آرتور اونگر

آرتور اونگر

آرتور هونگر (به فرانسوی: [aʁtyʁ ɔnɛɡɛːʁ]؛ 10 مارس 1892 - 27 نوامبر 1955) آهنگساز سوئیسی بود که در فرانسه متولد شد و بخش زیادی از زندگی خود را در پاریس گذراند.[1] یکی از اعضای Les Six، شناخته‌شده‌ترین اثر او احتمالاً آنتیگون است که بین سال‌های 1924 و 1927 با لیبرتو فرانسوی توسط ژان کوکتو بر اساس تراژدی آنتیگون اثر سوفوکل ساخته شد. اولین نمایش آن در 28 دسامبر 1927 در تئاتر رویال د لا مونای با صحنه‌هایی توسط پابلو پیکاسو و لباس‌های کوکو شانل انجام شد. با این حال، اغلب کارهای او احتمالاً اثر ارکستری Pacific 231 است که از صدای یک لوکوموتیو بخار الهام گرفته شده است.

زندگینامه

اسکار آرتور هونگر (نام اول هرگز استفاده نشد) از پدر و مادری سوئیسی در لو هاور فرانسه به دنیا آمد، او ابتدا در لو هاور به مطالعه هارمونی و ویولن پرداخت. پس از دو سال تحصیل در کنسرواتوار زوریخ، از سال 1911 تا 1918 در کنسرواتوار پاریس ثبت نام کرد و با چارلز ماری ویدور و وینسنت دایندی به تحصیل پرداخت. او اولین آهنگسازی خود را در پاریس در سال 1916 انجام داد و در سال 1918 باله Le dit des jeux du monde را نوشت که عموماً اولین اثر مشخصه او محسوب می شود. در سال 1926 با آندره وورابرگ، پیانیست و دانشجوی کنسرواتوار پاریس ازدواج کرد، به این شرط که آنها در آپارتمان های جداگانه زندگی کنند زیرا او برای آهنگسازی نیاز به خلوت داشت. آندره با مادرش زندگی می‌کرد و هونگر هر روز برای ناهار از آنها دیدن می‌کرد.[3] آنها در طول مدت ازدواج خود جدا از هم زندگی کردند، به استثنای یک سال از سال 1935 تا 1936 پس از مجروح شدن وارابرگ در یک تصادف رانندگی، و آخرین سال زندگی هونگر، زمانی که او به اندازه کافی خوب نبود که به تنهایی زندگی کند. آنها یک دختر به نام پاسکال داشتند که در سال 1932 به دنیا آمد. هونگگر همچنین دارای یک پسر به نام ژان کلود (1926-2003) از خواننده کلر کرویزا بود.

در اوایل دهه 1920، هونگر با "زبور دراماتیک" خود Le Roi David (شاه دیوید)، که هنوز در کارنامه گروه کر است به شهرت رسید. بین جنگ جهانی اول و دوم، هونگر بسیار پرکار بود. او موسیقی فیلم حماسی سال 1927 آبل گانس، ناپلئون را ساخت که پیش از آن ژاکوز (فیلم 1919) و لارو (چرخ) (1923) ساخته شد. او نه باله و سه اثر آوازی صحنه را از جمله آثار دیگر ساخت. یکی از آن آثار صحنه‌ای، Jeanne d'Arc au bûcher (1935)، یک «اوراتوریو دراماتیک» (به قول پل کلودل)، [توسط چه کسی؟] به‌عنوان یکی از بهترین آثار او شناخته می‌شود. او علاوه بر قطعاتی که به تنهایی نوشته بود، با ژاک ایبرت هم در یک اپرا، L'Aiglon (1937) و یک اپرت همکاری کرد. در این دوره زمانی او همچنین Danse de la chèvre (1921) را نوشت که به یکی از عناصر اصلی در کارنامه فلوت تبدیل شده است. این قطعه که به رنه لو روی و برای فلوت سولو نوشته شده است، زنده و جذاب است، اما با همان صراحت تمام کارهای هونگر[نیازمند منبع].

هونگر همیشه با سوئیس، کشور مبدأ والدینش، در ارتباط بود تا اینکه با شروع جنگ و حمله نازی ها، خروج از پاریس برای او غیرممکن شد. او به مقاومت فرانسه پیوست و عموماً تحت تأثیر خود نازی ها قرار نگرفت و به او اجازه دادند بدون دخالت زیاد به کار خود ادامه دهد. او همچنین آهنگسازی را در École Normale de Musique de Paris، جایی که شاگردانش از جمله Yves Ramette بودند، تدریس کرد. با این حال، او به شدت از جنگ افسرده شده بود. بین شیوع آن و مرگش، او چهار سمفونی آخر خود را نوشت (اعداد دو تا پنج) که از قدرتمندترین آثار سمفونیک قرن بیستم هستند. از این میان، دومی، برای زهی، با یک ترومپت تک‌نواز که در موومان پایانی آهنگی به سبک باخ می‌نوازد، و سومی، با عنوان فرعی Symphonie Liturgique با سه موومان که مراسم رکوئیم را تداعی می‌کند (Dies irae, De profundis clamavi) و Dona nobis pacem)، احتمالاً شناخته شده ترین هستند. این اثر که در سال 1946 درست پس از پایان جنگ نوشته شده است، مشابهی با Sinfonia da Requiem بنجامین بریتن در سال 1940 دارد. در مقابل این اثر، سمفونی غنایی و نوستالژیک شماره 4 با عنوان فرعی "Deliciae Basilienses" ("لذت های بازل" است. ) که به عنوان ادای احترام به روزهای آرامش سپری شده در آن شهر سوئیس در طول جنگ نوشته شده است.

