکومت آن‌ها با آشوب‌های سیاسی در ایتالیا هم‌زمان بود، و در نتیجه، در سال ۱۵۲۷، مردم فلورانس برای دومین بار خاندان مدیچی را از شهر بیرون راندند و در تاریخ ۱۶ مه ۱۵۲۷، جمهوری‌ای با ساختار دینی تأسیس کردند که در آن، عیسی مسیح به‌عنوان پادشاه فلورانس اعلام شد. اما در سال ۱۵۳۰، خاندان مدیچی با حمایت ارتش امپراتور مقدس روم، شارل پنجم و تأیید پاپ کلمنت هفتم (جولیئو دِ مدیچی)، دوباره به قدرت بازگشتند. در سال ۱۵۳۱، فلورانس رسماً به یک سلطنت تبدیل شد، زمانی که امپراتور شارل و پاپ کلمنت، آلساندرو دِ مدیچی را به‌عنوان دوک جمهوری فلورانس منصوب کردند. سلطنت خاندان مدیچی بیش از دو قرن ادامه یافت. جانشین آلساندرو، کوزیمو اول دِ مدیچی، در سال ۱۵۶۹ به مقام دوک بزرگ توسکانی رسید. در سراسر توسکانی، تنها جمهوری لوکا (که بعدها به دوک‌نشین تبدیل شد) و شاهزاده‌نشین پیومبینو از سلطه فلورانس مستقل باقی ماندند.

فرهنگ

هنر

فلورانس زادگاه هنر رنسانس متعالی (High Renaissance) بود—دوره‌ای که حدوداً از سال ۱۵۰۰ تا ۱۵۲۷ ادامه داشت. هنر رنسانس بر طبیعت‌گرایی و احساسات انسانی تأکید بیشتری داشت. در مقابل، هنر قرون وسطی اغلب قالب‌مند و نمادین بود؛ آثار باقی‌مانده عمدتاً مذهبی‌اند و موضوعاتشان توسط روحانیون انتخاب می‌شد.

اما هنر رنسانس به‌تدریج عقل‌گراتر، ریاضی‌محورتر و فردگراتر شد و توسط هنرمندان شناخته‌شده‌ای مانند دوناتلو، میکل‌آنژ و رافائل خلق گردید—هنرمندانی که شروع به امضای آثار خود کردند. دین همچنان نقش مهمی داشت، اما در این عصر جدید، شخصیت‌های مذهبی در هنر انسانی‌تر شدند؛ مانند اثر «اخراج از باغ عدن» اثر ماساچو یا «مادونا دلا سجولا» اثر رافائل. مردم این دوره شروع به درک خود به‌عنوان انسان‌هایی مستقل کردند، و این تحول در هنر بازتاب یافت. رنسانس، باززایی ارزش‌های کلاسیک در هنر و جامعه بود؛ مردم به مطالعه استادان باستانی یونان و روم پرداختند و هنر به‌جای آرمان‌گرایی، به سمت واقع‌گرایی حرکت کرد.

در فلورانس، چهره‌هایی چون چیمابوئه و جوتو—پدران نقاشی ایتالیایی—زندگی می‌کردند، همچنین آرنولفو دی کامبیو و آندره‌آ پیسانو، نوسازان معماری و مجسمه‌سازی. پیشگامان رنسانس مانند فیلیپو برونلسکی، دوناتلو و ماساچو نیز در این شهر فعال بودند. دیگر نام‌های برجسته شامل لورنتسو گیبرتی، خانواده دلا روبیا، فیلیپو لیپی و فرا آنجلیکو هستند؛ و البته ساندرو بوتیچلی، پائولو اوچلو و نابغه جهانی لئوناردو داوینچی و میکل‌آنژ.

آثار هنرمندان فلورانسی، همراه با آثار نسل‌های متعدد دیگر، در موزه‌های فراوان این شهر گردآوری شده‌اند: گالری اوفیتزی، گالری پالاتینا با نقاشی‌های دوران «عصر طلایی»، موزه بارجلو با مجسمه‌های رنسانس، موزه سن مارکو با آثار فرا آنجلیکو، گالری آکادمیا، نمازخانه‌های مدیچی، موزه اورسانمیکله، خانه بوناروتی با مجسمه‌های میکل‌آنژ، موزه باردینی، موزه هورن، موزه استیبرِت، کاخ کورسینی، گالری هنر مدرن، موزه اپرا دل دومو، گنجینه دوک‌های بزرگ و موزه اپیفیچیو دله پیتره دورِه.