هونگر به طور گسترده به عنوان یک علاقه‌مند به قطار شناخته می‌شد، و یک بار به طور مشخص گفت: "من همیشه عاشقانه لکوموتیوها را دوست داشتم. برای من آنها موجودات زنده‌ای هستند و من آنها را همانطور که دیگران زنان یا اسب‌ها را دوست دارند، دوست دارم." «سمفونیک حرکت» او Pacific 231 (تصویری از یک لوکوموتیو بخار) در سال 1923 او را به شهرت اولیه رساند.

بسیاری از آثار هونگر توسط دوست دیرینه‌اش ژرژ تزیپین حمایت می‌شد.

او در سال 1953 آخرین آهنگ خود را با نام یک کانتاتا کریسمس نوشت. پس از یک بیماری طولانی، در 27 نوامبر 1955 در پاریس بر اثر سکته قلبی درگذشت و در قبرستان سنت وینسنت در محله مونمارتر به خاک سپرده شد. او توسط دولت فرانسه تشییع جنازه ای دولتی برگزار شد، اگرچه او تابعیت سوئیس باقی ماند و هرگز تابعیت فرانسه را نگرفت.[5]

عناصر اصلی سبک هونگر عبارتند از: کنترپوان باچی، ریتم های رانندگی، دامنه ملودیک، هارمونی های بسیار رنگی، استفاده امپرسیونیستی از صداهای ارکسترال، و توجه به معماری رسمی. سبک او سنگین تر و جدی تر از همتایانش در Les Six است. آثار پخته هونگر به دور از واکنش علیه رمانتیسیسم آلمانی مانند سایر اعضای Les Six، شواهدی از تأثیر متمایز آن را نشان می دهد. علیرغم تفاوت در سبک آنها، او و یکی از اعضای Les Six، داریوس میلهود، دوستان صمیمی بودند و با هم در کنسرواتوار پاریس تحصیل کرده بودند. میلهود چهارمین پنجاهی زهی خود را به یاد هونگر تقدیم کرد، در حالی که فرانسیس پولنک به طور مشابه سوناتای کلارینت خود را تقدیم کرد.

میراث

هونگر روی اسکناس بیست فرانکی سوئیس (سری هشتم)، منتشر شده در اکتبر 1996 و در سال 2017 جایگزین شده است.

حرکت سمفونیک راگبی هونگر با رهبری ارکستر سمفونیک پاریس در سال 1929 ضبط شد که در یوتیوب قابل شنیدن است.[6] بسیاری از ضبط‌های هونگر به‌عنوان رهبر ارکستر موسیقی‌اش، توسط پرل و داتون در سی‌دی دوباره منتشر شده‌اند.

بیشتر بخوانید

- بیوگرافی هونگر مارسل لندوفسکی، آهنگساز و مدیر هنری فرانسوی بود که بسیار تحت تأثیر هونگر قرار گرفت. بیوگرافی او در سال 1978 (ISBN 2-02-000227-2) ظاهر شد، اگرچه هنوز به انگلیسی ترجمه نشده است.

- هری هالبریچ آرتور هونگر، توسط راجر نیکولز به انگلیسی ترجمه شده است. پورتلند، اورگان: انتشارات آمادئوس، 1992. هم زندگی و هم آثار هونگر را در نظر می گیرد. هالبریش با همکاری پاسکال، دختر هونگر، زندگی هونگر را از دوران کودکی به طور کامل مستند کرده است. همه آثار مورد بررسی قرار می گیرند، موارد مهم تر با جزئیات تجزیه و تحلیل می شوند. شابک 1-57467-041-7 (1999).

- جفری اسپرات. "هونگر، آرتور." Grove Music Online.

- ویلی تپت آرتور هونگر زوریخ: آتلانتیس ورلاگ، 1954.