در فلورانس بناهای تاریخی بسیاری نیز وجود دارد: غسل‌تعمیدگاه با موزاییک‌هایش، کلیسای جامع با مجسمه‌هایش، کلیساهای قرون وسطایی با نوارهای نقاشی دیواری، کاخ‌های عمومی و خصوصی مانند پالاتزو وکیو، پالاتزو پیتی، پالاتزو مدیچی ریچاردی، پالاتزو داوانزاتی و خانه مارتلی؛ همچنین صومعه‌ها، رواق‌ها، سالن‌های غذاخوری و مجموعه چرتوزا. موزه ملی باستان‌شناسی نیز تمدن اتروسکی را مستند کرده است.

فلورانس چنان سرشار از هنر است که برخی بازدیدکنندگان هنگام مواجهه با آثار هنری آن برای نخستین بار، دچار سندرم استندال می‌شوند—حالتی از سرگیجه و هیجان شدید در برابر زیبایی خیره‌کننده.

معماران فلورانسی مانند فیلیپو برونلسکی (۱۳۷۷–۱۴۶۶) و لئون باتیستا آلبرتی (۱۴۰۴–۱۴۷۲) از بنیان‌گذاران معماری رنسانس بودند. کلیسای جامع با گنبد مشهور برونلسکی، چشم‌انداز فلورانس را تحت سلطه دارد. ساخت این کلیسا در اواخر قرن سیزدهم آغاز شد، بدون آن‌که طرحی برای گنبد داشته باشند. طرح پیشنهادی برونلسکی در قرن چهاردهم، بزرگ‌ترین گنبد ساخته‌شده در آن زمان بود و نخستین گنبد بزرگ اروپا پس از دو گنبد عظیم دوران روم—یعنی پانتئون در رم و ایاصوفیه در قسطنطنیه—محسوب می‌شد. گنبد کلیسای سانتا ماریا دل فیوره همچنان بزرگ‌ترین سازه آجری از نوع خود در جهان است.

در مقابل آن، غسل‌تعمیدگاه قرون وسطایی قرار دارد. تزئینات این دو بنا، گذار از قرون وسطی به رنسانس را به‌خوبی نشان می‌دهند. در سال‌های اخیر، بیشتر آثار هنری مهم این دو ساختمان—و همچنین برج ناقوس جوتو در نزدیکی آن‌ها—برداشته شده و با نسخه‌هایی جایگزین شده‌اند. آثار اصلی اکنون در موزه اپرا دل دومو، در شرق کلیسا نگهداری می‌شوند.

زبان

مقاله اصلی: گویش فلورانسی

 همچنین ببینید: زبان توسکانی

گویش فلورانسی (fiorentino) که توسط ساکنان فلورانس و مناطق اطراف آن صحبت می‌شود، یکی از گویش‌های زبان توسکانی است و به‌عنوان زبان مادر مستقیم ایتالیایی مدرن شناخته می‌شود.

اگرچه واژگان و تلفظ آن تا حد زیادی با زبان ایتالیایی معیار یکسان است، تفاوت‌هایی نیز وجود دارد. فرهنگ واژگان فلورانسی معاصر (Vocabolario del fiorentino contemporaneo) تفاوت‌های واژگانی را در زمینه‌های مختلف زندگی نشان می‌دهد.

سه نویسنده برجسته—دانته، پترارک و بوکاچیو—پیشگام استفاده از زبان محاوره‌ای (زبان مردم) بودند، به‌جای لاتین که در آن زمان برای بیشتر آثار ادبی به‌کار می‌رفت.

گردشگری

The Uffizi Gallery is the 10th most visited art museum in the world.

گردشگری مهم‌ترین صنعت در مرکز شهر فلورانس به‌شمار می‌رود. از ماه آوریل تا اکتبر، تعداد گردشگران از جمعیت محلی بیشتر می‌شود. بلیت‌های گالری‌های اوفیتزی (Uffizi) و آکادمیا (Accademia) اغلب به‌طور کامل فروخته می‌شوند و گروه‌های بزرگ گردشگری معمولاً کلیساهای سانتا کروچه و سانتا ماریا نوولا را پر می‌کنند—هر دو کلیسا برای ورود، هزینه دریافت می‌کنند. بلیت‌های اوفیتزی و آکادمیا را می‌توان پیش از بازدید، به‌صورت آنلاین خریداری کرد.

Michelangelo's David

در سال ۲۰۱۰، خوانندگان مجله Travel + Leisure فلورانس را به‌عنوان سومین مقصد گردشگری محبوب خود انتخاب کردند. در سال ۲۰۱۵، خوانندگان Condé Nast Traveler، فلورانس را بهترین شهر اروپا نامیدند. مطالعات مؤسسه Euromonitor International نشان داده‌اند که گردشگری فرهنگی و تاریخی باعث افزایش چشمگیر هزینه‌کرد گردشگران در سراسر اروپا شده است. گفته می‌شود که فلورانس، بیشترین تراکم آثار هنری نسبت به اندازه‌اش را در جهان دارد. از همین رو، گردشگری فرهنگی در این شهر بسیار پررونق است؛ به‌طوری‌که تنها گالری اوفیتزی در سال ۲۰۱۴ بیش از ۱٫۹۳ میلیون بلیت فروخته است. امکانات مرکز همایش‌های فلورانس در دهه ۱۹۹۰ بازسازی شد و اکنون میزبان نمایشگاه‌ها، کنفرانس‌ها، نشست‌ها، انجمن‌های اجتماعی، کنسرت‌ها و رویدادهای دیگر است. طبق گزارش Euromonitor، فلورانس در سال ۲۰۱۵ با بیش از ۴٫۹۵ میلیون ورود گردشگر، در رتبه سی‌وششم پربازدیدترین شهرهای جهان قرار گرفت.

گردشگری برای فلورانس درآمدزاست، اما مشکلاتی نیز به همراه دارد. مکان‌هایی مانند پل پونته وکیو، بازار سن لورنزو و کلیسای سانتا ماریا نوولا با مشکل جیب‌بری مواجه هستند. استان فلورانس سالانه حدود ۱۳ میلیون گردشگر دریافت می‌کند و در فصل‌های اوج سفر، مکان‌های محبوب ممکن است به‌شدت شلوغ و پرازدحام شوند.

در سال ۲۰۱۵، شهردار فلورانس، داریو ناردلا، نگرانی خود را نسبت به گردشگرانی ابراز کرد که با اتوبوس وارد شهر می‌شوند، تنها چند ساعت می‌مانند، پول زیادی خرج نمی‌کنند اما به ازدحام شدید دامن می‌زنند. او گفت:

«نه بازدید از موزه، فقط یک عکس در میدان، برگشت به اتوبوس و حرکت به سمت ونیز... ما گردشگرانی از این نوع نمی‌خواهیم.»

Tourists and restaurant on the Piazza del Duomo

بر اساس گفته‌های شهردار فلورانس، داریو ناردلا، برخی گردشگران احترام کافی به میراث فرهنگی شهر نمی‌گذارند. در ژوئن ۲۰۱۷، او برنامه‌ای را اجرا کرد که طی آن پله‌های کلیساها با آب پاشیده می‌شدند تا از استفاده آن‌ها به‌عنوان محل پیک‌نیک توسط گردشگران جلوگیری شود. ناردلا با وجود ارزش‌گذاری برای منافع اقتصادی گردشگری، اظهار داشت که تعداد افرادی که «روی پله‌های کلیسا می‌نشینند، غذایشان را می‌خورند و زباله‌هایشان را همان‌جا رها می‌کنند» رو به افزایش است.

برای حمایت از فروش غذاهای سنتی توسکانی، شهردار قانونی را تصویب کرد که از سال ۲۰۱۶ اجرایی شد و رستوران‌ها را ملزم می‌کرد از محصولات بومی توسکانی استفاده کنند. همچنین، او درخواست شرکت مک‌دونالد برای افتتاح شعبه‌ای در میدان دومو را رد کرد.

در اکتبر ۲۰۲۱، فلورانس در کنار شهرهایی چون بوردو، کپنهاگ، دوبلین، لیوبلیانا، پالما دِ مایورکا و والنسیا در فهرست نهایی نامزدهای دریافت عنوان «پایتخت گردشگری هوشمند اروپا» در سال ۲۰۲۲ از سوی کمیسیون اروپا قرار گرفت.

شهرهای خواهرخوانده

فلورانس با این شهرها خواهرخوانده است:

اصفهان، ایران اسمره، اریتره آرکیپا، پرو بیت لحم، فلسطین بوداپست، مجارستان کمبریج، ماساچوست، ایالات متحده درسدن، آلمان ادینبورگ، اسکاتلند، پادشاهی متحده فاس، مراکش غازی عینتاب، ترکیه استانبول، ترکیه

کاسل، آلمان کیف، اوکراین شهر کویت، کویت کیوتو، ژاپن مالمو، سوئد نابلس، ساحل غربی نانجینگ، چین ناصره، اسرائیل پکانبارو، اندونزی فیلادلفیا، ایالات متحده پراویدنس، ایالات متحده

رنس، فرانسه سالوادور، برزیل سمرقند، ازبکستان سیدنی، استرالیا تیرانا، آلبانی تلمسان، الجزایر تورکو، فنلاند وایادولید، اسپانیا وزدواک، صربستان ایروان، ارمنستان

منابع

1. (Galleria degli Uffizzi) به معنی نگارخانهٔ دفترخانه‌ها
2. (Palazzo Pitti)