برخی از آثار

موسیقی ارکسترال:

سمفونی ها:

1930: اولین سمفونی H 75

1941: H 153 دومین سمفونی برای تار و ترومپت در دی

1946: سمفونی سوم H 186 (Symphonie Liturgique)

1946: H 191 چهارمین سمفونی در A (Deliciae basiliensis)

1950: H 202 پنجمین سمفونی در D (Di tre re)

حرکات سمفونیک:

1923: H 53 Pacific 231 (جنبش سمفونیک شماره 1)

1928: راگبی H 67 (جنبش سمفونیک شماره 2)

1933: H 83 Symphonic Movement شماره 3

کنسرتی:

1924: کنسرتینوی H 55 برای پیانو و ارکستر در ماژور E

1929: کنسرتو H 72 برای ویولن سل و ارکستر در ماژور C

1948: دوربین کنسرتو H 196 برای فلوت، هورن انگلیسی و زهی

دیگران :

1917: H 16 Le chant de Nigamon

1920 : H 31 Pastorale d'été

1923: H 47 Chant de joie (آواز شادی)

1951: H 204 Monopartita

Oratorios:

1921: لیبرتو H 37 Le roi David (شاه دیوید) توسط رنه موراکس، نسخه برای ارکستر در سال 1923

1935: H 99 Jeanne d'Arc au bûcher، لیبرتو اثر پل کلودل، نسخه با پیش درآمد در 1941

1938: H 131 La danse des morts، (رقص مردگان) لیبرتو اثر پل کلودل

1953: H 212 Une cantate de Noël (یک کانتاتا کریسمس)

اپرا:

1903: فیلیپا، ارکستر، اجرا یا منتشر نشده است

1904: سیگیزموند، گم شد

1907: La Esmeralda، پس از نوتردام پاریس اثر ویکتور هوگو، ناتمام و منتشر نشده

1918: La mort de sainte Alméenne، لیبرتو توسط M. Jacob، منتشر نشده و فقط Interlude ارکستر شده است.

1925: جودیت، لیبرتو توسط رنه موراکس، در 13 فوریه 1925 در اپرای مونت کارلو نمایش داده شد.

1927: H 65 Antigone، لیبرتو نوشته ژان کوکتو بر اساس سوفوکل، در 28 دسامبر 1927 در La Monnaie به نمایش درآمد.

اپرت ها:

1925 : H 108 L'Aiglon، با همکاری Jacques Ibert; لیبرتو برای اعمال 2-4 اثر H. Cain، پس از E. Rostand، لیبرتو برای اعمال 1 و 5 توسط Ibert، Opéra de Monte-Carlo، 10 مارس 1937

1930: Les aventures du roi Pausole، لیبرتو توسط A. Willemetz، پس از P. Louÿs، در 12 دسامبر 1930، پاریس، Bouffes-Parisiens نمایش داده شد.

1931: La belle de Moudon، لیبرتو اثر رنه موراکس، مزیرز، جورات، سوئیس، 30 مه 1931، منتشر نشده

1937: Les petites cardinal، لیبرتو توسط ویلمتس و پی براخ، پس از L. Halévy، پاریس، Bouffes-Parisiens، 13 فوریه 1938

باله:

1918: H 19 Le dit des jeux du monde

1921: H 38 Horace victorieux، سمفونی میم

موسیقی مجلسی :

1917: کوارتت زهی H 15 شماره 1 در سی مینور

1929: سونات H 28 برای ویولا و پیانو

1935 : H 103 کوارتت زهی شماره 2 در D

1937 : H 114 کوارتت زهی شماره 3 در E

1945: H 181 Paduana برای تکنوازی ویولن سل

1947: H 193 Intrada برای ترومپت و پیانو C

آثار تکنوازی پیانو 1910: سه قطعه (Scherzo، Humoresque، Adagio)

1916: توکاتا و تنوع

9-1915: سه قطعه (پیش‌لود، ادای احترام به راول، دانس)

20-1919: هفت قطعه کوتاه

1920: Sarabande (برای آلبوم شش)

1923–4: Le Cahier Romand

9-1928 ادای احترام به آلبرت راسل

1932: Prelude، Arioso و Fughetta با نام BACH

1941: پتیتس ایرز از یک ستاره مشهور شکایت کرد

1943–4: دو طرح

پیوند به بیرون

• آثار (نت‌ها)
• انجمن آرتور اونگر بایگانی‌شده در ۲۸ اوت ۲۰۰۸ توسط Wayback Machine
• وبگاه موزیکولوژی
• زندگی‌نامه

منابع

• دانشنامهٔ لاروس
• [1] صفحه مرجع آرتور هونگر آکسفورد
• [2] صفحه دایره المعارف آرتور هونگر
• لسلی استفنسون، با دان وید، سمفونی رویاها: رهبر و حامی پل ساچر، ص. 208
• http://www.resmusica.com/imprimer.php3?art=1569 بایگانی شده در 11 فوریه 2009 در Wayback Machine استفنسون، ص. 211
• "آرتور هونگر، راگبی (سمفونیک جنبش شماره 2) rec.1929". یوتیوب. بایگانی شده از نسخه اصلی در 11 دسامبر 2021. بازیابی شده در 14 ژوئن 2014.
• "هونگر هدایت می کند: سی دی و وینیل". 9 سپتامبر 2009. بازبینی شده در 14 ژوئن 2014.
• Reto Kirchhofer (19 دسامبر 2010). "Das Debüt der Doppelbürger". Berner Zeitung (به آلمانی). بازبینی شده در 10 دسامبر 2018.